Ukrajina je unitarna država podijeljena na24 oblasti, jednu autonomnu republiku (Krim) i dva grada s posebnim statusom:Kijev, njenglavni i najveći grad, iSevastopolj, sjedište ruske Crnomorske flote. Ukrajina je republika sa polupredsjedničkim sistemom s odvojenom zakonodavnom, izvršnom i sudskom vlašću. Nakon raspadaSovjetskog saveza Ukrajina je nastavila održavati drugu po veličini vojsku u Evropi, poslije ruske. U ovoj zemlji živi oko 46 miliona ljudi, od čega je 77,8% etničkiUkrajinci, sa značajnimruskom (17%),bjeloruskom irumunskom manjinom. Službeni jezik jeukrajinski, a pismoćirilica. Također, široko je rasprostranjena upotrebaruskog jezika. Dominantna religija jepravoslavlje.
Područje Ukrajine također je bilo poznato kao Rutenija, a stanovnici kao Ruteni ili Rusini, a u ruskoj historiografiji kao Mala Rusija (Малороссия). Ovo su područje u prethodnim stoljećima naseljavaliSkiti iSarmati. Sadašnje ime tumači se na različite načine, obično kaopogranična krajina[nedostaje referenca].
Ukrajina ima strateški položaj u istočnojEvropi. Na jugu je zapljuskujuCrno iAzovsko more, na zapadu graniči saPoljskom,Slovačkom iMađarskom,Bjelorusijom na sjeveru,Moldavijom iRumunijom na jugozapadu i Rusijom na istoku. Neki tvrde da se geografski centar Evrope nalazi u blizini gradića Rahiva u zapadnoj Ukrajini.
S površinom od 603.700 km2 Ukrajina je druga po veličini zemlja u Evropi (nakon evropskog dijela Rusije), a nešto je manja odTexasa.
Ukrajinski krajolik sastoji se od sjevernih šuma u Polisju i Volinu, središnji dio čine šumske stepe, visoravni na istoku uDonječkoj oblasti, koje su do 500 metara nadmorske visine, primorske nizine i stepe duž Crnog i Azovskog mora.Karpatske planine na zapadu dostižu visinu do 2061 m s vrhomHoverla. Roman-Koš nakrimskompoluostrvu dostiže visinu od 1543 m.
Ukrajina ima uglavnom umjerenukontinentalnu klimu s višemediteranskom klimom na južnoj obali poluostrva Krim. Prosječnatemperatura u januaru iznosi -3 °C na jugozapadu i -8 °C na sjeveroistoku. Prosječna temperatura u julu iznosi 23 °C na jugoistoku i 18 °C na sjeverozapadu.
Padavine su najveće na zapadu i sjeveru. Zime variraju od blagih duž Crnog mora do hladnih dalje u unutrašnjosti. Ljeta su topla u većem dijelu zemlje, ali uglavnom vruća na jugu. Tokovi glavnih rijeka idu od sjeverozapada do jugoistoka i ulijevaju se u Crno i Azovsko more. RijekaDnjepar je najduža sa hidroelektranama, rezervoarima, brojnih pritokama i dominira središnjim dijelom Ukrajine.Južni Bug s njenom pritokomInhul ulijeva se u Crno more. Na zapadu i jugozapadu je rijekaDnjestar. U srednjem toku je rijekaDonjec pritokaDona, teče kroz jugoistok zemlje. Jugozapadno je deltaDunava koja čini granicu sa Rumunijom.
Tri zonevegetacije pojavljuju se od sjevera do juga: Polisja (šume i močvarno rastinje), šumske stepe, istepe. U području Polisja ima stablahrasta,breze,graba,jasena,javora,bora,lipe,johe,topole ,vrbe, ibukve. U planinskim područjima niže padine su obložene mješovitim šumama, srednje padine imaju borove šume, s alpskim livadama na višim nadmorskim visinama.[6]
Postanak i migracija Slovena u Evropi između 5. i 10. vijeka nove ere
Ljudi iz tzv. bakarnog doba naseljavali su današnju zapadnu Ukrajinu, aSrednji stog kultura (4500-3500 p.n.e.) je smještena sjeverno odAzovskog mora.Jamna kultura iz ranog bronzanog doba (3600-2300 p.n.e.) prostirala se na području između rijekaBug,Dnjestar iuralskih planina, ostavljajući stotine kamenih stela, zatim tu je i pećinska kultura iz trećeg milenijuma p.n.e.
Tokom željeznog doba za njima slijedeKimerijci,Skiti,Sarmati, između ostalih pastoralnih nomada, zajedno sa drevnimgrčkim kolonijama osnovanim u 6. vijeku p. n. e. na sjeveroistočnoj obali Crnog mora. KolonijeTiras,Olbia,Hermonassa, ovjekovječili surimske ivizantijske gradove do 6. vijeka.
U 3. vijekuGoti su stigli na područje današnje Ukrajine koju su nazvaliOium, koje je od strane arheologa nazvanoČernjakovska kultura.Ostrogoti ostaju na tom području, ali dolaze pod vlastHuna370-ih.[6]
Na sjeveru, tzv. Kijevska kultura je cvjetala od 3. do 5. vijeka n.e. Smatra se da je to prva slovenska arheološka kultura, i postojala je istovremeno kad i (nalazila se uglavnom sjeverno od) multietničkog gotskog kraljevstvaOium. Naselja su se nalazila uglavnom uz obale rijeka, često na visokim liticama ili uz obale rijeka. Nastambe su polupodzemne, često četvrtaste (4X4 metra), s otvorenim ognjištem u uglu. Većina sela sastojala se od samo nekoliko nastambi.
Huni su poraženi u bici kod Nedaoa 454. Uz vakuum moći stvoren sa krajem hunske i gotske vladavine, slovenska plemena vjerovatno izlazeći iz ostataka kijevske kulture počela su tokom 5. vijeka da se šire preko velikog područja današnje Ukrajine pa sve doBalkana od 6. vijeka.
U 7. vijeku na području današnje Ukrajine bila je srž državePrabugara (često se nazivaStara Velika Bugarska) koja je imala svoje središte u gradu Phanagoria. Većina prabugarskih plemena selili su se u nekoliko pravaca krajem 7. vijeka i ostaci njihove države su bili osvojeni od straneHazara, polunomadskog naroda iz središnjeAzije. Hazari osnivaju nezavisno hazarsko kraljevstvo blizuKaspijskog mora iKavkaza, koja je uključivala teritoriju današnje istočne Ukrajine,Azerbejdžana na jugu, Rusije i poluostrva Krima.[6]
Vladimir vladar Ukrajine od 980-1015. Spomenik podignut od strane Ukrajinaca u Velikoj Britaniji 1988. u znak proslave uspostavljanja kršćanstva u Ukrajini od strane sv. Vladimira 988.
Rus se spominje po prvi put od strane evropskih hroničara 839.
Kijevska Rusija se sastojala od nekoliko kneževina kojima su vladali međusobno povezaniRurikid prinčevi. Kijevska država je cvjetala od 9. do 11. vijeka pod vladarimaVladimirom I. Velikim (980-1015), njegovim sinomJaroslavom I. Mudrim (1019-1054), iVladimirom II Monomahom (1113-1125). Vladimir I Veliki je uveohrišćanstvo u Kijevsku Rusiju988., dok su druga dva vladara poslije njega dala novoj religiji državni status. Sa hrišćanstvom dolazi iazbuka razvijena od stranemakedonacaĆirila i Metodija.
Ovo stanje postavlja temelje nacionalnom identitetu Ukrajinaca, kao i drugih istočnoslavenskih naroda. Njegov glavni grad Kijev pod vodstvomAskolda i Dira oko860. borili su se za nezavisnost od Hazara. Vladajuća elita Kijevske Rusije se u početku sastojala odVarjaga izSkandinavije koji su se kasnijeasimilirali u lokalno slovensko stanovništvo i dalo je Kijevskoj Rusiji svoju prvu moćnuRurik dinastiju.
