Raymond Aron (14 de marzu de 1905, VI Distritu de París – 17 d'ochobre de 1983, IV Distritu de París) foi unfilósofu,sociólogu y comentarista políticufrancés.
La filosofía de la historia y de la socioloxía alemana fueron les temes que más-y interesaron desque yera nueva. Analizando estes temes foi consciente de l'arbitrariedá de la historia polo que llega a la conclusión de la dificultá pa falar de "oxetividá histórica". Dientro d'esta mesma llinia de pensamientu establez que lo que más se podría averar a la oxetividá ye la metodoloxía pal estudiu d'esta disciplina. Foi unu de los grandes analistes de la sociedá actual y de l'actuación de los intelectuales d'esquierda. Trabayó estrechamente conCharles de Gaulle.
Fíu d'un abogáu xudíu, en1930 Aron recibe'l doctoráu en Filosofía de la Historia naÉcole Normale Supérieure. En1939, cuando empezó laSegunda Guerra Mundial, daba clase de Filosofía social na Universidá deToulouse, pero dexó la Universidá y apuntóse na fuercia aérea. Cuando Francia foi ganada, se exilió enLondres y apuntóse nes Fuercies de lliberación franceses y, ente1940 y1944 foi redactor xefe del periódicuLa France Llibre (Francia llibre) publicáu en Londres. Col fin de la guerra, tornó a París pa enseñar Socioloxía naÉcole Nationale d'Administration (1945-1947) y nelInstitut d'études politiques de Paris (1948-1954).
Empieza la so carrera como comentarista ya influyente columnista en1947 enLe Figaro y tres trenta años enL'Express. A partir de1958 ye profesor na Facultá de Lletres y Ciencies humanes de laSorbona de París. Collaboró tamién ente1968 y1972 cola radioEurope númberu 1 y ente1970 y1983 foi profesor de Socioloxía de la Cultura moderna nelColexu de Francia tamién en París. Foi presidente de l'Academia de Ciencies Morales y Polítiques de Francia.
En pallabres d'Edward Shils, Aron pasó de ser un abiertusocialista na so mocedá a convertise en"el más persistente, el más severu y el más cultu críticu delmarxismu y del orde social socialista – o más precisamentecomunista – del sieglu XX". Pero esi tránsitu nun foi un arrenunciu sinón que pensaba que los ideales que realmente han d'abrazase son aquellos que pueden algamar ensin destruyir lo que pretende defendese.
Envaloraba Aron que la sabiduría política taba en tener la capacidá d'escoyer la meyor forma d'actuar inda cuando la óptima nun tuviera disponible, como asocede siempres.“Naide diz nunca la última pallabra”, aportunaba,“y nun podemos xulgar a los nuesos adversarios como si nuesa mesma causa tuviera identificada cola verdá absoluta.”
Aron referir al Mitu de la Revolución” (como'l Mitu de la Izquierda” y el Mitu del Proletariáu”) y sostenía que resultaba tan engañador precisamente pol so curiosu poéticu: inducía la ilusión de que "tou ye posible", de que tou pue ser dafechu tresformáu nel fieru crisol de l'actividá revolucionaria. Combinar la doctrina de la inevitabilidad histórica col Mitu de la Revolución yera una receta pa la tiranía totalitaria.
Definíase comoreformista en contraposición alrevolucionariu, una y bones el reformista reconoz que'l verdaderu progresu ye contingente, parcial ya imperfectu. Ye contingente porque depende de la iniciativa individual y puede echase a perder; ye parcial porque los ideales nunca pueden consiguise toos coles mesmes sinón namái un duldosu pasu tres otru; ya imperfectu porque'l recalcitrante calter de la realidá – incluyendo l'aturbolinada realidá de la naturaleza humana – garantiza los errores, les frustraciones, les imperfecciones y la simple perversidad.
Caltenía la so oposición al comunismu porque"El comunismu ye una versión degradada del mensaxe occidental. Retién la so ambición de conquistar la naturaleza y ameyorar el destín de los humildes pero sacrifica lo que foi y tien que siguir siendo'l corazón mesmu de l'aventura humana: la llibertá d'investigación, la llibertá de discutiniu, la llibertá de crítica, y el votu."
Defendía la llibertá y la razón frente altotalitarismu políticu ya intelectual y elfundamentalismu. Frente a esti postreru proponía como mecanismu de defensa'lescepticismu, pero con cuidu de nun cayer na indiferencia pa nun llegar finalmente alnihilismu que consideraba fondamente negativu.
Aron reivindica les lleis propies de la conocencia n'oposición a les actitúes determinista y dogmáticu. Dende esta perspeutiva, considera que dada la enorme complexidá de los fenómenos políticos, éstos tienen de ser analizaos ensin cayer n'actitúes reduccionistes, visiones binaries o falsos moralismos. ComoMax Weber, Aron considera que la realidá nun puede ser aprehendida de manera global y les verdaes n'economía, en socioloxía y en ciencia política siempres son parciales y reflexen tan solo una parte de la complexidá social.
Na estensa obra lliteraria de Aron encétase una amplia gama de temes que van dende l'estudiu de los clásicos de la filosofía, la socioloxía y la ciencia política, a les reflexones sobre la guerra y la paz, al analís sobre'l papel de los intelectuales y al diagnósticu de la sociedá industrial. Una de les cualidaes más notables de la obra nun ye tantu la so estensión como la so independencia en rellación a los paradigmes reinantes nel mundu cultural y universitariu de la segunda posguerra, apoderáu por un pensamientu de corte marxista y a favor de les polítiques de laXunión Soviética. Nun goció de la popularidá deJean-Paul Sartre, col que compartió formación nos años venti naÉcole Normale Supérieure.
"El marxismu ye un elementu esencial del opiu de los intelectuales porque la so doctrina de la inevitabilidad histórica aisllar de poder ser rectificáu por daqué tan trivial como la realidá de los fechos"
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Raymond Aron.| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos:Q160640 Multimedia:Raymond Aron
.jpg)
