Συντεταγμένες:48°12′23″N16°21′55″E /48.20639°N 16.36528°E /48.20639; 16.36528
| Χόφμπουργκ | |
|---|---|
| Hofburg | |
 | |
 | |
| Είδος | κάστρο[1],σατώ[2][3],ανάκτορο,επίσημη κατοικία,τουριστικός προορισμός καιμουσείο |
| Αρχιτεκτονική | αναγεννησιακή αρχιτεκτονική |
| Γεωγραφικές συντεταγμένες | 48°12′23″N 16°21′55″E |
| Διοικητική υπαγωγή | Ίννερε Στατ[1][2] |
| Χώρα | Αυστρία[1][2] |
| Έναρξη κατασκευής | 1279 |
| Ολοκλήρωση | 1913 |
| Χρήση | επίσημη κατοικία |
| Αρχιτέκτονας | Filiberto Lucchese |
| Ιστότοπος | |
| Επίσημος ιστότοπος | |
 Πολυμέσα | |
| δεδομένα(π) | |
ΤοΧόφμπουργκ είναι το πρώην κύριο αυτοκρατορικό ανάκτορο της δυναστείαςτων Αψβούργων. Βρίσκεται στο κέντρο τηςΒιέννης, χτίστηκε τον 13ο αιώνα και επεκτάθηκε αρκετές φορές αργότερα. Χρησίμευσε επίσης ως αυτοκρατορική χειμερινή κατοικία, καθώς τοανάκτορο Σενμπρούν ήταν η θερινή κατοικία. Από το 1946 είναι ηεπίσημη κατοικία και οχώρος εργασίας τουΠροέδρου της Αυστρίας.
Από το 1279 η περιοχή του Χόφμπουργκ καταγράφεται ως η έδρα της κυβέρνησης.[4] Το Χόφμπουργκ επεκτάθηκε κατά τη διάρκεια των αιώνων για να περιλάβει διάφορες κατοικίες (τοΑμαλίενμπουργκ και το κτήριοΑλμπερτίνα), το αυτοκρατορικό Παρεκκλήσιο (Hofkapelle ήBurgkapelle), την αυτοκρατορική Βιβλιοθήκη (Hofbibliothek), το Θησαυροφυλάκιο (Schatzkammer), τοΘέατρο (Burgtheater), την Ισπανική Σχολή Ιππασίας (Hofreitschule), τους αυτοκρατορικούς Σταύλους (Stallburg καιHofstallungen).
Το ανάκτορο βλέπει στην Πλατεία Ηρώων (Heldenplatz), που δημιουργήθηκε επί της βασιλείας του αυτοκράτοραΦραγκίσκου Ιωσήφ, ως μέρος αυτού που είχε προγραμματιστεί να γίνει το Κάιζερφορουμ (Kaiserforum), αλλά που ποτέ δεν ολοκληρώθηκε.
Πολλοί αρχιτέκτονες έχουν εκτελέσει έργα στο Χόφμπουργκ καθώς αυτό επεκτεινόταν, κυρίως ο Ιταλός αρχιτέκτονας-μηχανικός Φιλιμπέρτο Λουκέζε, ο Λοντοβίκο Μπουρνατσίνι και οι Mαρτίνο και Ντομένικο Καρλόνε, οιμπαρόκ αρχιτέκτονες Λούκας φον Χίλντεμπραντ και Γιόζεφ-Εμμάνουελ Φίσερ φον Έρλαχ, Γιόχαν Φίσερ φον Έρλαχ και οι αρχιτέκτονες του Νέου Κάστρου (Neue Burg) που κτίστηκε μεταξύ 1881 και 1913.
Το όνομα μεταφράζεται ως "Κάστρο της Αυλής", το οποίο δηλώνει την προέλευσή του, όταν αρχικά κατασκευάστηκε κατά τονΜεσαίωνα. Αρχικά σχεδιάστηκε τον 13ο αιώνα ως έδρα των δουκών της Αυστρίας· το ανάκτορο επεκτάθηκε με τους αιώνες, καθώς γινόταν όλο και πιο ισχυρό. Από το 1438 έως το 1583, και πάλι από το 1612 έως το 1806, ήταν η έδρα των Αψβούργων αρχιδουκών της Αυστρίας και αυτοκρατόρων της Γερμανίας (Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους) και στη συνέχεια μέχρι το 1918 η έδρα των αυτοκρατόρων της Αυστρίας. Έκτοτε το ανάκτορο συνέχισε τον ρόλο του ως η έδρα αρχηγού κράτους και σήμερα χρησιμοποιείται από τον Ομοσπονδιακό Πρόεδρο της Αυστρίας.
