ΤοΝηπιαγωγείο είναι η πρώτη βαθμίδαεκπαίδευσης, γιαπαιδιά ηλικίας τεσσάρων έως και έξι ετών. Μερικοί πίστεψαν, ότι η εκπαίδευση που παρέχεται σε αυτό, είναι αντίστοιχη με την εκπαίδευση και τη φροντίδα που παρέχει η οικογένεια στο παιδί της. Αυτό διαφαίνεται και από τις ονομασίες που δόθηκαν σε διάφορες χώρες π.χ. σταγαλλικά école maternelle = μητρικό σχολείο, ή στατουρκικά ana okulu = σχολείο της μητέρας. Παράλληλα θεωρήθηκε ως ένας χώρος, όπου τα παιδιά περνούν ευχάριστα και δημιουργικά την ώρα τους, όπως φανερώνουν και άλλες ονομασίες π.χ. στααγγλικά και ταγερμανικά kindergarten = κήπος των παιδιών[1].
Στις περισσότερες χώρες το νηπιαγωγείο αποτελεί μέρος τηςπροσχολικής εκπαίδευσης ή τηςπρωτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ένας άλλος ορισμός, ο οποίος συμπίπτει με την προσχολική εκπαίδευση, είναι η εκπαίδευση για τα αναλφάβητα παιδιά πριν την ηλικία των έξι ή επτά.
Στηνελληνική πραγματικότητα η ονομασία «Νηπιαγωγείο» σημαίνει ότι η βαθμίδα αυτή της εκπαίδευσης προσφέρει αγωγή στα νήπια, δηλαδή κατά κυριολεξία, στα άτομα που δεν έχουν ακόμη έναρθρολόγο (νη+έπος=αυτό που δε μπορεί να μιλήσει). Αυτό όμως δεν υφίσταται καθώς οι μαθητές του νηπιαγωγείου έχουν λόγο[2], αφού η διαδικασία εκμάθησης του λόγου είναι εξελικτική και ξεκινά ακόμη από την προγεννητική περίοδο της ζωής του ατόμου[3].
Η φοίτηση στο νηπιαγωγείο είναι υποχρεωτική. Αρχικά, η υποχρεωτικότητα περιοριζόταν στα νήπια. Όμως, με το άρθρο 33 του Νόμου 4521/2018 υποχρεωτική έγινε και η φοίτηση των νηπίων που συμπληρώνουν την 31η Δεκεμβρίου του έτους εγγραφής την ηλικία των 4 ετών (προνήπια).
Άποψη εσωτερικού χώρου νηπιαγωγείου στη Φινλανδία.
Σύμφωνα με τους στόχους του Νηπιαγωγείου, τα νήπια έρχονται σε επαφή και μαθαίνουν να επικοινωνούν με άλλους συνομήλικους, αλλά και με ενήλικες, μαθαίνουν να αναπτύσσουν φιλικές σχέσεις, καθώς και να συνεργάζονται μεταξύ τους. Παράλληλα επιδιώκεται σ' αυτό η σταδιακή απομάκρυνση από το οικογενειακό περιβάλλον[4] και η ανεξαρτητοποίησή τους. Επίσης σκοπός του Νηπιαγωγείου είναι να συμβάλει στην ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού με την ενίσχυση έξι διαφορετικών τομέων ανάπτυξης της προσωπικότητας του παιδιού, οι οποίοι έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους και αλληλοσυμπληρώνονται. Οι τομείς αυτοί είναι ησωματική ανάπτυξη, ηαντιληπτική – αισθητηριακή ανάπτυξη, ηεπικοινωνιακή και γλωσσική ανάπτυξη, ηγνωστική ανάπτυξη, ησυναισθηματική ανάπτυξη και ηκοινωνική ανάπτυξη[4].
Στο νηπιαγωγείο μέσα από τοπαιχνίδι και την κοινωνική αλληλεπίδραση επιδιώκεται να αναπτύξουν τα παιδιά βασικές ικανότητες, δεξιότητες και γνώσεις. Τα σύγχροναπρογράμματα σπουδών, όπως προβλέπεται και από την εθνική και ευρωπαϊκή στρατηγική, υποστηρίζουν την ανάπτυξη των εξής βασικών ικανοτήτων α) την επικοινωνία και την ομαδο-συνεργατική μάθηση β) τηδημιουργική και κριτική σκέψη γ) την προσωπική ταυτότητα και τηναυτονομία και δ) τις κοινωνικές ικανότητες και τις ικανότητες που σχετίζονται με την ιδιότητα τουπολίτη[5].΄
Το νηπιαγωγείο έχει το δικό του πρόγραμμα σπουδών (ΔΕΠΠΣ). Οι δραστηριότητες που οργανώνει ο εκπαιδευτικός με βάση τις κατευθύνσεις του ΔΕΠΠΣ δεν πρέπει να είναι διακριτές μεταξύ τους αλλά αλληλένδετες. Τα προγράμματα σχεδιασμού και ανάπτυξης δραστηριοτήτων περιλαμβάνουν τους τομείς της γλώσσας, των μαθηματικών, της μελέτης περιβάλλοντος, της πληροφορικής και της έκφρασης και δημιουργίας. Από το 2021 προστέθηκε και η εισαγωγή της Αγγλικής Γλώσσας στο πρόγραμμα σπουδών του νηπιαγωγείου.
.jpg)
.jpg)
