Gljive (latinski:Fungi) − označavane i kaoprave gljive iliEumycota − spadaju u najrasprostranjenije žive organizme naZemlji. Smatra se da ih ima između 70.000 i 100.000 tzv. nižih i viših vrsta gljiva, mada najnovija istraživanja tu hipotetičku brojku pomjeraju na preko milion. Pretpostavlja se da svaku od pet stotina hiljada viših biljnih vrsta prati jedna do dvije vrste gljiva, pa računicu nije bilo teško izvesti.
Nauka o gljivama -mikologija (od grčkog myko-šampinjon, gljiva, logos-nauka) prošla je dug razvojni put. Njenim rodonačelnikom smatra se grčki filozofAristotel, koji je dao prve opise gljiva.
Gljive su neobičan, raznovrstan i nedovoljno proučen svijet. Budući da ne vrše osnovnu funkciju biljakafotosintezu jer ne posjedujuhlorofila, a ne kreću se i ne razmnožavaju polno poputživotinja ne mogu se svrstati ni u prvo ni u drugo carstvo, već predstavljaju carstvo za sebe. One predstavljaju zaseban oblik života nazemlji koji je razvio tri osnovne strategije preživljavanja u prirodi a to su:
GljiveSimbionti koje žive u zajednici sa mnogim biljnim vrstama i međusobno se ispomažu. Gljive zadržavajuvodu u miceliju, a tu vodu koristebiljke koje pomoću korijenja izvlače mineralne materije neophodne za rast gljiva.
GljiveSaprobionti (razlagači) bez čijeg djelovanja u prirodi ne bi moglo doći do razlaganja organskih materija biljnog porijekla. i kaže se da nema gljiva šume bi se ugušile u vlastitom otpadu.
GljiveParaziti koje napadaju živebiljke,životinje, ljude i druge gljive. Kroz mrežu tankih hranidbenih niti, gljive upijaju hranu iz žive ili nežive organske tvari.
Hifa je hranidbena nit gljive. Na vrhu hife nalaze se zaobljeni izdanci zvani haustoriji koji prodiru u ćelije, upijaju hranu i njome hrane gljivu.
Micelij je mreža hifa koja poput paukove mreže, prorasta supstrat i može se prostirati na više hektara površine.
Plodišta razvijaju gljive (makromicete) da bi se razmnožavale. Svako plodište oslobađa sićušne spore. Jedno plodište livadskepečurke proizvede oko 16 milijardi spora.
Klijanjem spora na odgovarajućoj podlozi nastaje novi micelij.
U odnosu na čovjeka, gljive mogu biti:
bezuslovno jestive (upotrebljive u prijesnom stanju)
uslovno jestive (upotrebljive samo ako su termički obrađene)
Za razliku od evolucijska historije biljaka i životinja, rani fosilni zapisi o gljivama su oskudni. Faktori koji vjerovatno doprinose njihovoj nedovoljnoj zastupljenosti među fosilima uključuju prirodu gljivaplodnuh tijela, koja su mehka, mesnata i lahko razgradljiva tkiva, kao i mikroskopske dimenzije njihovih struktura, koje stoga nisu lahko uočljive. Gljivne fosile je teško razlikovati od onih od drugih mikroba, a najlakše ih je prepoznati ako nalikuju postojećim gljivama. Često se nalaze i uzimaju iz mineraliziranih biljaka ili životinja – domaćina; ti se uzorci obično proučavaju izradom preparata tankog presjeka koji se mogu pregledati pomoćusvjetlosne ilitransmisijske eletronske mikroskopije. Istraživači proučavajufosilne kompresije otapanjem okolne matrice kiselinom, a zatim pomoću svjetlosti iliskenirajućom elektronskom mikroskopijom da bi se uočili detalji površine.Najraniji fosili koji imaju obilježja gljiva karakteristični za dobaPaleoproterozoika, prije nekih 2.400 miliona godina; ti višećelijski,bentoski organizmi imali nitaste strukture sposobne zaanastomozu.[1]
Druge studije (2009) procenjuju dolazak gljivnih organizama na oko 760–1.060 miliona godina prije sadašnjosti, a na osnovu upoređivanja brzine evolucije u usko povezanim grupama. Za veći dio erepaleozoik (prije 542–251 milion godina), čini se da su gljive bile vodene i sastojale se od organizama sličnih postojećimChyrididama koji imaju spore sa bičem. Evolucijsko prilagođavanje, od vodenog na kopneni način života zahtijevalo je diverzifikaciju ekoloških strategija za dobijanje hranjivih sastojaka, uključujućiparazitizam,saprobnost, te razvoj uzajamnosti, poputmikoriza i lihenizacija. Nedavna (2009) istraživanja sugeriraju da je ekološki status predakaAscomycota bio je saprobizam, i neovisni događaji sališajima su se dogodili više puta.
