El llargor total del ríu ye de 3.180 km, siendo'l ríu más llargu de Paquistán. Drena una gran cuenca de más de 1.165.000 km² y tien un caudal añal envaloráu nunos 207 km³, lo que lo converten nel 21ᵉʳ más caudalosu del mundu. Empezando nos altores del mundu con glaciares, el ríu alimenta l'ecosistema de los montes templaos, llanures y paisaxes grebos. Xunto colos ríosJhelum,Chenab,Ravi,Sutlej,Beas y dos afluentes dende laJaiber Pastunjuá yAfganistán, el Indo forma'l delta del Indo de Paquistán, mentáu nelRig-veda (el testu más antiguu de la India, de mediaos delII mileniu e.C.) comoSapta Sindhu y nel testu iraniuZend Avesta comoHapta Hindu (significando dambos términos, ‘siete ríos').
El ríu Indo apurre los recursos hídricos clave pa laeconomía de Paquistán —especialmente'ltenada de laprovincia de Panyab, que representa la mayor parte de la producción agrícola de la nación, y de Sindh. El Indo tamién soporta munches industries pesaes y constitúi el principal suministru d'agua potable en Paquistán. Loscinco ríos que dan nome al Panyab son elJhelum,Chenab, elRavi, elBeas y elSutlej.
Antes de la división en 1947 de l'antigua India nos modernos estaos d'India y Paquistán, el Indo yera'l segundu ríu n'importancia de la rexón, dempués delríu Ganges, tantu en términos culturales como comerciales. Na actualidá'l ríu tamién da nome a la provincia paquistanina de Sind.
El ríu foi una fonte de plasmu mientres el periodu clásicu. El reiDarío I de Persia unvió aEscílax de Carianda a esplorar el Indo ente los años519 y 512 e.C., baxándolo hasta llegar al mar. Llamáu Hindós o Indós polos griegos y depués Indus polos autores llatinos, foi siempres conocíu n'Occidente pol so nome llatinizáu que tamién dio nome a laIndia (Bharat).
Afayáronse xacimientos paleolíticos nel valle del Indo enPothohar, cerca d'Islamabad, la capital de Paquistán, con ferramientes de piedra de lacultura Soan. Na antigua rexón deGandhara, tamién cerca de Islamabad, afayáronse enMardan evidencies de cueves habitaes dende hai 15.000 años.
Les principales ciudaes d'esta civilización,Harappa yMohenjo-daro, remontar a alredor de 3300 e.C., y representen dalgunos de los mayores asentamientos humanos del mundu antiguu. La civilización del valle del Indo estendíase al traviés de Paquistán, algamando al norte dende l'este del ríu Jhelum hastaRopar, nel Sutlej cimeru. Los asentamientos de la mariña estender dendeSutkagan Dor, en Paquistán, na frontera d'Irán, hasta Kutch, nel estremu oriental de Paquistán. Hai un xacimientu d'esta cultura del Indo nelAmu Darya en Shortughai, nel norte d'Afganistán, y otru enAlamgirpur nelríu Hindon (un afluente delríu Yamuna, y por tanto, del Ganges) que s'atopa a namái 28 km deNueva Delhi. Hasta la fecha, atopáronse más de 1.052 ciudaes y poblaos, principalmente na rexón xeneral delrío Ghaggar-Hakra y los sos afluentes. Ente los asentamientos tán los que fueron principales centros urbanos de Harappa y Mohenjo-Daro, segúnLothal,Dholavira,Ganeriwala yRakhigarhi. Namái de 90 a 96 de los 800conocencies más conocíes de la cultura del valle del Indo afayáronse nel ríu Indo y los sos afluentes. El Sutlej, agora un afluente del Indo, en dómines de Harappa, desaguaba dacuando nel Ghaggar-Hakra, en que la so cuenca atopar más sitios de la cultura de Harappa qu'a lo llargo del propiu Indo.
La mayoría d'estudiosos creen que los asentamientos de lacultura de les tumbes de Gandhara de los primeresindo-arios floriaron na rexón deGandhara a partir del 1700 e.C. hasta'l 600 e.C., cuando Mohenjo-Daro y Harappa yá fueren abandonaes.
