Movatterモバイル変換


[0]ホーム

URL:


Saltu al enhavo
Vikipedio
Serĉi

Areo

El Vikipedio, la libera enciklopedio
La areoj de tiu kvadrato kaj de tiudisko estas la samo.

Areo (komparu:sanskriteur, urv, urw.ars (tero);latinearea (arvum, kampo))[1] estas lakvanto esprimanta la grandecon de regiono surebeno aŭ, pli ĝenerale,mezuron de (ne nepre ebena) dudimensiasurfaco[2].

Ekzemple, la areo deortangulo estas kalkulata per la formuloa×b, kiea kajb estas lalongo kaj lalarĝo de la ortangulo.

LaSI-unuo de areo estaskvadrata metro (m2). Aliaj unuoj estas kvadratakilometro ktp. kajhektaro (100 m × 100 m = 10 000 m2).

La vortonareo oni uzas ankaŭ en alia senco: tiel oni nomas parton de latera surfaco kun difinitajlimoj aŭ difinita uzo. Kutime estas klare, ĉu temas pri la areo mem aŭ pri la mezuro de ĝia grando, tamen oni konsciu, ke temas pri la uzado de la sama vorto por malsamaj nocioj.

Difinoj

[redakti |redakti fonton]
A square made of PVC pipe on grass
Kvadratmetrakvadrato, uzata en ekologio, arkeologio ktp) farita el PVC (plastaj) tuboj.

LaŭFrancisko Azorínareo estasTersurfaco. Spaco inter difinitaj limoj.[1]

Alproksimiĝo al difino de tio kio estas komprenata per "areo" estas kreita traaksiomoj. "Areo" povas esti difinita kiel funkcio el kolekto M de speciala tipo de ebenaj figuroj (terminigite kiel mezureblaj surfacoj) al la serio dereelaj nombroj, kio plenumas la jenajn proprecojn:

  • Por ĉiuS enM,a(S) ≥ 0.
  • SeS kajT estas enM tiam estas ankaŭST kajST, kaj ankaŭa(ST) =a(S) +a(T) −a(ST).
  • SeS kajT estas enM kunST tiamTS estas enM kaja(TS) =a(T) −a(S).
  • Se serioS estas enM kajS estas kongrua kunT tiamT estas ankaŭ enM kaja(S) =a(T).
  • Ĉiu ortanguloR estas enM. Se la ortangulo havas longonh kaj larĝonk tiama(R) =hk.
  • LasuQ esti serio ene de inter du ŝtupregionojS kajT. Ŝtupregiono estas formata el finita unio de apudaj ortanguloj restantaj sur komuna bazo, t.e.SQT. Se estas unika nombroc tiel kea(S) ≤ c ≤a(T) por ĉiuj tiaj ŝtupregionojS kajT, tiama(Q) =c.

Oni povas pruvi, ke tia areofunkcio fakte ekzistas.[3]

Unuoj

[redakti |redakti fonton]

Ĉiu long-unuo havas korespondan unuon de areo, nome la areo de kvadrato kun la donita flanka longo. Tiel areoj povas esti mezuritaj enkvadrataj metroj (m²), kvadrataj centimetroj (cm²), kvadrataj milimetroj (mm²),kvadrataj kilometroj (km²), kvadrataj futoj, kvadrataj jardoj, kvadratajmejloj, ktp.[4] Algebre, tiuj unuoj povas esti konsiderattaj kiel lakvadratoj de la ekvivalentaj long-unuoj.

La SI-unuo de areo estas lakvadrata metro, kiu estas konsiderata SI-derivita unuo.[5]

Konvertoj

[redakti |redakti fonton]
A diagram showing the conversion factor between different areas
Kvankam estas 10 mm en 1 cm, estas 100 mm2 en 1 cm2.

