Дзяржаўнай мовай у выніку супрацоўніцтва сербскіх і харвацкіх лінгвістаў першапачаткова быласербахарвацкая або харватасербская. Пасля 2-й сусветнай вайны мовы саюзных рэспублік былі абвешчаныя раўнапраўнымі дзяржаўнымі мовамі, хоць сербахарвацкая ісербская карысталіся адноснай перавагай. Асноўнае насельніцтва — паўднёвыя славяне: (сербы,славенцы,харваты,македонцы), а таксама не славянскія народнасці:албанцы,цыгане.
Пасля вайны Ціта меркаваў аб стварэнні «Вялікай Югаславіі» ў рамках рэалізацыі планаў стварэнняБалканскай Федэрацыі, разгледжвальных ім сумесна саСталіным і Дымітравым.
Ціта жадаў сфарміраваць сацыялістычную федэрацыю з цэнтральнай уладай Бялграда з тэрыторыі «Першай Югаславіі», а таксамаБалгарыі іАлбаніі ў якасці федэральных рэспублік.
Спачатку былі створаны югаслава-албанскі і югаслава-балгарскі эканамічна-мытныя звязы з інтэграцыяй албанскай эканомікі ў югаслаўскую, аднак затым ні Вялікая Югаславія, ні хоць бы далучэнне да Югаславіі Албаніі рэалізаваныя не былі з прычыны ўзніклых рознагалоссяў з кіраўніцтвам Албаніі і Балгарыі, а затым і парыву са Сталіным.
У якасці мадэлі нацыянальнага будаўніцтва ў сацыялістычнай Югаславіі быў абраныфедэралізм. Паводле Канстытуцыі СФРЮ, прынятай у 1974 г., суб’ектамі федэрацыі якімі былі шэсць сацыялістычных рэспублік і два аўтаномныя сацыялістычныя краі. Усе народы Югаславіі былі прызнаныя раўнапраўнымі. Цітава нацыянальна-дзяржаўная рэформа прывяла да вызначаных поспехаў: сталі паступова забывацца этнічныя чысткі ваенных гадоў, у краіне знізіўся напал міжэтнічных адносін. Кіраўніцтва краіны заявіла аб з’яўленні новай наднацыянальнай этнічнай агульнасці — югаслаўскага народа. Колькасць людзей, якія лічаць сябе югаславенамі (як правіла, гэта былі людзі, народжаныя ў змяшаных шлюбах), павялічвалася ад перапісу да перапісу, да моманту распаду Югаславіі іх доля ў насельніцтве краіны перавысіла 5 %.
У канцы 1940-х гг. паўсталі рознагалоссі паміж лідарам камуністычнай партыі ЮгаславііЦіта іСталіным, што прывяло да парыву адносін з СССР. Хоць пасля смерці Сталіна яны былі часткова ўхіленыя, Югаславія не стала членамАрганізацыі Варшаўскай Дамовы, а наадварот, у процівагу ёй стварылаРух недалучэння. У гады кіравання Ціта Югаславія выконвала ролю пасярэдніка паміж Захадам і найбольш адыёзнымі камуністычнымі рэжымамі.
Рэжым Ціта гуляў на супярэчнасцях паміж дзяржавамі капіталістычнай і сацыялістычнай сістэм, што дазваляла Югаславіі ў пасляваенныя дзесяцігоддзі даволі хутка развівацца.
Фактарамі распаду югаслаўскай федэрацыі сталі смерць Ціта і фіяска праводжанай яго пераемнікамі нацыянальнай палітыкі, распад сусветнай сацыялістычнай сістэмы, воплеск нацыяналізму ў Еўропе (прычым не толькі ў краінах Цэнтральна-Усходняга рэгіёна). У 1990 г. ва ўсіх шасці рэспубліках СФРЮ былі праведзеныя мясцовыя выбары. Перамогу на іх усюды атрымалі нацыяналістычныя сілы.
З прычыны нарастальных нацыянальных рознагалоссяў па завяшчанніЦіта пасля яго смерці пост прэзідэнта краіны быў скасаваны, а на чале краіны ўстаў Прэзідыум, члены якога (раздзелы саюзных рэспублік і аўтаномных абласцей) штогод змянялі адзін аднаго па чарзе. Кароткачасовы эканамічны цуд у сярэдзіне 1980-х гг. скончыўся імклівай інфляцыяй і развалам эканомікі, што прывяло да абвастрэння адносін паміж эканамічна больш развітыміСербіяй,Харватыяй іСлавеніяй, і астатнімі рэспублікамі.
