Μετά τονΒ' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο στρατός των ΗΠΑ επιθυμούσε καλύτερη στρατηγική εναέρια αναγνώριση για να βοηθήσει στον προσδιορισμό των σοβιετικών δυνατοτήτων και προθέσεων και για να αποτρέψει την απροσδόκητη σύλληψη, όπως είχε συμβεί στηνεπίθεση στο Περλ Χάρμπορ . Η Πολεμική Αεροπορία ανέθεσε την «Έκθεση Beacon Hill» από το Project Lincoln στοΙνστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης, η οποία ερευνήθηκε το 1951–1952 και παραδόθηκε το 1952. Επικεφαλής της επιτροπής ήταν ο Καρλ Όβερχειτζ και επιβλέπονταν από τον Γκόρντον Σάβιλ της Πολεμικής Αεροπορίας και περιλάμβανε τους Τζέιμς Μπέικερ και Έντουιν Λαντ, οι οποίοι θα σχεδίαζαν την εξειδικευμένη οπτική στο U-2.[2]
Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, η καλύτερη πληροφορία που διέθετε η αμερικανική κυβέρνηση σε εγκαταστάσεις βαθιά μέσα στη Σοβιετική Ένωση ήταν οι φωτογραφίες της γερμανικήςLuftwaffe του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια του πολέμου εδάφους δυτικά τωνΟυραλίων, οπότε οι υπερπτήσεις για τη λήψηαεροφωτογραφιών της Σοβιετικής Ένωσης θα ήταν απαραίτητες. Η επιτροπή πρότεινε ένα αεροπλάνο με προηγμένη οπτική, που πετούσε πάνω από 70,000 πόδια (21,300 μ.).[2][3][4]
Μετά το 1950, η σοβιετική αεράμυνα αναχαίτιζε με συνέπεια όλα τα αεροσκάφη κοντά στα σύνορα της χώρας — μερικές φορές ακόμη και εκείνα στον ιαπωνικό εναέριο χώρο. Τα υπάρχοντα αναγνωριστικά αεροσκάφη των ΗΠΑ, κυρίως βομβαρδιστικά που μετατράπηκαν για αναγνωριστικά καθήκοντα, όπως το Boeing RB-47, ήταν ευάλωτα στο αντιαεροπορικό πυροβολικό, τους πυραύλους και τα μαχητικά. Ο Ρίτσαρντ Λέγκχορν τηςΠολεμικής Αεροπορίας των Ηνωμένων Πολιτειών πρότεινε ότι ένα αεροσκάφος θα μπορούσε να πετάξει στα 60000 πόδια (18,300 μ.) θα πρέπει να είναι ασφαλές από τοMiG-17, το καλύτερο αεροσκάφος αναχαίτισης της Σοβιετικής Ένωσης, το οποίο μόλις θα μπορούσε να φτάσει 45000 πόδια (13,700 μ.) Αυτός και άλλοι πίστευαν ότι τα σοβιετικά ραντάρ, τα οποία χρησιμοποιούσαν αμερικανικό εξοπλισμό που παρασχέθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου, δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν αεροσκάφη πάνω από 65,000 πόδια (19,800 μ.).[2]
Εκείνη την εποχή, το αεροσκάφος με την υψηλότερη πτήση που ήταν διαθέσιμο στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους ήταν το English Electric Canberra, το οποίο μπορούσε να φτάσει 48,000 πόδια (14,600 μ.) . Οι Βρετανοί είχαν ήδη παραγάγει την παραλλαγή φωτογραφικής αναγνώρισης το PR3, αλλά η USAF ζήτησε τη βοήθεια της English Electric για να τροποποιήσει περαιτέρω την αμερικανική έκδοση του Canberra, το Martin B-57, με μακριά, στενά φτερά, νέους κινητήρες για να φτάσει 67,000 πόδια (20,400 μ.). Η Διοίκηση Έρευνας και Ανάπτυξης Αεροπορίας των ΗΠΑ έδωσε εντολή για αλλαγές σχεδιασμού που έκαναν το αεροσκάφος πιο ανθεκτικό για μάχη, αλλά το αεροσκάφος RB-57D του 1955 που προέκυψε μπορούσε να φτάσει μόνο 64,000 πόδια (19,500 μέτρα). Η Σοβιετική Ένωση, σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Βρετανία, είχε βελτιώσει την τεχνολογία ραντάρ μετά τον πόλεμο και μπορούσε να παρακολουθεί αεροσκάφη πάνω από 65,000 πόδια (19,800 μέτρα).[2]