Los primeros europeos que se sabe que reconocieron esti ríu fueron les huestes greco-macedonies d'Alexandru Magnu que nel Indo práuticamente atopó la llende oriental del so imperiu, yá que les sos fuercies retirar a lo llargo del cursu meridional del ríu a la fin de la campaña d'Asia dempués de la conquista lo que güei ye Paquistán, xuniéndolo al Imperiu helénicu. El nome Indus utilizar nel llibru deMegástenesIndica pal poderosu ríu cruciáu por Alexandru, basándose nel rellatu contemporaneu deNearchus. «Indus» ye un deriváu helénicu deliraniu Sindus, que de la mesma deriva de Sindhu, el nome del Indo nelRig-veda, una y bones el ríu ta consideráu, poloshinduistes, unu de lossiete ríos sagraos de la India. El términusánscritusindhu significa genéricamente ‘ríu' o ‘mar', probablemente a partir d'un raigañusidh que significa ‘alloñar'. El términu Sindhu apaez 176vegaes nelRig-veda, 95vegaes en plural, utilizáu más de cutiu nel significáu xenéricu. Yá nelRig-veda, sobremanera nos últimos himnos, el significáu de la pallabra amenorgar al referise al ríu Indo en particular, como por casu, na llista de los ríos delNadistuti sukta. Esto dio llugar a l'anomalía d'un ríu de xéneru masculín: tolos demásríos rigvédicos son femeninos, non solo gramaticalmente, siendo imaxinaos como dioses y comparaes con vaques y yegües que daben lleche y mantega.
A partir de los datos apurríos polos autores griegos qu'empezaron a mentar la pallabraIndia en referencia a tolsubcontinente Indiu, depués los autores llatinos falaríen d'unaIndia cisgangética (la India d'esti llau del Ganges) y de unaIndia transgangética (la India del otru llau del Ganges).
D'antiguo losperses y otros pueblos de llingües iranies llamaben Sindhu a esti ríu, estendiendo esi nome a los habitantes de tolsubcontinente indiu, col nome de Sindhustán (‘país [del] Sindhu').
El Indo formó una frontera natural ente'l subcontinente indiu y la so frontera colameseta iranina, una rexón qu'inclúi'lBaluchistán pakistaní,Jaiber Pastunjuá, según Afganistán, Taxiquistán ya Irán. Foi cruciáu polos exércitos d'Alexandru Magnu —les sos fuercies macedonies retirar a lo llargo del cursu meridional del ríu a la fin de la campaña d'Asia dempués de la conquista lo que güei ye Paquistán y xunir al Imperiu helénicu. Les llanures del Indo tamién tuvieron so la dominación delimperiu persa y delimperiu de Kushan. Los exércitos musulmanes deMuhammad bin Qasim,Mahmud de Gazni,Mohammed de Ghor,Tamerlán yBabur tamién cruciaron el ríu pa cutir nes rexones interiores del Panyab y más al sureste.
La pallabra«India» deriva del ríu Indo. Na Antigüedá, primeramente «India» referir a la rexón de Paquistán que s'asitia a lo llargo de la vera este del ríu Indo, pero hacia l'añu300 e.C., los escritores griegos como Megasthenes aplicaron el términu al subcontinente que s'estiende más escontra l'este.[1]
La fonte tradicional del ríu ye Senge Khabab (‘boca del lleón'), un manantial perenne, non bien lloñe del sagráumonte Kailash, y caracterízase per una llarga llinia de baxu de tibetanoschortens. Hai otros afluentes cercanos que posiblemente pueden formar un cursu d'agua más llargo que'l Khabab Senge, pero a este, toos dependen de la nieve dilío. Elríu Zanskar, que desagua nel ríu Indo enLadakh, tien un volume d'agua mayor que'l mesmu Indo enantes d'esi puntu.[2]
Esa nueche na tienda [al pie de Senge Khabab] pregunte a Sonmatering cual de los afluentes del Indo, que cruciamos esta mañana, yera'l más llargu. Toos ellos, dixo, empiecen siquier a un día a cuerpu dende equí. El Bukhar empieza cerca del pueblu de Yagra. La fonte del Lamolasay ta nun llugar santu: hai un monesteriu ellí. El Dorjungla ye un paséu bien llargu y difícil, tres díes seique, y hai munches roques afilaes; pero la so agua ye clara y azul, d'ende'l nome d'otru afluente, Zom-chu, que Karma Lama traduz como «agua azul». El Rakmajang naz nun llagu escuru llamáu'l mar Negru. Unu de los más afluentes más llargos —y polo tanto un candidatu a ser la fonte téunica del ríu— ye'l Kla-chu, el ríu que cruciamos por una ponte ayeri. Tamién conocíu como'l Lungdep Chu, desagua nel Indo dende'l sureste, y naz a un día de camín dende Darchen. Pero Sonamtering aportuna en que'l Dorjungla ye'l más llargu de los trés tipos d'agua» que cayen nel Seng Tsanplo ['río Lleón' o Indo].