Kalkulo de areo de kvadrato kies longo kaj larĝo estas 1 metro estus:

1 metro × 1 metro = 1 m2

kaj tiel plu, ortangulo kun diferencaj flankoj (ekzemple longo de 3 metroj kaj larĝo de 2 metroj) havus areon en kvadrataj unuoj kiuj povus esti kalkulataj jene:

3 metroj × 2 metroj = 6 m2. Tio egalvaloras al 6 milionoj da kvadrataj milimetroj. Aliaj utilaj konvertoj estas jenaj:

  • 1 kvadrata kilometroj =1 000 000 da kvadrataj metroj
  • 1 kvadrata metro =10 000 kvadrataj centimetroj = 1 000 000 da kvadrataj milimetroj
  • 1 kvadrata centimetro =100 kvadrataj milimetroj.

Historio

[redakti |redakti fonton]

La ideo ke la areo estas la mezuro kiu havigas la grandon de la regiono enmetita engeometriaj figuroj devenas de laAntikveco. En laantikva Egipto, post la ĉiujara kreskiĝo fare de la riveroNilo kiu inundis la kampojn, aperis la neceso kalkuli la areon de ĉiu agrikultura terpeco por restaŭri ties limojn; por solvi tion, la egiptoj inventis lageometrion, laŭHerodoto.[6]

La maniero kalkuli la areon deplurlatero kiel la adicio de la areoj de trianguloj, estas metodo kiu estis proponita por la unua fojo fare de la greka fakuloAntifono ĉirkaŭ la jaro 430 a.n.e. Kalkuli la areon de kurba figuro generas plian malfacilecon. La elĉerpa metodo konsistas en la enmeto de plurlateroj en la geometria figuro, pligrandigi la nombron de flankoj de tiuj plurlateroj kaj kalkuli la celitan areon. Per tiu sistemo konata kielelĉerpa metodo deEŭdokso, oni sukcesis atingi alproksimigon por kalkuli la areon dedisko. Tiu sistemo estis uzata poste fare deArkimedo por solvi aliajn similajn problemojn,[7] same kiel la proksimuman kalkulon de lanombro π.

Cirkla areo

[redakti |redakti fonton]
Cirklo kun enmetitaj kvadrato kaj oklatero, montrante la arean mankon.

En la 5-a jarcento a.n.e.,Hipokrato de Ĥio estis la unua se temas pri montri ke la areo dedisko (la regiono enfermita percirklo) estas proporcia al la kvadrato de sia diametro, kiel parto de lia kvadraturo de laLuno de Hipokrato,[8] sed li ne identigis lakonstanton de proporcieco. AnkaŭEŭdokso de Knido, ankaŭ en la 5-a jarcento a.n.e., trovis, ke la areo de disko estas proporcia al ĝia radiuso kvadratita.[9]

Poste, la Libro I deElementoj de Eŭklido traktis egalecon de areoj inter dudimensiaj figuroj. La matematikistoArkimedo uzis la ilojn de laEŭklida geometrio por montri, ke la areo ene de cirklo estas egala al tiu deorta triangulo kies bazo havas la longon de la cirkla cirkonferenco kaj kies alteco egalas la cirklan radiuson, en sia libroMezuro de Cirklo. (La cirkonferenco estas 2palier, kaj la areo de triangulo estas duono de la bazo oble la alteco, donante la areonpalier2 por la disko.) Arkimedo proksimigis la valoron de π (kaj tial la areon de unua-radiusa cirklo) per sia duobliga metodo, en kiu li enskribis regulan triangulon en cirklo kaj notis ĝian areon, poste duobligis la nombron da flankoj por havigi regulanseslateron, kaj poste ripete duobligis la nombron da flankoj por ke la plurlatera areo estu pli proksima al tiu de la cirklo (kaj same faris kun ĉirkaŭlimigitaj plurlateroj).

Triangula areo

[redakti |redakti fonton]
Aplikante trigonometrion por trovi la alteconh.