Είναι επίσης η μόνιμη έδρα τουΟργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ).
_p0636_Die_kaiserliche_Burg.jpg)
Όλο το συγκρότημα των ανακτόρων τελεί υπό τη διοίκηση τουΚυβερνήτη (Burghauptmann), ο οποίος με τη σειρά του είναι μέρος τουΓραφείου Κυβερνήτη (Burghauptmannschaft), ένα γραφείο που υπήρχε από τον Μεσαίωνα υπό την αιγίδα τουμπουργκράβου. Προς το παρόν τοΓραφείο Κυβερνήτη τελεί υπό τη δικαιοδοσία του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Οικονομίας.
Τον Σεπτέμβριο του 1958 τμήματα του Χόφμπουργκ άνοιξαν για το κοινό ως ένα συνεδριακό κέντρο. Τα πρώτα δέκα χρόνια τοΓραφείο Κυβερνήτη χειρίστηκε τη λειτουργία του συνεδριακού κέντρου, και από το 1969 μία ιδιωτική εταιρεία (ηWiener Kongresszentrum Hofburg Betriebsgesellschaft) διαχειρίζεται το διεθνές κέντρο συνεδρίων και εκδηλώσεων. Κάθε χρόνο το συνεδριακό κέντρο φιλοξενεί περίπου 300 έως 350 εκδηλώσεις, με περίπου 300.000 έως 320.000 επισκέπτες. Μεταξύ των εκδηλώσεων περιλαμβάνονται συνέδρια και συναντήσεις, καθώς και συμπόσια, εμπορικές εκθέσεις, συναυλίες και χοροί.
Τα παλαιότερα μέρη του ανακτόρου χρονολογούνται από τον 13ο αιώνα και κατασκευάστηκαν κυρίως από τον τελευταίο τουΟίκου των Μπάμπενμπεργκ ή από τονΌτακαρ Β΄ της Βοημίας. Πριν από αυτό, το κάστρο των δουκών της Αυστρίας βρισκόταν στην πλατεία που ονομάζεταιΣτην Πλατεία (Am Hof), η οποία βρίσκεται κοντά στο Μοναστήρι της Σκωτίας (Schottenstift).
Το κάστρο είχε αρχικά ένα τετράγωνο περίγραμμα, με τέσσερις πύργους, και περιβαλλόταν από μία τάφρο με μία ανασυρόμενη γέφυρα στην είσοδο. Αυτά τα παλαιότερα τμήματα του κάστρου σχηματίζουν σήμερα την Ελβετική Αυλή (Schweizerhof), όπου υπάρχει ένα γοτθικό παρεκκλήσιο (Burgkapelle), που χρονολογείται από τον 15ο αιώνα, και το Θησαυροφυλάκιο (Schatzkammer), που ανήκει στοΜουσείο Ιστορίας της Τέχνης, το οποίο φυλάσσει -μεταξύ άλλων- τα αυτοκρατορικά διάσημα της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους (Reichskleinodien) και της Αυτοκρατορίας της Αυστρίας. Το Αυλικό Μουσικό Παρακκλήσιο (Hofmusikkapelle) βρίσκεται μέσα στο Αυλικό Παρεκκλήσιο (Hofburgkapelle) και είναι εκεί όπου παραδοσιακά ηχορωδία των αγοριών της Βιέννης τραγουδάει τις Κυριακές.
Η εμφάνιση της Ελβετικής Αυλής χρονολογείται από τηνΑναγέννηση, κατά τη διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτοραΦερδινάνδου Α΄. Η είσοδος της Ελβετικής Πύλης (Schweizertor) εμφανίζει τους πολλούς τίτλους του Φερδινάνδου Α΄ και τα διακριτικά τούΤάγματος του Χρυσόμαλλου Δέρατος είναι ζωγραφισμένα στην οροφή.
Ένα παρακείμενο τμήμα της Ελβετικής Πτέρυγας στεγάζει τα Διαμερίσματα Ραντέτσκι. Σε αναγνώριση των υπηρεσιών του στην ιταλική εκστρατεία κατά το επαναστατικό έτος 1848, ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος-Ιωσήφ επέτρεψε στον άξιο στρατηγό Ραντέτσκι να ζήσει σε αυτά τα διαμερίσματα, παρόλο που δεν ήταν μέλος της αυτοκρατορικής οικογένειας.