Kneževine Galicija i Volinija su se ujedinile stvarajućiGaličko-Volinjsko kraljevstvo, i opirući se Mongolima iTatarima postajući Ruski bastion kroz cijeli 14. vijek. Istaknuti vladarDanilo Romanovič Galickij (1201-1264) je bio okrunjen od strane papeInocenta IV 1264. godine i jedini je ukrajinski kralj krunisan na taj način.
Nakon 14. vijeka, Kijevska Rusija pada pod stranu dominaciju.Litvansko kraljevstvo je vladalo najvećim dijelom Ukrajine osim Galicije i Volinije koje su bile poražene i pod upravomPoljske.Zlatna horda koja je bila dioDžingis Kanovog carstva, kontrolisala je južne stepe i obale Crnog mora.Krimski kanat,osmanska vazalna država, preuzima vlast od Zlatne horde počevši od 1475. godine.
U vijekovima nakon mongolske invazije Kijevske Rusije, veliki dio Ukrajine je bio pod upravom Litvanije (od 14. vijeka) i nakon Lublinskog saveza iz 1569. godine od strane Poljsko–Litvanskog saveza, vidi mapu. Poljsko–Litvanski savez 1619. godine
Na kraju je Veliko vojvodstvo Litve kontrolisalo sjeverozapadnu i središnju Ukrajinu. Veliko vojvodstvo je usvojilo administraciju Kijevske Rusije u svoj pravni sistem, a državni jezik je biostaroslavenski, uključujući i velikim dijelom domaćiukrajinski ibjeloruski jezik. Od 1386. godine nakon dinastičkih veza s Poljskom, litvanska elita usvojila jekatolicizam, kao ipoljski jezik i običaje, dok su obični ljudi zadržali odanostpravoslavnoj crkvi, povećavajući napetosti u društvu.
Do 1569. godineLublinska unija koju su činili poljsko-litvanska unija, gdje je značajan dio ukrajinske teritorije prebačen pod poljsku upravu. Brest-Litovskom unijom iz 1596. godine Ukrajinci su podijeljeni na pravoslavce iistočne katolike.Sigismund III Vasa pokušao je prevesti pravoslavno stanovništvo na katoličanstvo kroz stvaranjeukrajinske grčke katoličke crkve. Dok je se gornja klasa okrenula na katoličanstvo, obični ukrajinci lišeni prirodnog zaštitnika među rusinskim plemstvom, okreću se za zaštituKozacima koji su ostali pravoslavni.
Od 1569. godine poljsko-litvanska unija bila je podvrgnuta nizu tatarskih osvajanja. Granično područje na jugoistoku bilo je u stanju polutrajnog rata do 18.vijeka. Više od tri miliona ljudi, uglavnom Ukrajinaca, ali iČerkeza,Rusa,Bjelorusa iPoljaka su bili zarobljeni i otjerani u ropstvo za vrijeme Krimskog kanata.[6]
Sredinom 17. vijeka, kozačka država tzv.Zaporoški sič, osnovan od strane dnjeparskih Kozaka i rusinskih seljaka koji su bježali od Poljskogkmetstva. Zaporoški Kozaci koji su zasnovali ostrvsku tvrđavu ispod brzaka na rijeci Dnjepar, postala je simbol ukrajinskog nacionalnog identiteta.
Razdor između Ukrajinaca i njihovih Poljskih gospodara preko eksploatacije seljaka i suzbijanja pravoslavne crkve počeo je 1590-ih, predvođen Kozacima. Godine 1648.Bogdan Hmeljnicki je predvodio najveći kozački ustanak protiv Poljsko-Litvanske unije predvođene poljskim kraljemJanom II Kazimirom. Ovaj ustanak je na kraju doveo do podjele Ukrajine između Poljske i Rusije. Hmeljnicki je tražio pomoć protiv Poljaka u sporazumu sMoskvom iz1654 godine. Moskovljani su ovo iskoristili kao izgovor za okupaciju. Dio Ukrajine na lijevoj obali rijeke Dnjepar je na kraju pripojen Rusiji kaoZaporoška (kozačka) Republika.
Poštanska marka sa likom Nikolaja Gogolja, Rusija, 2009. godine
Do kraja 18. vijeka zapadna ukrajinskaGalicija je bila preuzeta od straneAustrije, dok je ostatak Ukrajine postepeno ulazio u sastavcarske Rusije.Ruska carica Katarina II proširila je kmetstvo na tradicionalno slobodne kozačke regije i uništila je Zaporoški sič1775. godine. Rusija je potiskivala svako kretanje prema nacionalnom identitetu tokom 19. vijeka. Ukrajinski jezik je bio zabranjen na svim javnim mjestima osim za kućnu upotrebu.
Međutim, mnogi Ukrajinci su prihvatili svoju sudbinu u okviru carske Rusije, a neki su postigli veliki uspjeh tamo. Mnogi ruskipisci,kompozitori, slikari i arhitekti iz 19. vijeka bili su ukrajinskog porijekla od kojih se posebno ističeNikolaj Gogolj.[6]
Mihajlo Hruševski, Predsjednik Ukrajinske narodne republike i jedan od najvažnijih figura obnove ukrajinske nacionalne svijesti u ranom 20. vijeku.
TokomPrvog svjetskog rata Austro-ugarske vlasti su proganjale proruske Ukrajince u Galiciji. Preko 20.000 simpatizera Rusije uhapšeni su i smješteni u austrijskom logoru u Thalerhof u današnjoj općiniKalsdorf bei Graz,Štajerska i u tvrđavi Terezín (u današnjojČeškoj). Kada su svjetski rat iOktobarska revolucija u Rusiji razbili austrijsku i rusku imperiju, Ukrajinci su bili uhvaćeni između dvije strane. Između 1917. i 1918. godine više odvojenih ukrajinskih republika izjavljuje svoju nezavisnost, Centralna Rada, Zaporoška Republika, Direktorat ukrajinske narodne republike, Ukrajinska narodna republika iZapadnoukrajinska Narodna Republika.
Uprkos nemirima pisana izdanja na ukrajinskom jeziku namnožila su se u ovom periodu.U zaporoškoj republici postavljenoj od straneNjemačke bila je podsticana ukrajinskakultura i obrazovanje.[6]
Tokom ranih sovjetskih godina ukrajinska kultura i jezik uživali su oživljavanje poznato kao " ukrajinizacija" što je postalo domaći oblik sovjetske politike "povratka korijenima".
Ukrajina je učestvovala u sovjetskoj industrijalizaciji, počevši od kasnih 1920-ih, a industrijska proizvodnja u republici učetverostručila se 1930-ih. Međutim, ukrajinsko seljaštvo koje je bilo kičma nacije platilo je visoku cijenu za vrijeme ekonomske politikeStaljina. Zbog povećanja zaliha hrane i finansiranja industrijalizacije Staljin je pokrenuo program kolektivizacijepoljoprivrede koristeći redovnu vojsku i tajnu policiju objedinjujući plodno zemljište i stoku seljaka u zadruge. Oni koji su se suprotstavili bivali su uhapšeni i deportovani. Proizvodne kvote su bile prisilno sprovođene.
Kolektivizacija je uništila poljoprivrednu proizvodnju. Kao članovi kolektiva seljaci nisu smjeli primati ni zrno žita ako proizvodne kvote nisu bile ispunjene. Glad je postala široko rasprostranjena. Milioni su umrli od onoga što je postalo poznato kaoHolodomor. Budući da je sovjetska vlada negirala postojanje gladi, dostupni podaci o tačnom broju umrlih je neuvjerljiv.
Sovjetska vlada je napala ukrajinsku političku i kulturnu elitu optužujući ih za "nacionalistička odstupanja" obrnuto od bivše politike ukrajinizacije. Dva talasa čistki od (1929-1934 i 1936-1938) dovela je do nestanka četiri petine ukrajinske kulturne elite.[6]
Za vrijemeII svjetskog rata neki elementi ukrajinskog nacionalističkog podzemlja borili su se protivnacističkih i sovjetskih snaga, osnivajući ukrajinsku ustaničku vojsku 1942. godine, dok su ostali Ukrajinci u početku sarađivali sa nacistima. 1941 godinenjemački okupatori i njihovi saveznici u početku su napredovali protiv očajnih, ali neuspješnih odbrambenih napora Crvene armije.U bici za Kijev grad je proglašen od strane Sovjeta kao "grad heroj", zbog žestokog otpora Crvene armije i domaćeg stanovništva. Više od 650.000 sovjetskih muškaraca u dobi od 15-50 godina su bili zarobljeni.
