Σχηματισμός της Δημοκρατίας - Ανακήρυξη της ανεξαρτησίας από τηνΙσπανία - Συνθήκη τωνΠαρισίων/Ισπανική εκχώρησηα - Πρώτη Φιλιππινέζικη Δημοκρατία - Ομοσπονδία των Φιλιππίνων - Ανεξαρτησία από τιςΗ.Π.Α.β -ΙσχύονΣύνταγμα
^ α) Οι Φιλιππινέζοι επαναστάτες κήρυξαν την ανεξαρτησία από την Ισπανία στις 12 Ιουνίου του 1898, αλλά η Ισπανία παραχώρησε τα νησιά στις Ηνωμένες Πολιτείες για 20.000.000$, με τη Συνθήκη των Παρισίων στις 10 Δεκεμβρίου του 1898, γεγονός που οδήγησε τελικά στον πόλεμο των Φιλιππίνων με τις Ηνωμένες Πολιτείες. ^ β) Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής αναγνώρισαν την ανεξαρτησία των Φιλιππίνων στις 4 Ιουλίου του 1946. Αυτή η ημερομηνία επιλέχθηκε επειδή αντιστοιχεί στην Ημέρα Ανεξαρτησίας των Η.Π.Α., η οποία τηρούνταν στις Φιλιππίνες ως Ημέρα Ανεξαρτησίας μέχρι τις 12 Μαΐου του 1962, οπότε και επιλέχθηκε να εορτάζεται η ανακήρυξη του Εμίλιο Αγκουινάλδο.
ΟιΦιλιππίνες (φιλιππινέζικα:Pilipinas,αγγλικά:Philippines,[9] επίσημα, ηΔημοκρατία των Φιλιππίνων (φιλιππινέζικα:Republika ng Pilipinas,αγγλικά:Republic of the Philippines), είναι νησιωτική χώρα στηνοτιοανατολική Ασία. Βρίσκεται στον δυτικόΕιρηνικό Ωκεανό και αποτελείται από περίπου 7.641 νησιά τα οποία ομαδοποιούνται σε τρία μεγάλα γεωγραφικά διαμερίσματα: ηΛουσόν στον βορά, τα νησιάΒισάγιας στο κέντρο και τοΜιντανάο στον νότο. Οι Φιλιππίνες βρέχονται από τηΘάλασσα της Νότιας Κίνας στα δυτικά, τηΘάλασσα των Φιλιππίνων στα ανατολικά και τηΘάλασσα της Κελέβης στα νοτιοδυτικά. Δεν συνορεύει εδαφικά με καμία χώρα, όμως μοιράζεται θαλάσσια σύνορα με τηνΤαϊβάν στα βόρεια, την Ιαπωνία στα βορειοανατολικά, τοΠαλάου στα ανατολικά και νοτιοανατολικά, τηνΙνδονησία στα νότια, τηΜαλαισία στα νοτιοδυτικά, τοΒιετνάμ στα δυτικά και τηνΚίνα στα βορειοδυτικά. Οι Φιλιππίνες καλύπτουν μια έκταση 300.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων και, το 2025, είχαν πληθυσμό περίπου 113.863.100[4] ανθρώπων, καθιστώντας την τη12η πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο. Στις Φιλιππίνες κατοικούν πολλές διαφορετικές εθνότητες, η καθεμία με διαφορετικό πολιτισμό και γλώσσα. ΗΜανίλα είναι ηπρωτεύουσα της χώρας, ενώ η μεγαλύτερη πόλη είναι ηΚέζον, η οποία εντάσσεται στην ευρύτερημητροπολιτική περιοχή της Μανίλας.
Το αρχιπέλαγος των Φιλιππίνων κατοικήθηκε από πολύ παλιά, αρχικά από τουςΝεγρίτος (αγγλικά:Negritos), ενώ στη συνέχεια από διαδοχικά μεταναστευτικά κύματαΑυστρονησιακών λαών. Οι Αυστρονησιακοί λαοί αποτελούν και σήμερα τη συντριπτική πλειοψηφία των εθνοτικών ομάδων των Φιλιππίνων. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, η υιοθέτηση τουΑνιμισμού, τουΙνδουισμού και τουΙσλάμ δημιούργησε πολλά νησιωτικά βασίλεια. Η άφιξη τουΦερδινάνδου Μαγγελάνου, ενόςΠορτογάλου εξερευνητή που υπηρετούσε το Ισπανικό Στέμμα, σηματοδότησε την αρχή της Ισπανικής αποικιοκρατίας. Το 1543, ο Ισπανός εξερευνητήςΡουί Λόπεθ ντε Βιλαλόμπος ονόμασε το αρχιπέλαγος «Las Islas Filipinas» προς τιμήν τουΦιλίππου Β' της Ισπανίας. Ισπανοί έποικοι ξεκίνησαν να μεταναστεύουν στις Φιλιππίνες μέσω τουΜεξικού το 1565, με αποτέλεσμα οι Φιλιππίνες να γίνουν μέρος τηςΙσπανικής Αυτοκρατορίας για περισσότερα από 300 χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, διαδόθηκε ευρύτατα οκαθολικισμός ενώ ηΜανίλα έγινε ένα σημαντικότατο λιμάνι για το εμπόριο στον Ειρηνικό Ωκεανό. Το 1896, ξεκίνησε η Φιλιππινέζικη Επανάσταση, η οποία στη συνέχεια περιπλέχτηκε με τονΙσπανοαμερικανικό Πόλεμο του 1898. Με το τέλος αυτού του πολέμου, η Ισπανία παραχώρησε την επικράτεια των Φιλιππίνων στις Ηνωμένες Πολιτείες έναντι 20.000.000$, παρόλο που οι Φιλιππινέζοι επαναστάτες είχαν μόλις ανακηρύξει την ανεξαρτησία τους. ΟΦιλιππινοαμερικανικός Πόλεμος, που ακολούθησε, έληξε με τη νίκη των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί διατήρησαν τον έλεγχο των Φιλιππίνων μέχρι την εισβολή των Ιαπώνων τη διάρκεια τουΒ΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που οδήγησε στην Ιαπωνική Κατοχή. Μετά την απελευθέρωση, οι Φιλιππίνες έγιναν ανεξάρτητες το 1946 ωςενιαίο καικυρίαρχο κράτος. Μετά την ανεξαρτησία ακολούθησε μία τεταμένη πολιτική περίοδος με αποκορύφωμα την επιβολή μίας δικτατορίας υπό τονΦερδινάντο Μάρκος το 1972. Τελικά,μία επανάσταση το 1986 αποκατέστησε τη δημοκρατία, η οποία διατηρείται έως και σήμερα.