Herono de Aleksandrio trovis tion kio estas konata kiel laFormulo de Herono por la areo de triangulo laŭ ĝiaj flankoj, kaj pruvo povas esti trovita en lia libro,Metrica, skribita ĉirkaŭ 60 n.e. Oni sugestis, keArkimedo sciis la formulon pli ol du jarcentojn pli frue,[10] kaj ĉarMetrica estas kolekto de la matematika sciaro havebla en la antikva mondo, eble la formulo datas de antaŭ la referenco donita en tiu verko.[11] En 300 a.n.e. la greka matematikistoEŭklido pruvis, ke la areo de triangulo estas duono de tiu de paralelogramo kun la sama bazo kaj alteco en sia libroElementoj de Geometrio.[12]

En 499Aryabhata, grandamatematikisto-astronomo el la klasika epoko de Hindia matematiko kaj de Hindia astronomio, esprimis la areon de triangulo kiel unu duono de la bazo tiom da fojoj kiom la alto en sia verkoAryabhatiya.[13]

Formulo ekvivalenta al tiu de Herono estis malkovrita de la ĉinoj sendepende de la grekoj. Ĝi estis publikigita en 1247 enŜuŝu Jiuĵang ("Matematika Disertaĵo en Naŭ Sekcioj"), verkita de Qin Jiushao.[14]

Kvarlatera areo

[redakti |redakti fonton]
Ekzemplaj kvarlateroj.

En la 7-a jarcento n.e.,Brahmagupta disvolvis formulon, nun konatan kiel la "formulo de Brahmagupta", por la areo decikla kvarlatero (kvarlatero enskribita en cirklo) laŭ ĝiaj flankoj. En 1842, la germanaj matematikistoj Carl Anton Bretschneider kaj Karl Georg Christian von Staudt sendepende trovis formulon, konatan kiel la formulo de Bretschneider, por la areo de iu kvarlatero.

Ĝenerala plurlatera areo

[redakti |redakti fonton]

La evoluo dekarteziaj koordinatoj fare deRené Descartes en la 17-a jarcento ebligis la evoluon de la formulo de la geodeziisto por la areo de iu plurangulo kun konatajverticlokoj fare deGauss en la 19-a jarcento.

Areoj determinitaj uzante kalkulon

[redakti |redakti fonton]

La evoluo deintegrala kalkulo en la fino de la 17-a jarcento disponigis ilojn kiuj povus poste esti uzitaj por komputado de pli komplikaj areoj, kiel ekzemple la areo deelipso kaj la surfacareoj de diversaj kurbaj tridimensiaj objektoj.

Areoj de ebenaj figuroj

[redakti |redakti fonton]
Pli detalaj informoj troveblas en artikoloGeometria figuro.

Areo de triangulo

[redakti |redakti fonton]
Kalkulo de la areo de trianguloA=bh2{\displaystyle A={\tfrac {b\cdot h}{2}}}
Areoj enkvadratita papero.
  • La areo detriangulo estas egala al la duon-produto inter la longo de unu bazo kaj la alto relativa al tiu:[15]

A=bh2{\displaystyle A={\frac {b\cdot h}{2}}}

kieb estas la bazo de la triangulo kajh estas la alto koresponda al tiu bazo (oni povas konsideri ajnan lateron kiel bazo).
A=ab2{\displaystyle A={\frac {a\cdot b}{2}}}
kiea kajb estas la katetoj.
A=s(sa)(sb)(sc){\displaystyle A={\sqrt {s(s-a)(s-b)(s-c)}}}
kiea,b,c estas la valoroj de la longoj de ties lateroj,s = ½ (a + b + c) estas laduonperimetro de la triangulo.
A=3a24{\displaystyle A={\frac {{\sqrt {3}}\cdot a^{2}}{4}}}
kiea estas unu latero de la triangulo.

Area de kvarlatero

[redakti |redakti fonton]
Trapezoido.
  • La areo detrapezoido aŭ de ajnakvarlatero estas egala al la duonproduto de ties diagonaloj por lasinuso de la angulo kiun ili formas.

