Το γράμμαλάμδα (επίσηςλάμβδα καιλάβδα) (κεφαλαίοΛ, πεζόλ) είναι το ενδέκατο γράμμα τουελληνικού αλφαβήτου. Στα νέα και τα αρχαία ελληνικά συμβολίζει το πλάγιο φατνιακό/l/ που πραγματώνεται είτε με τον παρόμοιο φθόγγο [l] είτε, στην περίπτωση των νέων ελληνικών, ως ουρανικός[ʎ] σε περιπτώσεις ουρανικοποίησης (π.χ. ήλιος).[1] Σε πολλές ελληνικές διαλέκτους και λαλιές ο ουρανικός φθόγγος εμφανίζεται στην επαφή του φωνήματος με το φωνήεν /i/.
Προήλθε από τοφοινικικό γράμμαλάμεδ, που σταφοινικικά σήμαινεαλέτρι. Η αρχαϊκή του μορφή εμφάνιζε διάφορα αλλόγραφα με ορισμένα να πλησιάζουν το λατινικό <L> (του οποίου αποτέλεσαν και τη βάση) και άλλα να τείνουν προς τη μορφή του <Γ>.[2]Στο ελληνικό γράμμα βασίστηκε και τοκυριλλικο <Л>.
Στοελληνικό σύστημα αρίθμησης έχει αριθμητικη αξία λ´ = 30.
Τοκεφαλαίο "Λ" είναισύμβολο :
Το πεζό "λ" χρησιμοποιείται για να συμβολίζει:
- ↑Μποτίνης, Α. (2011):Φωνητική της ελληνικής. ISEL. σελ. 111.
- ↑Μπαμπινιώτης, Γ. (2005):Λεξικό της Νέας Ελληνικής γλώσσας. Αθήνα: Κέντρο Λεξικολογίας.s.v. «Λ».
Λεξιλογικός ορισμός τουλάμδα στο Βικιλεξικό
Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Lamda (letter) στο Wikimedia Commons
