| Εκδίκιος | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Ecdicius Avitus (Λατινικά) |
| Γέννηση | 420 Γαλατία |
| Θάνατος | Δεκαετία του 470[1] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Αρχαία Ρώμη |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | Ρωμαίος πολιτικός |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Άβιτος |
| Αδέλφια | Αγρικόλας (ανήρ εκλαμπρότατος) Παπιανίλα |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | Στρατηγός |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Ρωμαίος συγκλητικός |
| δεδομένα | |
ΟΕκδίκιος Άβιτος, λατιν.:Ecdicius Avitus, (π. 420 – μετά το 475) ήτανΑρβέρνος αριστοκράτης,συγκλητικός καιmagister militum praesentalis από το 474 έως το 475.
Ως γιος τουAυτοκράτορα στη ΔύσηAβίτου, ο Εκδίκιος εκπαιδεύτηκε στοArvernis (σημερινόΚλερμόν-Φερράν), όπου έζησε και είχε κάποια γη. Τη δεκαετία του 460 ήταν ένα από τα πλουσιότερα και σημαντικότερα πρόσωπα τηςδυτικής Αυτοκρατορίας και ήταν παρών στην αυλή τουΑνθεμίου μέχρι το 469.
Ο Εκδίκιος και ο κουνιάδος τουΣιδόνιος Απολλινάρις,επίσκοπος του Κλερμόν, ανέλαβαν την υπεράσπιση τουΩβέρν κατά τωνΒησιγότθων από το 471 έως το 475. Ο βασιλιάς των ΒησιγότθωνΕυάριχ πολιόρκησε πολλές πόλεις την πόλη, αλλά ο Εκδίκιος, με έναν ιδιωτικό στρατό ιππέων που πλήρωσε από τον ίδιο του τον πλούτο, έφερε προμήθειες σε αυτές τις πόλεις, ήρε τις πολιορκίες τους και τάισε πλήθος φτωχών.[2] Το μέγεθος της ομάδας του φαίνεται να ήταν αρκετά μικρό: έλυσε μία Βησιγοτθική πολιορκία του Κλερμόν-Φερράν με μόνο 18 ιππείς, ή 10 σύμφωνα με τη μη σύγχρονη αφήγηση τουΓρηγορίου του Τουρ.[3]
Ο Εκδίκιος επέτυχε επίσης την υποταγή τουΧιλπέριχ Β΄ της Βουργουνδίας για λογαριασμό της Αυτοκρατορίας.
Το 471 ο Ανθέμιος έστειλε στρατό στη Γαλατία υπό τη διοίκηση τού γιου τουΑνθεμιόλου εναντίον των Βησιγότθων, αλλά ηττήθηκε κοντά στηνΑρελάτη (Αρλ). Μέχρι το 473 οι Βησιγότθοι είχαν καταλάβει την Αρελάτη και τηΜασσαλία και φάνηκαν έτοιμοι για μία εισβολή στην ίδια την Ιταλία.[4] Ο Εκδίκιος ανυψώθηκε το 474 στο βαθμό τουπατρικίου από τον νέο ΑυτοκράτοραΙούλιο Νέπο και έλαβε τον τίτλοmagister militum praesentialis, προφανώς με σκοπό να διεξάγει πόλεμο κατά των Βησιγότθων. Όταν ο Σιδόνιος έμαθε γι' αυτήν την προαγωγή, μοιράστηκε τις ελπίδες του με τη σύζυγό τουΠαπιανίλλα ότι ο Εκδίκιος θα μπορούσε να κερδίσει νίκες και να ανταμειφθεί με τηνυπατεία.[5]
Ωστόσο το 475, μόλις ο Εκδίκιος ξεκίνησε την εκστρατεία του κατά των Βησιγότθων, ανακλήθηκε στην Ιταλία από τον Ιούλιο Νέποτα και οΦλάβιος Ορέστης τον αντικατέστησε ως επικεφαλής του ρωμαϊκού στρατού.[6] Στη συνέχεια, ο Αυτοκράτορας αντάλλαξε το Ωβέρ με τηνΠροβηγκία, δίνοντας στους Βησιγότθους τα εδάφη που επιθυμούσαν από καιρό. Ο λόγος για το πρόσωπο του Νέποτα είναι συγκεχυμένος, όπως παραδέχεται ο Ραλφ Γου. Μάθισεν πριν κατηγορήσει τηΣύγκλητο στη Ρώμη ως υπεύθυνη.[7]
Αφού αντικαταστάθηκε, ο Εκδίκιος ουσιαστικά εξαφανίζεται από τα ιστορικά αρχεία. Σώζεται μία επιστολή που έγραψε ο Σιδόνιος Απολλινάρις, στην οποία παρακαλεί τον κουνιάδο του να επιστρέψει στο Ωβέρν.[2] αλλά αν ο Εκδίκιος επέστρεψε ή όχι –ή ακόμα και αν ο Σιδόνιος έστειλε τελικά την επιστολή– είναι άγνωστο. Κάποια στοιχεία δείχνουν ότι παρέμεινε στην Ιταλία: υπάρχει μία επιστολή στιςVariae τουΚασσιόδωρου (2.4.22), γραμμένη μετά τημάχη του Βουγιέ το 507, σχετικά με τους γιους ενός Εκδικίου, που ήθελε να επιστρέψει στη Γαλατία,, όπου είχαν περιουσία. Σε ένα άρθρο του 1984 ο Mάθισεν υποστήριξε την ταύτιση, επισημαίνοντας ότι «όχι μόνο είναι γνωστό ότι ο Αρβέρνιος Εκδίκιος ήταν στη Ρώμη νωρίτερα, αλλά ο Εκδίκιος είναι επίσης ένα σπάνιο όνομα».[8]