Pierwsze niewielkie wytwórnie sukna powstały na początku XIX w., właściwy rozwój Białostockiego Okręgu Przemysłowego nastąpił po wprowadzeniu 1832 wysokich ceł na granicy Królestwa Polskiego z Rosją; do Białostockiego Okręgu Przemysłowego przenoszono wówczas zakłady włókiennicze z Królestwa, m.in. ze Zgierza, lub tworzono nowe, np. 1834 w Supraślu — W. Zachert, a 1840 w Choroszczy — Ch. Moes; zakłady włókiennicze powstawały także w Ciechanowcu, Michałowie-Niezabudce, Krynkach; stopniowo przemysł skoncentrował się głównie w Białymstoku i na jego przedmieściach, poza miastem przeważały małe zakłady; masowo rozwinęło się chałupnictwo; produkowano tanie tkaniny wełniane, głównie na rynki wschodnie; tworzono także towarzystwa akcyjne; od końca XIX w. rola Białostockiego Okręgu Przemysłowego malała, mimo rozwoju na tych terenach przemysłu odzieżowego i skórzanego (garbarnie w Krynkach); 1914 w całym przemyśle okręgu było zatrudnionych ok. 14 tysięcy osób. W okresie międzywojennym w Białostockim Okręgu Przemysłowym rozwinął się przemysł drzewny (Hajnówka); 1944 większość zakładów została zniszczona; rozbudowę przemysłu rozpoczęto w latach 50., zwłaszcza w Białymstoku (m.in. 1954–55 zakłady bawełniane Fasty), Zambrowie, Łapach i Hajnówce.
