ΟΡακίνας ή Ζαν Ρασίν (Jean Racine,22 Δεκεμβρίου1639 -21 Απριλίου1699) ήτανΓάλλος δραματουργός, ένας από τους τρεις μεγάλους θεατρικούς συγγραφείς στη Γαλλία του 17ου αιώνα (μαζί με τονΜολιέρο και τονΠιέρ Κορνέιγ) και σημαντική προσωπικότητα της δυτικής λογοτεχνικής παράδοσης.[5]
ΟΖαν Μπατίστ Ρασίν γεννήθηκε στις 22 Δεκεμβρίου του 1639 στο Λα Φερτέ-Μιλόν τηςΠικαρδίας και πέθανε στις 21 Απριλίου του 1699 στοΠαρίσι. Η μητέρα του πέθανε το 1641 και ο πατέρας του το 1643.[6]
Το 1649 μπήκε στο μοναστήρι Πορ-Ρουαγιάλ όπου και τάφηκε όταν πέθανε το 1699 δίπλα στους παλιούς καθηγητές του σύμφωνα με την διαθήκη του που έγραψε το 1689. Το 1658 πήγε στο Παρίσι και σπούδασε στο κολέγιο του Αρκούρ. Το 1661 ο Ρακίνας βρέθηκε στο Βρε στο νότο τηςΓαλλίας κοντά σε έναν θείο του ο οποίος ήταν αξιωματούχος της εκκλησίας. Το 1663 έγραψε ωδές για τονΛουδοβίκο ΙΔ΄ και παρουσιάστηκε στην Αυλή του βασιλιά. Το 1666 οι σχέσεις του με το Πορ-Ρουαγιάλ ήρθαν σε ρήξη καθώς οι δάσκαλοί του θεωρούν το θέατρό του ανήθικο.
To 1672 εξελέγη μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας και του παραχωρήθηκε τίτλος ευγενείας.[7]Το1677 παντρεύεται, ονομάζεται μαζί με τονΜπουαλό, ιστοριογράφος του βασιλιά, εγκαταλείπει την έντονη ζωή και υιοθετεί έναν αυστηρό τρόπο ζωής. Το1679 συμφιλιώνεται με το Πορ-Ρουαγιάλ. Το 1676 κυκλοφόρησε η συλλογική έκδοση των έργων του Ρακίνα. Πηγή έμπνευσης των έργων του υπήρξαν η ιστορία και οι τραγωδίες τωναρχαίων Ελλήνων καιΡωμαίων συγγραφέων, όπως τουΕυριπίδη και τουΣενέκα, περί το τέλος δε της ζωής του και η Βίβλος (Εσθήρ,Αθαλία).[8]
Το θέατρο του Ρακίνα παρουσιάζει το πάθος ως μια μοιραία δύναμη που καταστρέφει εκείνους που έχουν καταληφθεί από αυτό, οι ήρωές του κυριαρχούνται από το πεπρωμένο. Εδώ βρίσκονται οι επιρροές τωνΓιανσενιστικών θεωριών: είτε ο άνθρωπος έχει λάβει τη θεϊκή χάρη, είτε τη στερείται, τίποτε δεν μπορεί να αλλάξει το πεπρωμένο του, είναι καταδικασμένος από τη γέννησή του. Στα πρότυπα της κλασικής τραγωδίας, το θέατρο του Ρακίνα παρουσιάζει μια απλή, ξεκάθαρη δράση, με περιπέτειες που γεννιούνται από τα ίδια τα πάθη των χαρακτήρων.[9]