That night in the tent [next to Senge Khabab] I ask Sonmatering which of the Indus tributaries which we crossed this morning is the longest. All of them, he says, start at least a day's walk away from here. The Bukhar begins near the village ofYagra. The Lamolasay's source is in a holy place: there is a monastery there. The Dorjungla is a very difficult and long walk, three days perhaps, and there are many sharp rocks; but it its water is clear and blue, hence the tributary's other name, Zom-chu, which Karma Lama translates as 'Blue Water'. The Rakmajang rises from a dark lake called the Black Sea. One of the longest tributaries — and thus a candidate for the river's technical source — is the Kla-chu, the river we crossed yesterday by bridge. Also known as the Lungdep Chu, it flows into the Indus from the south-east, and rises a day's walk from Darchen. But Sonamtering insists that the Dorjungla is the longest of the 'three types of water' that fall into the Seng Tsanplo ['Lion River' or Indus].
Empires of the Indus: The Story of a River, Alice Albinia (2008).[2]
Nel branu de2010 el ríu viose enchíu en numberosos puntos provocando una de lesmayores hinchentes de la hestoria de Paquistán.
Naz nelTíbet (China), a un altor de 5500msnm, siguiendo'l so cursu al traviés d'en direición noroeste, pa depués travesar larexón de Caxmir y xirar escontra'l sur pa enfusase enPaquistán y percorrelo tou a lo llargo. En pasando pela ciudá d'Hyderabad, desagua nundelta bañando les mariñes del puertu deKarachi, primer capital dePaquistán.
El llargor total de ríu varia, según les fontes, ente los 2.900 y los 3.180 km. El caudal mediu ye de 6.700m³/s y drena una amplia cuenca de 1.081.700km². Na so desaguada nelmar d'Omán, el Indo forma un estensu y fértil delta, con una superficie de 7.770 km².
El Indo, nominalmente, empieza mui cerca de la frontera oriental de laRexón Autónoma del Tíbet, enChina, na pequeña llocalidá deShiquanhe, na confluencia de los ríosSengge Zangbo yGar, que drenan los cordales de Nganglong Kangri y Gangdise Shan y escurren por dalgún d'abarganar principales del cordal delHimalaya. El Sengge (tibetanu:སེང་གེ་ཁ་འབབ།, tamién Shiquan oShiquan He (enchinu:獅泉河), la fonte más alloñada con un llargor de 430km, naz na redoma del sagráullagu Manasarovar, a un altor de 5500m y escurre en direición noroeste. El Indo, como tal, tamién flúi escontra'l noroeste y crucia aína la frontera china ya ingresa na India.
Confluencia del Zanskar y el Indo (na parte inferior).El Indo en Alchi (Ladakh).
N'India, onde suel llamase ríu Sind, escurre al traviés del estáu deJammu y Caxmir, na rexónLadakh, xusto al sur del cordal delKarakoram. En pasando peles pequeñes llocalidaes deNyoma (1.350 hab.[3]) yUpshi (165hab.). A partir d'equí la carreteera NH-21 acompaña al ríu, que llega a una zona na qu'hai bastantes monesterios, como los de Stakna, Mashro, Thikse y Shey, y llega aLeh (27.513hab. en 2001), l'antigua capital del reinu de Ladakh. Nel valle una nueva carretera acompaña al ríu, la NH-1D, y llueu llega aPhey (331 hab.). Recibe dempués pela esquierda al primeru de los sos afluentes d'importancia, elríu Zanskar. Sigue poles pequeñes aldegues de Nimu, Alchi yTingmosgang y nesta zona'l Indo bordia pel norte'l granParque Nacional Hemit, con 4400km², el mayor parque indiu, establecíu en 1981. En calteniendo la direición noroeste, sale d'India ya ingresa en Paquistán.