Ο Ισπανός εξερευνητήςΡουί Λόπεθ ντε Βιλαλόμπος, κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του το 1542, ονόμασε τα νησιάΛέιτε καιΣαμάρ «Felipinas» (Φιλιππίνες) προς τιμήν του, τότε διαδόχου του θρόνου, Φιλίππου Β' της Ισπανίας. Τελικά το όνομα "Las Islas Filipinas " θα χρησιμοποιηθεί για να καλύψει τις ισπανικές κτήσεις του αρχιπελάγους.[10] Πριν από την καθιέρωση της ισπανικής κυριαρχίας, χρησιμοποιήθηκαν για τις Φιλιππίνες και άλλα ονόματα όπως τοIslas del Poniente («Νησιά της Δύσης») ή το όνομα του Μαγγελάνου για τα νησιά,Σαν Λάζαρο.[11][12][13][14]
Αρχαιολογικές ανακαλύψεις υποδεικνύουν ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή από το 50.000 π.Χ. Η αυτόχθονη φυλή Νεγρίτος είναι αυστραλο-μαλαισιανής καταγωγής και έφτασε στις Φιλιππίνες τουλάχιστον πριν 30.000 χρόνια. Αυστρονήσιοι πληθυσμοί, που προέρχονται από αυτόχθονες τηςΤαϊβάν που μετανάστευσαν από την ηπειρωτικήΑσία πριν 6.000 χρόνια, αποίκησαν τις Φιλιππίνες και στη συνέχεια μετανάστευσαν στηνΙνδονησία, τηΜαλαισία καθώς και στηνΠολυνησία και τηΜαδαγασκάρη.[15]
Οι Φιλιππίνες είχαν πολιτιστικούς δεσμούς με τη Μαλαισία, την Ινδονησία και τηνΙνδία από την αρχαιότητα και εμπορικές σχέσεις με τηνΚίνα και τηνΙαπωνία ήδη από τον9ο αιώνα.
ΤοΙσλάμ έφτασε στις Φιλιππίνες από έμπορους και προσηλυτιστές από τη Μαλαισία και την Ινδονησία. Τον13ο αιώνα το Ισλάμ εδραιώθηκε στοαρχιπέλαγος Σούλου, από εκεί εξαπλώθηκε στοΜιντανάο και έφτασε στηΜανίλα το1565. Οι τοπικοί πληθυσμοί που ασπάστηκαν το Ισλάμ δημιούργησαν μουσουλμανικές κοινότητες, δεν υπήρξε όμως ένα ενιαίο κράτος κυρίαρχο στην περιοχή. Όταν έφτασαν οιΙσπανοί τον16ο αιώνα, η πλειονότητα των 500.000 κατοίκων ζούσαν σε ανεξάρτητους οικισμούς.
Πλέοντας για λογαριασμό της Ισπανίας, οΠορτογάλος εξερευνητήςΦερδινάνδος Μαγγελάνος και το πλήρωμά του έφθασαν στο αρχιπέλαγος το1521. Ο Μαγγελάνος σκοτώθηκε από τους γηγενείς πολεμιστές στο νησίΜακτάν. Ο στρατηγόςΜιγκέλ Λόπεθ ντε Λεγκάθπι (Miguel López de Legazpi) έφθασε από τοΜεξικό το1565 και διαμόρφωσε τις πρώτες ισπανικές κτήσεις στοΣεμπού και προετοίμασε το έδαφος για την αποίκιση. Το1571 καθιέρωσε τη Μανίλα ως πρωτεύουσα της νέας ισπανικής αποικίας.
Ρωμαιοκαθολικοί ιεραπόστολοι βάφτισαν τους περισσότερους από τους κατοίκους. Στα επόμενα 333 έτη, οι Ισπανοί στρατιώτες καταστέλλουν τις διάφορες τοπικές επαναστάσεις και αποκρούουν διάφορες εξωτερικές απειλές κατά της αποικίας. Τέτοιες απειλές προήλθαν από τουςΒρετανούς, τουςΚινέζους, τουςΟλλανδούς, τουςΓάλλους, τουςΙάπωνες και τουςΠορτογάλους. Η σημαντικότερη απώλεια για την Ισπανία ήταν η προσωρινή κατάκτηση της πρωτεύουσας Μανίλα, από τους Βρετανούς κατά τη διάρκεια τουπολέμου των επτά ετών. Οι Φιλιππίνες κυβερνήθηκαν ως περιοχή της Νέας Ισπανίας από το1565 έως το1821. Η ακτοπλοϊκή σύνδεση της Μανίλα με τοΑκαπούλκο στοΜεξικό πραγματοποιούνταν μια φορά ή δύο φορές το χρόνο, αρχίζοντας προς το τέλος του 16ου αιώνα.
Στην Ισπανία αναπτύχθηκε το Κίνημα Προπαγάνδας, στο οποίο μετείχε ο ΦιλιππινέζοςεθνικιστήςΧοσέ Ριθάλ (Jose Rizal), τότε φοιτητής στην Ισπανία. Σκοπός ήταν να ενημερωθεί η κυβέρνηση για τις αδικίες της διοίκησης στις Φιλιππίνες καθώς επίσης και τις κακοποιήσεις του γηγενούς πληθυσμού. Στο1880 και το1890, οι προπαγανδιστές διεκδίκησαν πολιτικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και απαίτησαν μεγαλύτερη αντιπροσώπευση στην Ισπανία. Ανήμπορος να πετύχει τις μεταρρυθμίσεις, ο Ριθάλ επέστρεψε στη χώρα για να τις διεκδικήσει τοπικά. Στη συνέχεια συνελήφθη και εκτελέσθηκε για προδοσία στις30 Δεκεμβρίου1896. Νωρίτερα εκείνο το έτος, είχε ήδη ξεκινήσει ένα επαναστατικό κίνημα από τονΑντρές Μπονιφάτσιο (Andrés Bonifacio) και συνεχίστηκε από τονΕμίλιο Αγκουινάλδο (Emilio Aguinaldo), ο οποίος εγκαθίδρυσε μια επαναστατική κυβέρνηση.
Ο Ισπανοαμερικανικός πόλεμος άρχισε στηνΚούβα το1898 και έφθασε σύντομα στις Φιλιππίνες, όταν οΤζόρτζ Ντιούι (George Dewey) επικράτησε των Ισπανών στηναυμαχία του κόλπου της Μανίλα. Ο Αγκουινάλδο κήρυξε την ανεξαρτησία των Φιλιππίνων στις12 Ιουνίου1898 και έγινε αρχηγός του κράτους. Ως συνέπεια της ήττας της στον πόλεμο, η Ισπανία παραχώρησε τις Φιλιππίνες, μαζί με την Κούβα, τοΓκουάμ και τοΠουέρτο Ρίκο στιςΗνωμένες Πολιτείες. Από το1899, ο πόλεμος συνεχίστηκε μεταξύ Ηνωμένων Πολιτειών και των Φιλιππινέζων επαναστατών, οι οποίοι συνέχισαν τη βία των προηγούμενων ετών. Οι ΗΠΑ κήρυξαν το τέλος του πολέμου, όταν συνελήφθη ο Αγκουινάλδο από τα αμερικανικά στρατεύματα στις23 Μαρτίου1901, αλλά η εξέγερση συνεχίστηκε έως το1913 και κόστισε τη ζωή σε πάνω από ένα εκατομμύριο Φιλιππινέζους.[16] Η θέση της χώρας ως αποικίας άλλαξε, όταν ιδρύθηκε ηΚοινοπολιτεία των Φιλιππίνων, το1935, η οποία παρείχε μεγαλύτερη αυτοδιοίκηση. Τα σχέδια για την αύξηση της ανεξαρτησίας κατά τη διάρκεια της επόμενης δεκαετίας διακόπηκαν κατά τη διάρκεια τουΔευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν εισέβαλε ηΙαπωνία και κατέλαβε τα νησιά, παρότι ηγέτης των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας ήταν ο ΣτρατηγόςΝτάγκλας Μακ Άρθουρ. Στην περιοχή των Φιλιππίνων διεξήχθησαν μερικές από τις σφοδρότερες μάχες και ναυμαχίες του Πολέμου. Αφότου νικήθηκαν οι Ιάπωνες το1945, οι Φιλιππίνες επέτυχαν ανεξαρτησία από τις Ηνωμένες Πολιτείες στις4 Ιουλίου1946.