A=AC¯BD¯sinθ2{\displaystyle A={\frac {{\overline {AC}}\cdot {\overline {BD}}\cdot \sin \theta }{2}}}

La areo estas atingebla ankaŭ pere detriangulado:

A=adsinα+bcsinγ2{\displaystyle A={\frac {a\cdot d\cdot \sin \alpha +b\cdot c\cdot \sin \gamma }{2}}}

Estante:
α{\displaystyle \alpha \,} la angulo inter la lateroja{\displaystyle a\,} kajd{\displaystyle d\,}.
γ{\displaystyle \gamma \,} la angulo inter la laterojb{\displaystyle b\,} kajc{\displaystyle c\,}.
  • Laortangulo estas plurlatero kies anguloj estas ĉiuj de 90º, kaj la areao estas egala al la produto de du el ties sinsekvaj lateroja kajb:[15]

A=ab{\displaystyle A={a\cdot b\,}}

  • Larombo estas plurlatero kies 4 lateroj estas egalaj, kaj ties areo estas la duonproduto de ties du diagonaloj:

A=AC¯BD¯2{\displaystyle A={\frac {{\overline {AC}}\cdot {\overline {BD}}}{2}}}

  • Lakvadrato estas la regula plurlatero de kvar lateroj; ĝi estas samtempe ortangulo kaj rombo, pro kio ĝia areo povas estis kalkulata sammaniere kiel tiuj de la ortangulo kaj de la rombo. Partikulare, ĉar ties lateroj estas egalaj, oni uzas la formulon:[15]

A=aa=a2{\displaystyle A=a\cdot a\,=a^{2}}

  • Laromboido havas areon kalkuleblan el la produto de unu de ties lateroj por la respektivaalto:[15]

A=bh{\displaystyle A=b\cdot h\,}

  • Latrapezo, kiu havas du malajn laterojn paralelajn inter si kaj aliajn du neparalelajn laterojn, havas areon havigitan per la duonproduto de ties paralelaj lateroj multobligita por la distanco inter ili (alto):[15]

A=a+b2h{\displaystyle A={\frac {a+b}{2}}\cdot h}

La areo de trapezo povas esti kalkulita kiel longo de la meza linio multiplikita per la distanco laŭperpendikularo inter la paralelaj lateroj. Ĉi tio donas kiel speciala okazo la konatan formulon por la areo detriangulo, per konsidero de triangulo kieldegenera trapezo ĉe kiu unu el la paralelaj lateroj estas malpligrandigita en punkton. Tial, sea kajb estas la du paralelaj lateroj kajh estas la distanco (alto) inter la paralelaj lateroj, la area formulo estas:

A= (a+b)h/2

Areo de la disko kaj de la elipso

[redakti |redakti fonton]

La areo dedisko, nome tiu limigita decirklo, estas kalkulebla pere de la jena matematika esprimo:[16]

A=πr2{\displaystyle A=\pi r^{2}\,}

La areo limigita inter la bildo de du kurboj estas kalkulebla pere de la diferenco inter la integraloj de ambaŭ funkcioj.

La areo limigita deelipso estas simila kaj akirebla kiel produto de la duono de la plej granda akso por la duono de la malplej granda akso multobligitaj por π:[17]

A= πab{\displaystyle A={\ \pi ab}}

Areo limigita inter du funkcioj

[redakti |redakti fonton]

Metodo por atingi la areon limigita inter dufunkcioj, estas uzante laintegralan kalkulon:

Areo(a,b)=ab|f(x)g(x)|dx{\displaystyle {\text{Areo}}(a,b)=\int _{a}^{b}|f(x)-g(x)|dx}

La rezulto de tiu integralo estas la areo enhavita inter la kurboj:f(x){\displaystyle f(x)\,} kajg(x)[<f(x)]{\displaystyle g(x)[<f(x)]\,} en la intermezo[a,b]{\displaystyle [a,b]\,}.

Ekzemplo

Se oni deziras trovi la areon limigitan inter la akso x kaj la funkciof(x)=4x2{\displaystyle f(x)=4-x^{2}} en la intermezo[2;2]{\displaystyle [-2;2]}, oni uzas la antaŭe menciitan ekvacion, tiuokaze:g(x)=0{\displaystyle g(x)=0} tiam pritaksante la integralon, oni akiras jenon:

A(2,2)={\displaystyle A(-2,2)=}22|4x20|dx={\displaystyle \int _{-2}^{2}|4-x^{2}-0|dx=}2024x2dx={\displaystyle 2\int _{0}^{2}4-x^{2}dx=}2[4xx33]02={\displaystyle 2\left[4x-{\cfrac {x^{3}}{3}}\right]_{0}^{2}=}2[8(2303)]={\displaystyle 2\left[8-\left({\cfrac {2^{3}-0}{3}}\right)\right]=}323{\displaystyle {\cfrac {32}{3}}}

Pro kio oni konkludas, ke la areo limigita estas32/3{\displaystyle 32/3}.