Al poco d'entrar en Paquistán, na rexón delBaltistán, na provincia deGilgit-Baltistán, recibe pela esquierda, procedente del sur, alríu Suru y depués, pela derecha, a los ríosShyok (550 km) y alShigar (62 km), en que la so confluencia ta la pequeña ciudá deSkardu (unos 30.000 hab. en 2000), que cunta con un pequeñu aeropuertu bien usáu polos aficionaos al trekking. Sigue en direición noroeste y vuélvese escontra'l sur, xusto al recibir, pela derecha, alríu Gilgit (450 km). Dende equí sigue'l valle la N-35 (que llega dende'l valle del Gilgit), conocida comocarretera del Karakórum, que coneuta la ciudá china deKashgar cola capital pakistaní,Islamabad (con un percorríu de 1.200 km). Bordia pel norte'lNanga Parbat, escurriendo ente xigantescos gargüelos, de 4.500-5.200 m de fondura.
Pasa por Chilas y al poco llégase a un llugar onde s'empecipió n'ochobre de 2011 la construcción o la presa de Diamer-Bhasha, que va tener una potencia instalada de 4500MW, asitiada casi na frontera d'India. Llega dempués un curtiu tramu, ente Dudishaj y Sazin nel que'l ríu señala la frontera enteGilgit-Baltistán yJaiber Pastunjuá (Khyber Pakhtunkhwa).
Recibe dempués al pequeñu ríu Kondia, pela derecha, y algama la llocalidá de Dassu, Palas yBesha. Algámase depués la llarga cola delbanzáu de Tarbela (con una superficie de 250km² y un llargor d'unos 60-70km), que tamién recibe les agües de los ríos Dor y Siran. La presa, construyida ente 1968 y 1974, contribúi al control de los hinchentes, a la regación y a la xeneración hidroeléctrica (3478MW). Xusto dempués de la presa'l ríu sale de los montes ya ingresa nes amplies llanures del Panyab, ente les les importantes ciudaes dePeshawar yRawalpindi. Sigue un pequeñu tramu nel que'l so cursu estremar en munchos ramales, enxareyaos y cambiantes, con bastantes pequeñes islles ente ellos. Dende equí y mientres un bon tramu, el Indo va ser la llende ente les provincies de Pastunjua Jáiber y la delPanyab, al este. Elríu Kabul (700km) xúnese-y aína, pela derecha, cerca de la llocalidá d'Attock (69588hab. en 1998).
Sigue'l so camín poles llanures del Panyab en direición xeneral sur, recibiendo ríos per dambes márxenes, como'l Kohat Toi (derecha). Pasa pela históricu ciudá deMakhad, dempués recibe alríu Soan (250 km), pela esquierda, y llega a Mari. Sigue agües embaxo porDera Ismail Khan (109.686 hab., est. en 2009) y recibe, pela derecha, alríu Gumal (400 km), y dempués, pela esquierda, daqué enantes de llegar a la ciudá deMithankotal más importante de los sos afluentes, elríu Panijnad, un curtiu ríu de solu 71 km que lleva les agües de los cinco ríos del Panyab (ta formáu pola confluencia de dos llargos ríos: elríu Chenab (1.242 km) —colos sos subafluentes elríu Jhelam (740 km) y elríu Ravi (725 km)— y elríu Sutlej (1.370 km) —col so subafluente elríu Beas, 470 km). Más allá d'esta confluencia, el ríu foi llamáu dalguna vegada río Satnad (Sat = siete,Nadi = ríu), yá que lleva nesi momentu les agües del Kabul, del Indo y de los cinco ríos del Panyab.
