Кінатэатар (грэц.κινεμα + θέατρον — рух + відовішча) —будынак для паказу кінафільмаў, глядзельная зала якога абсталяванаягучнагаварыльнікам,кінапраектарам іэкранам. У 1895 г. уБэрліне (Нямеччына) у такой якасьці ўпершыню пачалі выкарыстоўвацьтэатар«Зімовы сад»(de). У 1910 г. у Бэрліне наплошчы Нолендорф(de) адчыніўся першы будынак, узьведзены адмыслова для кінапаказаў. У 1920-я гады будаваліся з разьмяшчэньнем глядзельнай залы на ўзор тэатраў. У 1928 г. уСтамфардзе(en) (графстваЛінкальншыр,Ангельшчына) узьвялі першы звышкінатэатар з мэталаканструкцыяў на 5 тыс. гледачоў. З 1930-я гг. у Заходняй Эўропе сталі будаваць залы на 1200—2200 месцаў. У 1990-я гг. пераважалі будынкі зкантрастам глухіх кубічных аб’ёмаў і вялікіх замкнёных паверхняў пярэдніхфасадаў. Глухія сьцены часта аздаблялімазаікай. Большасьцю абсталёўваліся для паказу звычайных і шырокафарматных фільмаў. Часам падтрымлівалася стэрэафанічнае гукаўзнаўленьне. Існавалі адмысловыя віды: дзённы, кругарамны, панарамны і стэрэафанічны. Сярэдняя ўмяшчальнасьць складала 200—1000 месцаў. Таксама ўзводзіліся будынкі зь некалькімі заламі, дзе адначасна паказвалі розныя фільмы. У шэрагу краінаў пры безупынным паказе фільмаў гледачам дазвалялася ўваходзіць у залу і выходзіць ва ўсялякі час. У Беларусі агульнапрынятым зьяўляецца пасэансавы паказ фільмаў[1].
На сьнежань 2011 г. у краіне працавалі 137 кінатэатраў, для якіх выраблялася па 7 фільмакопіяў — па адной на кожную вобласьць і на сталіцу — для прагляду асобнага фільма[2].