Στην Αίθουσα των Ιπποτών (Rittersaal), στις 15 Μαΐου 1717 η αυτοκράτειρα Μαρία-Θηρεσία βαπτίστηκε από τον παπικόνούντσιο Τζιόρτζιο Σπίνολα, που εκπροσωπούσε τονπάπα Κλήμη ΙΑ΄, με νερό βάπτισης που περιείχε μερικές σταγόνες από τονποταμό Ιορδάνη.
Δίπλα στην Αίθουσα των Ιπποτών βρίσκεται το Δωμάτιο Φρουράς (Trabantenstube), όπου ο αξιωματικός των ανακτορικών Φρουρών ακολουθούσε τον αυτοκράτορα. Το κάτω τμήμα αυτής της πτέρυγας φιλοξενούσε κάποτε την αυτοκρατορική κουζίνα.
Αν και δεν συνδέονται φυσικά με το υπόλοιπο συγκρότημα, οι αυτοκρατορικοί Στάβλοι (Stallburg) του Χόφμπουργκ κτίστηκαν αρχικά ως κατοικία για τον τότε διάδοχο πρίγκιπαΜαξιμιλιανό (Β΄). Λέγεται ότι ο Φερδινάνδος Α΄ δεν ήθελε να στεγάσει τον γιο του κάτω από τη στέγη του, καθώς ο Μαξιμιλιανός είχε στραφεί προς τον Προτεσταντισμό. Αυτό το κτήριο φιλοξένησε αργότερα τη συλλογή έργων τέχνης του φιλότεχνου αρχιδούκαΛεοπόλδου-Γουλιέλμου, αδελφού του αυτοκράτοραΦερδινάνδου Γ΄, και η συλλογή απετέλεσε τον πυρήνα του μεταγενέστερουΜουσείου Ιστορίας της Τέχνης από το 1889. Η κατοικία μετατράπηκε κατά την εποχή του μπαρόκ, για να στεγάσει τα αυτοκρατορικά άλογα στο ισόγειο και χρησιμοποιείται από την Ισπανική Σχολή Ιππασίας (Spanische Hofreitschule).
Απέναντι από την Ελβετική Πύλη βρίσκεται τοΑμαλίενμπουργκ, που πήρε το όνομά του από την αυτοκράτειραΑμαλία-Βιλελμίνη, τη χήρα του Ιωσήφ Α΄. Ωστόσο αυτή η πτέρυγα υπήρχε ήδη για περισσότερο από έναν αιώνα, και είχε κατασκευαστεί ως κατοικία του αυτοκράτοραΡοδόλφου Β΄ με τον ρυθμό τηςύστερης Αναγέννησης. Αξιοσημείωτος είναι ο μικρός πύργος με τον τρούλο του και το αστρονομικό ρολόι στην πρόσοψή του.
Η σύνδεση μεταξύ τουΑμαλίενμπουργκ και της Ελβετικής Αυλής είναι η Πτέρυγα Λεοπόλδου (Leopoldinischer Flügel). που κτίστηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1660 από τον αυτοκράτοραΛεοπόλδο Α΄ και έτσι πήρε το όνομά του. Ο αρχιτέκτονας ήταν ο Φιλιμπέρτο Λουκέζε, αλλά μετά τηνπολιορκία του 1683 από τους Οθωμανούς, η πτέρυγα ξανακτίστηκε από τον Τζιοβάννι-Πιέτρο Τενκάλα με έναν επιπλέον όροφο. Μέσα από την αρχιτεκτονική της, αυτή η πτέρυγα εξακολουθεί να συνδέεται με την ύστερη Αναγέννηση. Σε αυτή την πτέρυγα βρίσκονται τα γραφεία του Ομοσπονδιακού Προέδρου.
Το Δωμάτιο του Ιδιαίτερου Συμβουλίου (Geheime Ratstube) είναι μέρος της πτέρυγας. Εδώ ο αυτοκράτορας Φραγκίσκος-Ιωσήφ πραγματοποίησε τις εναρκτήριες ομιλίες του στις συνεδρίες της Αυστρο-Ουγγρικής Αντιπροσωπείας. Εδώ ο αρχιδούκας Φραγκίσκος-Φερδινάνδος, ανιψιός του αυτοκράτορα Φραγκίσκου-Ιωσήφ και διάδοχος του θρόνου, έδωσε τον Όρκο Αποποίησης στις 28 Ιουνίου 1900 και έτσι απαρνήθηκε όλες τις αξιώσεις του θρόνου για τους απογόνους του. Μία δυναστικά απαραίτητη πράξη, καθώς ο επικείμενος γάμος του ήταν μοργανατικός, λόγω του άνισου βαθμού μεταξύ αυτού και της μέλλουσας συζύγου τουΣοφίας.