Algama dempués la presa de Guddu, construyida ente 1957-62 pal control del Indo, xusto na frontera colaprovincia de Sind. Sigue porRohri (224.362 hab. en 2002), Sanghar y llega a una nueva presa, la de Sukkur, construyida ente 1923-32, pal riego y control de los hinchentes, cerca de la homónima ciudá deSukkur (493.438 hab.). Pasa dempués porLarkana (456.544 hab.) y mui cerca de les ruines deMohenjo-Daro. Sigue porSehwan (35.264 hab.), al llau delllagu Manchar, un banzáu construyíu nos años 1930 d'ente 350-520 km² alimentáu por dos canales derivaes del Indo. Llega dempués aJamshoro y a la ciudá d'Hyderabad (1.578.367 hab.), la ciudá más poblada de tol so cursu. Pasa cerca delllagu Keenjhar y termina nun gran delta al este deThatta.
La zona del delta del Indo ta considerada como una de les rexones ecolóxiques más importantes del planeta. Nesti ríu puede atopase una especie única dedelfín, el delfín del ríu Indo (Platanista minor), especie bien paecida a la qu'habita nel ríu Ganges. Según un censu efeutuáu nel2001 había un total de 1.100 exemplares vivos d'esticetaceu.
El Indo ye unu de los pocos ríos del mundu qu'esperimenten el fenómenu delmacareo. El sistema del Indo ye en gran parte alimentáu poles nieves y los glaciares de los cordales tibetanos del Himalaya, Karakorum y Hindu Kush; de les agües del estáu indiu deJammu y Caxmir y de les de lesÁrees del Norte de Paquistán, respeutivamente. El caudal del ríu ta determináu tamién poles estaciones del añu —menguando enforma pel hibiernu y esperimentando hinchentes de les sos veres nos meses delmonzón, de xunetu a setiembre. Tamién hai evidencies de cambeos constantes nel cursu del ríu dende la prehistoria —esviar escontra l'oeste dende la desaguada nelRann de Kutch y xunto a lespraderíes de Banni dempués del terremotu de 1816.[4][5]
El ríu Indo alimenta l'abanicu submarín del Indo, que ye'l segundu cuerpu sedimentariu de la Tierra, con unos 5 millones de km³ de material erosionado de los montes. Los estudios de los sedimentos nel modernu ríu indiquen que los montes delKarakorum, nel norte de Paquistán, son la fonte más importante de material, siendo l'Himalaya la siguiente mayor contribución, na so mayoría al traviés de los grandes ríos del Panyab (esto ye, elJhelum, elChenab, elRavi, elSutlej y elBeas). L'analís de los sedimentos del mar d'Omán demostró que hai más de cinco millones d'años, el Indo nun taba conectáu colos ríos del Panyab que fluyíen nel so llugar escontra l'este nelGanges y que fueron prindaos más tarde.[7] Trabayos pioneros amosaron que'l sable y el llimu del oeste del Tíbet, llevaben llegando al mar Arábigu dende faía 45 millones d'años, lo qu'implicaría la esistencia d'un antiguu ríu Indo, nesi momentu.[8] El delta d'esti proto-ríu Indo foi darréu atopáu na cuenca de Katawaz, na frontera enteAfganistán yPaquistán. El Indo, acordies con l'antiguaRigveda, yera'lSaraswati que fluyía dende l'Himalaya al traviés de Paquistán escontra'lmar Arábigu.
Na rexón deNanga Parbat, les cantidaes masives d'erosión causaes pel ríu Indo, que siguieron a la captura y l'esviadura al traviés d'esta área, piénsase qu'acarretaron roques de la corteza media ya inferior a la superficie.[9]
Los rellatos sobre'l valle del Indo dende los tiempos de la campaña d'Alexandru indiquen qu'había una cobertoria forestal saludable na rexón, que reculó considerablemente. L'emperador mogolBabur escribió nes sos memories (elBaburnama) qu'atopó rinocerontes nes sos riberes. L'ampliadeforestación y la interferencia humana na ecoloxía de lesllombes Shivalik dio llugar a un marcáu deterioru de la vexetación y de les condiciones de crecedera. Les rexones del valle del Indo son agora grebes con escasa vexetación. L'agricultura sofitar en gran parte por cuenta de les obres de regación.
