Вадзяны млын — збудаванне для абмалоту зерня, механізмы якога прыводзяцца ў рух сілай вады.
Вадзяныя млыны з’явіліся на Беларусі ў XII—XIII стст. першапачаткова пры гаспадарках князёў і заможныхманастыроў. Іх распаўсюджанне магло адбыцца пад уплывам заходніх суседзяў: напрыклад, у палякаў вадзяныя млыны вядомыя з XII ст. Асобны артыкул, прысвечаны ўрэгуляванню пытання будаўніцтва вадзяных млыноў, маецца ўСтатуце 1529 года. На тэрыторыі Беларусі вадзяныя млыны шырока бытавалі да пачатку XX ст.: так, у аднымКрычаўскім графстве ў1786 годзе налічвалася 33 вадзяныя млыны.
ПанарамаБыхава, гравюра XVII ст. У цэнтры пазначаны літарай К вадзяны млын.
Месцам усталявання млыноў звычайна былі берагі рэк або праточных азёраў. Для павелічэння вытворчасці млына перад імі маглі стварацца штучныя ставы. Млыны на невялікіх ставах мелі адпаведныя памеры і будаваліся звычайна з дрэва, у той час як на вялікіх ставах маглі будавацца мураваныя двухпавярховыя млыны.
.jpg)