Ankaŭ lavolumeno enfermita inter du funkcioj povas esti atingebla per la kalkulo de simila integralo.

Rilato areo-perimetro

[redakti |redakti fonton]

Difinita simpla kurbo enfermita en la eŭklida ebeno, oni povas pruvi, ke ties longo aŭperimetro de la areo enfermita kaj la propra areo enfermita kongruas kun la rilato:

AL214π{\displaystyle {\frac {A}{L^{2}}}\leq {\frac {1}{4\pi }}}

La egaleco estas atingebla nur por disko; la ceteraj figuroj kaj eblaj formoj plenumas plej striktan malegalecon.

Areoj de ne-ebenaj figuroj

[redakti |redakti fonton]
A blue sphere inside a cylinder of the same height and radius
Arkimedo montris, ke la surfacareo desfero estas ekzakte kvaroble la areo de ebenadisko de la sama radiuso, kaj la volumeno enfermita de la sfero estas ekzakte 2/3 de la volumeno decilindro de la sama alto kaj radiuso.

Plej bazaj formuloj por surfacareo povas esti akiritaj tranĉante surfacojn kaj ebenigante ilin. Ekzemple, se la flanka surfaco decilindro (aŭ iu ajnprismo) estas tranĉita laŭlonge, la surfaco povas esti ebenigita en ortangulon. Simile, se tranĉo estas farita laŭ la flanko dekonuso, la flanka surfaco povas esti ebenigita eksteren en sektoron de cirklo, kaj la rezulta areo povas esti komputita.

La formulon por la surfacareo desfero estas pli malfacile derivebla: ĉar sfero havas nenulan Gaŭsan kurbiĝon, ĝi ne povas esti ebenigita. La formulo por la surfacareo de sfero unue estis akirita fare deArkimedo en lia verkoSur la Sfero kaj Cilindro. La formulo estas jenaj:[18]

A = 4πr2  (sfero),

kier estas la radiuso de la sfero. Kiel ĉe la formulo por la areo de cirklo, ĉiu derivaĵo de ĉi tiu formulo esence uzas metodojn similajn alkalkulo.

Disvastiĝa areo

[redakti |redakti fonton]

Disvastiĝa areo estas esprimo por difini tiun teran surfacon de bestospecioj, kiun ili konkeris, tie ili disvastiĝis. Por tiu koncepto oni uzas ankaŭ laterminonarealo.

Listo de formuloj

[redakti |redakti fonton]
Kromaj oftaj formuloj por areo:
FormoFormuloVariabloj
KvadratoA=s2{\displaystyle A=s^{2}}
OrtanguloA=ab{\displaystyle A=ab}
TrianguloA=12bh{\displaystyle A={\frac {1}{2}}bh\,\!}
TrianguloA=12absin(γ){\displaystyle A={\frac {1}{2}}ab\sin(\gamma )\,\!}
Triangulo

(Formulo de Herono)

A=s(sa)(sb)(sc){\displaystyle A={\sqrt {s(s-a)(s-b)(s-c)}}\,\!}s=12(a+b+c){\displaystyle s={\tfrac {1}{2}}(a+b+c)}
Izocela trianguloA=c44a2c2{\displaystyle A={\frac {c}{4}}{\sqrt {4a^{2}-c^{2}}}}
Regulatriangulo

(Egallatera triangulo)

A=34a2{\displaystyle A={\frac {\sqrt {3}}{4}}a^{2}\,\!}
Rombo/KajtoA=12de{\displaystyle A={\frac {1}{2}}de}
ParalelogramoA=aha{\displaystyle A=ah_{a}\,\!}
TrapezoA=(a+c)h2{\displaystyle A={\frac {(a+c)h}{2}}\,\!}
RegulaseslateroA=323a2{\displaystyle A={\frac {3}{2}}{\sqrt {3}}a^{2}\,\!}
RegulaoklateroA=2(1+2)a2{\displaystyle A=2(1+{\sqrt {2}})a^{2}\,\!}
Regula plurlatero

