Славяне адносяцца да народаўіндаэўрапейскага паходжаньня. Пазьнейшае паходжаньне славянаў зьвязваецца з плямёнамі вэнэдаў, антаў і склявінаў, якія пэрыядычна згадваліся старажытнагрэцкімі й рымскімі аўтарамі і паводле іх уяўленьняў памяшчаліся ў раёне сучасныхУкраіны йПольшчы. Зь іншых індаэўрапейскіх плямёнаў адасобіліся каля І тысячагодзьдзя да н. э., прыкладна ў гэты ж пэрыяд з праіндаэўрапейскай мовы адасабляеццапраславянская мова. Зрэшты, існуюцьгіпотэзы, згодна зь якімі вылучэньню праславянскае мовы папярэднічала вылучэньнепрабалта-славянскае мовы, зь якой потым вылучылася праславянская мова.
У сярэдзіне нашай эры праславянская мова распадаецца на асобныя дыялекты, якія пачынаюць эвалюцыянаваць у асобныя мовы. Зь яе вылучылася, у тым ліку,праўсходнеславянская мова, якая, на думку большасьці лінгвістаў, стала продкамстарабеларускай мовы.
Славянскія мовы маюць запазычваньні зь іншыхіндаэўрапейскіх моваў, якія пачалі пранікаць у славянскае маўленьне яшчэ ў часы існаваньня праславянскай мовы. Запазычваньні ў праславянскай мове часта закранаюць найчасьцей ужывануюлексыку, яны паходзяць зкельцкіх,германскіх,індаіранскіх,грэцкай,лацінскай моваў. Іншыя запазычваньні паўставалі ў славянаў таксама ў асобных славянскіх мовах.
Падзел славянаў на тры групы адпавядае падзелу славянскіх моваў, а менавіта назаходнеславянскую,паўднёваславянскую йусходнеславянскую групы. Групы славянскіх моваў разгаліноўваюцца на падгрупы (выключэньне — усходнеславянская, якая падзяляецца непасрэдна на тры асобныя мовы); почасту мовы, што ўваходзяць у гэтыя групы й падгрупы ствараюць між сабою вялікія колькасьці пераходныхдыялектаў, носьбіты якіх ня маюць выразнай этнічнай самаідэнтыфікацыі.
.svg)