Από το1946, το πρόσφατα ανεξάρτητο Φιλιππινέζικο κράτος έχει να αντιμετωπίσει την πολιτική αστάθεια με τις διάφορες επαναστατικές ομάδες.
Το 1965 εκλέχτηκε πρόεδρος οΦερδινάντο Μάρκος, το κύριο πρόσωπο της ιστορίας των Φιλιππίνων για τα επόμενα 20 χρόνια. Στα τέλη τηςδεκαετίας του 1960 και στην αρχή τηςδεκαετίας του 1970 γνώρισε οικονομική ανάπτυξη που ήταν η δεύτερη στηνΑσία, μετά τηνΙαπωνία. Στις26 Ιανουαρίου του1970, ημέρα μεγάλης διαδήλωσης 20.000 φοιτητών, εργατών και αγροτών στη Μανίλα, σκοτώθηκαν τέσσερις φοιτητές και τραυματίστηκαν συνολικά 530 άτομα. Εν όψει των εκλογών για την ανάδειξη των 320 αντιπροσώπων στη Συνταγματική Συνέλευση, η οποία θα αναλάμβανε την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1935, οι διαδηλωτές ζητούσαν υπερκομματική ιδιότητα των υποψηφίων και κυρίως να μην προέρχονται από το κυβερνών Εθνικιστικό Κόμμα, δικαίωμα ψήφου από τα 18 και περιορισμό της προεδρικής θητείας σε δύο μόνο περιόδους. Όταν ο πρόεδρος Φερδινάντο Μάρκος και η σύζυγός τουΙμέλντα Μάρκος δέχτηκαν επίθεση έξω από το μέγαρο της Γερουσίας, επακολούθησαν συμπλοκές με εκατοντάδες τραυματίες. Η εκρηκτική κατάσταση έφτασε στην κορύφωσή της στις30 Ιανουαρίου, όταν 15.000 άτομα συγκρότησαν νέα διαδήλωση, η οποία κατέληξε σε νέα αιματοχυσία. Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια έκλεισαν για μία εβδομάδα και στις2 Φεβρουαρίου ο πρόεδρος Μάρκος δεσμεύτηκε να μη θέσει υποψηφιότητα για τρίτη θητεία και αποχή των βουλευτών του κόμματός του από τις εκλογές για τη Συνταγματική Συνέλευση. Όμως ούτε οι δεσμεύσεις του ούτε ο κυβερνητικός ανασχηματισμός και η αποπομπή του αρχηγού της αστυνομίας έφεραν αποτέλεσμα. Οι ταραχές συνεχίστηκαν σε όλη τη διάρκεια του 1970, όχι μόνο στη Μανίλα αλλά και σε άλλες περιοχές της νησιωτικής χώρας. ΣτηΛουσόν δράση ανέπτυξαν ο φιλοκινεζικός Νέος Λαϊκός Στρατός και ο Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός, που προήλθαν από τη διάσπαση του κομμουνιστικού ανταρτικού κινήματος Χουκ, ενώ στο μεγαλύτερο νησί, το Μιντανάο, το αριστερό αποσχιστικό Κίνημα των Μελανοχιτώνων συγκρούστηκε με τον κυβερνητικό στρατό. Οι Μελανοχίτωνες ήταν κυρίως Μόρος, δηλαδή μουσουλμάνοι -4.000.000 σε σύνολο πληθυσμού 38.000.000. Η έκρυθμη κατάσταση παρατάθηκε για πολλά χρόνια στις Φιλιππίνες, με την ιδιαίτερη στρατηγική σημασία για τη Δύση, όπου όμως, η ανισότητα και η διαφθορά του καθεστώτος Μάρκος, που παρέμεινε στην εξουσία μέχρι το1986, ευνόησαν την ανάπτυξη του αντιαμερικανισμού και των ακραίων κινημάτων[17].
Ο Μάρκος κήρυξεστρατιωτικό νόμο στις21 Σεπτεμβρίου1972 και κυβέρνησε τη χώραδικτατορικά. Στις21 Αυγούστου1983 δολοφονήθηκε ο ηγέτης της αντιπολίτευσηςΝινόι Ακίνο κατά την επιστροφή του από εξορία στις ΗΠΑ. Τον Ιανουάριο του1986, ο Μάρκος επέτρεψε αιφνιδιαστικά να γίνουν πρόωρες εκλογές, μετά από μεγάλες διαμαρτυρίες. Η αντιπολίτευση κατήγγειλε νοθεία και ξέσπασαν συγκρούσεις μεταξύ στρατιωτικών στασιαστών και στρατιωτικών που έμειναν πιστοί στο Μάρκος. Οι στασιαστές υποστηρίχθηκαν από διαδηλωτές και ακολούθησαν παραιτήσεις κυβερνητικών αξιωματούχων. ΗΚορασόν Ακίνο, η χήρα του Νινόι Ακίνο, αναγνωρίστηκε ως νικήτρια των πρόωρων εκλογών. Ανέλαβε την κυβέρνηση και ξεκίνησε τη διαδικασία συνταγματικής αναθεώρησης. Ο Μάρκος, η οικογένειά του και μερικοί από τους συμμάχους του κατέφυγαν στηΧαβάη. Οι διαδηλώσεις που οδήγησαν στην πτώση του Μάρκος από την εξουσία έμειναν γνωστές ως ηΕπανάσταση της Λαϊκής Δύναμης.[18]
Μετά τα γεγονότα του1986 και την επιστροφή στηδημοκρατία, τις προσπάθειες μεταρρυθμίσεων δυσχεραίνουν το υπέρογκο εθνικό χρέος, η διαφθορά, προσπάθειες πραξικοπήματος και ένα ισλαμικό αυτονομιστικό κίνημα. Η οικονομία βελτιώνεται κατά τη διάρκεια της θητείας τουΦιντέλ Ράμος, ο οποίος εκλέχτηκε το1992. Στη συνέχεια όμως η χώρα επλήγη από την ασιατική οικονομική κρίση του1997. Ένα νέο επαναστατικό κίνημα οδήγησε στην πτώση του επόμενου προέδρου,Τζόζεφ Εστράδα. Η κυβέρνηση της ΠροέδρουΓκλόρια Αρόγιο κατηγορήθηκε για διαφθορά και νοθεία στις εκλογές. Το 2009 πέθανε ηΚορασόν Ακίνο και τον επόμενο χρόνο ο γιος της,Μπενίνιο, εξελέγη στο ύπατο αξίωμα.