Το κατώτερο τμήμα αυτής της πτέρυγας, καθώς και αυτό του Αμαλίενμπουργκ, χρησίμευσε ως η τεράστια κάβα για το Χόφμπουργκ.
Ένα πρόσθετο έργο από τη συνεργασία πατέρα και γιου είχε ως αποτέλεσμα τη Σχολή Χειμερινής Ιππασίας (Winterreitschule) απέναντι από το Στάλμπουργκ (και όπου το πρώτο Αυστριακό κοινοβούλιο συγκλήθηκε το 1848), και την Πτέρυγα της Αυτοκρατορικής Καγκελαρίας (Reichskanzleitrakt) απέναντι από την πτέρυγα Λεοπόλδου. Η τελευταία σχεδιάστηκε αρχικά από τον Γιόχαν-Λούκας φον Χίλντεμπραντ και φιλοξένησε, εκτός από τοΑυλικό Συμβούλιο (Reichshofrat), τα γραφεία του Αυτοκρατορικού Αντικαγκελαρίου (Reichsvizekanzler), ο οποίος ήταν οde factoπρωθυπουργός της Γερμανίας (Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους) από την τελετή τοποθέτησης του Αυτοκρατορικού Αρχικαγκελάριου -τον οποίο εκπροσωπούσε ο Αυτοκρατορικός Αντιπρόεδρος- και πάντα αναλάμβανε ο αρχιεπίσκοπος του Μάιντς από τον Μεσαίωνα. Μετά το τέλος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας του Γερμανικού Έθνους αυτή η πτέρυγα στέγασε τα διαμερίσματα τουΝαπολέοντα Β΄ δούκα του Ράιχστατ και αργότερα αυτά του αυτοκράτοραΦραγκίσκου-Ιωσήφ.
Η Καγκελαρία, η Ελβετική αυλή, το Aμαλίενμπουργκ και η Πτέρυγα Λεοπόλδου αποτελούν το Εσωτερικό Κάστρο (innerer Burghof). Στη μέση βρίσκεται ένα χάλκινο άγαλμα τουΦραγκίσκου Α΄ ντυμένου ως Ρωμαίου αυτοκράτορα, του Πομπέο Μαρτσέζι.
δείτε και:Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας
Αρχικά ένα ανεξάρτητο κτήριο, η Αυλική Βιβλιοθήκη (Hofbibliothek) στεγαζόταν στην άλλη πλευρά του συγκροτήματος. ΟΚάρολος ΣΤ΄ είχε κατασκευάσει το κεντρικό κτήριο και την κεντρική Λαμπρή αίθουσα (Prunksaal). Σήμερα τελεί υπό την αιγίδα της Αυστριακής Εθνικής Βιβλιοθήκης. Η κατασκευή της ξεκίνησε από τον Γιόχαν-Μπέρναρντ Φίσερ φον Έρλαχ και ολοκληρώθηκε από τον γιο του Γιόζεφ-Εμμάνουελ το 1735. Η μεγάλη Λαμπρή αίθουσα (Prunksaal) περιέχει τη συλλογή βιβλίων τουπρίγκιπα Ευγένιου της Σαβοΐας, μία τεράστια τοιχογραφία οροφής του Ντάνιελ Γκραν και αγάλματα αυτοκρατόρων του Πάουλ Στρούντελ, καθιστώντας αυτό το μέρος του Χόφμπουργκ το πιο σημαντικό από καλλιτεχνική άποψη. Η εξωτερική διακόσμηση με μορφές στη στέγη εκτελέστηκε από τον Λορέντσο Ματιέλι το 1726: τοποθέτησε ένα άγαλμα τηςΑθηνάς επάνω σε ένα τέθριππο, επάνω από την κύρια είσοδο. Στο αριστερό τμήμα της οροφής τοποθέτησε τονΆτλαντα να φέρει την ουράνια σφαίρα, πλαισιωμένο από τις αλληγορίες της Αστρονομίας και της Αστρολογίας, και στην απέναντι πλευρά τηΓαία με τη γήινη σφαίρα, πλαισιωμένη από τη Γεωμετρία και τη Γεωγραφίας.