(n{\displaystyle n} flankoj)

A=nar2=pr2{\displaystyle A=n{\frac {ar}{2}}={\frac {pr}{2}}}

=14na2cot(πn){\displaystyle \quad ={\tfrac {1}{4}}na^{2}\cot({\tfrac {\pi }{n}})}
=nr2tan(πn){\displaystyle \quad =nr^{2}\tan({\tfrac {\pi }{n}})}
=14np2cot(πn){\displaystyle \quad ={\tfrac {1}{4n}}p^{2}\cot({\tfrac {\pi }{n}})}
=12nR2sin(2πn){\displaystyle \quad ={\tfrac {1}{2}}nR^{2}\sin({\tfrac {2\pi }{n}})\,\!}

p=na {\displaystyle p=na\ } (perimetro)
r=a2cot(πn),{\displaystyle r={\tfrac {a}{2}}\cot({\tfrac {\pi }{n}}),}
a2=rtan(πn)=Rsin(πn){\displaystyle {\tfrac {a}{2}}=r\tan({\tfrac {\pi }{n}})=R\sin({\tfrac {\pi }{n}})}
r:{\displaystyle r:}encirkla radiuso
R:{\displaystyle R:}ĉirkaŭcirkla radiuso

CirkloA=πr2=πd24{\displaystyle A=\pi r^{2}={\frac {\pi d^{2}}{4}}}

(d=2r:{\displaystyle d=2r:}diametro)

Cirkla sektoroA=θ2r2=Lr2{\displaystyle A={\frac {\theta }{2}}r^{2}={\frac {L\cdot r}{2}}\,\!}
ElipsoA=πab{\displaystyle A=\pi ab\,\!}
IntegraloA=abf(x)dx, f(x)0{\displaystyle A=\int _{a}^{b}f(x)\mathrm {d} x,\ f(x)\geq 0}hochkant=0.2
Surfaca areo
Sfero
A=4πr2=πd2{\displaystyle A=4\pi r^{2}=\pi d^{2}}
KuboidoA=2(ab+ac+bc){\displaystyle A=2(ab+ac+bc)}
Cilindro

(inkl. malsupron kaj supron)

A=2πr(r+h){\displaystyle A=2\pi r(r+h)}
Konuso

(incl. bottom)

A=πr(r+r2+h2){\displaystyle A=\pi r(r+{\sqrt {r^{2}+h^{2}}})}
ToroA=4π2Rr{\displaystyle A=4\pi ^{2}\cdot R\cdot r}
Revolua surfacoA=2πabf(x)1+[f(x)]2dx{\displaystyle A=2\pi \int _{a}^{b}\!f(x){\sqrt {1+\left[f'(x)\right]^{2}}}\mathrm {d} x}

(rotacio ĉirkaŭ la x-akso)

La supraj kalkuloj montras kiel trovi la areojn de multaj oftaj formoj.

La areoj de neregulaj (kaj tiel arbitraj) plurlateroj povas esti kalkulitaj uzante la "Formulon de Termezuristo" (ŝulaĉa formulo).[19]

Rilato de areo al perimetro

[redakti |redakti fonton]

La izoperimetra malegaleco asertas, ke por fermita longokurboL (tiel ke la regiono enhavasperimetronL) kaj por areoA de la regiono kiun ĝi enhavas,

4πAL2,{\displaystyle 4\pi A\leq L^{2},}

kaj egaleco validas se kaj nur se la kurbo estascirklo. Tiel cirklo havas la plej grandan areon de iu fermita figuro kun antaŭfiksita perimetro.

Ĉe la alia ekstremo, figuro kun antaŭfiksita perimetroL povus havi arbitre malgrandan areon, kiel ilustrite perrombo kiu estas "renversigita" arbitre malproksime tiel ke du el ĝiajanguloj estas arbitre proksimaj al 0° kaj la aliaj du estas arbitre proksimaj al 180°.

