Kryński kształcił się wWarszawie w gimnazjum; od 1862 studiował w Szkole Głównej na wydziale matematyczno-fizycznym, potem na filologiczno-historycznym. Tytuł magistra uzyskał w 1869, po napisaniu rozprawyO dźwiękach nosowych w językach słowiańskich (druk. w 1870). W 1874 wyjechał doLipska, gdzie kształcił się u G. Curtiusa i Leskiena. Z owego czasu pochodzą jegoListy z Niemiec, drukowane wOpiekunie domowym (1874–1875). W 1875 został członkiem komisji językowejAkademii Umiejętności wKrakowie, a w 1889 – członkiem korespondentem Akademii. Należał do Towarzystwa PrzyjaciółOssolineum[2]. Od 1871 do 1891 był nauczycielem języków starożytnych i obcych wgimnazjum II w Warszawie. Wykładowca języka polskiego naUniwersytecie Latającym[3]. W latach 1906–1907 wykładowca językoznawstwa Wydziału HumanistycznegoTowarzystwa Kursów Naukowych w Warszawie na którym był także dziekanem w 1907[4]. W 1907 został profesorem nauniwersytecie lwowskim.
Psałterz Dawidów przekładania Jana Kochanowskiego, przedruk z wyd. I-go 1579 r. (w wydaniu jubileuszowym) (Warszawa, 1883)
Stanisława Skrodzkiego Porządek prawa bartnego dla starostwa łomżyńskiego z r. 1616 (Kraków, 1885)
Słownik wyrazów godnych uwagi, użytych w „Porządku prawa bartnego” dla starostwa łomżyńskiego z r. 1616 (Kraków, 1886)[13]
Gramatyka języka polskiego (Warszawa, 1897)
Pisownia polska. Prawidła i ich uzasadnienie (Warszawa,1897)
Języki słowiańskie, ich rozwój i stosunki wzajemne. Wykład wstępny w Uniwersytecie Lwowskim dnia 7-go maja 1908 r. (Lwów, 1908)[dostępne w zasobachŚBC
Prawidła pisowni polskiej. (Lwów, 1910)[dostępne w zasobachŚBC
Jak nie należy mówić i pisać po polsku (Warszawa 1921)
O języku urzędowym doby dzisiejszej, zwłaszcza w sądownictwie. (Odczyt publiczny, wygłoszony 6 marca 1925 r, w auli Uniwersytetu Warszawskiego). (Warszawa, 1925)[dostępny w zasobachŚBC
Jan Karłowicz (1836–1903). Zarys życia i prac.(Warszawa, 1923) [dostępny w zasobachŚBC
W pracy autor wymienia różne błędy w posługiwaniu się językiem polskim i wskazuje na formy, których według niego należy używać. Zwraca też uwagę nawyrazy pochodzenia obcego. Nadmierne wpływy ze strony innych języków, w tym z języka niemieckiego, nie tylko w zakresie słownictwa, ale też gramatyki mogą prowadzić do utraty tożsamości narodowej. O ile starsze zapożyczenia przyczyniły się do wzbogacenia polskiego słownictwa, to przejmowanie zapożyczeń nowszych ma raczej negatywne skutki[14][15].
Kryński wymienia zapożyczenia, głównielatynizmy igalicyzmy, ale teżrusycyzmy ianglicyzmy, które jego zdaniem należy zastąpić przez wyrazy rodzime. Krytykuje kalkowanie niemieckich zwrotów jak:Co pod tem (zamiast:przez to) rozumiesz? Czy łóżko jest zrobione (zamiast:posłane)? Jak ci idzie? (zamiast:Jak ci się powodzi?)[16].
↑Józef Miąso,Tajne nauczanie w Królestwie Polskim w świetle dokumentów władz rosyjskich, „Rozprawy z dziejów oświaty” t. 33, 1990, s. 66wersja elektroniczna
↑M.P. z 1928 r. nr 111, poz. 175 „za zasługi na polu naukowem w dziedzinie językoznawstwa polskiego i nieustanne czuwanie nad czystością języka ojczystego we wszystkich dziedzinach życia”.
↑Adam AntoniA.A.KryńskiAdam AntoniA.A.,Jak nie należy mówić i pisać po polsku, 1921, s. 3-4 [dostęp 2025-02-03].
↑RyszardR.LipczukRyszardR.,Geshichte und Gegenwart des Fremdwortpurismus in Deutschland undPolen, 2007, s. 174 [dostęp 2025-02-03](niem.).
↑KaiK.Witzlack-MakarevichKaiK.,Sprachpurismus im Polnischen. Ausrichtung, Diskurs, Metaphorik, Motive und Verlauf. Von den Teilungen Polens bis zur Gegenwart, Göttingen: Wallstein Verlag, 2021, s. 211,ISBN 978-3-8353-3918-7 [dostęp 2025-04-27](niem.).
↑RR.LipczukRR.,Geschichte und Gegenwart, 2007, s. 175(niem.).
