Адна з 10 усходне- і цэнтральна-эўрапейскіх краінаў, якія далучыліся даЭўрапейскага зьвязу 1 траўня 2004 году. Славенія таксама зьяўляецца сябрамРады Эўропы іНАТО. У 2007 годзе Славенія першай з былых камуністычных краінаў далучылася даэўразоны[2]
На паўночным захадзе краіны знаходзяццаЮлійскія Альпы з самым высокім пунктам — гаройТрыглаў (2864 м), на поўначы яны маюць атрогі — горыКараванке іПахор’е. Паміж горнымі хрэбтамі знаходзяццаЛюблянская,Тольмінская,Цэльская катлавіны. На поўдні Славеніі знаходзіццаДынарскі масіў, а на паўднёвым захадзе — плятоКарст з карставымі формамі рэльефу і пячорамі (іх каля 6 тыс.). На паўночным усходзе на тэрыторыю Славеніі заходзіць паўднёва-заходняя ўскраінаПанонскай раўніны. Здараюццаземлятрусы.
54% тэрыторыі Славеніі пакрытаелясамі (у ніжнім пасе — дубова-грабавыя лясы, вышэй — букавыя і піхтавыя). На Панонскай раўніне — лесастэп, у карставых раёнах — сухадольныя лугі і куставыя зарасьлі, на марскім узьбярэжжы распаўсюджаная міжземнаморская куставая расьліннасьць.
На паўночным захадзе альпійскі, на раўніне — умерана-кантынэнтальны, на ўзьбярэжжы — міжземнаморскіклімат. Зімы мяккія (устудзені ад +6°С да −2°С), уліпені сярэдняя тэмпэратура +19°С … +21°С. На ўсходзе выпадае каля 700 ммападкаў штогод, у перадгор’ях каля 1000—1500 мм, у гарах — 2000—3000 мм. Асноўнымі рэкамі краіны зьяўляюццаСава,Драва,Мура.
НазваСлавенія стала ўжывацца з 1848 году для тэрыторыі, на якой жылі альпійскія славяне.
Продкі славенцаў пасяліліся ў далінах рэк Драва, Сава і Мура ў VI—VII стагодзьдзях і знаходзіліся пад уладарствамавараў. У 626 годзе славяне заснавалі сваю першую дзяржаву — княстваКарантанія. У 745 годзе яно трапіла пад уладуЗальцбурскага біскупства. У гэты пэрыяд адбылося хрышчэньне славянаў. У пачатку ІХ стагодзьдзяВялікая Карынтыя была ўключаная ў складУсходняй Маркі (потымАўстрыі)імпэрыі Каралінгаў. Частка славянаў пасялілася вакол прыморскіх гарадоўТрыесцкай затокі і ўХІІ—ХІІІ стагодзьдзях трапіла пад уладуВэнэцыянскай рэспублікі.
Славенія засталася каталіцкай у пэрыядРэфармацыі. У XVI стагодзьдзі ў Любляне быў заснаваныОрдэн езуітаў, анямецкая мова амаль поўнасьцю замянілаславенскую. Вэнэцыя саступіла Аўстрыі землі, заселеныя славенцамі, толькі ў 1815 годзе. У 1830-я гады ўзьнікілірыйскі рух за палітычнае аб’яднаньне паўднёвых славянаў. У 1866 годзе Аўстрыя саступіла Вэнэцыянскую СлавеніюІталіі, а ў 1867 годзе перадалаВугоршчыне славенскую зямлю на поўнач ад ракі Мура. Пасьля гэтага славенцы жылі ў трох дзяржавах: Італіі, Вугоршчыне і Аўстрыі. ПасьляПершай сусьветнай вайны, у 1918 годзе, большасьць славенскай тэрыторыі ўвайшла ў склад новаўтворанагаКаралеўства сэрбаў, харватаў і славенцаў (з 1929 году —Югаславія).
Славенцы Югаславіі не атрымалі ўласную нацыянальную дзяржаву, але атрымалі некаторуюаўтаномію. У 1929 годзе Югаславія была падзеленая на дзевяць абласьцей (бановін). Увесь раён, заселены славенцамі, быў уключаны ў бановіну Драва. Пад часДругой сусьветнай вайны югаслаўская Славенія была падзеленая паміж Нямеччынай, Вугоршчынай і Італіяй. Стаўшы ў 1946 годзе адной з шасьці рэспублік Югаслаўскай Фэдэрацыі (СФРЮ), якой кіравала камуністычная партыя, Славенія страціла портТрыест на карысьць Італіі ў 1954 годзе.
У 1991 годзе Славенія выйшла са складу Югаслаўскай Фэдэрацыі і абвясьціла незалежнасьць. Пасьля 1991 году Славенія мела самае стабільнае эканамічнае становішча сярод былых рэспублік Югаславіі.
Кіраўнік Славеніі —прэзыдэнт,заканадаўчую ўладу прадстаўляе аднапалатныпарлямэнт —Државні Збор. У адміністрацыйным пляне краіна падзеленая на 182 абшчыны і 11 гарадзкіх муніцыпалітэтў.
Насельніцтва налічвае каля 2 млн чалавек зь якіх 83,1% —славенцы, 2% —сэрбы, 1,8% —харваты, 1,1% —басьнійцы. Па веравызнаньні 57,8% насельніцтва вызнаюцькаталіцтва, ёсьцьмусульмане, лютэране, прыхільнікі іншых веравызнаньнях. Афіцыйная мова —славенская.
^P. Ramet, Sabrina (2008).«Democratization in Slovenia — The Third Stage». Serbia, Croatia and Slovenia at Peace and at War: Selected Writings, 1983—2007. LIT Verlag Münster. p. 272.ISBN978-3-03735-912-9.