El ciegudelfín del ríu Indo (Platanista gangetica minor) ye una subespecie de delfín que namái s'atopen nel ríu, anque d'antiguo tamién apaecíen nos sos afluentes. ElFondu Mundial pa la Naturaleza diz que ye unu de los cetáceos más amenaciaos, con namái unos 1.000 especímenes.[10]
El pexe palla del ríu (Hilsa) ye una delicia pa les persones que viven a lo llargo del ríu. La población de pexes nel ríu ye moderadamente alta, siendoSukkur,Thatta yKotri los principales centros pesqueros, toos nel cursu inferior de Sindh. Sicasí, les preses y el riego fixeron de la piscicultura una actividá económica importante. El gran delta, asitiáu al sureste de Karachi, foi reconocíu polos conservacionistas como una de les rexones ecolóxiques más importantes del mundu. Equí'l ríu convertir en banzaos, regueros y regatos y alcuéntrase col mar en niveles superficiales. Los pexes marinos atópense equí a esgaya, incluyendoreinetas ycamarones.
El Indus ye'l provisor más importante de recursos hídricos pa les llanures del el Panyab y de Sindh, que constitúin la columna vertebral de l'agricultura y la producción d'alimentos en Paquistán. El ríu ye especialmente críticu cuando l'agua ye escasa na parte baxa del valle del Indo. Construyir por vegada primer canales de riego polos pobladores de la civilización del valle del Indo y, más tarde, polos inxenieros delimperiu Kushan y delimperiu mogol. La moderna regación foi introducida polaCompañía Británica de les Indies Orientales en 1850, construyendo nueves canales y reparando les antigües canales. Los británicos supervisaron la construcción d'una de les redes de riego más complexes del mundu. Lapresa de Guddu tien 1.350 m de llargu, irrigando los distritos deSukkur,Jacobabad,Larkana yKalat. Lapresa de Sukkur sirve a más de 20.000 km².
Dempués de la independencia de Paquistán, roblar en 1960 ente India y Paquistán un tratáu sobre'l control de les agües, garantizando que Paquistán recibiría l'agua del ríu Indo y los sos dos afluentes occidentales, elJhelum y elChenab, con independencia del control agües arriba de la India.[11] ElProyeutu Cuenca del Indo consistió principalmente na construcción de dos banzaos principales, lapresa de Mangla, construyida nel ríu Jhelum, y lapresa de Tarbela, construyíu sobre'l ríu Indo, xunto con preses subsidiarias.[12]L'Autoridá pal Desenvolvimientu de l'Agua y la Enerxía de Paquistán» (Pakistan Water and Power Development Authority) entamó la construcción de la canal d'enllaz del Chashma-Jhelum —que xune les agües del Indo y del Jhelum—, ampliando'l suministros d'agua a les rexones deBahawalpur yMulten. Paquistán constrúi lapresa de Tarbela, cerca deRawalpindi —de 2.743 m de llargu y 143 m d'altu, con un llargu banzáu d'unos 80 km. La presa deKotri, cerca d'Hyderabad, tien 915 m de llargu y ufierta un suministru adicional a Karachi. Lapresa Taunsa, cerca deDera Ghazi Khan, produz 100.000 quilovatios de lletricidá. La gran vinculación de los afluentes col Indo ayudó a espublizar los recursos hídricos nel valle dePeshawar, nelJaiber Pastunjuá. L'amplia regación y los proyeutos de preses constitúin la base pa les grandes producciones pakistaníes de cultivos como'lalgodón, lacaña d'azucre y eltrigu. Les preses tamién xeneren lletricidá pa la industria pesao y los centros urbanos.
Los habitantes de les rexones que traviesa'l ríu Indo son diversos n'etnia, relixón, oríxenes nacionales y llingüísticos. Nel cursu norte del ríu, nel estáu indiu deJammu y Caxmir, vive'l pueblubudista deLadakh, de valores tibetanos, y losdards de la familia indo-ariu o dárdica, que practiquen elbudismu y elislamismu. Depués báxase en Baltistán, nel norte de Paquistán, pasando pela principal ciudá de Balti,Skardu. A midida que sigue al traviés de Paquistán, el Indo forma una frontera distintiva de etnicidad y cultures: na ribera occidental la población ye mayoritariamentepaxta,baluchí, y d'otrosiranios de valores, con estrechos llazos culturales, económicos y étnicos col este d'Afganistán y partes d'Irán; les riberes orientales tán en gran parte poblaes porpueblos indoarios, como lospanyabís y lossindhis. Nel norte del Panyab y enJaibér Pastunjuá, conviven tribus d'etnia paxta con pueblosdardic nes llombes (Khowar,Kalash,Shina, etc.), burushos (nelvalle de Hunza), ypanyabís. Na provincia de Sindh, formen les poblaciones locales pueblos de tradiciónsindhi. Na ribera occidental del ríu viven losbaluchis y los pueblos paxtos delBaluchistán.