Kijev je pretrpio velika razaranja tokom II svjetskog rata i bio je okupiran od stranenacističke Njemačke od 19. septembra 1941. do 6. novembra 1943. godine.
U početku, mnogi Ukrajinci su smatrali Nijemce kao oslobodioce, posebno u zapadnoj Ukrajini koju su Sovjeti zauzeli1939. godine. Međutim, nacistički administratori osvojenih sovjetskih teritorija su se malo trudili da iskoriste ukrajinsko nezadovoljstvo sovjetskom politikom. Umjesto toga, nacisti su zadržali sistem kolektivnih poljoprivrednih gazdinstava, vršećigenocidnu politiku nadJevrejima, deportirajući ostale (uglavnom Ukrajince) na rad uNjemačku. U isto vrijeme vršeči sistematsko raseljavanje Ukrajine pripremajući je za njemačku kolonizaciju koja je uključivala blokadu hrane za Kijev.Pod ovakvim okolnostima, većina ljudi koji su živjeli na okupiranom području protivila se nacistima.
Ukupni civilni gubici za vrijeme rata i njemačke okupacije u Ukrajini procjenjuju se između pet i 8.000.000, uključujući i više od pola miliona Jevreja koje je ubila tzv.Einsatzgruppen, ponekad uz pomoć domaćih saradnika. Procijenjeno je da je od 8.600.000 sovjetskih vojnika koji su pali u borbi protiv nacista oko jedne četvrtine (2,7 miliona) su bili etnički Ukrajinci. Ukrajina je poznata kao jedan od prvih naroda u borbi protivSila Osovine u karpatskoj Ukrajini, a koja je vidjela neke od najvećih krvoprolića u toku rata.[6]
Republika koja je bila teško oštećena u ratu pogođena je glađu stvorenom od strane čovjeka 1946-1947. godine, kada su sovjetske vlasti prisilno oduzimale žitarice ignorišući sušu iz 1946 godine. Prikupljene žitarice su bile prebacivane u druga područja Sovjetskog Saveza i 2,5 miliona tona je bilo izvezeno u inostransvo. U Ukrajini je oko milion ljudi pretežno u seoskim područjima umrlo od gladi.
U zapadnoj Ukrajini ukrajinske ustaničke vojske osnovane u Drugom svjetskom ratu da se bore i protiv sovjeta i nacista, nastavile su da se bore protiv SSSR-a tokom 1950-ih. Koristeći gerilsku taktiku ratovanja pobunjenici su ubijali sovjetske stranačke vođe, pripadnike tajne službeNKVD i vojne oficire. Zbog ovog otpora u periodu od 1946-1947. godine glad je bila mnogo blaža u zapadnoj Ukrajini nego u drugim područjima ove zemlje.
Nakon smrti Staljina 1953. godineNikita Hruščov je postao novi vođa SSSR-a.Bio je prvi sekretar Komunističke partije Ukrajinske SSR u periodu od 1938-1949. godine. Hruščov je imao aktivnu ulogu u staljinovim proganjanjima, izazivanju gladi od 1946-1947. godine i suzbijanju otpora u zapadnoj Ukrajini. Nakon što je preuzeo vlast, smatrao je da je najbolje da se propagira prijateljstvo između ukrajinskog i ruskog naroda. Godine 1954. za 300-tu godišnjicu Ugovora u Rostovu koji je bio široko slavljen, a posebno zbog Krima koji je prešao iz ruske SFSR u ukrajinsku SSR.U vremenima tzv. hruščovljevog otapanja od 1960-ih, bilo je disidentskih pokreta u Ukrajini predvođenih takvim istaknutim ličnostima poput Vjačeslava Čornovila, Vasila Stusa, Levka Lukjanenka. Kao i u drugim područjima SSSR-a, pokreti su bili brzo potisnuti.
1970-ih, novi sovjetski vođaLeonid Brežnjev je postepeno koncentrisao vlast. Godine 1972. prvi sekretar Komunističke partije Ukrajine Petar Šelest je izgubio ovo mjesto jer su ga vidjeli kao "previše nezavisnog" od strane vlade u Moskvi, a umjesto njega je došao Vladimir Šerbicki.
Vladavina šerbickog karakteriše proširenu politiku rusifikacije. U isto vrijeme on je koristio svoj uticaj kao prvi sekretar KPU i član Politbiroa više od 25 godina zalažući se za ekonomske interese Ukrajine u SSSR-u.[6]
"Perestrojka" ekonomskog restrukturiranja sovjetskog premijeraMihaila Gorbačova došla je u Ukrajinu tek1988-1989. godine. To je u početku ometano od strane vođa ukrajinske komunističke partije Vladimira Šerbickog i ostalih vođa ove stranke, a i zbog činjenice da ekonomsko usporavanje i nestašica proizvoda nisu bili toliko teški u Ukrajini kao u drugim područjima SSSR-a.
Godine 1989. osnovan je "Narodni pokret Ukrajine", poznat kaoRukh (Ukrajinski: Народний Рух України, Narodnyi Rukh Ukrajiny). U parlamentarnim izborima održanim u martu1990. godine Rukh je dobio veliku podršku u zapadnoj Ukrajini kao i u gradovima Kijevu iHarkovu. U januaru 1990. stotine hiljada Ukrajinaca organizovalo je ljudski lanac za nezavisnost u znak sjećanja na ujedinjenjaUkrajinske narodne republike iZapadnoukrajinske narodne republike1919. godine. 16. jula 1990. novi parlament usvojio jeIzjavu o državnoj nezavisnosti Ukrajine uspostavljanjem načela samoodređenja,demokratije, političke i ekonomske nezavisnosti i prednost ukrajinskog zakona nad sovjetskim zakonom. Mjesec dana ranije sličnu izjavu je usvojila Skupština ruske SFSR. Time je započelo vrijeme sukoba između središnje sovjetske i nove republičke vlasti.
U martu1991. godine centralne sovjetske vlasti organizovale su referendum tražeći podršku za "obnavljanje" Sovjetskog Saveza. Ukrajinski parlament dodao je drugo pitanje tražeći podršku zaIzjavu državne nezavisnosti. Građani Ukrajine pozitivno su odgovorili na oba pitanja.U avgustu 1991. godine konzervativne sovjetske komunističke vođe pokušali su ukloniti Gorbačova i vratiti snagu komunističkoj partiji. Nakon što pokušaj nije uspio 22. avgusta 1991. ukrajinski parlament je proglasio Ukrajinu kao samostalnu demokratskudržavu.
Referendum i prvi predsjednički izbori održani su 1. decembra 1991. Tog dana više od 90 posto Ukrajinaca izrazili su svoju podršku Zakonu o nezavisnosti i izabrali su predsjednika parlamenta,Leonida Kravčuka da služi kao prvi predsjednik.
Pravo na privatno vlasništvo je ponovo vraćeno1991. godine, kolektivna poljoprivredna dobra su ukinuta2000. godine, a seljaci dobijaju pravo vlasništva na zemlju. U početku gledana kao područje koje je imalo povoljnijee ekonomske uslove u odnosu na druga područja Sovjetskog Saveza, Ukrajina je ubrzo započelo ekonomsko usporavanje, gubeći pri tom 60 posto svog bruto domaćeg proizvoda u periodu od 1991-1999 godine dostižući petocifrenu stopu inflacije. Nezadovoljni ekonomskim uslovima uzkriminal ikorupciju, Ukrajinci su protestovali i stupili u štrajkove. Godine1994. predsjednik Kravčuk je izgubio na ranim predsjedničkim izborima od bivšeg premijeraLeonida Kučme.
Novi ustav koji je usvojen1996. godine pretvorio je Ukrajinu u polupredsjedničku republiku obezbjeđujući stabilan politički sistem. Kučma je međutim bio kritikovan od strane svojih protivnika za prisvajanje previše moći za sebe, zatim omogućujući prenos vlasništva nad javnom imovinom u ruke odanih oligarha, obeshrabrujući slobodu govora i izborne prevare.
