Barbara McClintock, (16. juni 1902 — 2. septembar 1992) dobitnica jeNobelove nagrade zafiziologiju ili medicinu 1983.[1][2] Bila je američka naučnica, među najistaknutijimcitogenetičarima. Doktorirala je iz oblastibotanike naCornell univerzitetu 1927, gde je bila vođa projekta iz citogenetikekukuruza. Ova oblast je u potpunosti obilježila njena istraživanja u nastavku karijere.
Od kasnih 1920-tih, McClintock je intenzivno proučavalahromosome i njihove promjene tokom reprodukcije kukuruza. Njen rad smatra se revolucionarnim jer je razvila tehnike za vizuelizaciju hromosoma kukuruza i koristilamikroskopske analize u dokazivanju nekih fundamentalnih postulata, kao što jegenetička rekombinacija putemkrosing-overa, tokommejoze — mehanizam u kojim hromosomi razmjenjuju sekvencehromatida. Rekonstruirala je prvugenetičku mapu, analizomvezanih gena kukuruza, povezujući regione hromosoma sa fizičkim svojstvima i demonstrirala ulogetelomera icentromera, regiona hromosoma koji su važni za konzveriranjegenetičke informacije.[3] Barbara McClintock bila je priznata kao jedna od najboljih naučnica svoga vremena, nagrađivana prestižnim stipendijama, i izabrana za članaNacionalne akademije nauka SAD 1944.[4]
Tokom 1940-tih i 1950-tih, McClintock je otkrilatranspozone i koristila ih kao dokaz da sugeni odgovorni za fizičke karakteristike. Razvila je teorije kojima se objašnjava represija iligenetičke informacije sa jedne generacije kukuruza na narednu. Zbog onovremenog skepticitizma u značaj njenih istraživanja i njihovih implikacija, 1953. prestala je da objavljuje svoje nalaze. Kasnije se ispostavilo da je svoje poglede temeljila na naučnoj osnovi, umjesto na važećim predrasudama svoga doba.[5]
Kasnije se posvetila ekstenzivnim citogenetičkim ietnobotaničkim istraživanjimakukuruznihsorti iz Južne Amerika. Njena istraživanja su bila šire prihvaćena tek tokom 1960-tih i 1970-tih, kada je dokazano da mehanizmi genetičke promjene iregulacija ekspresije gena, koje je demonstrirala na kukuruzu 1940-tih i 1950-tih, imaju općenit značaj. Uslijedile su nagrade i priznanja za doprinos razvoju citogenetike, uključujući Nobelovu nagradu za fiziologiju ili medicinu 1983, za otkriće genetičketranspozicije. Ostalo je zabilježeno da je Barbara McClintock jedina žena koja je samostalno dobila ovu nagradu u toj kategoriji.[6]
_shown_in_her_laboratory_in_1947.jpg)
.svg)
