W 1931 ukończyła École Normale Supérieure, była nauczycielką filozofii i greki, działaczką związkową, robotnicą fabryczną (1934–35), brała udział w wojnie domowej w Hiszpanii (w Brygadach Międzynar.); w czasie II wojny światowej przebywała w Londynie, pracowała w Kom. Wolnych Francuzów. Twórczość Weil przechodziła kilka faz: od klas. problematyki filoz. (R. Descartes, I. Kant), poprzez refleksję hist. i polit. (polemika z marksizmem, sytuacja w Niemczech), refleksję nad przyczynami nędzy i nierówności społ. (popartą syndykalistycznym zaangażowaniem), aż do problemów chrześc. wiary i cywilizacyjnej misji chrześcijaństwa (zbliżenie do katolicyzmu nie doprowadziło jednak do przyjęcia chrztu); rozważania Weil, szczególnie dotyczące wizji człowieka „zakorzenionego” w cywilizacji, a stojącego wobec perspektywy eschatologicznej, zaczęły wywierać wpływ na współcz. refleksję filoz. dopiero w wiele lat po śmierci ich autorki; dzieło Weil, na które składają się eseje, listy, fragmenty, aforyzmy, jest publikowane pośmiertnie (poza drobnymi wyjątkami); pierwszym wyd. zbiorem pism byłoLa Pesanteur et la Grâce (1947), od 1984 wydawnictwo Gallimard wydaje dzieła zebrane Weil; przekł. pol.:Wybór pism (Paryż 1958, Warszawa 1991 — ze wstępem Cz. Miłosza),Zakorzenienie (1961),Świadomość nadprzyrodzona (1965),Myśli (1985).
