Бастыён (па-лацінску:bastillio;па-француску:bastion;па-ангельску:bastion) — выступаючая часткавала абарончага збудаваньня паліганальнай формы (трохкутная, пяцікутная, серпавідная ці ромбавідная). Набастыёне разьмяшчалася абарончая артылерыя для абстрэлу ворага на далёкай адлегласьці і флянкаваньня сумежныхкурцінаў ібастыёнаў.
Лічыцца, што першым вядомым архітэктарам, які распрацоўваў форму паліганальнагабастыёна і першы ўжыў яе на практыцы ў сваіх раньніхкастэлях у Броліё (1484) і Цівіта Кастэляна (1494) быўфлярэнцінец Джуліяна да Сангала. Але першыя яго бастыёны заставаліся паліганальнымі па форме, тоеснымі цыліндрычнымбольвэркам цібастэям. Істотнай іх асаблівасьцю стаў караблепадобны вынас у бок зьнешняга вугла кастэлі. У 1503 годзе ў збудаванай ім цытадэлі Арэцабастыёны набываюць больш выразную форму, сэрцападобную форму. З 1524 году бастыёны распаўсюдзіліся па ўсёй паўднёвайІталіі іСіцыліі, якія знаходзіліся пад пагрозай турэцкага нападу.
Прыкладна зь сярэдзіны XVI стагодзьдзя італьянскія напрацоўкі ў фартыфікацыі пачынаюць актыўна распаўсюджвацца на астатняй тэрыторыі Эўропы. У 1529 годзе пачата ўзьвядзеньне сыстэмы якасна новых абарончых умацаваньняў ваколДрэздэну. У 1547 годзеВена ў стане надзвычай высокай небясьпекі турэцкага нападу атрымлівае ланцуг бастыённых умацаваньняў італьянскага ўзору.
Новы замак уСлуцку з чатырма полымі землянымі бастыёнамі ў галяндзкай манеры
Бастыёны сталі галоўным элемэнтам ва ўзьніклай аднайменнай бастыённай сыстэме фартыфікацыі. Эвалюцыя бастыёнаў ішла адпаведна разьвіцьцю фартыфікацыйных школ:
у стараіталіянскай сыстэме — абмураваныя вузкія тупакутныя,
у новаітальянскай — востракутныя абмураваныя,
у галяндзкай — пашыраныя земляныя тупакутныя і г. д.
Тыповыбастыён меў два бакі —фасы, што былі зьвернутыя ў напульны бок, два больш вузкіяфлянкі былі скіраваныя ў бок сумежныхкурцінаў ібастыёнаў, з асноўнай курцінай бастыён злучаўся шыяй абогоржай. Унутры ў італьянскіх школахбастыёны быліказэматаваныя. Фасы двух бастыёнаў ікурціна між імі старалі г. зв.бастыённы фронт.
.jpg)