Juščenko i Julija Timošenko predstavljajući njihovu stranku ("Naša Ukrajina" i "Domovina") na skupuEvropske narodne partije u Portugalu (Lisabon), 18.10.2007. godine
Godine2004.Viktor Janukovič, tadašnji premijer proglašen je za pobjednika predsjedničkih izbora.Viktor Juščenko osporava rezultate izbora i predvodi mirnu tzv. Narandžastu revoluciju u kojoj zajedno saJulijom Timošenko dolazi na vlast, a dotadašnjeg predsjednika Viktora Janukoviča šalje u opoziciju.
Godine 2006. parlamentarni izbori su doveli do stvaranja vlade koja je bila sastavljena od strane "Antikrizne koalicije", uključujući i Stranku regija, Komunističke partije, i Socijalističke partije Ukrajine. Potonje stranke su prešle iz "Narandžaste koalicije" u Našu Ukrajinu, pridružujući se blokuJulije Timošenko. Nova koalicija je imenovala Viktora Janukoviča kao premijera, dok je vođa Socijalističke partije,Oleksander Moroz, uspio osigurati mjesto predsjednika parlamenta.[6]
Euromajdan (Ukrajinski: Євромайдан, doslovno "Eurotrg") protesti su započeli u novembru2013. godine, nakon što je tadašnji predsjednik Viktor Janukovič odbio potpisati sporazum o pridruživanju saEvropskom unijom, opisujući ga kao nepovoljan za Ukrajinu[7] Vremenom, Euromajdan je prerastao u stalni talas demonstracija i građanskih nemira u Ukrajini, u okviru kojih su se razvili pozivi za ostavkom predsjednika Janukoviča i njegove vlade.[8] Nasilje je eskaliralo nakon 16. januara2014. godine kada je vlada prihvatila Bondarenko-Oleinik zakone, također poznate kao antiprotestne zakone. Antivladini demonstranti su zauzeli zgrade u centru Kijeva, uključujući i zgradu ministarstva pravde. U neredima u periodu od 18-20 februara je bilo 98 mrtvih i hiljade ozlijeđenih.[9][10] Zbog nasilnih protesta 22. februara 2014. godine članovi parlamenta uviđaju da predsjednik nije više u mogućnosti da ispunjava svoje dužnosti i odlučuju da upotrijebe "ustavna ovlaštenja" i zakazuju izbore za 25. maj 2014. godine za izbor novog predsjednika.[11]Novi ukrajinski predsjednik jePetro Porošenko, koji je istakao važnost normalizacije odnosa sa Moskvom i istočnim područjima Ukrajine.[12]
Krimska kriza je međunarodna kriza između Rusije i Ukrajine. Većina događaja se odnosi na krimsko poluostrvo, nekada multietničko područje Ukrajine koje se sastoji od (sada nepostojeće) Autonomne Republike Krim i administrativno zasebne opštineSevastopolj. Oba područja su naseljena etničkom ruskom većinom i manjinama sastavljenim od etničkih Ukrajinaca i krimskih Tatara. Demografija Krima je prošla dramatične promjene u proteklim vijekovima. Kriza koja se odvijala krajem februara2014. godine nakon ukrajinske revolucije, kada je nakon višemjesečnih protesta na Euromajdanu i višednevnih nasilnih sukoba između demonstranata i policije u ukrajinskom glavnom gradu Kijevu ukrajinski parlament glasao za smjenu predsjednika UkrajineViktora Janukoviča. Međutim, glasanjem nije ostvarena tročetvrtinska većina potrebna za smjenu predsjednika u skladu sa Ustavom Ukrajine. Ruski predsjednikVladimir Putin rekao je da je predsjednik Janukovič ilegalno opozvan i da ga i dalje smatra legitimnim predsjednikom Ukrajine. Nakon ovoga je imenovan privremeni predsjedavajući VladeArsenij Jacenjuk, kao i imenovanje novog predsjednika Ukrajine,Oleksandra Turčinova koje Rusija smatra za "samoproglašene" u "puču".
Počevši od 26. februara proruske snage postepeno su preuzele kontrolu nad krimskim poluostrvom. Rusija je tvrdila da su ljudi u uniformama pripadnici lokalne samouprave - odbrambene snage, ali se široko vjeruje da su oni rusko vojno osoblje bez oznaka. Nekoliko dana kasnije 11. marta, nakon neslaganja između Krima, Sevastopolja i novoimenovane privremene vlade u Ukrajini, Krimski parlament i gradsko vijeće Sevastopolja usvojilo je rezoluciju da pokažu svoju namjeru da se jednostrano proglase nezavisnim kao jedinstveni ujedinjeni narod uz mogućnost pridruživanja ruskoj federaciji.[13]
Krim je dom za 2 miliona ljudi od kojih su većina etnički Rusi. Moskva je snažno podržala referendum kojim su vođe u regionu proglasile izbornu pobjedu sa ogromnom većinom od 96,7 % glasova u korist napuštanja Ukrajine. Ruski zakonodavci su poželjeli dobrodošlicu Krimu raširenih ruku, ali pripadnici etničkih ukrajinaca imuslimansketatarske manjine su bojkotovali izbore.
Ruski predsjednik Vladimir Putin (sjedi u sredini) govori za novinare 4. marta 2014. godine osuđujući događaje u Kijevu kao "nezakoniti puč" i ustrajavajući na tome da Moskva ima pravo da zaštiti Ruse u Ukrajini.
Mnogi stanovnici Krima se nadaju da će ujedinjenje sa Rusijom donijeti bolje plate i učiniti ih građanima jedne zemlje koja može da se brine sama o sebi na svjetskoj sceni.Nakon referenduma SAD i zvaničnici EU primijenili su sankcije na više od dvadesetak ruskih zvaničnika i njihovih saveznika u području koje je oduzeto ranije, a koje podržavaju ruske snage.
U Moskvi, ruski predsjednik Vladimir Putin potpisao je uredbu kojom se priznaje nezavisnost i suverenitet Republike Krim. Ruski parlament je pozitivno glasao o otcjepljenju ovog područja.[15]
Ukrajina je republika sa polupredsjedničkim sistemom sa zasebnom zakonodavnom, izvršnom i sudskom vlašću. U Ukrajini su 2006. provedene opsežne ustavne promjene, koje su izmijenile odnos snaga između izvršne i zakonodavne vlasti i njihov odnos prema predsjedniku. Izmjena lokalne samouprave je predložena, ali još nije formalno odobrena.
PremaUstavupredsjednik je šef države, a bira se glasanjem na petogodišnji mandat. Iako je ustavna reforma znatno smanjila predsjednička ovlaštenja, predsjednik nastavlja raspolagati znatnim ovlaštenjima, dijelom zbog jake tradicije centralne vlasti u zemlji.
Vrhovna rada, jednodomni parlament od 450 mjesta, mijenjaUstav Ukrajine, izrađuje zakone, potpisuje međunarodne ugovore, imenuje broj zvaničnika i bira sudije. Članovi se biraju po proporcionalnoj osnovi iz onih stranaka koje dobiju tri posto ili više nacionalnih izbornih glasova, da služe petogodišnji mandat. Ukrajina ima veliki broj političkih stranaka, od kojih mnoge imaju malo članstvo i nepoznate su široj javnosti. Male stranke se često pridružuju višepartijskoj koaliciji (izbornim blokovima) u svrhu učešća na parlamentarnim izborima. Glasati mogu imaju svi koji imaju 18 i više godina.
Vrhovna rada je prvenstveno odgovorna za osnivanje izvršne vlasti, kabineta ministara, na čijem je čelu premijer koji je na čelu vlade. Premijer bira kabinet ministara. Ustavna reforma je povećala autoritet Vrhovne rade na izbor i nadzor izvršne vlasti.
Sudstvo se sastoji od Ustavnog suda, Vrhovnog suda, Visokog arbitražnog suda, Visokog upravnog suda, regionalnih, vojnih i specijalizovanih sudova za žalbe, lokalnih okružnih sudova i vojnih garnizonskih sudova. Ustav predviđa suđenja uz donošenje presuda od porote, iako to do 2007. nije provedeno. Pravni sistem zasniva se na sistemugrađanskog prava.
