| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: filologia słowiańska, językoznawstwo słowiańskie | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | 1943 |
| Habilitacja | 1947 |
| Profesura | 1964 |
| Polska Akademia Nauk /Umiejętności | |
| Status PAN | członek rzeczywisty |
| Status PAU | Członek krajowy czynny |
| Doktorhonoris causa Uniwersytet Łódzki – 1995 | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
Franciszek Sławski (ur.13 maja1916 wKopyczyńcach, zm.19 stycznia2001 wKrakowie) – polskifilolog polski, językoznawca,slawista, dialektolog, etymolog; profesornauk humanistycznych (1954), członekPolskiej Akademii Nauk (1969) iPolskiej Akademii Umiejętności (1989); autorSłownika etymologicznego języka polskiego (1952–1982).
UczeńKazimierza Nitscha,Tadeusza Lehra-Spławińskiego,Mieczysława Małeckiego,Stanisława Pigonia. Podczas okupacji niemieckiej był uczestnikiem tajnego nauczania prowadzonego naUniwersytecie Jagiellońskim. Pracy doktorskiej broni w 1943 w warunkach konspiracji, w 1947 habilituje się na podstawie rozprawyOboczność ǫ : u w językach słowiańskich. W 1954 zostaje profesorem nadzwyczajnym, a w 1964 profesorem zwyczajnym.
W latach 1974–1986 był dyrektorem Instytutu Filologii Słowiańskiej, w latach 1966–1969 dziekanem Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1961–1973 kierownik Pracowni Słownika Prasłowiańskiego w Zakładzie Słowianoznawstwa (ob.Instytut Slawistyki)PAN. Od 1954 profesor, od 1969 członek Polskiej Akademii Nauk, od 1989 członekPolskiej Akademii Umiejętności, a od 1994 członekTowarzystwa Naukowego Warszawskiego. Był także członkiem Austriackiej i Bułgarskiej Akademii Nauk. Wykształcił kilka pokoleń polskich slawistów, m.in.Janusza Siatkowskiego.
W 1995 otrzymał tytułdoktora honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego[1].
Jego dorobek naukowy liczy kilkaset pozycji, w tym kilkanaście książek i obejmuje szeroką tematykę ogólnosłowiańską. Do najważniejszych publikacji Sławskiego należą prace dotyczące słownictwa słowiańskiego, jego etymologii i rekonstrukcji zasobu leksyki prasłowiańskiej. Głównym dziełem Sławskiego jestSłownik etymologiczny języka polskiego (tom 1-5, A-Ł, 1952–1982), uwzględniający ogromną literaturę naukową oraz bogaty materiał historyczny i gwarowy polski i słowiański. Współautor i redaktorSłownika prasłowiańskiego (tom 1-8, A-Gy, 1974–2001) – wypracował jego koncepcję oraz zasady i metody rekonstrukcji słownictwa prasłowiańskiego. Poza tym prace z zakresu językoznawstwa południowosłowiańskiego, zwł. bułgarskiego, oraz dotyczące języka starosłowiańskiego:Gramatyka języka bułgarskiego (1953, wznowione w 1962),Podręczny słownik bułgarsko-polski (1963, wznowiony w 1987),Przegląd i charakterystyka języków słowiańskich (1954, wspólnie z Lehrem-Spławińskim iWładysławem Kuraszkiewiczem),Zarys dialektologii południowosłowiańskiej (1962) oraz opracowanie języków słowiańskich w dziele zbiorowymJęzyki indoeuropejskie (1988, redaktorLeszek Bednarczuk) i rozprawy o zabytkach językowych, np.Księdze Sawy iKodeksie Assemaniego. Pochowany nacmentarzu Rakowickim w Krakowie[2].