Ісмаіл I, поўнае імяАбу л-Музафар бін Хайдар ас-Сафаві, таксамаІсмаіл Сефеві абоІсмаіл Хатаі (17 ліпеня1487,Ардэбіль,Азербайджан[7][заўв 1] —23 мая1524,Ардэбіль (або каляТэбрыза)[8].,СефевідскіІран[7];азерб.:Şah İsmayıl Səfəvi, شاه اسماعیل,перс.:شاه اسماعیل) — шахіншах Персіі, палкаводзец іпаэт, заснавальнікдынастыі Сефевідаў. У 1501 годзе захапіўТэбрыз і прыняў тытул шаха іранскай правінцыі Азербайджан, у 1502 годзе — тытулшаха ўсяго Ірана. Пры Ісмаіле I тэрыторыя дзяржавы Сефевідаў дасягнула найбольшых памераў. Вядомыя яго газэлі, эпічная паэма «Дзесяць пісьмаў» (1506), «Кніга настаўленняў», пісаў пад псеўданімам «Хатаі». Ён аказаў уплыў на развіццё ўсёй цюркамоўнай паэзіі. Класік азербайджанскай літаратуры.
According to tradition, Ismāʿīl was descended from an imam. His father, leader of a Shīʿite group known as the Kizilbash («Red Heads»), died in battle against the Sunnis when Ismāʿīl was only a year old.
.svg)