Lokalna samouprava je zvanično zagarantovana. Lokalna vijeća i gradonačelnici su izabrani od strane naroda i vrše kontrolu nad lokalnim budžetima. Predsjednik imenuje vođe regionalnih i okružnih uprava. Ukrajina je podijeljena u 24 oblasti (pokrajine) i jednu autonomnu republiku, Krim. Pored toga, dva grada (misto), Kijev iSevastopolj, imaju poseban pravni status. Oblasti su podijeljene na 494 rejona (okruga).[6]Predsjednik vlade Ukrajine jeArsenij Jacenjuk
Regije, gradovi i općine su uređeni od strane državne uprave.Krim, kao jedinaautonomna republika ima svoj, nepotpuni kabinet ministara. Osnovni i najniži nivo upravne podjele u Ukrajini je naselje.
Značajne ustavne promjene uvedene su početkom 2006. godine sa namjerom da se ukrajinska država transformiše od predsjedničke republike u mješovitu parlamentarno-predsjedničku republiku. Međutim, izmjene i dopune su stvorile ambijent za sukob između predsjednika i parlamentarne koalicije. U političkom životu Ukrajine u vremenu od 2006-2007 godine bila je stalna borba za vlast između predsjednika i premijera, otežana činjenicom da su predsjednik i premijer predstavljali suprotne krajeve političkog spektra i razlikujući se u stavovima u odnosu na vanjsku i unutrašnju politiku. Bivši predsjednik Juščenko je optuživao koaliciju da pokušava uzurpirati ovlaštenja koje je on sačuvano u reformi, dok je koalicija navodila da predsjednik nije spreman da prihvati posljedice reforme u pokušajima da povrati svoja bivša ovlaštenja.
Gomila od oko 70.000 građana okupila se na središnjem trgu u Kijevu (Majdan Nezaležnosti) i podržala smjenu parlamenta, sa 20.000 pristalica koji su podržavali Janukovičev plan da parlament ostane zajedno. 3. aprila 2007. godine predsjednik Juščenko je raspustio Ukrajinski parlament i naredio izbore koji će se održati 27. maja 2007. godine. Vrhovna rada je sazvala hitnu sjednicu i glasala protiv juščenkovog dekreta (sa 255 glasova za, bez sudjelovanja opozicije). Grupa članova parlamenta predala je predmet na Ustavni sud Ukrajine, osporavajući valjanost predsjedničkog dekreta, ali je sud zatvorio slučaj bez donošenja odluke. Uslijedila je politička borba između parlamentarne koalicije i opozicije. Juščenko i Janukovič su se složili da odgode parlamentarne izbore za 30. septembar 2007. godine.[6]
Ukrajina smatra evropske-atlantske integracije svojim osnovnim ciljem vanjske politike, ali u praksi pokušava uravnotežiti svoj odnos s Evropom i Sjedinjenim Državama na jednoj strani s jakim vezama sa Rusijom na drugoj strani. Sporazum o saradnjiPartnerstvo evropske unije i Ukrajine (PCA) je stupilo na snagu1998. godine. Zajednička strategija EU prema Ukrajini izdata 1999. godine priznaje Ukrajini dugoročne težnje, ali ne govori o pridruživanju. Godine 1992. ova zemlja se pridružujeOrganizaciji za sigurnost i saradnju u Evropi -OSCE iVijeću sjevernoatlantske saradnje. Ukrajina također ima blizak odnos sa NATO-om i izrazila je interes za eventualno članstvo. Ona je ujedno i najaktivnija članicaPartnerstva za mir. Bivši predsjednik Juščenko je izjavio da želi da se Ukrajina pridruži EU.
Odnose sa Rusijom komplikuje energetska zavisnost i zaostala plaćanja, poboljšana bilateralnimSporazumom o prijateljstvu i saradnji iz 1998. godine. Sporazumi o podjeli i razmještaju bivše Sovjetske crnomorske flote pomogli su da se smanje tenzije. Ova zemlja je postala članicaZajednice nezavisnih država (ZND) 1991. godine, ali 1993. je odbila da podrži nacrt povelje o jačanju političkih, ekonomskih i vojnih odnosa između članova ove organizacije. Ukrajina je jedan od osnivača organizacije GUAM-a (Gruzija-Ukrajina-Azerbejdžan-Moldavija).
Od 1999-2001 Ukrajina je bila nestalna članicaVijeća sigurnosti UN-a. Sovjetska Ukrajina pridružila seUjedinjenim nacijama1945. godine kao jedan od originalnih članova nakon zapadnog kompromisa sa Sovjetskim Savezom, koji je tražio mjesta za svih svojih 15 republika. Ova zemlja je dosljedno podržavala mirna, dogovorna rješenja za sporove. Također je napravila značajan doprinos mirovnim operacijama UN-a od 1992. godine.[6]
Vrhovni komandant Oružanih snaga Ukrajine generalOleksandr Sirski.
Nakon raspada Sovjetskog Saveza Ukrajina je naslijedila vojnu silu od milion pripadnika, opremljenu trećim najvećim arsenalomnuklearnog oružja u svijetu. U maju1992. godine ova zemlja je potpisalaUgovor o smanjenju strateškog naoružanja (START) pristajući da odustane od cjelokupnog nuklearnog oružja i pridružujući se ugovoru o neširenju nuklearnog oružja. Ukrajina je potpisala sporazum o konvencionalnim oružanim snagama u Evropi, smanjujući vojsku na 300.000 vojnika, a planira pretvoriti uglavnom redovnu vojsku u profesionalnu vojsku.
Nakon nezavisnosti Ukrajina se sama proglasila neutralnom državom. Imala je ograničeno vojno partnerstvo s Rusijom i drugim zemljama ZND-a, i uspostavila je partnerstvo sNATO-om. ANATO-Ukrajina akcioni plan potpisan 2002. godine doveo je do dublje saradnje, iako su se 2006. godine vodeće političke stranke složile da na pitanje ulaska u NATO treba odgovoriti na nacionalnom izjašnjavanju.[6] Vrhovni komandant Oružanih snaga Ukrajine jeste generalOleksandr Sirski[16].
Ukrajina ima slobodnu tržišnu ekonomiju koja je u nastajanju i koja je podvrgnuta velikim usponima i padovima tokom1990-ih, sahiperinflacijom i drastičnim padom privredne proizvodnje. Kao dio bivšeg Sovjetskog Saveza, ukrajinska republika je bila najvažnija ekonomska komponenta, nakon Rusije po proizvodnji oko četiri puta većoj od sljedeće rangirane republike. Njeno plodno crno tlo stvaralo je više od jedne četvrtine sovjetske poljoprivredne proizvodnje i pružalo je značajnu količinumesa,mlijeka,žitarica ipovrća za druge republike. Isto tako, svojom raznovrsnomteškom industrijom isporučivala je jedinstvenu opremu (npr. cijevi velikog promjera) i sirovine za industrijske i rudarske centre (vertikalne aparate za bušenje) u drugim regijama bivšeg SSSR-a.
Ukrajinski željeznički prevoz je u velikoj upotrebi u toj zemlji.
Ubrzo nakon nezavisnosti ukrajinska vlada je liberalizovala cijene i napravila pravni okvir za privatizaciju, ali rasprostranjeni otpor reformi unutar vlade i zakonodavnih vlasti uskoro dovodi do zastoja reformskih napora. Proizvodnja je do 1999. godine pala na manje od 40 posto od nivoa iz 1991. godine. Slobodna monetarna politika gurnula je inflacije na hiperinflatorni nivo krajem1993. godine. Cijene su se stabilizovale tek nakon uvođenja nove valute ,grivne1996. godine.
Zgrada Narodne banke Ukrajine.
Ukrajinska ovisnost o snabdijevanju energentima iz Rusije i nedostatak značajnih strukturnih reformi, je učinilo njenu ekonomiju ranjivom na vanjske udare. Ova zemlja ovisi o uvozu oko tri četvrtine svojih godišnjih potreba zanaftom iprirodnim gasom. Spor sa Rusijom oko cijena krajem 2005. i početkom 2006. godine je doveo do privremenog prekida snabdjevanja prirodnim gasom. Ukrajina je u januaru 2006. godine zaključila sporazum s Rusijom kojim je gotovo udvostručena cijena koju je Ukrajina plaćala za ruski gas i mogla je koštati njenu ekonomiju do $2.2 milijardidolara.
