Είναι πανομοιότυπος με τονΒόγιατζερ 1, που εκτοξεύτηκε λίγες μέρες αργότερα. Τα δυο σκάφη επισκέφτηκαν τονΔία και τονΚρόνο με διαφορά λίγων μηνών. Ο δίδυμός του πραγματοποίησε ένα κοντινό πέρασμα από τον δορυφόρο του ΚρόνουΤιτάνα και στη συνέχεια συνέχισε σε πορεία που τον οδηγούσε έξω από το ηλιακό σύστημα, όμως οΒόγιατζερ 2 ακολούθησε διαφορετική τροχιά που του επέτρεψε να μείνει στηνεκλειπτική κι έτσι να συνεχίσει το ταξίδι του στο ηλιακό σύστημα, εξερευνώντας για πρώτη φορά τονΟυρανό και τονΠοσειδώνα.
ΤοΒόγιατζερ 2 θεωρείται η πιο επιτυχημένη διαστημοσυσκευή έως τώρα· επισκέφθηκε τέσσερις πλανήτες, δύο από τους οποίους εξερευνήθηκαν για πρώτη -και τελευταία μέχρι σήμερα- φορά, και πολλούς από τους δορυφόρους τους, μελετώντας τους με μια πληθώρα οργάνων και επεκτείνοντας έτσι σε μεγάλο βαθμό τις γνώσεις μας για την περιοχή αυτή του ηλιακού μας συστήματος. Ανακάλυψεδακτυλίους, δορυφόρους,ηφαιστειότητα σε παγωμένα φεγγάρια, κι έναν πιθανό υπόγειο ωκεανό στηνΕυρώπη, δορυφόρο του Δία. Οι αντιλήψεις για το σχηματισμό, τη δομή και τη δυναμική του ηλιακού συστήματος άλλαξαν ριζικά μετά από το ταξίδι του, που εκμεταλλεύτηκε μια σπάνια γεωμετρική διάταξη των εξωτερικών πλανητών που συμβαίνει κάθε 176 χρόνια και δίνει τη δυνατότητα ενός γρήγορου ταξιδιού από τον ένα στον άλλο με τη χρήσηβαρυτικής προώθησης.
Σε απόσταση 120α.μ. (1,8×1010 χλμ.) από τον Ήλιο και κινούμενο με ταχύτητα 55.230 χλμ/ώρα, τοΒόγιατζερ 2 είναι η τέταρτη διαστημοσυσκευή που ανέπτυξε την απαιτούμενηταχύτητα διαφυγής για να εγκαταλείψει τοηλιακό σύστημα.[1] Στις 5 Νοεμβρίου 2018 το σκάφος εγκατέλειψε τηνηλιόσφαιρα και έγινε το δεύτερο ανθρώπινο κατασκεύασμα που εισήλθε σε διαστρικό χώρο, παρέχοντας τις πρώτες άμεσες μετρήσεις της πυκνότητας και της θερμοκρασίας του διαστρικού πλάσματος.[2]
Οι διαστημοσυσκευές Βόγιατζερ σχεδιάστηκαν αρχικά στα πλαίσια του προγράμματοςΜάρινερ· το αρχικό τους όνομα ήτανΜάρινερ 11 καιΜάρινερ 12 και μετονομάστηκαν έξι μήνες πριν από την έναρξη της αποστολής. ΟΒόγιατζερ 2 εκτοξεύτηκε στις 20 Αυγούστου 1977 από τοΑκρωτήριο Κανάβεραλ τηςΦλόριντα με έναν πύραυλο-φορέαΤιτάν-Κένταυρος. Δεκάξι μέρες αργότερα εκτοξεύτηκε και οΒόγιατζερ 1, που ακολουθώντας πιο γρήγορη τροχιά έφτασε πρώτος στο Δία και τον Κρόνο.
Το προσωπικό της αποστολής αντιμετώπισε ένα πρόβλημα με την εκτόξευση τουΒόγιατζερ 1 κι έτσι ξέχασε να στείλει στοΒόγιατζερ 2 την εντολή για την ενεργοποίηση τηςκεραίας υψηλής απολαβής. Ευτυχώς, οι τεχνικοί μπόρεσαν σύντομα να επικοινωνήσουν μέσω της κεραίας χαμηλής απολαβής και να διορθώσουν το λάθος τους. Αυτό δεν ήταν το μόνο πρόβλημα που υπήρξε: μερικούς μήνες αργότερα, μια βλάβη στον κύριο δέκτη του σκάφους επέβαλλε τη χρήση του εφεδρικού, που όπως διαπιστώθηκε ήταν κι αυτός ελαττωματικός, κάτι που επέβαλλε τον επαναπρογραμματισμό του σκάφους προκειμένου να γίνεται ανεμπόδιστη επικοινωνία.
