Fromgaudēns(“rejoicing”) +-ius.
Gaudentius m (genitiveGaudentiīorGaudentī);second declension
Second-declension noun.
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | Gaudentius | Gaudentiī |
genitive | Gaudentiī Gaudentī1 | Gaudentiōrum |
dative | Gaudentiō | Gaudentiīs |
accusative | Gaudentium | Gaudentiōs |
ablative | Gaudentiō | Gaudentiīs |
vocative | Gaudentī | Gaudentiī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).