Većinaporeskih icarinskih povlastica su uklonjene zakonom o budžetu u martu 2005. godine. Ovaj zakon donosi više ekonomskih aktivnosti iz ukrajinske velike sive ekonomije, ali poboljšanja su bila potrebna u borbi protivkorupcije, razvojutržišta kapitala i unapređenju zakonodavnog okvira za poslovanje. Promjene u više politički osjetljivim područjima strukturnih promjena i uprivatizaciji zemljišta su bile u zaostajanju u 2007. godini. Vanjske institucije, a posebno Međunarodni monetarni fond su ohrabrivali Ukrajinu da ubrza tempo i obim promjena.
Rastbruto društvenog proizvoda bio je 7 posto u 2006. godini, a u odnosu na 2,4 posto u 2005. godini gdje je zahvaljujući rastu cijenačelika u svijetu i rastuće potrošnje u zemlji. Iako će ekonomija vjerovatno ostvariti rast2007. godine, dugoročni rast može biti ugrožen planovima vlade da vrati uvođenjem poreza, trgovinske i carinske povlastice i održavanjem restriktivne kvote izvoza žitarica.
Svjetska banka svrstava Ukrajinu kao zemlju sa niskim prosječnim prihodima. Za 2006. godinu indeks ekonomskih sloboda Ukrajine ostvaruje 99. mjesto među 157 država. Ostali značajni problemi su nerazvijenainfrastruktura i transport, neefikasnabirokratija i nedostatak stručnjaka i pored velikog brojauniverziteta. Međutim, brzo rastuća ukrajinska ekonomija ima zanimljivo tržište u nastajanju s relativno velikim brojem stanovništva i izgledima za velike zarade.
Ukrajinska berza je zabilježila desetostruki rast između 2000. i 2006. godine sa ogromnim rastom od 341 posto u 2004. godini. Rastući sektor ukrajinske ekonomije uključuje i tržište za preuzimanje ugovora sa informacionim tehnologijama iz drugih zemalja koje je raslo više od 100 posto godišnje.
Izvoz je iznosio $38,88 milijardi dolara u 2006. godini. Izvoz roba uključuje obojene i neobojene metale, goriva i naftnih derivata, hemikalija, mašina i transportne opreme kao i prehrambenih proizvoda. Izvozni partneri su: Rusija 22,1 posto,Turska 8,1 posto iItalija 5,6 posto od cjelokupnonog izvoza. Uvoz je iznosio $44,11 milijardi dolara. Uvoz roba uključuje energiju, mašine i oprema, i hemikalije. Uvozni partneri su: Rusija 35,5 posto,Njemačka 9,4 posto, Turkmenistan 7,4 posto i Kina sa 5 posto od cjelokupnonog uvoza.BDP po glavi stanovnika (paritet kupovne moći) je bio $8000 u 2006 godini ili 86. na listi MMF-a od 179 naroda. Zvanično registrovana nezaposlenosta iznosila je 2,7 posto, iako je veliki broj neregistrovanih ili nedovoljno zaposlenih radnika. Međunarodna organizacija rada izračunala je da je je stvarna stopa nezaposlenosti u ovoj zemlji 6,7 posto u 2006. godini sa 29 posto stanovništva ispod granice siromaštva u2003. godini.[6]
Po posljednjem popisu, u Ukrajini živi 48 miliona ljudi. Sastav je raznolik: ima oko 17 miliona Rusa, 500.000 Jevreja, 500.000 krimskih Tatara, koji su islamske vjere. Ukrajinci su u ogromnoj većini pravoslavni narod, s izuzetkom zapadnih dijelova zemlje, gdje ima grkokatolika (pravoslavci koji su prešli u uniju sa zapadnom crkvom), te gotovo zanemarljiv broj pravih rimokatolika.
Ukrajinski je jedini službeni jezik. To je Indoevropski jezik istočne grupe slavenskih jezika, a koristićirilicu. Savremena književnost u Ukrajini razvijena je u 18. vijeku iz poltavskog i kijevskog dijalekta. Ruski jezik koji je bio de facto službeni jezik u Sovjetskom savezu dosta se koristi, posebno u istočnoj i južnoj Ukrajini. Prema popisu 67,5 posto stanovništva smatra ukrajinski kao maternji jezik i 29,6 posto ruski.
Ponekad je teško utvrditi obim dva jezika, jer mnogi ljudi koriste Suržik (mješavina ukrajinskog i ruskog gdje je riječnik često u kombinaciji sa ukrajinskom gramatikom i izgovorom). Vlada ulaže napore da se poveća korištenje ukrajinskog jezika, uglavnom na račun ruskog, zahtijevajući da se jezik koristi u školama, vladinim uredima, a neki mediji čak i na područjima koja su uglavnom rusko govorno područje.Jidiš, tradicionalni jezik Ukrajinskih Jevreja, koristi samo mali broj starijih ljudi.[6]
Obrazovni sistem Ukrajine je ostvario visoku stopu pismenosti gdje je 2001. godine 99,4 posto od ukupnog stanovništva starosti od 15 i više godina moglo čitati i pisati. Obrazovanje je obavezno od sedam godina, a mnoga djeca pohađaju određene predškolske kurseve u dobi od šest godina.
Prvi nivo postdiplomskog obrazovanjaaspirantura obično rezultira uKandidat nauka (diplomu kandidata nauka). Kandidat treba proći tri ispita (u svojoj odabranoj oblasti, izabrani strani jezik, i filozofija), objaviti najmanje tri naučna rada, napisati disertaciju i odbraniti je. Ovaj stepen je otprilike jednak doktoru nauka uSjedinjenim Američkim Državama .
Dvije do četiri godine studija doktorata, objavljivanje istraživanja i pisanje nove teze bi rezultiralo stepenom Doktora nauka, ali tipičan način je rad na univerzitetu ili naučnom institutu, dok se priprema naučna teza. Prosječno vrijeme između dobijanja kandidature i doktorata je otprilike deset godina, a većina novih doktora su starosne dobi od 40 i više godina. Samo jedan od četiri kandidata dostiže ovaj stepen.
Glavni univerziteti su: Ukrajinski nacionalni tehnički univerzitet, Nacionalni univerzitet Taras Ševčenko u Kijevu, Politehnički institut u Harkovu , Univerzitet u Lavovu, Politehnički univerzitet u Lavovu, Univerzitet u Harkovu.[6]
Kao i kod većine zapadnih zemaljahrišćanstvo je uticalo na ukrajinske običaje, dok su ruske i druge istočnoevropske kulture također imale značajan uticaj. Ukrajinska kultura ima svoju prepoznatljivu umjetnost, arhitekturu, kuhinju, ples, književnost, muziku, pozorište i kinematografiju, sve oblikovano u raznim epohama dominacije od strane drugih naroda, sovjetske vladavine, uz stalnu težnju za nacionalnim identitetom.[6]
Raznovrsne građevineKijevsko-pečerske lavre potiču iz različitih vremenskih perioda, a kroz njihove stilove nudi se uvid u historiju Ukrajine i bogatstvo dekorativnog ručnog rada koji je bio razvijen tokom njenog dugog postojanja.
Ukrajina ima ostatke prefinjene arhitekture antičkih grčkih i rimskih kolonija u području Crnog mora. Slavenska plemena su pravila dnevne kuće u šumovitim visoravnima i okvirne kuće u šumskoj stepi. Urbani centri Kijevske Rusije su bili izgrađeni u evropskom stilu s vladarevom utvrđenom palatom okruženom kućama stanovnika grada.