ΤοΜαγιόν είναι ένα ενεργό ηφαίστειο, που βρίσκεται στα νότια του νησιούΛουσόν
Καθώς οι Φιλιππίνες βρίσκονται στις δυτικές παρυφές τουΔακτυλίου της Φωτιάς, αντιμετωπίζουν συχνά σεισμούς και ηφαιστειακές εκρήξεις.[42] Η περιοχή των Φιλιππίνων είναι σεισμικά ενεργή και έχει δημιουργηθεί σταδιακά από πλάκες που συγκλίνουν η μία προς την άλλη από πολλαπλές κατευθύνσεις.[43][44][45] Κατά μέσο όρο, πέντε σεισμοί καταγράφονται καθημερινά, αν και οι περισσότεροι είναι πολύ μικρής έντασης και δεν γίνονται αντιληπτοί.[45][46] Οι τελευταίοι μεγάλοι σεισμοί ήτανο σεισμός του Κόλπου του Μόρο του 1976 καιο σεισμός της Λουσόν του 1990.[47] Ακόμα, υπάρχουν πολλά ενεργά ηφαίστεια όπως τοηφαίστειο Μαγιόν, τοΌρος Πινατούμπο και τοηφαίστειο Τάαλ.[48] Ηέκρηξη του Πινατούμπο τον Ιούνιο του 1991 ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη επίγεια ηφαιστειακή έκρηξη του20ου αιώνα.[49] Λόγω των παραπάνω, οι Φιλιππίνες είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγόςγεωθερμικής ενέργειας στον κόσμο μετά τις Ηνωμένες Πολιτείες. Η γεωθερμική ενέργεια καλύπτει το 18% των αναγκών ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας.[50]
Η χώρα διαθέτει πολύτιμα[51] κοιτάσματα ορυκτών ως αποτέλεσμα της πολύπλοκης γεωλογικής δομής και της υψηλής σεισμικής δραστηριότητας.[52][53] Οι Φιλιππίνες πιστεύεται ότι έχουν τα δεύτερα μεγαλύτερα κοιτάσματαχρυσού μετά τηΝότια Αφρική, μεγάλες ποσότητες κοιτασμάτων χαλκού,[54] και τα μεγαλύτερα κοιτάσματαπαλλαδίου στον κόσμο.[55] Άλλα ορυκτά περιλαμβάνουν χρωμίτη, νικέλιο και ψευδάργυρο. Παρόλα αυτά, τα φαινόμενα ανομίας που παρατηρούνται, η κακή διαχείριση, η αντίδραση από αυτόχθονες κοινότητες και οι προηγούμενες περιπτώσεις περιβαλλοντικών καταστροφών, έχουν ως αποτέλεσμα αυτοί οι ορυκτοί πόροι να παραμένουν σε μεγάλο βαθμό αναξιοποίητοι έως και σήμερα.[54][56]
Οι Φιλιππίνες είναι μιαχώρα με μεγάλη βιοποικιλότητα.[57][58] Υπάρχουν οκτώ καταγεγραμμένοι τύποιδασών σε όλες τις Φιλιππίνες, οι οποίοι περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων,πευκοδάση καιμαγκρόβια δάση.[59] Μέχρι το 2021, στις Φιλιππίνες είχαν απομείνει μόνο 7 εκατομμύριαεκτάρια δασικής έκτασης, σύμφωνα με επίσημες εκτιμήσεις (περίπου το 23% της συνολικής έκτασης της χώρας), αν και οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι το πραγματικό ποσοστό είναι πιθανότατα πολύ χαμηλότερο.[60] Ηαποψίλωση των δασών, συχνά αποτέλεσμα τηςπαράνομης υλοτομίας, είναι ένα οξύ πρόβλημα στις Φιλιππίνες. Η δασική κάλυψη μειώθηκε από το 70% της συνολικής έκτασης των Φιλιππίνων, το1900, σε περίπου 18,3% το1999.[61]
Περίπου 1.100 είδη σπονδυλωτών της ξηράς μπορούν να βρεθούν στις Φιλιππίνες, συμπεριλαμβανομένων πάνω από 100 ειδών θηλαστικών και 243 ειδών πτηνών που δεν πιστεύεται ότι υπάρχουν αλλού.[62][63] Στις Φιλιππίνες ανακαλύπτονται συνεχώς νέα είδη φυτών και ζώων. Δεκαέξι νέα είδηθηλαστικών ανακαλύφθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια.[64] Επιπλέον, τμήματα των θαλασσών των Φιλιππίνων περιέχουν τη μεγαλύτερη ποικιλία ειδών στον κόσμο.[65]
Ηαιγιαλίτιδα ζώνη των Φιλιππίνων έχει έκταση έως και 2.200.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα και μέσα σε αυτήν βρίσκεται μία μοναδική ποικιλία θαλάσσιας ζωής,[73] ένα σημαντικό τμήμα τουΚοραλλιογενούς Τριγώνου (περιοχή μεταξύ Φιλιππίνων, Ινδονησίας και Παπούας Νέας Γουινέας όπου βρίσκεται μία μεγάλη ποσότητακοραλλιογενούς υφάλων).[74][75] Ο συνολικός αριθμόςκοραλλιών υπολογίστηκε σε 500 και θαλάσσιων ειδών ψαριών σε 2.400 αντίστοιχα.[62] Νέα είδη ανακαλύπτονται έως και σήμερα συνεχίζονται.[76][77][78][79][80] Ούφαλος Τουμπατάχα στηθάλασσα Σουλού ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 1993.[81] Τα νερά των Φιλιππίνων διατηρούν επίσης την υδατοκαλλιέργεια ψαριών, πολλών ειδώνκαβουριών,στρειδιών καιφυκιών.[82] Ένα είδος στρειδιού, τοPinctada maxima, παράγει μαργαριτάρια που έχουν φυσικά χρυσαφί χρώμα.[83] Τα μαργαριτάρια αυτά έχουν ανακηρυχθεί ως «Εθνικό στολίδι».[84]
Με περίπου 13.500 είδη φυτών στη χώρα, από τα οποία τα 3.200 είναι μοναδικά,[62] τατροπικά δάση των Φιλιππίνων διαθέτουν μια σειρά απόχλωρίδα,[85] συμπεριλαμβανομένων πολλών σπάνιων τύπωνορχιδέας[86] Πολλά είδη στις Φιλιππίνες απειλούνται με εξαφάνιση. Οι επιστήμονες λένε ότι ηΝοτιοανατολική Ασία, στην οποία ανήκουν οι Φιλιππίνες, αντιμετωπίζει ένα καταστροφικό σενάριο: έως το τέλος του 21ου αιώνα, ενδέχεται να έχουν εξαφανιστεί έως και το 20% των ειδών, εν μέρει λόγω της καταστροφής των οικοτόπων που προκύπτει από την αποψίλωση των δασών.[87]
Οι Φιλιππίνες έχουν ένα ζεστό και υγρότροπικόκλίμα. Υπάρχουν πρακτικά τρεις εποχές: μία ζεστήξηρή εποχή από τονΜάρτιο έως τονΜάιο, μία περίοδος βροχών από τονΙούνιο έως τονΝοέμβριο, και μία δροσερή ξηρή εποχή από τονΔεκέμβριο έως τονΦεβρουάριο. Ο νοτιοδυτικόςμουσώνας διαρκεί από τον Μάιο έως τονΟκτώβριο, ενώ ο βορειοανατολικός μουσώνας από τονΝοέμβριο έως τονΑπρίλιο. Οι θερμοκρασίες κυμαίνονται συνήθως από 21°C έως 32°C. Ο πιο δροσερός μήνας είναι ο Ιανουάριος, ενώ ο πιο ζεστός είναι ο Μάιος.[88]
