Эпі́тэт (па-старажытнагрэцку:ἐπίθετον — прыдатак) — від простагатропу, мастацкае акрэсьленьне істотнай прыметы якога-небудзь прадмета ці зьявы. Сустракаецца нярэдка ўпрозе, найперш у прадстаўнікоўлірычнай стылёвай плыні (уЯ. Брыля: шчодрае неба, перасьпелы жаніх, босая вёска, малады сьмех, бязлобая галава, казённыя вочы), асабліва часта — ўпаэзіі. Эпітэт адрозьніваецца ад звычайнага граматычнагаазначэньня сваёй пераноснай, вобразнай сутнасьцю. У мастацкіх творахазначэньне і эпітэт ужываюцца, як правіла, побач, ствараючы агульны яскравы малюнак. Эпітэт — адзін з самых дзейсных і шырока распаўсюджаных паэтычных тропаў.
- Мэтафарычныя (сінія песьні мора, зялёнае полымя дрэваў).
- Гіпэрбалічныя (чалавек-гара).
- Складаныя (сьветлавокая радасьць).
- Іранічныя (дыплямаваны баран, шматступенчатыя дурні).
- Пастаянныя (конь вараненькі, гады маладыя, доля горкая). Часьцей за ўсё сустракаюцца ў фальклёры.