Kamen je korišten za izgradnju javnih zgrada iz10. vijeka. Arhitektura bizantijskih crkava je bila kombinovana s lokalnim osobenostima, a proizvod toga su građevine poputKatedrala Svete Sofije u Kijevu (izgrađena oko1030.) iCrkva svete trojice kao dio manastiraKijevsko-pečerske lavre (1106-1108). Romaneskni polustubovi i lukovi se pojavljuju u crkvenoj arhitekturi u Kijevskoj Rusiji iz12. vijeka, pojavljuje se urenesansnom stilu uHotin iKamjanec-Podiljskij dvorcima izgrađenim u14. vijeku. Primjerbarokne drvene arhitekture s bogatijim ukrasima, jeKatedrala svete trojice iz18. vijeka u bivšoj Samari, izgrađena za zaporoške Kozake.
Opera i baletno pozorište u Lavovu, arhitektura zapadne Ukrajine je tokom svoje duge historije u okviru Austro-Ugarske i Poljske republike bila pod njihovim velikim uticajem.
Sela iz 17. i 18. vijeka koristila su drvo i sušenu glinu, i bila su izgrađivana oko crkvi, opštinskih zgrada i pijace sa ulicama koje su slijedile linije rasprostiranja kuća i zemljišne konture. Arhitektonskom carskom stilu koji je došao sa Zapada, u 19. i početkom 20. vijeka, donoseći obrazacmrežnog plana rasporeda grada sa šetalištem.
Sovjetski period je donio velike ravne vladine zgrade i stambene blokove kao što se to može vidjeti na cijeloj sovjetskoj teritoriji. Međutim, Ukrajinci vole privatne kuće s prostorom između ulice i kuće, najčešće s vrtom. Ljudi koji žive u stambenim zgradama dijelili su duge hodnike u manje privatne prostore. Zadružnedače (vikendice) pružaju ljetni odmor za gradske stanovnike.[6]
Umjetnost u Kijevskoj Rusiji počela je sa ikonama na drvenim pločama. Monumentalni mozaici ukrašavali su crkve zajedno s freskama na unutrašnjim zidovima i stubištima. Kijev je postao centar graviranja u 17. vijeku. Barokno doba u ukrajinskom slikarstvu dovodi do prelaska sa religioznih tema na popularizaciju portreta.
Mikola Pimonenko (1862-1912) je organizovao slikarsku školu u Kijevu koja je favorizovala post-romantični stil. Nacionalizmom prožeto slikarstvo obilježilo je rad Serhii Vasilkivskji (1854-1917), dokimpresionizam karakteriše djela Vasila (1872-1935) i Fedira Kričevskog (1879-1947).
Krajem1920-ih i početkom1930-ih, Sovjeti počinju sa uvođenjemsocijalističkog realizma, koji zahtijeva da svi umjetnici i pisci veličaju sovjetsku vlast. Muralista Alla Horska (1929-1970) koja je odbila socrealizam je ubijena, a slikar Opanas Zalivaka (1925- ) je bio zatvoren ugulagu. Nakon 2. svjetskog rata brojni ukrajinski umjetnici emigrirali su uSjedinjene države i druge zapadne zemlje. Jacques Hnizdovsky (1915-1985) postiže priznanje u graviranju i drvorezu, a Mihajlo Čerešnjovski za stilizirane skulpture, kao i karikaturista Edvard Kozak (1902-1998).[6]Sergej Svjačenko je jedan od značajnih savremenih ukrajinskih umjetnika koji više od 40 godina živi i radi u Danskoj.NjegoviKolaži i slike bile su na izložbama širom Zapadne Evrope, SAD-a i Kanade.[17]
Ukrajinski zlatnik posvećen 200.-oj godišnjici objavljivanja "Eneide" od Kotljarevskog, 1998. godine
.
Otac ukrajinske književnostiIvan Petrovič Kotljarevskij koji je napisao lažni epEneida odVergilija iz 1798. godine koji pretvara vergilijeve likove u ukrajinske Kozake. Njegov jezik je zasnovan na govoru ukrajinaca iz poltavskog područja.Godine 1837., tri pisca -Markijan Šaškević,Ivan Vahilević iJakiv Holovackij objavljuju književnu zbirku pod naslovomDnjestarska nimfa kojom su se usredsredili na folklor i historiju počevši da ujedinjuju ukrajinski književni jezik. Godine1840. zbirka pjesama pod nazivomKobzar,Tarasa Ševčenka postala je simbol ukrajinskog nacionalnog identiteta.Pantelejmon Kuliš, Marko Vovčok,Ivan Nečuj - Levickij,Panas Mirnij, i Boris Hrinčenko razvijaju realistične romane i kratke priče krajem 19. vijeka.
Nakon sovjetskog preuzimanja vlasti brojni ukrajinski pisci su emigrirali. Grupa poznata kaoSlobodna akademija proleterske književnosti od (1925-1928) sastavljena od pjesnikaPavla Tičina iMikea Johansena, romanopisacaJurija Janovskog iValerijana Pidmohilnija, dramaturga Mikole Kuliša. Vođa ove grupe,Mikole Hvilovija, zalagali su se za proevropsku orijentaciju i nacionalne interese unutarkomunističke ideologije. Hvilovij se ubio nakon što je saznao za veliku glad iz1933. godine, a većina članova su uhapšeni i ubijeni u staljinovim zatvorima.
Ukrajinska narodna muzika sastoji se od solopjevanja, uključujući holosinja pjevanje za buđenje, a tu su i profesionalni putujući pjevači poznati kao kobzari.Lirske historijske narodne epike poznate kao dumi se pjevaju uz pratnjubandure, kobze (lutnje) ililire. Postoji arhaična vrsta vokalnog pjevanja ("a cappella") u kojoj fraza otpjevana od strane soliste biva odgovorena horskim harmonijskim izrazom u dva ili tri glasa. Ukrajinske narodne pjesme se temelje namolskim ključevima.
Drugi zajednički tradicionalni instrumenti su: torban (bas lutnja), violina, basolja (violončelo sa tri žice),vergl i cimbal, sopilka (svirala),flojara (ukrajinska otvorena flauta), trembita (alpenhorn), fife, koza (gajde) i buben (bendir), talambas (bubanj), rešeto (tamburaški) i drimba (vilice harfa). Tradicionalni instrumentalni ansambli su često poznati pod nazivomtroïstï muzyki ("tri muzičara").
Valentina Lisica za vrijeme njenog koncertnog nastupa.
Tu je i pijanistica iYouTube fenomenValentina Lisica čiji repertoar se proteže odBacha iMozarta doŠostakoviča iBernsteina, ostvarujući joj zapanjujućih 40 miliona pregleda na YouTube-u, što je čini jednom od najtraženijihklasičnih muzičara na internetu.Poštovanje za njeno muziciranje je daleko od ograničenog nainternet svijet, jer ona stalno dobija odlične kritike za svoje nastupe uživo uz saradnju sasimfonijskimorkestrima u Chicago-u, Seattle-u i San Francisco-u kao i nastupom u koncertnoj dvoraniRoyal Albert Hall.[18]
Ukrajinsko pozorište se razvilo iz narodnih predstava poznatih kaovertep. Sentimentalističke predstave su predstavljene tokom 18. vijeka, a stalnoUkrajinsko pozorište je osnovano 1864. godine od strane rusinskog kluba u Lavovu.
Marko Kropivnickij, Mhajlo Starickij, Ivan Karpenko-Karji, glumci i režiseri Panas Saksahanskji, i Mikola Sadovskji, stvarali su historijske i društvene drame. Snimljeni su i filmovi od ovog udruženja, obilježavajući tako početak ukrajinske kinematografije1910. godine. Od 1917-1922 pojavljuju se brojna pozorišta u Ukrajini, a najistaknutija nova ličnost jeLes Kurbas (ukrajinski, Олександр-Зенон Степанович Курбас), režiser tzv.Mladog pozorišta u Kijevu.[6]Ukrajina je imala uticaja na historiju kinematografije. Ekspresionistički stil bio je usvojen od strane režiseraOleksandra Dovženka, često smatranog jednim od najvažnijih sovjetskih filmskih autora, kao i pionirom sovjetske teorije montaže filma. Filmski studio Dovženko, i Sergej Parajanov,armenski filmski režiser i umjetnik koji je napravio značajne doprinose u ukrajinskoj, armenskoj i sovjetskoj kinematografiji. On je izumio sopstveni kinematografski stil, ukrajinsku poetsku kinematografiju, koji je odstupao od principa socijalističkog realizma.Drugi značajni režiseri su:Kira Muratova,Larisa Shepitko,Sergei Bondarchuk,Leonid Bykov,Yuri Ilyenko,Leonid Osyka,Ihor Podolchak iMaryna Vroda. Brojni ukrajinski glumci su postigli međunarodni uspjeh i priznanje kritike među kojima su: Vera Kholodnaya, Bohdan Stupka,Milla Jovovich,Olga Kurylenko, Renata Litvinova,Mila Kunis.