Η μέση ετήσια θερμοκρασία είναι περίπου 26,6°C. Σε κάθε περιοχή στις Φιλιππίνες, η θερμοκρασία επηρεάζεται περισσότερο από το υψόμετρο και λιγότερο απόγεωγραφικό μήκος ήπλάτος (αν βρίσκεται ανατολικά ή δυτικά, βορειότερα ή νοτιότερα, αντίστοιχα). Συνήθως, οι παραθαλάσσιες περιοχές έχουν όλες παρόμοιες θερμοκρασίες. Αντίθετα, η μέση ετήσια θερμοκρασία τουΜπάγκιο, πόλης της νήσουΛουσόν που βρίσκεται σε υψόμετρο 1500 μέτρα πάνω από τη θάλασσα, είναι 18.3°C, καθιστώντας τον δημοφιλή προορισμό τις ζεστές εποχές.[88] Η ετήσια βροχόπτωση διαφέρει από μέρος σε μέρος. Μπορεί να φτάσει τα 5.000 χιλιοστά στις ανατολικές νήσους αλλά λιγότερο από 1.000 χιλιοστά σε μερικές από τις απάνεμες κοιλάδες.[89]
Οι Φιλιππίνες είναι μίαπροεδρική δημοκρατία.[92] Οπρόεδρος εκτελεί τόσο χρέηαρχηγού κράτους όσο και χρέη αρχηγού κυβέρνησης,[93] ενώ είναι επίσης ο ανώτατος διοικητής των ενόπλων δυνάμεων.[92] Ο πρόεδρος εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία για μία μοναδική εξαετή θητεία. Δεν έχει δηλαδή, το δικαίωμα να επανεκλεγεί.[94] Ο πρόεδρος διορίζει και προεδρεύει του υπουργικού συμβουλίου.[95]:213–214 Ο νυν πρόεδροςΡοντρίγκο Ντουτέρτε εξελέγη για μια εξαετή θητεία ως πρόεδροςτο 2016.[96] Το διθάλαμο κοινοβούλιο (Κογκρέσο) αποτελείται από τηΓερουσία, τηνάνω βουλή, όπου οι γερουσιαστές που εκλέγονται για εξαετή θητεία, και τηΒουλή των Αντιπροσώπων, που υπηρετεί ως ηκάτω βουλή, και στην οποία οι βουλευτές εκλέγονται για τριετή θητεία.[97] Η πολιτική των Φιλιππίνων τείνει να κυριαρχείται από άτομα με γνωστά ονόματα, όπως μέλη πολιτικών οικογενειών (οικογενειοκρατία) ή διασημότητες.[98][99]
Οι γερουσιαστές εκλέγονται με πλειοψηφικό σύστημα από μία ενιαία πανεθνική περιφέρεια[97] ενώ οι βουλευτές εκλέγονται και από μονοεδρικές περιφέρειες, επίσης με πλειοψηφικό σύστημα.[95]:162–163 Ηδικαστική εξουσία ασκείται από τα δικαστήρια, επικεφαλής των οποίων είναι τοΑνώτατο Δικαστήριο, που αποτελείται 15 συνολικά δικαστές.[100] Οι δικαστές αυτοί διορίζονται από τον πρόεδρο έπειτα από υπόδειξη τουΔικαστικού και Δικηγορικού Συμβουλίου.[92] Η πρωτεύουσα των Φιλιππίνων είναι ηΜανίλα και η πολυπληθέστερη πόλη είναι η πόληΚουεζόν. Η τελευταία βρίσκεται στην ευρύτερηΜητροπολιτική Περιοχή της Μανίλας (γνωστή ωςMetro Manila -«Μέτρο Μανίλα»). Συνεπώς οι δύο πόλεις δεν αποτελούν ξεχωριστά αστικά συγκροτήματα.[101]
Από τη διακυβέρνηση τουΡάμος και μετά (δεκαετία του 90'), έχουν γίνει προσπάθειες αλλαγής του πολιτειακού συστήματος των Φιλιππίνων απόενιαίο κράτος, που είναι σήμερα, σεομοσπονδιακό και από το προεδρικό σεκοινοβουλευτικό, χωρίς όμως επιτυχία.[102] Η διαφθορά στις Φιλιππίνες αποτελεί ένα διαχρονικό πολύ σημαντικό πρόβλημα,[103][104][105] την οποία ορισμένοι ιστορικοί αποδίδουν στο σύστημα διακυβέρνησης που τέθηκε σε εφαρμογή κατά την περίοδο της Ισπανικής αποικιοκρατίας.[106]
Στις Φιλιππίνες πραγματοποιούνται προεδρικές και βουλευτικές εκλογές. Δεδομένου ότι η θητεία του προέδρου και του αντιπροέδρου είναι 6ετής, προεδρικές εκλογές γίνονται κάθε 6 χρόνια. Η πιο πρόσφατη προεδρική εκλογή έγινε τον Μάιο του 2022, άρα οι επόμενες προεδρικές εκλογές προγραμματίζονται για το 2028. Βουλευτικές εκλογές διεξάγονται κάθε τρία χρόνια. Σε κάθε βουλευτικές εκλογές εκλέγονται το σύνολο των βουλευτών της Βουλής των Αντιπροσώπων και τα μισά μέλη της Γερουσίας. Οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές διεξήχθησαν επίσης τον Μάιο του 2022, άρα οι επόμενες προγραμματίζονται για το 2025. Δικαίωμα ψήφου έχουν όσες και όσοι είναι άνω των 18 ετών.
Οι Φιλιππίνεςέχουν μακρά σχέση με τις ΗΠΑ, που καλύπτει πολλούς τομείς όπως της οικονομία, και την ασφάλεια.[121] Μια αμοιβαία αμυντική συνθήκη μεταξύ των δύο χωρών υπογράφηκε το 1951 και ανανεώθηκε αργότερα με συμφωνίες το 1999 και το 2016.[122] Κατά τη διάρκεια τουΨυχρού Πολέμου, Οι Φιλιππίνες υποστήριξαν τις αμερικανικές πολιτικές και συμμετείχαν στους πολέμους τηςΚορέας και τουΒιετνάμ.[123][124] Επίσης, οι ΗΠΑ είχαν παράσχει πολιτική υποστήριξη στον δικτάτορα Φερδινάντο Μάρκος, λόγω της αντικομμουνιστικής του πολιτικής του στάσης.[125]
Υπό τον ΠρόεδροΝτουτέρτε, οι δεσμοί με τις Ηνωμένες Πολιτείες έχουν αποδυναμωθεί[126] ενώ ενισχύθηκαν οι αγορές στρατιωτικού εξοπλισμού από την Κίνα και τη Ρωσία.[127][128] Επίσης ο Ντουτέρτε έχει δηλώσει ότι οι Φιλιππίνες δεν θα συμμετάσχουν σε κανέναν άλλο πόλεμο υπό την ηγεσία των ΗΠΑ.[129] Παρόλα αυτά, το 2021, ο υπουργός εξωτερικώνΆντονι Μπλίνκεν δήλωσε ότι οι ΗΠΑ υπερασπιστούν, εάν χρειαστεί, τις Φιλιππίνες καθώς και τηΘάλασσα της Νότιας Κίνας.[130]
Οι Φιλιππίνες αποδίδουν μεγάλη σημασία στιςσχέσεις τους με την Κίνα και έχουν δημιουργήσει σημαντική συνεργασία με τη χώρα.[131][132][133][134][135][136] ΗΙαπωνία επίσης έχει βοηθήσει σημαντικά την ανάπτυξη των Φιλιππίνων.[137][138][139] Αν και, λόγω της Ιαπωνικής Κατοχής στη διάρκεια τουΒ΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρχαν εντάσεις μεταξύ των χωρών, μεγάλο μέρος της εχθρότητας προς την Ιαπωνία έχει ξεθωριάσει.[140]
Οι ιστορικοί και πολιτιστικοί δεσμοί εξακολουθούν να επηρεάζουν τιςσχέσεις με την Ισπανία.[141][142] Οι σχέσεις με τις χώρες τηςΜέσης Ανατολής διαμορφώνονται από τον μεγάλο αριθμό Φιλιππινέζων που εργάζονται σε αυτές τις χώρες[143] και από ζητήματα που σχετίζονται με τη μουσουλμανική μειονότητα στις Φιλιππίνες.[144]
ΗφρεγάταBRP Jose Rizal (FF-150) του Πολεμικού Ναυτικού των Φιλιππίνων