Στα βόρεια της Βιβλιοθήκης βρίσκεται η πλατεία Ιωσήφ Β΄.
Διαδοχικά προστέθηκαν περισσότερα κτήρια και παραρτήματα. Ιδιαίτερα από το 1763 έως το 1769, ο Nικολό Πακάσι συνέδεσε την Αυτοκρατορική Βιβλιοθήκη με τα άλλα μέρη του Χόφμπουργκ και την άλλη πλευρά της με την Αυγουστινιανή Εκκλησία και δημιούργησε έτσι τη σημερινή Πλατεία Ιωσήφ (Josephsplatz), που χαρακτηρίζεται από τις σχεδόν συμμετρικές της αναλογίες.
Αξιοσημείωτο είναι το έφιππο χάλκινο άγαλμα του αυτοκράτοραΙωσήφ Β΄.
Κτισμένη ακριβώς μπροστά από τη διπλανή Αυλική Βιβλιοθήκη, στη νοτιοανατολική πλευρά της πλατείας Ιωσήφ, βρίσκεται η μπαρόκ Aυγουστινιανή Πτέρυγα με την Εκκλησία και το Αυγουστινιανό Μοναστήρι. Καθώς το ανάκτορο επεκτεινόταν, η Εκκλησία και το Μοναστήρι έγιναν αναπόσπαστο μέρος του κτιρίου.
Η Αυγουστινιανή Εκκλησία χρησιμοποιήθηκε από τους Αψβούργους ως Αυλική Εκκλησία και επίσης για γάμους. Εδώ νυμφεύτηκε ο αυτοκράτοραςΦραγκίσκος-Ιωσήφ τηνΕλισάβετ της Βαυαρίας (Σίσι).
Πίσω από το παρεκκλήσιo του Λορέτο βρίσκεται η Κρύπτη των Καρδιών, ένα παράρτημα ημικυκλικού σχήματος που χωρίζεται με μία σιδερένια πόρτα, όπου 54 καρδιές μελών τουΟίκου των Αψβούργων φυλάσσονται σε ασημένια δοχεία.[5]
Τοανάκτορο του αρχιδούκα Αλβέρτου (πρώην Palais Tarouca-de Sylva), που στεγάζει τοΜουσείο Αλβέρτου, θεωρείται επίσης μέρος του Χόφμπουργκ λόγω των δομικών του συνδέσεων με το Αυγουστινιανό Μοναστήρι. Στις αρχές του 19ου αιώνα τα μέλη της αυτοκρατορικής οικογένειας είχαν την κατοικία τους εδώ, όπως ο αρχιδούκαςΑλβέρτος και αργότερα ο ανιψιός τουΦρειδερίκος δούκας του Τέσεν. Μετά την ανακαίνιση του ανακτόρου τη δεκαετία του 1820 από τον Γιόζεφ Κόρνχαουζελ, αυτό το τμήμα συνδέθηκε επίσης με το Χόφμπουργκ.
Η αυτοκράτειραΜαρία-Θηρεσία είχε εδώ μία όπερα του 17ου αιώνα, που μετατράπηκε σε αίθουσες χορού και συναυλιών, οι οποίες είναι τώρα γνωστές ως Αίθουσες Χορού (Redoutensäle)', που αποτελούνται από μία μικρή και μία μεγάλη αίθουσα. Μαζί με έναν αριθμό μικρότερων προθάλαμων σχηματίζουν την Πτέρυγα Χορού (Redoute).
Τα αρχικά σχέδια καταρτίστηκαν από τον Γιάν-Νίκολας Γιάντοτ φον Φίλε-Ίσεϋ, ενώ οι εξωτερικές όψεις είναι έργο των Nικολό Πακάσι και Φραντς-Άντον Χίλντεμπραντ. H αίθουσα Χορού (Redoutensäle) έγινε σύντομα το σκηνικό για το καλλιεργημένο στυλ της μπαρόκ ψυχαγωγίας. Το όνομα προέρχεται από τη γαλλική λέξη "redoute", που σημαίνει έναν κομψό χορό με μάσκες, και τέτοιοι χοροί γίνονταν επίσης εκεί. Το κοινό ακροάτο μουσική από τουςΓιόζεφ Χάυντν,Nικολό Παγκανίνι καιΦραντς Λιστ. Η πρεμιέρα της8ης Συμφωνίας τουΜπετόβεν έλαβε χώρα εκεί το 1814. Το γνωστό ρητό "Το Συνέδριο χορεύει" προέρχεται από τους χορούς που πραγματοποιήθηκαν στην Αίθουσα Χορού στο πλαίσιο τουΣυνεδρίου της Βιέννης το 1814/15. ΟΓιόχαν Στράους υπηρέτησε ως μουσικός διευθυντής της Αυλής, για τους χορούς που γίνονταν εδώ. Κατά τη διάρκεια των αιώνων έχουν γίνει διάφορες τροποποιήσεις στους χορούς, σύμφωνα με τα μεταβαλλόμενα γούστα.