Zgrada Nacionalnog centra Oleksandr Dovženko u Kijevu.
Uprkos historiji važnih i uspješnih produkcija, ukrajinska filmska industrija je često bila predmet debate o njenom identitetu i stepenu ruskih i evropskih uticaja. Ukrajinski filmski radnici su aktivni u međunarodnim koprodukcijama sa ukrajinskim glumcima. Režiseri i ekipa redovno učestvuju u filmovima o ruskoj (sovjetskoj prošlosti). Također su ostvareni uspješni filmovi zasnovani na pričama ili događajima o ukrajinskim ljudima, filmovi poput:Ratni brod Potemkin,Čovjek sa kamerom,Svjetlost iz prošlosti. Najveća filmska zarada ostvarena je sa filmomAvatar sa zarađenih $7.800.0002009. godine.
Ukrajinska državna filmska agencija posjedujeNacionalni Oleksandar Dovženko filmski centar, laboratoriju za kopiranje filmova i arhiva. Učestvuje i kao domaćinMeđunarodnog filmskog festivala u Odesi, iMolodist je samo jedan od FIAPF akreditiranih međunarodnih filmskih festivalu u Ukrajini. Takmičarski dio programa je posvećen studentima, njihovim prvim kratkim i dugometražnim igranim filmovima iz cijelog svijeta. Održava se svake godine u oktobru.
Od mnogobrojnih različitih sportova koji se igraju u Ukrajini, glavni je nogomet u kojem ima pet nivoa takmičenja zavisno od kvaliteta. Najjača i najpopularnija je ukrajinska Premijer liga, a zatim dolazi ukrajinska Prva Liga, paDruha Liha A,Druha Liha B, iDruha Liha C. Klubovi prelaze u višu ili nižu ligu zavisno od broja osvojenih poena. Timovi iz svih liga mogu učestvovati u ukrajinskom kupu. Pobjednici ukrajinskog prvenstva i ukrajinskog Kupa učestvuju u ukrajinskom Superkupu. Ukrajina je zajedno sPoljskom bila domaćinEvropskog prvenstva u nogometu 2012. godine što je bio treći najveći sportski događaj na svijetu, nakon Olimpijskih igara i Svjetskog kupa.
Iako Ukrajina učestvuje na zimskim i ljetnim olimpijskim igrama, obično ostvaruje sasvim dobre rezultate na ljetnim igrama. Godine 2004. na Ljetnim olimpijskim igrama održanim u Atini osvojili su 9 zlatnih medalja, 5 srebrnih medalja i 9 bronzanih medalja, i sa ukupno 23 medalje - svrstani su među 12 zemalja s najviše medalja. Među mnogim sportskim disciplinama u kojima Ukrajinci učestvuju, gimnastika, a posebno ritmička gimnastika se smatraju jednim od najpopularnijih sportova svih vremena u Ukrajini.
Ukrajinski bokseri su također vrlo poznati, a pogotovo oni u teškoj kategoriji kao što suVladimir iVitalij Kličko koji je mnogo puta osvojio titulu svjetskog prvaka.[19]
Ukrajina imahokej ligu i nacionalni hokej tim. Ova zemlja ima relativno nepoznatu košarkašku ligu, iako su ekipe dovoljno jake da se plasiraju na Eurokup košarkaškog prvenstva. Postoje brojnikriket klubovi. Ukrajina je redovni učesnik na ljetnim i zimskim Olimpijskim igrama.[6]
Poštanska marka Ukrajine iz 1992.Marka Zapadne Ukrajine iz 1919 godine.
Prve poštanske marke Ukrajine, izašle su u julu 1918. godine, povodom nezavisnosti države. Tiskano je 5 maraka, na kojima je simbolički predstavljengrb Ukrajine, lik ukrajinskog seljaka, glavaCeresa, te jedna marka sa cvijetnim vijencem.Nominalna vrijednost bila im je 10, 20, 30, 40 i 50šahiva, stotog dijela ukrajinskehrivnje. Marke nisu bilenazubljene i kataloški su (po njemačkom kataloguMichel) numerisane sa brojevima 1-5. Marke u upotrebi prije tog perioda su bile ruske marke, ali su filatelistički vrijedne, samo sa datumom od dana proglašenja nezavisnosti 22. januara 1918.[20] Kasnija nazubljena izdanja sa nazubljenjem 11½ na debljem kartonskom papiru su izdanja za filatelistička pisma i izdata su 1919. godine u tiražu od 40.000 kompleta. Nakon toga u Ukrajini se koriste uglavnom ruske marke od 1902-18, sa pečatom na kojem je grb Ukrajine, te se na osnovu oblika pečata može zaključiti iz kojeg su poštanskog okruga (Kijev,Harkiv,Jekaterinoslav,Poltava,Odesa iliPodolija). Tek u januaru 1919. izlazi nova nenazubljena ukrajinska marka sa nominalnom vrijednošću od 20 hrivni, sa natpisomUkrajinska država. Marka je katalogizirana rednim brojem 66. Sljedeća serija je već sa nazivomUkrajinska SSR i sastoji se od četiri marke sa vrijednošću 10+10, 20+20, 90+30 i 150+50karbovaneca, povodom pomoći za gladne u Ukrajini. Serija je izdana u aprilu 1923, a nazubljeno izdanje 25. juna 1923. je na drugačijem papiru i sa drugimvodenim žigom. Nakon odvajanja od Sovjetskog saveza, prva marka izlazi 1992. godine i izdata je povodom stogodišnjice iseljavanja Ukrajinaca u Kanadu.
Nakon raspadaAustro-Ugarske 1918. godine, u zapadnom području Ukrajine, formirana jeZapadnoukrajinska Narodna Republika, sa sjedištem uLavovu. Prva serija poštanskih maraka izašla je 20. novembra 1918. godine. Na austrougarskim markama ručno je utisnut osmougaoni crni pečat sa imenom republike ćirilicom (ЗАХОДНО УКР НАРОДНА РЕПУБЛИКА). Tiskane su četiri marke sa nominalnom vrijednošću od 3, 5, 10 i 20 hellera. Marka od 20 hellera izašla je u dvije varijante sa različitim bojama. Tiraž je bio nizak i kretao se od 2.200 do 8.000 komada. Marke se vrijedile samo dva dana i poznate su sa pečatom gradovaIvano-Frankivsk,Hodoriva iKolomija. Zbog kratkog trajanja, ove se marke katalogiziraju rimskim brojevima (I-IV).
Sljedeća serija, formalno prve marke Zapadne Ukrajine su izašle 12. decembra 1918, a korištene su austro-ugarske marke na kojima je na gornjem dijelu utiskano crnim slovimaУКР Н. Р. Na markama je utisnuta i nova nominalna vrijednost, te se marke izašle sa 5 i 10 hellera. Uvođenjem nove valute hrivne, 18. marta 1919. godine izlazi serija sa 19 maraka i nominalnom vrijednošću od 3 šahiva do 10hrivni. Tiraž ove serije bio je od 199 komada za marku od 10 hrivni, pa do 2.000 komada za marke od 3 i 5šahiva. I dalje se koriste austrougarske marke sa pretiskom imena i nominalne vrijednosti.
Sa pretiskom su korištene i marke Austro-ugarske za područjeBosne i Hercegovine i to prvih 12 maraka, koje su izašle 5. maja 1919. godine u tiražu od 25 do 2.000 komada.
Ukupno je izdata 91 marka, a zadnja serija izlazi 9-12. maja 1919. godine. Nakon okupacije Zapadne Ukrajine od strane Poljske, marke prestaju vrijediti i na ovom se području koriste marke Poljske.[20]
.svg)
.jpg)
.svg)
.jpg)
.jpeg)
.jpg)
.svg)
