Τογογγύλι ήρέβα (Brassica rapa subsp.rapa) είναι ένα λαχανικό που καλλιεργείται συνήθως σεεύκρατα κλίματα παγκοσμίως για τη λευκή, σαρκώδη ρίζα του. Μικρές, τρυφερές ποικιλίες καλλιεργούνται για ανθρώπινη κατανάλωση, ενώ μεγαλύτερες ποικιλίες καλλιεργούνται ως τροφή για τα ζώα. Η λέξηγογγύλι αναφέρεται συχνά και στο λαχανικό ρουταμπάγκα, γνωστό και ωςγουλί, ένα μεγαλύτερο λαχανικό με κίτρινη ρίζα στο ίδιο γένος (Brassica).[1]
Ο πιο κοινός τύπος ρέβας είναι ως επί το πλείστον με λευκό δέρμα εκτός από τα ανώτερα ένα με έξι εκατοστά, τα οποία προεξέχουν πάνω από το έδαφος και είναι μωβ ή κόκκινα ή πρασινωπά εκεί που έχει χτυπήσει ο ήλιος. Αυτό το υπέργειο τμήμα αναπτύσσεται από ιστό στελέχους, αλλά συγχωνεύεται με τη ρίζα. Η εσωτερική σάρκα είναι εξ ολοκλήρου λευκή. Η ρίζα είναι περίπου σφαιρική, με διάμετρο 5-20 εκατοστά, και στερείται πλευρικών ριζών. Από κάτω, η ρίζα είναι λεπτή και έχει μήκος 10 εκατοστά ή περισσότερο. Συχνά κόβεται πριν πουληθεί το λαχανικό. Τα φύλλα αναπτύσσονται απευθείας από τον υπέργειο τμήμα της ρίζας, με ελάχιστη ή καθόλου ορατή κορώνα ή λαιμό.
Ταβρασμένα πράσινα φύλλα του γογγυλιού παρέχουν 20 θερμίδες τροφής σε μια μερίδα αναφοράς 100 γραμμαρίων και είναι 93% νερό, 4%υδατάνθρακες και 1%πρωτεΐνη, με αμελητέαλιπαρά. Τα βραστά χόρτα είναι μια πλούσια πηγή (πάνω από το 20% της Ημερήσιας Αξίας, DV) ιδιαίτεραβιταμίνης Κ (350% DV), και έχουν μεγάλη περιεκτικότητα (30% DV ή παραπάνω) σεβιταμίνη Α,βιταμίνη C καιφυλλικό οξύ. Τα βρασμένα γογγύλια περιέχουν επίσης αρκετήλουτεΐνη (8440 μικρογραμμάρια ανά 100 γρλ).
Σε ποσότητα αναφοράς 100 γραμμαρίων, η βρασμένη ρίζα γογγυλιού παρέχει 22 θερμίδες, με μόνο βιταμίνη C σε μέτρια ποσότητα (14% DV). Άλλα μικροθρεπτικά συστατικά στο βρασμένο γογγύλι είναι σε χαμηλή ή αμελητέα περιεκτικότητα. Το βρασμένο γογγύλι είναι 94% νερό, 5% υδατάνθρακες και 1% πρωτεΐνη, με αμελητέα λιπαρά.
Οι άγριες μορφές του γογγύλιου και των συγγενών του, ταραπανάκια, βρίσκονται στη δυτική Ασία και την Ευρώπη. Ξεκινώντας ήδη από το 2000 π.Χ., συγγενικά υποείδη ελαιούχων σπόρωνBrassica rapa όπως ηoleifera μπορεί να είχαν εξημερωθεί αρκετές φορές από τηΜεσόγειο μέχρι την Ινδία, αν και αυτά δεν είναι τα ίδια γογγύλια που καλλιεργούνται για τις ρίζες του.[2] Επιπλέον, οι εκτιμήσεις των ημερομηνιών εξημέρωσης περιορίζονται σε γλωσσικές αναλύσεις ονομάτων φυτών.[3]
Τα βρώσιμα γογγύλια πιθανότατα καλλιεργήθηκαν για πρώτη φορά στη βόρεια Ευρώπη και ήταν σημαντική τροφή στονελληνιστικό καιρωμαϊκό κόσμο.[2] Το γογγύλι τελικά εξαπλώθηκε ανατολικά στην Κίνα και έφτασε στην Ιαπωνία το 700 μ.Χ.[2]
Τα γογγύλια ήταν μια σημαντική καλλιέργεια στην κουζίνα της προεμφυλιοπολεμικής Αμερικής. Καλλιεργήθηκαν για τα χόρτα τους καθώς και για τις ρίζες τους και μπορούσαν να δώσουν βρώσιμες ποσότητες τροφές εντός λίγων εβδομάδων από τη φύτευση, καθιστώντας τα βασικό στοιχείο νέων φυτειών που βρίσκονται ακόμη σε διαδικασία αύξησης της παραγωγικότητας. Θα μπορούσαν να φυτευτούν μέχρι αργά το φθινόπωρο και εξακολουθούν να παρέχουν στους νεοαφιχθέντες αποίκους μια πηγή τροφής. Ο τυπικός νότιος τρόπος μαγειρέματος των γογγυλιών ήταν να βράζονται. Οζωμός που προέκυψε από αυτή τη διαδικασία ήταν γνωστός ως ποτ λίκερ και σερβιριζόταν με θρυμματισμένο πόνε καλαμποκιού, που συχνά παρασκευαζόταν από χοντρό αλεύρι, όταν λίγα άλλα ήταν διαθέσιμα κατά μήκος των συνόρων του προβλήματος.[4]
Η αμερικανικήHousehold Cyclopedia του 1881 συμβουλεύει ότι τα γογγύλια μπορούν να καλλιεργηθούν σε χωράφια που έχουν οργωθεί και φυτευτεί με σπόρους γογγύλι. Συνιστά φύτευση στα τέλη Μαΐου ή Ιουνίου και αραίωμα μετσάπα όλο το καλοκαίρι.[5]
↑Zohary, Daniel· Hopf, Maria (2012).Domestication of plants in the Old World : the origin and spread of domesticated plants in Southwest Asia, Europe, and the Mediterranean Basin (4th έκδοση). Oxford: Oxford University Press. σελ. 139.ISBN9780199549061.
↑Sam Bowers Hilliard,Hog Meat and Hoecake: Food Supply in the Old South, 1840–1860 (2014).
