ΟΑκέρ, επίσηςΑκάρ,θεότητα τηςαιγυπτιακής μυθολογίας θεωρείται προσωποποίηση της γης. Το όνομά του βρίσκεται σεκοσμογονικά και νεκρικά κείμενα. Το ίδιο όνομα στον πληθυντικό -Ακερού- υποδηλώνει πνεύματα του Κάτω Κόσμου[1].
Όντας ένας από τους πρωιμότερους θεούς στοαιγυπτιακόμυθολογικόcorpus λατρευόταν επίσης ως προσωποποίηση τουορίζοντα. Αρχαιότερος από τονΓκεμπ, επίσης γήινο θεό, αναφέρεται σταΚείμενα των Πυραμίδων[2] με το όνομα Ακερού σε σχέση με τονΦαραώ. ΤοΑκέρ μεταφράζεται ωςεκείνος που σκύβει ή κυρτώνεται και τοΑκερού ωςσκυμμένοι, αν και δεν είναι πλήρως αντιληπτό τι μπορεί να σημαίνει κάτι τέτοιο.
Ωςορίζοντας, ο Ακέρ συμβολίζει τα όρια κάθε ημέρας και αρχικά απεικονιζόταν ως στενή λωρίδα γης με κεφαλές στα δύο άκρα της που ατένιζαν η μία την άλλη σύμβολο, ορίων. Μεταγενέστερα οι κεφαλές έγιναν πλήρεις απεικονίσεις λεόντων που ατένιζαν σε εκ διαμέτρου αντίθετες κατευθύνσεις, συμβολίζοντας το χθες (Σεφ στηναρχαία Αιγυπτιακή), και το σήμερα (Ντουάου στην αρχαία Αιγυπτιακή)[3].
Τούτη η απεικόνιση απέδωσε στον Ακέρ το συνοδευτικόΡούτι, που σημαίνειδύο λιοντάρια, φύλακες της εισόδου και της εξόδου από τον Κάτω Κόσμο. Με αυτή την ιδιότητα ο Ακέρ είναι ο αρχαιότερος φύλακας και σε αυτόν απευθύνονταν οι νεκροί για να ανοίξει τις πύλες τουΚάτω Κόσμου. Από την ίδια εικονοπλασία προέρχεται και η συνήθεια της τοποθέτησης λεοντόμορφων ειδωλίων ή αγαλμάτων στις πύλες των ανακτόρων, των τάφων και των κατοικιών. Την συνήθεια υιοθέτησε και ο ελληνορωμαϊκός κόσμος, καθώς η λατρεία του Ακέρ παρέμεινε δημοφιλής και στην ύστερη ρωμαϊκή περίοδο. Δεν αναφέρονται ναοί αφιερωμένοι στον Ακέρ, πιθανώς επειδή συνδέεται με τις αρχέγονες έννοιες των δυνάμεων της γης, αλλά είναι αρκετά τα κείμενα που έχουν διασωθεί για τη σχέση του με το ηλιακό ταξίδι[4].
Ένα άλλος ρόλος του στην αιγυπτιακή μυθολογία είναι το ασφαλές ταξίδι του θεού Ήλιου. Φυλακίζοντας τις σπείρες τουΆποφη τεμαχισμένες από την ίδια τηνΊσιδα διασφαλίζει το ασφαλές πέρασμα της βάρκας του Ηλίου από το υπόγειο πέρασμα κατά τη διάρκεια τηςνύχτας.