Por cirklo, la rilatumo de la areo al lacirkonferenco (la esprimo por la perimetro de cirklo) egalas al duono de laradiusor. Ĉi tio povas esti vidita de la areoformuloπr2 kaj la cirkonferenca formulo 2πr.

La areo deregula plurlatero estas duono de sia perimetro obliganta la apotemon (kie la apotemo estas la distanco de la centro ĝis la plej proksima punkto sur iu flanko).

Fraktaloj

[redakti |redakti fonton]

Duobligi la randolongojn de plurangulo multiplikas ĝian areon per kvar, kio estas du (la rilatumo de la nova al la malnova flankolongo) levita al la potenco de du (la dimensio de la spaco en kiu la plurangulo estas). Sed se la unudimensiaj longoj defraktalo desegnita en du dimensioj estas ĉiuj duobligitaj, la spaca enhavo de la fraktalaj skaloj per potenco de du, kio ne estas nepre entjero. Ĉi tiu potenco estas nomita la fraktala dimensio de la fraktalo.[20]

Areaj bisektoroj

[redakti |redakti fonton]

Estas senfineco de linioj kiuj bisekcas la areon de triangulo. Tri el ili estas lamedianoj de la triangulo (kiuj ligas la mezpunktojn de la flankoj kun la kontraŭaj verticoj), kaj tiuj estaskonverĝaj ĉe la centroido de la triangulo; efektive, ili estas la nuraj areaj bisekciiloj kiuj iras tra la centroido. Ajna linio tra triangulo kiu disigas kaj la areon de la triangulo kaj ĝian perimetron en duono trapasas la incentron de la triangulo (nome la centro de ĝiaencirklo). Estas aŭ unu, du aŭ tri el ĉi tiuj por iu donita triangulo.

Ajna linio tra la mezpunkto de paralelogramo bisekcas la areon.

Ĉiuj areaj bisekciiloj de cirklo aŭ alia elipso iras tra la centro, kaj ĉiujĥordoj tra la centro bisekcas la areon. En la kazo de cirklo ili estas la diametroj de la cirklo.

Optimumigo

[redakti |redakti fonton]

Surbaze de dratkonturo, la surfaco de plej malgranda areo ampleksanta ("pleniganta") estas minimuma surfaco. Konataj ekzemploj estassapvezikoj.

La demando pri la pleniga areo de la Riemann-a cirklo restas malfermita.[21]

La cirklo havas la plej grandan areon de iu ajn dudimensia objekto havanta la saman perimetron.

Cikla plurlatero (tiu enmetita en cirklo) havas la plej grandan areon de iu plurlatero kun donita nombro da flankoj de la samaj longoj.

Versio de la izoperimetra malegaleco por trianguloj deklaras, ke la triangulo de plej granda areo inter ĉiuj tiuj kun donita perimetro estasegallatera.[22]

La triangulo de plej granda areo de ĉiuj tiuj enmetitaj en donita cirklo estas egallatera; kaj la triangulo de plej malgranda areo el ĉiuj ĉirkaŭmetitaj ĉirkaŭ donita cirklo estas egallatera.[23]

La rilatumo de la areo de la encirklo al la areo de egallatera triangulo,π33{\displaystyle {\frac {\pi }{3{\sqrt {3}}}}}, estas pli granda ol tiu de iu ne-egala triangulo.[24]

La rilatumo de la areo al la kvadrato de la perimetro de egallatera triangulo,1123,{\displaystyle {\frac {1}{12{\sqrt {3}}}},}, estas pli granda ol tiu por iu alia triangulo.[22]

Bildaro

[redakti |redakti fonton]