Στις 27 Νοεμβρίου 1992 ολόκληρη η πτέρυγα με την Αίθουσα Χορού (Redoutensäle) υπέστη σοβαρές ζημιές από πυρκαγιά. Οι εργασίες ανακατασκευής και αποκατάστασης διήρκεσαν πέντε χρόνια. Ενώ η μικρή Αίθουσα Χορού (Kleiner Redoutensaal) αποκαταστάθηκε πιστά, για το εσωτερικό της μεγαλύτερης (Grosser Redoutensaal) διεξήχθη διαγωνισμός σχεδιασμού, τον οποίο κέρδισε ο Αυστριακός καλλιτέχνης Γιόζεφ Μικλ. Δημιούργησε μία σειρά ελαιογραφιών βασισμένες σε λογοτεχνικά αποσπάσματα από τον Φέρντιναντ Ράιμουντ, τονΓιόχαν-Νέπομουκ Νέστροϋ και τονΕλίας Κανέττι. Η οροφή των 404 τ.μ. ενσωματώνει 34 χειρόγραφους στίχους του ποιήματος "Νεολαία" του Kαρλ Κλάους, αν και σε μία μορφή που δεν είναι ορατή στον θεατή.[6]
Η Αίθουσα Χορού (Redoutensäle) άνοιξε ξανά το 1998 στο πλαίσιο της πρώτης Αυστριακήςπροεδρίας του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έγινε από τότε μέρος του συνεδριακού κέντρου του Χόφμπουργκ.
Η αποκατάσταση της οροφής της πτέρυγας έδωσε την ευκαιρία να μετατραπεί ο αρχικός χώρος της σοφίτας σε έναν νέο χώρο, που ονομάζεται Φουαγιέ της Στέγης (Dachfoyer). Ο αρχιτέκτονας Μάνφρεντ Βέχντορν σχεδίασε ένα σύγχρονο εσωτερικό, ολοκληρωμένο με σφαιρική δομή για ασφαλή συνέδρια και πανοραμικά παράθυρα. Εκτός από τη στέγη, μετέτρεψε επίσης την άλλοτε αυλή μεταξύ της Αίθουσας των Εορτασμών και τη νοτιοδυτική πτέρυγα της Ελβετικής αυλής σε έναν άλλο χώρο.
Μέχρι το 2017 η πτέρυγα έχει ανακαινιστεί για να στεγάσει τοΕθνικό Συμβούλιο και τοΟμοσπονδιακό Συμβούλιο.
Η πτέρυγα του Αγίου Μιχαήλ σχεδιάστηκε επίσης από τον Γιόζεφ-Εμμάνουελ Φίσερ φον Έρλαχ και χρησιμεύει ως η σύνδεση μεταξύ της Σχολής Χειμερινής Ιππασίας και της Πτέρυγας της Αυτοκρατορικής Καγκελαρίας. Ωστόσο επειδή το παλαιό ΑυτοκρατορικόΑυλικό Θέατρο (Burgtheater) στάθηκε εμπόδιο, αυτά τα σχέδια παρέμειναν απραγματοποίητα, έως ότου ο Φέρντιναντ Κίρσνερ έφτιαξε την πτέρυγα από το 1889 έως το 1893, χρησιμοποιώντας ένα ελαφρώς τροποποιημένο σχέδιο.
Μετά την ολοκλήρωση της πλατείας του Αγίου Μιχαήλ, στην πρόσοψη της πτέρυγας εγκαταστάθηκαν δύο γλυπτά σιντριβάνια:η Δύναμη της Θάλασσας του Ρούντολφ Μάυρ καιη Δύναμη της Στεριάς του Έντμουντ Χέλμερ.
Η πτέρυγα ονομάστηκε από την εκκλησία του Αγίου Μιχαήλ στην απέναντι πλευρά.
