Ĉoro (portugale:choro, prononcuIFA:['ʃoɾu]) estasbrazila muzikstilo, kiu verŝajne en la 1870-aj jaroj ekestis enRio-de-Ĵanejro kiel kunfandaĵo de populara eŭropa muziko (polko,valso) kaj la muziko de afrikajsklavoj.
Pri la origino de la nomochoro ekzistas tri teorioj:
Tradicie ĉoroensemblo konsistas el unu aŭ dugitaroj,kavakinjo,pandejro, variajperkutinstrumentoj kaj ajnaj soloinstrumentoj - oftefluto,klarneto aŭmandolino (port.:bandolim). La basfunkcion origine transprenisofikleido kaj ekde la 1930-aj jaroj sepkorda gitaro (violão de sete cordas). Intertempe ekestis komponaĵoj por ĉiuj ajn instrumentoj kaj ensembloj, ekde piano ĝisbandego. Ekzistas ankaŭ ĉoroj kun kantado, ekzempleTico-Tico no fubá (La pasero en la faruno).
Improvizado pri la temo de komponaĵo ludas gravan rolon en ĉoro. La plej multajn komponaĵojn karakterizas relative altatempo, melodia kaj ritma strukturoj baziĝantaj sur 16-onoj kajsambeca frazigo, je kio oni ludas ĉi tiujn 16-onojn ne rektaj. La tre rapide ludataj melodiaj linioj el trairaj 16-onoj postulas de la muzikistoj tre altan virtuozecon, kaj tion ne nur je solo- aŭ melodio-instrumentoj: ankaŭ la akompano sin lige apogas sur la melodion, kunplenumas la akcentadon, subtenas kaj portas per tio la melodiopason.
Ofte ĉoroj havas la klasikan formon A B A C A. Ekzistas do ĉefa temo, al kiu sekvas dua melodio, poste reeksonas la unua temo, post tiu alvenas tria, kaj finfine la unua melodio denove ripetiĝas. Tiuj tri partoj povas treege diferenciĝi laŭ ritmaro kaj stilo.
Ekde la apero de la radio en la 1920-aj jaroj la graveco de ĉoro malpliiĝis. Kelkaj muzikistoj tamen konservas ĉi tiun tradicion kaj faras ĉoron kun ĝia virtuozeco al unu el la plej interesaj muzikstiloj de Brazilo. En Eŭropo tiu ĉi muzikstilo tamen estas preskaŭ nekonata.
Ekde la mezo de la 1930-aj jaroj ĉoro malaperis preskaŭ plene, kaj oni remalkovris ĝin en Brazilo nur en la 1950-aj jaroj. Tiam ekzistis unuaj „Rodas do Choro“ [rondoj de la ĉoro]. Muzikistoj renkontiĝis en rondoj similaj alimprovizadkunsidoj ĵazaj, por kompletigi pecojn el la klasika repertuaro de ĉoro per improvizaĵoj.
Daŭris tamen pluajn kvindek jarojn, ĝis kiam ĉoro denove fariĝis respektata muziko. Nun ĉoro estas en modo ne nur en Rio-de-Ĵanejro aŭSan-Paŭlo, sed ankaŭ enNovjorko kaj ĉe la okcidenta marbordo de Usono. Unuaj rondoj de ĉoro nun ankaŭ ekzistas en Eŭropo, precipe enParizo, kiu kiel ĝis nun estas metropolo de brazila muziko. Oktobron de 2006 okazis rondo de ĉoro inHamburgo kun la Camerata do Choro (direktado: Paulo Gouveia, fluto) kaj gastoj el Brazilo, inter ili Wilfried Berk (Rio-de-Ĵanejro/Hanovro) ĉe klarneto.
La filmo „Brasileirinho“ (2005) deMika Kaurismäki ne nur temas pri la muziko, de ĉoro, sed ankaŭ de la homoj, kiuj ludas ĉi tiun muzikon[1]