fugo (accusative singularfugon,pluralfugoj,accusative pluralfugojn)
- fugue
fugo
- first-personsingularpresentindicative offugare
Fromfuga(“flight, escape, exile”) +-ō.
fugō (present infinitivefugāre,perfect activefugāvī,supinefugātum);first conjugation
- tochase away, put toflight
- Synonym:āvertō
27BCE – 25BCE,
Titus Livius,
Ab Urbe Condita26.1:
- C. Sulpicio cui Sicilia euenerat duae legiones quas P. Cornelius habuisset decretae et supplementum de exercitu Cn. Fului, qui priore anno in Apulia foede caesusfugatusque erat.
- To Gaius Sulpicius to whom Sicily was allotted two legions which Publius Cornelius had held were decided upon and reinforcements from Gnaius Fulvius’ army, which in the previous year had been shamefully defeated decisively andput to flight in Apulia
- to drive intoexile
- Synonyms:exsulō,exigō,ablēgō,expellō,eximō,āmoveō,auferō,exportō,pellō,ēiciō
- todismiss, toavert
- “fugo”, inCharlton T. Lewis and Charles Short (1879),A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “fugo”, inCharlton T. Lewis (1891),An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- “fugo”, inGaffiot, Félix (1934),Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner; Henry William Auden (1894),Latin Phrase-Book[1], London:Macmillan and Co.
- to put the enemy to flight:fugare hostem
- to utterly rout the enemy:fundere et fugare hostem
- (ambiguous) to keep out of a person's sight:fugere alicuius conspectum, aspectum
- (ambiguous) to follow virtue; to flee from vice:honesta expetere; turpia fugere
- (ambiguous) to shun society:hominum coetus, congressus fugere
- (ambiguous) to shun publicity:publico carere, forum ac lucem fugere
- (ambiguous) to flee like deer, sheep:pecorum modo fugere (Liv. 40. 27)
fugo
- first-personsingularpresentindicative offugar