Imaxe en falsu color de los hinchentes a lo llargo del ríu.
El Indo ye un recursu estratéxicu vital pa la economía y sociedá de Paquistán. Dempués de la independencia d'India y Paquistán en 1947, l'usu de les agües del Indo y de los sos cinco afluentes orientales convertir nuna gran disputa ente dambes naciones. Les canales de riego del valle de Sutlej y deBari Doab fueron estremaos -coles canales escurriendo sobremanera en Paquistán y les preses de cabecera na India qu'atayaben el suministru en delles partes de Paquistán. La esmolición pola construcción n'India de grandes preses en diversos ríos del Panyab, que podríen socavar el suministru fluyíu a Paquistán, según la posibilidá de que la India pudiera esviar los ríos na dómina de la guerra, causó consternación política en Paquistán.Tres la celebración de conversaciones diplomátiques cola mediación del Bancu Mundial, India y Paquistán roblaron en 1960 elTratáu de les Agües del Indo. Esti tratáu dio a la India'l control de los trés ríos más orientales del Panyab, el Sutlesh, el Beas y el Ravi, ente que Paquistán llogró'l control de los trés ríos occidentales, el Jhelum, el Chenab y el Indo. India caltuvo'l derechu d'usu de los ríos occidentales salvu pa proyeutos de riego. (Vease'l discutiniu sobre una recién apuesta sobre un proyeutu hidroeléctricu nel Chenab (non del Indo), conocíu como'lProyeutu Baglihar).
Les pelegrinación hindús a los llugares sagraos alcontraos a veres del ríu fueron una fonte de conflictu cola población llocal de Caxmir, que se quexen de la invasión de les sos tierres tradicionales por nacionalistes hindús de les partes más fondes de la India.
Esisten esmoliciones de que la deforestación estensiva, la contaminación industrial y el calentamientu global tán afectando a la vexetación y a la fauna del delta del Indo, según tamién a la producción agrícola. Tamién esiste la esmolición de que'l Indo puede tar camudando'l so cursu escontra l'oeste, anque esa progresión yá asocede dende va sieglos. En numberoses ocasiones, la obstrucción de sedimentos por cuenta de un mal caltenimientu de les canales afectó a la producción agrícola y a la vexetación. Amás, el calor estremo causó que l'agua se evapore, dexando depósitos de sal que faen les tierres inútiles pal cultivu.
Apocayá, India entamó la construcción de preses nel ríu, en violación del Tratáu de les Agües del Indo, lo qu'amenorga'l caudal en Paquistán y causó que Paquistán llevara l'asuntu a los tribunales internacionales d'arbitraxe. Esto enterrió les rellaciones ente dambos países.
Lapandu tibetanu tien la tercera mayor reserva de xelu del mundu. Qin Dahe, antiguu xefe de l'Alministración Meteorolóxica de China, dixo que'l recién ritmu rápidu de la fusión y l'aumentu de les temperatures sería bonu pa l'agricultura y el turismu nel curtiu plazu, pero emitió una fuerte alvertencia:
Les temperatures tán aumentando cuatro veces más rápidu que n'otres partes de China, y los glaciares tibetanos tán retirándose a una velocidá mayor qu'en cualesquier otra parte del mundu... Al curtiu plazu, esto va faer que los llagos espándanse y causen hinchentes y ádenes de folla. A la llarga, los glaciares constitúin elementos vitales del ríu Indo. Una vegada que sumen, los suministros d'agua en Paquistán van tar en peligru.