Οι τοίχοι της μαρμάρινης αίθουσας μπροστά από την αίθουσα των Τελετών χρονολογούνται από τον 16ο αιώνα και θεωρητικά ανήκουν στην πτέρυγα Λεοπόλδου, αλλά η γύψινη διακόσμηση του εσωτερικού άλλαξε γύρω στο 1840 για να ταιριάζει με την εμφάνιση της νεότερης αίθουσας Τελετών. Κατά την αυτοκρατορική περίοδο χρησιμοποιήθηκε ως τραπεζαρία και για χορούς για τα παιδιά της Αυλής.
Η αίθουσα Τελετών κτίστηκε για τον αυτοκράτορα Φραγκίσκο Β΄/Α΄ από τον Βέλγο αρχιτέκτονα Λουί Μοντογιέ (Louis Montoyer) στις αρχές του 19ου αιώνα. Λόγω της πρόσθετης φύσης του, σχημάτισε μία σαφώς ορατή προεξοχή σε ορθή γωνία με την πτέρυγα του Λεοπόλδου για σχεδόν εκατό χρόνια, και ως εκ τούτου ονομάστηκε επίσης "Μύτη".
Με την περίτεχνη θολωτή οροφή και 26 κρυστάλλινους πολυελαίους, που κάποτε κρατούσαν 1.300 κεριά, η αίθουσα Τελετών ήταν μεγάλη. Οι 24 κορινθιακού ρυθμού κίονες είναι κατασκευασμένοι μετεχνική γύψου, στην οποία ο ζωγραφισμένος γύψος μοιάζει με μάρμαρο. Σε αυτήν την αίθουσα ο Ναπολέων Α΄ ζήτησε το χέρι της αρχιδούκισσαςΜαρίας-Λουίζας, κόρης του αυτοκράτορα Φραγκίσκου Β΄/Α΄. Σε αυτή ήταν επίσης όπου γίνονταν χοροί της Αυλής και αργότερα επίσης ομιλίες από τον θρόνο, και όπου επραγματοποιείτο ο αποκλειστικός Χορός της Αυλής. ΤηΜεγάλη Πέμπτη ο αυτοκράτορας και η αυτοκράτειρα καλούσαν δώδεκα πτωχούς ηλικιωμένους -άνδρες και γυναίκες- και έπλεναν τα πόδια τους σε μία παραδοσιακή τελετή της Μεγάλης Εβδομάδας.
Αργότερα η αίθουσα Τελετών ενσωματώθηκε πλήρως στο Νέο Κάστρο (Neue Burg) έως το 1916.
Με δάπεδο 1000 τ.μ., η αίθουσα των Εορτασμών (Festsaal) είναι η μεγαλύτερη αίθουσα σε ολόκληρο το Χόφμπουργκ. Αν και κτίστηκε ως αίθουσα θρόνου, δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ ως τέτοια. Τα εσωτερικά έργα ολοκληρώθηκαν το 1923, αλλά η καλλιτεχνική διακόσμηση παρέμεινε ημιτελής. Η αίθουσα διαθέτει τους τρεις πίνακες οροφής του Άλοϊς-Χανς Σραμ, αφιερωμένους στη μεγάλη δόξα των Αψβούργων, συμπληρωμένοι με το σύνθημα του αυτοκράτορα Φραγκίσκου-Ιωσήφ "Viribus Unitis" (η δύναμις εν τη ενώσει). Tα κάτω οβάλ και οκτάγωνα πλαίσια είναι διακοσμημένα με πίνακες των Έντουαρντ Φάιτ και Βίκτωρα Στάουφερ, διάσημων στην Αυστριακή ιστορία, με τους Mαξιμιλιανό Α΄, Κάρολο Ε΄, Φερδινάνδο Α΄, Ροδόλφο Β΄ και Φερδινάνδο Β΄ του Τιρόλου να φαίνονται στις ζωγραφιές στην οροφή και τον Λεοπόλδο Α΄, Κάρολο ΣΤ΄, πρίγκιπα Ευγένιο και τον Πολωνό βασιλιά Ιωάννη Γ΄ Σομπιέσκι στα πλαϊνά πλαίσια. Η αίθουσα ήταν επίσης ο χώρος για τονδιαγωνισμό τραγουδιού της Γιουροβίζιον το 1967.[7]
Το 1809 ένα μέρος του παλιού προμαχώνα δίπλα στο ανάκτορο κατεδαφίστηκε κατά τη διάρκεια των Ναπολεοντείων Πολέμων. Μέχρι την παρούσαΠεριφερειακή Οδό, δημιουργήθηκαν νέοι χώροι, στους οποίουςενσωματώθηκε η νεοκλασική κύρια Πύλη του Κάστρου (Burgtor). Μέσα στα νέα τείχη -που ανεγέρθηκαν το 1817- κατασκευάστηκαν τρεις κήποι: ο ιδιωτικός αυτοκρατορικός Κήπος του Κάστρου (Burggarten), η Πλατεία Ηρώων (Heldenplatz) ως μία μεγάλη ανοιχτή, καταπράσινη περιοχή και ο Λαϊκός Κήπος (Volksgarten) με τον Ναό του Θησέα (Theseustempel). Μαζί με την Πύλη του Κάστρου, η Πλατεία Ηρώων σχεδιάστηκε από τον Πέτερ φον Νόμπιλε.