Τελικά και αυτό το πρόβλημα ξεπεράστηκε και οΒόγιατζερ 2 έφτασε στονΔία, πρώτο σταθμό του ταξιδιού του, στις 9 Ιουλίου του 1979, περνώντας σε απόσταση 570.000 χιλιομέτρων. Συμπλήρωσε τη μελέτη των δακτυλίων του Δία, που είχαν παρατηρηθεί από τοΒόγιατζερ 1 πιο πριν, και της ηφαιστειότητας στο δορυφόροΙώ, του πρώτου σώματος εκτός της Γης στο οποίο διαπιστώθηκε ηφαιστειακή δραστηριότητα. Στην πιο εντυπωσιακή ίσως ανακάλυψη του ταξιδιού του, οΒόγιατζερ 2 αποκάλυψε ότι η επιφάνεια τηςΕυρώπης αποτελούνταν απόπάγο νερού, κάτω από τον οποίο πιθανότατα φιλοξενείται ένας υπόγειοςωκεανός. Φωτογράφισε αρκετούς ακόμα δορυφόρους, μελέτησε τημαγνητόσφαιρα και τις ζώνες ακτινοβολίας του Δία και ανακάλυψε και το δορυφόροΑδράστεια.
Ο μικρός δορυφόροςΑδράστεια, που ανακάλυψε οΒόγιατζερ 2
Η κοντινότερη προσέγγιση στονΚρόνο σημειώθηκε στις 25 Αυγούστου 1981. Μελετήθηκε η σύσταση και συμπεριφορά τηςατμόσφαιρας του πλανήτη και φωτογραφήθηκαν οι δορυφόροι του. Η πλατφόρμα οπτικών οργάνων μπλόκαρε προσωρινά, λόγω υπερβολικής χρήσης, πρόβλημα που ξεπεράστηκε στη συνέχεια. Το κύριο σημείο ενδιαφέροντος στο σύστημα του Κρόνου ήταν ο δορυφόροςΤιτάνας που ήταν ήδη γνωστό ότι περιβαλλόταν από ατμόσφαιρα. Η λεπτομερής μελέτη του θα απαιτούσε ένα κοντινό πέρασμα, κάτι που θα άλλαζε την τροχιά του σκάφους διώχνοντάς το μακριά από τηνεκλειπτική· ευτυχώς ο στόχος αυτός επιτεύχθηκε από τον προπορευόμενοΒόγιατζερ 1, που έδωσε έτσι έτσι τη δυνατότητα στο δίδυμό του να συνεχίσει την πορεία του προς τους άλλους δύο γίγαντες αερίων, Ουρανό και Ποσειδώνα.
Προσέγγιση τουΒόγιατζερ 2 στον Κρόνο (καλλιτεχνική απεικόνιση)
Ο δορυφόροςΕγκέλαδος, το πιο λευκό αλλά και ψυχρό αντικείμενο του ηλιακού συστήματος
Η ελάχιστη προσέγγιση τουΟυρανού σημειώθηκε στις 24 Ιανουαρίου 1986, σε απόσταση 81.500 χιλιομέτρων. Ο Βόγιατζερ φωτογράφισε αρκετά από τα μαύρα φεγγάρια του πλανήτη, ενώ ανακάλυψε 10 ακόμη, καθώς και δυο αραιούς δακτυλίους. Η ατμόσφαιρα του πλανήτη δεν επιφύλαξε καμία έκπληξη και καμιά ιδιομορφία, σε αντίθεση με το μαγνητικό του πεδίο· ο άξονας του μαγνητικού πεδίου έχει κλίση 60 μοιρών σε σχέση με αυτόν του πλανήτη, που βρίσκεται σχεδόν πάνω στην εκλειπτική, και ως αποτέλεσμα ημαγνητοουρά συστρέφεται στο μήκος της σαντιρμπουσόν. Ο δορυφόροςΜιράντα αποκάλυψε μια εξαιρετικά περίεργη δομή, που υπονοεί ότι στο παρελθόν είχε θρυμματιστεί από κάποια σύγκρουση και κατόπιν επανασυγκολλήθηκε λόγω βαρύτητας.