Temperatures are rising four times faster than elsewhere in China, and the Tibetan glaciers are retreating at a higher speed than in any other part of the world... In the short term, this will cause lakes to expand and bring floods and mudflows.. In the long run, the glaciers are vital lifelines of the Indus River. Once they vanish, water supplies in Pakistan will be in peril."
Hai [sic] datos insuficientes pa dicir lo que va asoceder hasta'l Indo —diz David Grey, asesor senior de l'agua del Bancu Mundial nel sur d'Asia—. "Pero toos tenemos medranes bien desagradables de que'l caudal del Indo podría trate seriamente, seriamente afeutáu pol destemple de los glaciares de resultes del cambéu climático y amenorgar seique nun 50% —. Agora, ¿qué significa eso pa una población que vive nun desiertu [onde], ensin el ríu, nun habría vida? Nun sé la respuesta a esa entruga —diz —. Pero tenemos que tar esmolecíos por eso. Fondamente, fondamente esmolecíos.
There is [sic] insufficient data to say what will happen to the Indus," says David Grey, the World Bank's senior water advisor in South Asia. "But we all have very nasty fears that the flows of the Indus could be severely, severely affected by glacier melt as a consequence of climate change," and reduced by perhaps as much as 50 percent. "Now what does that mean to a population that lives in a desert [where], without the river, there would be non life? I don't know the answer to that question," he says. "But we need to be concerníi about that. Deeply, deeply concerníi."
En xunetu de 2010, tres unes fuertes y anormales agües delmonzón, el ríu Indo alzóse percima de les sos veres y empezó a anubrir los terrenes próximos. L'agua siguió mientres los siguientes dos meses, afarando grandes árees de Paquistán. En Sindh, el Indo enchióse cerca deSukkur el 8 d'agostu, anubriendo l'aldega de Mor Khan Jatoi.[15] A principios d'agostu, el mayor hinchente mover escontra'l sur a lo llargo del Indo dende les rexones del norte gravemente afeutaes pel oeste del Panyab, onde se destruyeron a lo menos 570.000 hectárees de tierres de cultivu, y la sureña provincia de Sindh.[16] En setiembre de 2010, más de dos mil persones morrieren[17] y más d'un millón de llares fueron destruyíos desque empezó l'hinchente.[18]
↑Henry Yule:«India, Indies»Archiváu 2012-06-28 enarchive.today, enHobson-Jobson:A glossary of colloquial Anglu-Indian words and phrases, and of kindred terms, etymological, historical, geographical and discursive. Editáu por William Crooke. Londres: J. Murray, 1903.
1234567J.G. Droysen, Geschichte Alexanders der Grossen, 1833
↑Clift,Peter D.;Blusztajn, Jerzy(15 d'avientu de 2005).«Reorganization of the western Himalayan river system after five million years ago».Nature438(7070):páxs.1001–1003.doi:10.1038/nature04379.PMID16355221.
↑Clift,Peter D.;Shimizu, N.; Layne, G.D.; Blusztajn, J.S.; Gaedicke, C.; Schlüter, H.-O.; Clark, M.K.; and Amjad, S.(August 2001).«Development of the Indus Fan and its significance for the erosional history of the Western Himalaya and Karakoram».GSA Bulletin113(8):páxs.1039–1051.doi:10.1130/0016-7606(2001)113<1039:DOTIFA>2.0.CO;2.
↑Zeitler,Peter K.;Koons, Peter O.; Bishop, Michael P.; Chamberlain, C. Page; Craw, David; Edwards, Michael A.; Hamidullah, Syed; Jam, Qasim M.; Kahn, M. Asif; Khattak, M. Umar Khan; Kidd, William S. F.; Mackie, Randall L.; Meltzer, Anne S.; Park, Stephen K.; Pecher, Arnaud; Poage, Michael A.; Sarker, Golam; Schneider, David A.; Seeber, Leonardo; and Shroder, John F.(October 2001).«Crustal reworking at Nanga Parbat, Pakistan: Metamorphic consequences of thermal-mechanical coupling facilitated by erosion».Tectonics20(5):páxs.712–728.doi:10.1029/2000TC001243.
Albinia, Alice. (2008)Empires of the Indus: The Story of a River. First American Edition (20101) W. W. Norton & Company, New York.ISBN 978-0-393-33860-7.