Η Αίθουσα Τελετών και ο Νέος Πύργος συνθέτουν το βάθος της πλατείας.
Έφιπποι ανδριάντες των δύο σημαντικότερων αυστριακών στραταρχών, του πρίγκιπαΕυγένιου της Σαβοΐας και του αρχιδούκαΚαρόλου της Αυστρίας, στέκονται στις εστίες της πλατείας Ηρώων. Στις 15 Μαρτίου 1938 ο Αδόλφος Χίτλερ διακήρυξε από το μπαλκόνι του Νέου Κάστρου στην Πλατεία Ηρώων τηΣύνδεση (Anschluss) της Αυστρίας στο Ναζιστικό Τρίτο Ράιχ.
.jpg)
Μετά τη διεύρυνση της Βιέννης με την κατεδάφιση των τειχών της πόλης τη δεκαετία του 1860, το Χόφμπουργκ είχε την τελευταία μεγάλη επέκτασή του. Προγραμματίστηκε μία Αυτοκρατορική Πλατεία (Kaiserforum) με δύο πτέρυγες που θα έφταναν πέρα από την Περιφερειακή Οδό, με τα δίδυμα Μουσεία (Ιστορίας της Τέχνης καιΦυσικής Ιστορίας) να είναι πλευρές και θα τερμάτιζαν στους παλαιούς Σταύλους (τοHofstallungen, δεν πρέπει να συγχέεται με το πολύ παλαιότερο Στάλμπουργκ) του Φίσερ φον Έρλαχ. Το έργο καθοδηγήθηκε από τον Γκότφρηντ Σέμπερ και αργότερα από τον Καρλ Φράιχερ φον Χάζεναουερ. Τα Μουσεία ολοκληρώθηκαν το 1891, αλλά η κατασκευή του υπόλοιπου Φόρουμ συνεχίστηκε αργά και τελικά έπαυσε, λόγω του αυξημένου κόστους και του ότι δεν είχε λειτουργικότητα αυτό το τεράστιο κατασκευαστικό έργο. Το 1913 ολοκληρώθηκε η νοτιοδυτική πτέρυγα: το Νέο Κάστρο (Neue Burg). Ωστόσο το Αυτοκρατορικό Φόρουμ δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και παραμένει ημιτελές.
Η πτέρυγα του Νέου Κάστρου στεγάζει σήμερα πολλά μουσεία (τοΜουσείο Εφέσου, τη Συλλογή Όπλων και Πανοπλιών, τη Συλλογή Αρχαίων Μουσικών Οργάνων και το Μουσείο Εθνολογίας) καθώς και ορισμένα αναγνωστήρια της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Το Συνεδριακό Κέντρο Χόφμπουργκ βρίσκεται επίσης εδώ.
Το Χόφμπουργκ εμφανίστηκε ως το κύριο θέμα στο αναμνηστικό νόμισμα των 20 ευρώ. Το νόμισμα δείχνει την «Ελβετική Πύλη» του ανακτόρου. Αυτή η πύλη φέρει τον θυρεό και τους τίτλους του Φερδινάνδου Α΄. Πλαισιώνεται από δύο στρατιώτες της περιόδου ως υπενθύμιση των ασταθών καιρών: όταν η Βιέννη πολιορκήθηκε από τον Τουρκικό στρατό το 1529, καθώς και την αντιπαλότητα μεταξύΠροτεσταντών καιΚαθολικών κατά τη διάρκεια τηςΜεταρρύθμισης.
 | ΤαWikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα Χόφμπουργκ |