Οι Ένοπλες Δυνάμεις των Φιλιππίνων αποτελούνται από τρεις κλάδους: την Πολεμική Αεροπορία, τον Στρατό και το Ναυτικό.[147] Στις Φιλιππίνες η στράτευση δεν είναι υποχρεωτική.[148] Την ασφάλεια των πολιτών διαχειρίζεται ηΕθνική Αστυνομία των Φιλιππίνων υπό τις διαταγές τουΥπουργείου Εσωτερικών και Τοπικής Αυτοδιοίκησης.[149][150] Το 2018, δαπανήθηκαν για τις Ένοπλες Δυνάμεις 2,843 δισεκατομμύρια δολάρια[151] ή το 1,1% τουΑΕΠ.[152]
Οι Φιλιππίνες διοικούνται ωςενιαίο κράτος όπου οι περιφέρειες έχουν λίγες αρμοδιότητες, με εξαίρεση την Αυτόνομη ΠεριοχήΜπανγκσαμόρο στο Μουσουλμανικό Μιντανάο.[153] Παρόλα αυτά, έχουν γίνει αρκετά βήματα προς μεγαλύτερη αποκέντρωση εντός του ενιαίου συστήματος.[154][155] Ένας νόμος του 1991 μεταβίβασε ορισμένες εξουσίες στις τοπικές αυτοδιοικίσεις.[156] Η χώρα χωρίζεται σε 17 περιφέρειες, 81 επαρχίες, 146 πόλεις, 1.488 δήμους και 42.036Μπαρανγκάι. Το τελευταίο είναι το μικρότερο επίπεδο τοπικής αυτοδιοίκησης και έχει μακρά ιστορία, που ξεκινά πριν την έλευση των Ισπανών.[157]
ΗΕπιτροπή για τον Πληθυσμό υπολόγισε τον πληθυσμό της χώρας σε 107.190.081 άτομα, για τις 31 Δεκεμβρίου 2018, με βάση την τελευταία επίσημη απογραφή του 2015 που διενεργήθηκε από τη Στατιστική Αρχή των Φιλιππίνων.[158] Μεταξύ των ετών 1990 και 2008, ο πληθυσμός των Φιλιππίνων αυξήθηκε κατά περίπου 28 εκατομμύρια, μία αύξηση της τάξεως του 45%.[159] Η πρώτη επίσημη πληθυσμιακή απογραφή στις Φιλιππίνες πραγματοποιήθηκε το 1877 και κατέγραψε πληθυσμό 5.567.685 ατόμων.[160]
Ο μέσος ετήσιος ρυθμός αύξησης του πληθυσμού ήταν 2,34% μεταξύ 1990 και 2000, ενώ μειώθηκε σε περίπου 1,90% για την περίοδο 2000–2010.[161] Οι προσπάθειες των αρχών να μειώσουν την αύξηση του πληθυσμού ήταν ανέκαθεν ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα.[162] Η διάμεση ηλικία του πληθυσμού είναι τα 22,7 έτη με το 60,9% του συνολικού πληθυσμού να έχει ηλικία 15 έως 64 ετών. Τοπροσδόκιμο ζωής στο σύνολο τουπληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2023 του Τμήματος Οικονομικών και Κοινωνικών Θεμάτων τωνΗνωμένων Εθνών, ήταν 69,8 έτη (66,9 έτη για τουςάνδρες και 72,8 έτη για τιςγυναίκες)[163] ενώ ηδιάμεση ηλικία ήταν τα 25,3 έτη.[163] Το ποσοστό της φτώχειας[α] μειώθηκε στο 21,6% το 2015 από 25,2% που ήταν το 2012.[160]
Το ένα τρίτο του πληθυσμού κατοικεί στηΜητροπολιτική Περιοχή της Μανίλας και τις περιφέρειες γύρω από αυτήν.[165] Επίσης, αξιωσημείοτο είναι το γεγονός ότι η Μητροπολιτική Περιοχή της Μανίλας είναι η πολυπληθέστερη από τις τρεις επίσημα αναγνωρισμένες μητροπολιτικές περιοχές των Φιλιππίνων[166] και η5η πιο πυκνοκατοικημένη στον κόσμο.[167] Σύμφωνα με την απογραφή του 2015 είχε πληθυσμό 12.877.253 κατοίκων που αποτελούν σχεδόν το 13% του συνολικού πληθυσμού.[168] Συμπεριλαμβανομένων των προαστίων στις γειτονικές επαρχίες, ο πληθυσμός τηςαστικής περιοχής της Μανίλας είναι περίπου 23.088.000.[167] Το ποσοστό αστικοποίησης είναι 51,2%.[168] Η Μητροπολιτική Περιοχή της Μανίλας συνεισέφερε κατά 468,4 δισεκατομμύρια₱ το 2009, δηλαδή το 33% του συνολικού ΑΕΠ της χώρας.[160]
Χάρτης που απεικονίζει τις περιοχές των μεγαλύτερων εθνοτήτων των Φιλιππίνων ανά επαρχία
Οι Φιλιππίνες χαρακτηρίζονται από αξιοσημείωτη εθνοτική ποικιλομορφία, που είναι αποτέλεσμα των πολλών νησιών του αρχιπελάγους, καθώς και των μεγάλων θαλασσών και των οροσειρών που χωρίζουν τα νησιά.[93] Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, το 24,4% των Φιλιππινέζων είναι Ταγκαλόγκ, το 11,4% Βισάγια, 9,9% Κεμπουάνο, 8,8% Ιλοκάνο, 8,4% Χιλιγκάινον, 6,8% Μπαϊκόλ, 4% Γουαράι, και το 26,2% ανήκουν σε κάποια άλλη φυλή,[169] που μπορούν να αναλυθούν περαιτέρω για να προκύψουν πιο ευδιάκριτες μη φυλετικές ομάδες όπως οι Μόρο, οι Καπαμπαγάν και άλλοι.[170] Υπάρχουν επίσης πολλοί αυτόχθονες πληθυσμοί.[171]
ΟιΝεγρίτος θεωρούνται ως ένας από τους αρχαιότερους κατοίκους των νησιών των Φιλιππίνων.[140] Αυτοί οι αυτόχθονες κάτοικοι είναι μια αυστραλιανή ομάδα και αποτελούν ζωντανά υπολείμματα της πρώτης ανθρώπινης μετανάστευσης από τηνΑφρική στηνΑυστραλία που πιθανότατα εκτοπίστηκαν από μεταγενέστερα μεταναστευτικά κύματα.[172] Τουλάχιστον κάποιοι από τους Νεγρίτος διατηρούν πρόσμειξεις με το εξαφανισμένο ανθρώπινο είδοςΝτενίσοβαν στογονιδίωμά τους.[173][174]
Η βάση δεδομένωνEthnologue απαριθμεί 186 γλώσσες στις Φιλιππίνες, από τις οποίες οι 182 είναι ζωντανές, ενώ οι υπόλοιπες 4 δεν έχουν πλέον κανέναν γνωστό ομιλητή. Οι περισσότερες γλώσσες αποτελούν μέρος του Φιλιππινέζικου κλάδου τωνΜαλαιο-Πολυνησιακών γλωσσών, που ανήκουν με τη σειρά τους στηνοικογένεια των Αυστρονησιακών γλωσσών.[171][175] Υπάρχουν επίσης πολλές γλώσσες των Νεγρίτος που έχουν μοναδικά λεξιλόγια τα οποία επέζησαν από τον αυστρονησιακό πολιτισμό.[176]
ΤαΦιλιππινέζικα και ταΑγγλικά είναι οι επίσημες γλώσσες της χώρας.[177] Τα Φιλιππινέζικα ομιλόνται κυρίως στη Μανίλα και τη γύρω περιοχή, και είναι μια τυποποιημένη εκδοχή τηςγλώσσας Ταγκαλόγκ.[178] Τόσο τα Φιλιππινέζικα όσο και τα Αγγλικά χρησιμοποιούνται στην κυβέρνηση, την εκπαίδευση, τα ΜΜΕ και τις επιχειρήσεις, αν και σε κάθε περιοχή χρησιμοποίείται συχνά και επίσημα η τοπική γλώσσα.[179] Το σύνταγμα των Φιλιππίνων προβλέπει την προώθηση τηςισπανικής και τηςαραβικής γλώσσας σε εθελοντική και προαιρετική βάση.[177] Τα ισπανικά ήταν η lingua franca των Φιλιππίνων έως τα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά έκτοτε μειώθηκε πολύ στη χρήση.[180] Παρόλα αυτά, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά ισπανικά δάνεια στις φιλιππινέζικες γλώσσες.[181][182] Τα αραβικά διδάσκονται κυρίως στα ισλαμικά σχολεία στοΜιντανάο.[183]
