Głównym dziełem Bodina jest
Sześć ksiąg o Rzeczypospolitej (1576, wydanie polskie 1958), w którym zamiast dotychczasowego ustroju opartego na hierarchii feudalnej wysunął koncepcję władzy publicznej jako władzy suwerena ustanawiającego prawa oraz władzy podporządkowanych mu urzędników. Pisząc o ustrojach politycznych państw, Bodin odrzucał arystotelesowską koncepcję „rządów mieszanych” przyjmując dla swej „rzeczypospolitej” formę demokracji, arystokracji lub monarchii w formie czystej. Spośród nich najlepiej rządzoną i spełniającą w sposób najdoskonalszy warunki stawiane „rzeczypospolitej” była monarchia. Warunkiem zaś podstawowym, a zarazem najistotniejszym była niepodzielna i suwerenna władza monarchy.
Bodin jest uważany za twórcę nowoczesnej koncepcji
suwerenności jako władzy najwyższej i niezwiązanej prawami, której cechą najważniejszą jest wyłączność prawodawcza. W kwestii
absolutyzmu monarszego i jego ewentualnych ograniczeń Bodin przyjął wykładnię, iż przez „prawe rządzenie” należy rozumieć zgodność rządów z prawem boskim i prawem natury. Metodologiczną podstawą rozważań Bodina na temat państwa i władzy publicznej były jego poglądy filozoficzne i historiozoficzne wyłożone w
Methodus ad facilem historiarum cognitionem (1566). W pracy tej zalecał stosowanie metody historycznej w prawoznawstwie, które połączył z filozofią historii i oparł na szerokich studiach historyczno-porównawczych. Rozważania ustrojowe Bodin opierał na głębokiej wiedzy o ustrojach innych państw europejskich, w tym wiedzy o ustroju Polski, który, mimo że nie odpowiadał jego ideałowi ustrojowemu „prawdziwej monarchii”, ostatecznie zaklasyfikował jako „monarchię wolną”, właściwą krajom północnej Europy. Bodin zajmował się również związkami ekonomii z polityką; swoje poglądy w tym zakresie wyraził w traktacie
Responsio ad paradoxa Malestretti (1568), w którym stanął na stanowisku merkantylizmu, domagając się ingerencji państwa w sprawy rozwoju handlu i przemysłu, zakazu wywozu krajowych surowców i żywności oraz ceł na zagraniczne towary; ponadto zaobserwował zjawiska, które stały się podstawą ilościowej teorii pieniądza.