Ο Ουρανός από απόσταση 18 εκατομμυρίων χιλιομέτρων.
Εικόνα των δακτυλίων του πλανήτη
Ο δορυφόροςΜιράντα, από τα πιο περίεργα αντικείμενα του ηλιακού συστήματος
Επόμενος και τελευταίος σταθμός τουΒόγιατζερ ήταν οΠοσειδώνας, τον οποίο προσπέλασε στις 25 Αυγούστου 1989 σε απόσταση 4.950 χιλιομέτρων από το Βόρειο Πόλο του. Το μεγάλο ταξίδι στους εξωτερικούς πλανήτες έκλεισε με μερικές από τις πιο εντυπωσιακές ανακαλύψεις. Αντίθετα με αυτά που περίμεναν οι επιστήμονες, δεδομένης της μεγάλης απόστασης του πλανήτη από τον Ήλιο αλλά και του προηγούμενου του Ουρανού, στον Ποσειδώνα παρατηρήθηκε μια εξαιρετικά δυναμική ατμόσφαιρα, με τους πιο ισχυρούς ανέμους του ηλιακού συστήματος, σύννεφαμεθανίου και μιαΜεγάλη Σκοτεινή Κηλίδα (η οποία έκτοτε διαλύθηκε, όπως παρατηρήθηκε από το διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ), συγκρίσιμη σε μέγεθος με τηνΚόκκινη Κηλίδα του Δία. ΟΒόγιατζερ επιβεβαίωσε επίσης την ύπαρξη τριών δακτυλίων, ενώ ανακάλυψε αρκετούς ακόμα, καθώς και έξι μικρούς δορυφόρους. Στο δορυφόροΤρίτωνα, ο Βόγιατζερ ανακάλυψε μια αραιή ατμόσφαιρα, καθώς και πίδακεςαζώτου και μεθανίου από το εσωτερικό του, αποδείξεις ηφαιστειακής δραστηριότητας σε θερμοκρασία 44Κ.
Ο Ποσειδώνας φωτογραφημένος από τονΒόγιατζερ 2
ΟΤρίτωνας, μεγαλύτερος δορυφόρος του πλανήτη Ποσειδώνα.
Η τρέχουσα θέση του Βόγιατζερ 2, έως τον Δεκέμβριο του 2018. Σημειώστε ότι οι τεράστιες αποστάσεις συμπυκνώνονται σε μια εκθετική κλίμακα: Η Γη απέχει μια αστρονομική μονάδα (AU) από τον Ήλιο. Ο Κρόνος απέχει 10 AU και η ηλιόπαυση απέχει περίπου 120 AU. Ο Ποσειδώνας απέχει 30,1 AU από τον Ήλιο. Έτσι, η αρχή του διαστρικού χώρου βρίσκεται περίπου τέσσερις φορές μακρύτερα από τον Ήλιο σε σχέση με τον τελευταίο πλανήτη.[3]
ΟΒόγιατζερ 2 σήμερα βρίσκεται σε πορεία που θα τον βγάλει στο μέλλον έξω από το ηλιακό μας σύστημα. Οι πυρηνικές γεννήτριες ισχύος του σκάφους θα συνεχίσουν να λειτουργούν περίπου μέχρι το 2030, οπότε θα τερματιστεί και η λειτουργία του. Το 2006 βρισκόταν σεαπόκλιση −52.51° καιορθή αναφορά 19.775 h, στον αστερισμόΤηλεσκόπιον.
Στις 5 Νοεμβρίου 2018 το σκάφος βγήκε από τηνηλιόσφαιρα διασχίζοντας τηνηλιόπαυση και πλέον κινείται σε διαστρικό χώρο.[3] Τον Αύγουστο του 2025 βρισκόταν σε απόσταση 20,9 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων περίπου (ή 140AU) από τον Ήλιο, από τον οποίο απομακρύνεται με ταχύτητα περίπου 3,3 AU το χρόνο. Σε περίπου 296.000 χρόνια, θα περάσει σε απόσταση 4,3 ετών φωτός από τοΣείριο.
Όπως και ο δίδυμός του, ο Βόγιατζερ 2 μεταφέρει ένανδίσκο από χρυσάφι, ένα χαιρετισμό προς τα τυχόν νοήμονα όντα που ίσως συναντήσουν κάποτε το σκάφος. Ο δίσκος περιλαμβάνει ήχους, μουσική και 115 εικόνες από τον πλανήτη Γη.
.jpg)
.jpg)