Οι Φιλιππίνες είναι ένακοσμικό κράτος που κατοχυρώνει συνταγματικά την ανεξιθρησκεία. ΟΧριστιανισμός είναι η κυρίαρχη θρησκεία,[184][185] στην οποία πιστεύει περίπου το 89% του πληθυσμού. Τα στοιχεία της απογραφής του 2015 διαπίστωσαν ότι το79,53% του πληθυσμού ανήκε στονκαθολικισμό.[186] Μέχρι το 2013, οι Φιλιππίνες είχαν τον τρίτο μεγαλύτερο πληθυσμό Ρωμαιοκαθολικών στον κόσμο ενώ αποτελούσαν τη χώρα με τον μεγαλύτερο πληθυσμό Χριστιανών στην Ασία.[187] Περίπου το 37% του πληθυσμού παρακολουθεί τακτικά τηΘεία Λειτουργία. Το 29% των καθολικών πιστών της χώρας θεωρούν τους εαυτούς τους πολύ θρησκευόμενους.[188] Μια ανεξάρτητη καθολική εκκλησία, ηΑνεξάρτητη Εκκλησία των Φιλιππίνων, έχει περίπου 67 χιλιάδες πιστούς.[186] Ο προτεσταντισμός είναι το δεύτερο μεγαλύτερο χριστιανικό δόγμα στη χώρα. Το 2015 ήταν το 9,13% του πληθυσμού.[189] Το 2,64% του πληθυσμού είναι μέλη τηςΙνγκλέσια νι Κρίστο (Εκκλησία του Χριστού), μία ανεξάρτητηαντιτριαδική εκκλησία που ιδρύθηκε το 1913.[186] Το σύνολο των πιστών τουΣυμβουλίου των Ευαγγελικών Εκκλησιών των Φιλιππίνων ανέρχεται στο 2,42% του συνολικού πληθυσμού.[186][190]
ΤοΙσλάμ είναι η δεύτερη μεγαλύτερη θρησκεία. Ομουσουλμανικός πληθυσμός των Φιλιππίνων καταγράφηκε στο 6% περίπου του συνολικού πληθυσμού σύμφωνα με την απογραφή του 2015.[186] Αντίθετα, μια έκθεση του 2012 από την Εθνική Επιτροπή Μουσουλμάνων Φιλιππινέζων ανέφερε ότι περίπου 10,7 εκατομμύρια ή το 11% των Φιλιππινέζων είναι Μουσουλμάνοι.[184] Η πλειοψηφία των μουσουλμάνων ζει στοΜιντανάο και σε κοντινά νησιά.[185] Οι περισσότεροι ακολουθούν τοσουνιτικό Ισλάμ υπό τησχολή Σαφιί.[191][192]
Το ποσοστό τωνθετικών αθεϊστών καιαγνωστικιστών μαζί στις Φιλιππίνες μετρήθηκε σε περίπου 3% του πληθυσμού το 2008.[193] Η απογραφή των Φιλιππίνων του 2015 κατέγραψε ότι περίπου το 0,02 δήλωσε ότι δεν ακολουθούσε καμία θρησκεία.[186] Μια έρευνα του 2014 ανέφερε ότι το 21% των ερωτηθέντων αυτοπροσδιοριζόταν ως «μη θρησκευόμενο άτομο».[194] Περίπου το 0,24% του πληθυσμού ασκεί ιθαγενείς λαϊκές θρησκείες,[186] των οποίων οι πρακτικές και οι πεποιθήσεις συχνά συγκρίνονται με τον Χριστιανισμό και το Ισλάμ.[195][196] ΟΒουδισμός ασκείται από περίπου 0,03% του πληθυσμού,[186] και κυρίως μεταξύ των Φιλιππινέζων κινεζικής καταγωγής.[197]
Ανάπτυξη του ΑΕΠ των Φιλιππίνων στον χρόνο Αναλογική αντιπροσώπευση των εξαγωγών των Φιλιππίνων, για το 2019
Το 2020, η οικονομία των Φιλιππίνων παρήγαγεΑΕΠ 367,4 δις δολαρίων.[198] Οι κύριες εξαγωγές της χώρας για το 2019 περιελάμβαναν ολοκληρωμένα κυκλώματα, μηχανήματα/εξαρτήματα γραφείου, καλωδιώσεις, ημιαγωγούς και μετασχηματιστές. Οι μεγαλύτεροι εμπορικοί εταίροι των Φιλιππίνων ήταν η Κίνα (16%), οι ΗΠΑ (15%), η Ιαπωνία (13%), τοΧονγκ Κονγκ (12%), ηΣιγκαπούρη (7%) και ηΓερμανία (5%). Νόμισμα της χώρας αποτελεί τοΠέσο Φιλιππίνων (συμβολίζεται ως ₱[199] ή PHP[200]).[201]
Ως μια πρόσφατα βιομηχανοποιημένη χώρα,[202][203] οι Φιλιππίνες έχουν περάσει από μια γεωργική οικονομία σε μια οικονομία με κέντρο τις υπηρεσίες και τη μεταποίηση.[202] Το εργατικό δυναμικό της χώρας το 2018 ήταν περίπου 43,46 εκατομμύρια. Από αυτά, ογεωργικός τομέας απασχολούσε το 24,3%,[204] ενώ αντιπροσώπευε το 8,1% του ΑΕΠ της χώρας για το 2018.[205] Ο βιομηχανικός τομέας απασχολούσε περίπου το 19% του εργατικού δυναμικού και αντιπροσώπευε το 34,1% του ΑΕΠ, ενώ το 57% των εργαζομένων απασχολήθηκαν στον τομέα των υπηρεσιών. Ο τομέας αυτός ήταν υπεύθυνος για το 57,8% του ΑΕΠ.[205][206]
Τοποσοστό ανεργίας ανερχόταν στο 4,5% τον Οκτώβριο του 2019.[207] Εν τω μεταξύ, λόγω χαμηλότερων χρεώσεων σε είδη πρώτης ανάγκης, ο πληθωρισμός υποχώρησε στο 1,7% τον Αύγουστο του 2019[208] Τα ακαθάριστα διεθνή αποθέματα τον Οκτώβριο του 2013 ήταν 83,201 δισεκατομμύρια δολάρια.[209] Η χώρα είναι μεγάλος εισαγωγέας. Οι εισαγωγές είναι μεγαλύτερες από τις εξαγωγές.[210] Η Μανίλα φιλοξενεί τα κεντρικά γραφεία τηςΑσιατικής Τράπεζας Ανάπτυξης.[211]
Φιλιππινέζοι που φυτεύουν ρύζι. Η γεωργία απασχολεί το 23% του εργατικού δυναμικού των Φιλιππίνων όσον αφορά το 2020.[212]
ΗΑσιατική Οικονομική Κρίση του 1997 επηρέασε την οικονομία των Φιλιππίνων, με πτώση της αξίας του πέσο, καθώς και πτώσεις στο Χρηματιστήριο. Ο βαθμός Παρόλα αυτά οι άμεσες επιπτώσεις της κρίσης ήταν ελαφρύτερες στις Φιλιππίνες, σε σύγκριση με άλλες ασιατικές χώρες που επίσης επλήγησαν από αυτήν (π.χ. Ινδονησία). Αυτό οφειλόταν σε μεγάλο βαθμό στονδημοσιονομικό συντηρητισμό της κυβέρνησης, που ήταν με τη σειρά του αποτέλεσμα της μακρόχρονης δημοσιονομικής εποπτείας από τοΔιεθνές Νομισματικό Ταμείο.[213] Από το τέλος της κρίσης του 1997 υπήρξαν σημάδια προόδου. Το 2004, η οικονομία σημείωσε ανάπτυξη 6,4% του ΑΕΠ και 7,1% το 2007, τον ταχύτερο ρυθμό ανάπτυξής της εδώ και τρεις δεκαετίες.[214][215] Πάντως, η μέση ετήσια αύξηση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ για την περίοδο 1966–2007 εξακολούθησε να είναι 1,45% σε σύγκριση με μέσο όρο 5,96% για την περιοχή της Ανατολικής Ασίας και του Ειρηνικού συνολικά. Επίσης, το ημερήσιο εισόδημα για το 45% του πληθυσμού των Φιλιππίνων παραμένει κάτω 2 δολάρια.[216][217][218]