Referencoj

[redakti |redakti fonton]
  1. 1,01,1Francisko Azorín, arkitekto,Universala Terminologio de la Arkitekturo (arkeologio, arto, konstruo kaj metio), Presejo Chulilla y Ángel, Madrido, 1932, paĝo 18.
  2. Vd enPIV kajReVo "mezuro de surfaco"[1]
  3. Moise, Edwin. (1963)Elementary Geometry from an Advanced Standpoint. Addison-Wesley Pub. Co..
  4. Bureau international des poids et mesures (2006).The International System of Units (SI) (PDF).[rompita ligilo] 8a eld. Ĉapitro 5a.Arkivita (PDF) el la originalo en 2013-11-05. Alirita en 2008-02-13.
  5. "Resolution 12 of the 11th meeting of the CGPM (1960)". Bureau International des Poids et Mesures.Arkivita el la originalo en 2012-07-28. Alirita la 15an de Julio 2012.
  6. HerodotoHistorioj, Libro II.
  7. El problema del área. fca.unl.edu.ar
  8. Heath, Thomas L. (2003), A Manual of Greek Mathematics, Courier Dover Publications, pp. 121–132, (ISBN 978-0-486-43231-1), https://books.google.com/books?id=_HZNr_mGFzQC&pg=PA121 
  9. Stewart, James. (2003)Single variable calculus early transcendentals.,5‑a eldono, Toronto ON: Brook/Cole.ISBN 978-0-534-39330-4. “However, by indirect reasoning, Eudoxus (fifth century B.C.) used exhaustion to prove the familiar formula for the area of a circle:A=πr2.{\displaystyle A=\pi r^{2}.}”.
  10. Heath, Thomas L.. (1921)A History of Greek Mathematics (Vol II). Oxford University Press, p. 321–323.
  11. Eric W. Weisstein,Heron's Formula enMathWorld.
  12. Euclid's Proof of the Pythagorean Theorem | Synaptic (angle). Alirita 2023-07-12 .
  13. Clark, Walter Eugene. (1930)The Aryabhatiya of Aryabhata: An Ancient Indian Work on Mathematics and Astronomy. University of Chicago Press.
  14. (May 2013) “Bridge Named After the Mathematician Who Discovered the Chinese Remainder Theorem”,Notices of the American Mathematical Society 60 (5),p. 596–597.doi:10.1090/noti993. 
  15. 15,015,115,215,315,4Spiegel kaj Abellanas, 1992, p. 9
  16. Spiegel kaj Abellanas, 1992, p. 10
  17. Spiegel kaj Abellanas, 1992, p. 11.
  18. Weisstein, Eric W."Surface Area". Wolfram MathWorld. Arkivita el la originalo la 23an de Junio 2012. Alirita la 3an de Julio 2012.
  19. (September 1986) “The Surveyor's Area Formula”,The College Mathematics Journal 17 (4),p. 326–337.doi:10.2307/2686282. Alirita 15a de Julio 2012.. Arkivigite je 2003-11-05 per la retarkivoWayback Machine
  20. Mandelbrot, Benoît B.. (1983)The fractal geometry of nature. Macmillan.ISBN 978-0-7167-1186-5.
  21. Gromov, Mikhael (1983), "Filling Riemannian manifolds", Journal of Differential Geometry 18 (1): 1–147, doi:10.4310/jdg/1214509283, http://projecteuclid.org/euclid.jdg/1214509283 
  22. 22,022,1Chakerian, G.D. (1979) "A Distorted View of Geometry." ĉapitro 7a enMathematical Plums. R. Honsberger (eld.). Washington, DC: Mathematical Association of America, p. 147.
  23. Dorrie, Heinrich (1965),100 Great Problems of Elementary Mathematics, Dover Publ., pp. 379–380.
  24. (Oktobro 2008) “Triangles, ellipses, and cubic polynomials”, 'American Mathematical Monthly' 115 (8),p. 679–689: Theorem 4.1.doi:10.1080/00029890.2008.11920581. 15049234. 

Literaturo

[redakti |redakti fonton]
  • Spiegel, Murray R.; Abellanas, Lorenzo (1992). McGraw-Hill, eld.Fórmulas y tablas de matemática aplicada. Aravaca (Madrid).ISBN 84-7615-197-7.

Eksteraj ligiloj

[redakti |redakti fonton]
Tiu ĉi artikolo apartenas al la aro de la mil plej gravaj artikoloj
Bibliotekoj
Elŝutita el "https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Areo&oldid=9103481"
Kategorioj:
Kaŝitaj kategorioj:

[8]ページ先頭

©2009-2025 Movatter.jp