Кот-д’Івуар — рэспубліка. Кіраўнік дзяржавы і ўрада — прэзідэнт, якога выбірае насельніцтва тэрмінам на 5 гадоў. Вышэйшы заканадаўчы і прадстаўнічы орган — аднапалатнаяНацыянальная Асамблея (175 дэпутатаў, выбіраюцца насельніцтвам на 5 гадоў). Прэзідэнт назначае прэм’ер-міністра і Савет Міністраў, які выконвае функцыі ўрада дзяржавы. Судовую сістэму ўзначальвае Вярхоўны суд.
Паверхня пераважна раўнінная. Асобныя невысокія горныя масівы і плато на поўначы і захадзе; на стыку граніцЛіберыі,Гвінеі і Кот-д’Івуара —гара Німба (1752 м). Узбярэжжа нізіннае. Ёсць невялікія пакладыжалезнай, марганцавай, нікелевай, тытанавай, алавянай руды,золата,алмазаў, баксітаў. На шэльфе — радовішчынафты. Клімат на поўдніэкватарыяльны, на поўначы субэкватарыяльны.Тэмпература паветра ў ліпені 28-34 °C, у студзені каля 24 °C. На поўдніападкаў за год 1300—2400 мм, на поўначы — каля 1000 мм; ёсць сухі перыяд (лістапад-люты). Найбуйнейшыя рэкі:Кавалі,Сасандра,Бандама,Комаэ. На поўдні вечназялёныя экватарыяльныя лясы на чырвона-жоўтых фералітавых глебах. На поўначы лесасаванна згалерэйнымі лясамі, высакатраўная саванна на чырвоных фералітавых глебах. Фаўна: афрыканскі слон,малпы,бегемоты,леапарды, гіены, шакалы,антылопы,кракадзілы; з насякомых муха цэцэ (на поўдні). Нацыянальныя паркі — Комаэ, Марахуэ, Таі, запаведнік Німба; рэзерваты.
Кот-д’Івуар — аграрная краіна, якая мае адносна высокі даход на душу насельніцтва ў рэгіёне — 2,728долараў ЗША (па стане на 2023 год)[3]. Краіна з’яўляецца найбуйнейшай эканомікай уЗаходнеафрыканскім эканамічным і валютным саюзе, складаючы 40 % ад агульнага ВУП саюза. Кот-д’Івуар з’яўляецца чацвёртым па велічыні экспарцёрам тавараў агульнага прызначэння ў краінах Афрыкі на поўдзень ад Сахары (пасляПАР,Нігерыі іАнголы)[4].
У кастрычніку 2024 годаS&P Global Ratings павысіў крэдытны рэйтынг Кот-д’Івуар да BB з BB- за кошт росту цэн на какаву і ў сувязі з ростам экспарту[5].
На поўдні і ў цэнтры краіны жывуць народы гвінейскай групы (анья, баўле, кру, т. зв. лагунныя плямёны, 55 % насельніцтва), на паўночным захадзе народы групы мандынга (малінке, бамбара, дан, квені, 21 %), на поўначы і паўночным усходзе народы групы гур (сенуфа, лобі, куланга, 23 %). На поўначы ёсць народыфульбэ і хаўса. У краіне працуе каля 2 млн эмігрантаў зБуркіна-Фасо,Малі іГаны. У вялікіх гарадах групы ліванцаў іфранцузаў. 63 % вернікаў прытрымліваюцца мясцовых вераванняў, мусульман 23 % (пераважна на поўначы), хрысціян 14 % (пераважна на поўдні). Сярэднегадавы прырост каля 2,5 %. Сярэдняя шчыльнасць насельніцтва 44 чал./км². У гарадах жыло 46 % насельніцтва (1996). Найбуйнейшыя гарады:Абіджан,Буаке,Ямусукра. Усельскай ілясной гаспадарцы занята каля 40 % працаздольных, у прамысловасці — каля 30 %.
↑Department of Economic and Social Affairs, Population Division. World Population Prospects, Table A.1(нявызн.) (PDF). United Nations (3 кастрычніка 2009).
.svg)