Οι Φιλιππινέζοι του εξωτερικού συμβάλλουν σημαντικά στην οικονομία των Φιλιππίνων ενισχύοντας οικονομικά τις οικογένειές τους που βρίσκονται πίσω στην πατρίδα.[219] Η περιφερειακή ανάπτυξη είναι άνιση, με τηΛουσόν -και συγκεκριμένα την περιοχή της Μανίλας- να κερδίσει τον μεγαλύτερο βαθμό οικονομικής ανάπτυξης, εις βάρος άλλων περιφερειών.[220][221] Βιομηχανίες υπηρεσιών όπως οτουρισμός[222] έχουν αναγνωριστεί ως τομείς που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν εντυπωσιακά.[223]
↑Να τονιστεί ότι σύμφωνα με τη Φιλιππινέζικη Στατιστική Αρχή, ωςποσοστό φτώχειας ορίζεται το ποσοστό των οικογενειών ή ατόμων που έχουν κατά κεφαλήν εισόδημα μικρότερο τουεισοδήματος φτώχειας σε σχέση με τον συνολικό πληθυσμό. [164]
↑Holden, William· Nadeau, Kathleen (16 Φεβρουαρίου 2017). «The Philippines: Understanding the Economic and Ecological Crisis».Ecological Liberation Theology. Springer, Cham. σελίδες5–9.ISBN978-3-319-50780-4. Ανακτήθηκε στις 17 Αυγούστου 2020.
↑Frohlich, Cliff (4 Μαΐου 2006).Deep Earthquakes (στα Αγγλικά). Cambridge University Press. σελ.421.ISBN978-0-521-82869-7. Ανακτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου 2022.
↑Carpenter, Kent E.;Victor G. Springer(April 2005).«The center of the center of marine shore fish biodiversity: the Philippine Islands».Environmental Biology of Fishes74(2): 467–480.doi:10.1007/s10641-004-3154-4.
↑Agoo,Esperanza Maribel G.(June 2007).«Status of Orchid Taxonomy Research in the Philippines».Philippine Journal of Systematic Biology1.http://asbp.org.ph/wp-content/uploads/2016/09/907-3032-2-PB.pdf.Ανακτήθηκε στις July 23, 2020.«There are over 137 genera and about 998 species of orchids so far recorded for the archipelago. This represents about 10% of the total flora of the Philippines. The Philippines ranks second to New Guinea in occurrence of endemic species in the Malesian region.».
12«Climate of the Philippines».Philippine Atmospheric, Geophysical and Astronomical Services Administration. Αρχειοθετήθηκεαπό το πρωτότυπο στις 18 Απριλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2020.Based on the average of all weather stations in the Philippines, excluding Baguio, the mean annual temperature is 26.6o C. The coolest months fall in January with a mean temperature of 25.5oC while the warmest month occurs in May with a mean temperature of 28.3oC. Latitude is an insignificant factor in the variation of temperature while altitude shows greater contrast in temperature. Thus, the mean annual temperature of Baguio with an elevation of 1,500 meters is 18.3oC.
↑Eric V.C. Batalla(June 10, 2020).«Grand corruption scandals in the Philippines».Public Administration and Policy23(1): 73–86.doi:10.1108/PAP-11-2019-0036.ISSN2517-679X.
↑«ASEAN structure».web.archive.org. 17 Δεκεμβρίου 2007. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Δεκεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουνίου 2022.CS1 maint: Unfit url (link)
↑«ASEAN Summit».Association of Southeast Asian Nations. Αρχειοθετήθηκεαπό το πρωτότυπο στις 26 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2020.
↑«East Asia Summit (EAS)».Department of Foreign Affairs and Trade. Australian Government. Αρχειοθετήθηκεαπό το πρωτότυπο στις 26 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2020.
↑«SIPRI Military Expenditure Database». Stockholm International Peace Research Institute 2016, Signalistgatan 9, SE-16972 Solna, Sweden. Ανακτήθηκε στις 7 Ιουλίου 2020.
↑de Villiers,Bertus(2015).«Special regional autonomy in a unitary system – preliminary observations on the case of the Bangsomoro homeland in the Philippines».Law and Politics in Africa, Asia and Latin America48(2): 205–226.
12«World Population Prospects 2024»(XLSX) (στα Αγγλικά). United Nations Department of Economic and Social Affairs. 27 Ιουλίου 2024. Ανακτήθηκε στις 22 Οκτωβρίου 2025.
12Federal Register.78. Office of the Federal Register, National Archives and Records Service, General Services Administration. Μαρτίου 2013. σελ.16468.
↑«Employment by Sector».Industry.gov.ph. Department of Trade and Industry and Board of Investments. Αρχειοθετήθηκεαπό το πρωτότυπο στις 27 Ιουλίου 2020. Ανακτήθηκε στις 27 Ιουλίου 2020.
↑Philippine Statistics Authority (Οκτωβρίου 2009).«Quickstat»(PDF). Αρχειοθετήθηκεαπό το πρωτότυπο(PDF) στις 11 Ιουλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2009.
↑Llorito, David (10 Μαΐου 2006).«Help wanted for Philippines outsourcing». Asia Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Δεκεμβρίου 2009. Ανακτήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 2009.CS1 maint: Unfit url (link)
1 Τμήμα της χώρας ανήκει στηνΑφρική.2 Συνήθως γεωγραφικά θεωρείται Ασιατική χώρα, αλλά ωστόσο για πολιτισμικούς και ιστορικούς λόγους εντάσσεται συχνά στηνΕυρώπη.3 Τμήμα της χώρας ανήκει στην Ευρώπη.
.jpg)
.svg)
