Яму належыць рэкорд доўгажыхарства сярод рымскіх пап. 4 верасня 2020 года Бенедыкт XVI стаў самым доўгажывучым Папам, ва ўзросце 93 гадоў, 4 месяцаў і 19 дзён, перасягнуўшыЛьва XIII, які памёр у 1903 годзе ва ўзросце 93 гадоў 4 месяцаў і 18 дзён[9].
Кардынал Ратцынгер у час Ватыканскага канклава 2005 года
Нарадзіўся ўБаварыі. У 1939 годзе Ёзэф Ратцынгер паступіў у каталіцкую духоўную семінарыю ўТраўнштайне. У 1941 годзе ўступіў уГітлерюгенд, дзе прайшоў курсыпамочніка зенітчыка. У 1943 годзе быў мабілізаваны ў армію ў корпус супрацьпаветранай абароны, а ў 1944 годзе — увермахт. Прымаў удзел у абароне завода BMW падМюнхенам. Пазней дэзерціраваў з вермахта. У 1945 годзе патрапіў у палон.
У 1946—1951 гадах вывучаў філасофію і тэалогію ўФрайзінгу іМюнхене. Пасвечаны ў сан 29 чэрвеня 1951 года, працягваў навучанне ўМюнхенскім універсітэце, атрымаў ступень доктара тэалогіі ў 1953 годзе, абараніўшы дысертацыю пра спадчыну благаславёнагаАўгусціна. У 1959 годзе стаў выкладчыкам тэалогііБонскага ўніверсітэта, а ў 1966 годзе — галоўным экспертам у пытаннях дагматычнай тэалогіі ваўніверсітэце Цюбінгена.
У 1970 годзе Ратцынгер стаў адным з аўтараў мемарандума дзевяці нямецкіх тэолагаў з патрабаваннем рэформ у каталіцкай царкве, у якім, у прыватнасці, утрымлівалася прапанова аб адмене цэлібату — зароку бясшлюбнасці, аднак пазней ён змяніў свае погляды. У 1972 годзе заснаваў каталіцкі часопісCommunio.
Заняў Святы Пасад увесну 2005 года. 11 лютага 2013 года Папа Бенедыкт XVI абвясціў пра свой выхад у адстаўку. Ён спаслаўся на стан свайго здароўя і немагчымасць належнага выканання свайго служэння. Рашэнне пра яго адмову ад пасады ўступіла ў сілу 28 лютага.
Лаўрэат шматлікіх прэмій і міжнародных узнагарод, доктар «honoris causa» многіх універсітэтаў. Ведаў 10 моў.
Лічыцца кансерватыўным папам, асабліва ў параўнанні зЯнам Паўлам ІІ. Яшчэ не будучы папам, дамогся забароны «рэвізіянісцкага» перакладуБібліі, у якім шмат тэрмінаў мужчынскага роду, каб «не дыскрымінаваць» жанчын, былі замененыя на тэрміны ніякага роду.
У сваёй кніжцы выступае за вяртанне «да крыніц» і лічыцьхрысціянства паратункам еўрапейскай цывілізацыі.
Werte in Zeiten des Umbruchs, Freiburg im Breisgau 2005.
Unterwegs zu Jesus Christus, Augsburg 2003.
Glaube — Wahrheit — Toleranz. Das Christentum und die Weltreligionen, 2. Aufl., Freiburg i. Brsg. 2003.
Gott ist uns nah. Eucharistie: Mitte des Lebens. Hrsg. von Horn, Stephan Otto/ Pfnür, Vinzenz, Augsburg 2001.
Gott und die Welt. Glauben und Leben in unserer Welt. Ein Gespräch mit Peter Seewald, Köln 2000.
Der Geist der Liturgie. Eine Einführung, 4. Aufl., Freiburg i. Brsg. 2000. (wyd. polskieDuch liturgii, Poznań 2002.)
Vom Wiederauffinden der Mitte. Texte aus vier Jahrzehnten, Freiburg i. Brsg. 1997.
Salz der Erde. Christentum und katholische Kirche an der Jahrtausendwende. Ein Gespräch mit Peter Seewald, Wilhelm Heyne Verlag, München, 1996.ISBN 3-453-14845-2
Wahrheit, Werte, Macht. Prüfsteine der pluralistischen Gesellschaft, Freiburg/ Basel/ Wien 1993.
Zur Gemeinschaft gerufen. Kirche heute verstehen, Freiburg/ Basel/ Wien 1991.
Auf Christus schauen. Einübung in Glaube, Hoffnung, Liebe, Freiburg/ Basel/ Wien 1989.
Abbruch und Aufbruch. Die Antwort des Glaubens auf die Krise der Werte, München 1988.
Kirche, Ökumene und Politik. Neue Versuche zur Ekklesiologie [Robert Spaemann zum 60. Geburtstag zugeeignet], Einsiedeln 1987.
Politik und Erlösung. Zum Verhältnis von Glaube, Rationalität und Irrationalem in der sogenannten Theologie der Befreiung (= Rheinisch-Westfälische Akademie der Wissenschaften: G (Geisteswissenschaften), Bd. 279), Opladen 1986.
Theologische Prinzipienlehre. Bausteine zur Fundamentaltheologie (= Wewelbuch, Bd. 80), München 1982.
Das Fest des Glaubens. Versuche zur Theologie des Gottesdienstes, 2. Aufl., Einsiedeln 1981.
Eschatologie, Tod und ewiges Leben, Leipzig 1981.
Glaube, Erneuerung, Hoffnung. Theologisches Nachdenken über die heutige Situation der Kirche. Hrsg. von Kraning, Willi, Leipzig 1981.
Umkehr zur Mitte. Meditationen eines Theologen, Leipzig 1981.
Zum Begriff des Sakramentes (= Eichstätter Hochschulreden, Bd. 79), München 1979.
Die Tochter Zion. Betrachtungen über den Marienglaube der Kirche, Einsiedeln 1977.
Der Gott Jesu Christi. Betrachtungen über den Dreieinigen Gott, München 1976.
Das neue Volk Gottes. Entwürfe zur Ekklesiologie (Topos-Taschenbücher, Bd. 1) Düsseldorf 1972.
Die Einheit der Nationen. Eine Vision der Kirchenväter (= Bücherei der Salzburger Hochschulwochen), Salzburg u.a. 1971.
Das Problem der Dogmengeschichte in der Sicht der katholischen Theologie (= Arbeitsgemeinschaft für Forschungen des Landes Nordrhein-Westfalen: Geisteswissenschaften, Bd. 139), Köln u.a. 1966.
Die letzte Sitzungsperiode des Konzils (= Konzil, Bd. 4), Köln 1966.
Ereignisse und Probleme der dritten Konzilsperiode (= Konzil, Bd. 3), Köln 1965.
Die erste Sitzungsperiode des Zweiten Vatikanischen Konzils. Ein Rückblick (= Konzil, Bd. 1), Köln 1963.
Das Konzil auf dem Weg. Rückblick auf die 2. Sitzungsperiode des 2. Vatikanischen Konzils (= Konzil, Bd. 2), Köln 1963.
Die christliche Brüderlichkeit, München 1960.
Die Geschichtstheologie des heiligen Bonaventura (Habilitationsschrift), München u.a. 1959.
Volk und Haus Gottes in Augustins Lehre von der Kirche (= Münchner theologische Studien 2/7, zugl. München, Univ., Diss., 1951.), München 1954.
