Хма́ра — назіраемыя ўатмасфэры, скупківадзянога пара скандэнсаваныя ў кроплі ці крышталікілёду, якія знаходзяцца на некаторай вышыні. Ахалоджаньне зьмяншае здольнасьць паветра да затрыманьня вадзянога пара. Далейшае ахалоджаньне ніжэй тэмпэратуры кроплі расы выклікаекандэнсацыю. Павялічэньне хмаравых элемэнтаў і ўзрастаньні іх хуткасьці падзеньня, яны выпадаюць на паверхню ў выглядзеападкаў.
Звычайна хмары зьяўляюцца ўтрапасфэры. Трапасфэрныя хмары падзяляюцца на розныя віды згодна зь міжнароднай клясыфікацыяй хмараў. Рэдка сустракаюцца хмары на вышынях ад 20 да 80 км.
Утвараюцца хмары пры кандэнсацыі вадзяной пары ў стане насычэньня наядрах кандэнсацыі. Дыямэтар кропель — каля некалькіх мікронаў, маса вады ў 1 м³ паветра хмары — ад долі грама да некалькіх грамаў. Каля зямной паверхні яны ўтвараюцьтуман. Узбуйненьне прадуктаў кандэнсацыі выклікаеатмасфэрныя ападкі (дождж, сьнег, град).
Узьнікненьне аблокаў — вынік адыябатычнага ахалоджваньня паветра пры ягоным пад’ёме, радзей — вынік ахалоджваньня ад падсьцільнай зямной паверхні і турбулентнага перамешваньня паветра. Пад’ём паветра, неабходны для ўтварэньня хмараў, адбываецца пры канвэкцыі ў атмасфэры (канвэкцыйныя воблакі), пры ўзыходзячым сьлізгальным пад’ёме паветра на франтах атмасфэрных (франтальныя воблакі), пры хвалевых рухах у атмасфэры й іншыя. Большая частка аблокаў засяроджана ўтрапасфэры, але зрэдку назіраюцца ўстратасфэры (пераважнаперламутравыя воблакі) і ўмэзасфэры (серабрыстыя воблакі).
Сукупнасьць аблокаў называеццавоблачнасьцю. Воблакі ўкрываюць каля паловы нябеснай сфэры наЗямлі і зьмяшчаюць каля 109 тон вады. На працягу году розныя тыпы аблокаў маюць розную паўтаральнасьць.
Воблакі ўплываюць на фармаваньненадвор’я і ападкаў, на цеплавы рэжым паветра, сушы і мора, зьяўляюцца зьвяном кругазвароту вады на Зямлі. Яны могуць перамяшчацца на тысячы кілямэтраў, пераносіць і пераразьмяркоўваць вялізныя масы вады.