U maju 2019., naučnici su izvijestili o otkriću gljive fosila nazvaneOurasphaira giraldae u kanadskomArktiku, koja je na mogla rasti i prije milijardu godina, mnogo prije nego što su ebiljke pojavile na kopnu.[2][3][4]
Iako su obično uključene u nastavne programe i udžbenike o botanici, gljive su bližeživotinjama nego biljkama i smještaju se sa životinjama umonofletnu grupuOpisthokonta. Analize koje koristemolekulsku filogenetiku podržavaju monofiletsko porijeklo gljiva.Taksonomija gljiva je u stanju stalnog mijenjanja, posebno zbog nedavnih istraživanja temeljenih na usporedbama sekvenciDNK. Nove filogenetske analize često poništavaju klasifikacije zasnovane na starijim, a ponekad i manje diskriminativnim metodima, utemeljenim na morfološkim obilježjima i konceptima bioloških vrsta dobivenih eksperimentalnim ukrštanjem.[5]Ne postoji jedinstvenći općenito prihvaćen sistem na razini višiih taksonomskih rangova i česte su promjene imena na svim razinama, od vrsta pa nadalje. U toku su napori među istraživačima da se uspostavi i ohrabri upotreba jedinstvene i konzistentnijenomenkature. Vrste gljiv mogu imati i više naučnih imena, ovisno o njihovom životnom ciklusu i načinu (seksualne ili aseksualne) reprodukcije. Web stranice poputIndex Fungorum iITIS (Integrated Taxonomic Information System) navode današnja imena vrsta gljiva (s unakrsnim referencama na starije sinonime).
Klasifikacija carstva Fungi iz 2007., rezultat je opsežnog istraživačkog napora koji uključuje desetine mikologa i drugih naučnika koji rade na taksonomiji gljiva. Prepoznaje sedamkoljena, od kojih su dva – Ascomycota i Basidiomycota – u ogranku koji predstavlja potcarstvoDikarya, najbogatiju i najpoznatiju grupu, uključujući sve gljive, najviše plijesni hrane, najviše patogenih gljiva biljaka i piva, vinoa i hljebnikvasac. Pratećikladogram prikazuje glavnetaksone gljiva i njihov odnos prema opistokontnim i unikontnim organizmima, utemeljen na radu Philippea Silara, "Mycota: Sveobuhvatni traktat o gljivama kao eksperimentalnim sistemima za osnovna i primijenjena istraživanja" (The Mycota: A Comprehensive Treatise on Fungi as Experimental Systems for Basic and Applied Research) i Tedersooa et al. 2018.[6] Dužine grana nisu proporcionalne evolucijskim udaljenostima.
Klasifikacija gljiva je prošla dug razvojni put. U početku je u grupu gljiva uključivano mnogo grupa koje se danas svrstavaju u druga carstva. Najsavremenija istraživanja dovode u blisku filogenetsku vezu gljive i životinje te ih uključuje u zajedničku grupu pod nazivom Opisthokonta.
Ljudska upotreba gljiva za pripremu ili konzerviranje hrane i druge svrhe je opsežna i ima dugu historiju.Uzgoj gljiva isakupljanje gljiva su velike industrije u mnogim zemljama. Izučavanje historijskih upotreba i sociološkog utjecaja gljiva poznata je kaoetnomikologija. Zbog sposobnosti ove grupe da proizvede ogroman asortimanprirodnih proizvoda santimikrobnim ili drugim biološkim djelovanjima, mnoge vrste se već dugo koriste ili se razvijaju za industrijskuproizvodnju antibiotika, vitamina ilijekova protiv raka i zasmanjenje holesterola. Razvijene su metode zagenetičko inženjerstvo gljiva,[7] omogućavajućimetaboličko inženjerstvo gljivičnih vrsta. Na primjer, genetska modifikacija vrsta kvasca[8]—koje je lako uzgajati velikom brzinom u velikim posudama za fermentaciju—otvorila je načinefarmaceutske proizvodnje koji su potencijalno efikasniji od proizvodnje izvornih organizama.[9] Industrije zasnovane na gljivama ponekad se smatraju glavnim dijelom rastućebioekonomije, s primjenama u faziistraživanja i razvoja, uključujući upotrebu za tekstil, zamjenumesa i opću biotehnologiju gljiva.[10][11][12][13][14]
^Berlin, Kustrim CerimiKustrim Cerimi studied biotechnology at the Technical University in; biotechnology, is currently doing his PhD He is interested in the broad field of fungal; Artists, Has Collaborated in Various Interdisciplinary Projects with; Artists, Hybrid (28. 1. 2022)."Mushroom meat substitutes: A brief patent overview".On Biology. Pristupljeno 25. 5. 2022.
