Tres la muerte d'Enrique I, foi unxíu ycoronado n'Aquisgrán en936 col títulu carolinxu deRex et sacerdos ('Rei y sacerdote'). Tuvo la vocación de restaurar l'imperiu deCarlomagno (Imperiu carolinxu) y ye'l primer representante delSacru Imperiu Romanu Xermánicu. Cola eficaz ayuda de l'alta xerarquía eclesiástica —en manes de los sos amigos y familiares— y de los duques deFranconia,Suabia,Lorena yBaviera, Otón llogró consolidar rápido la so posición.
La so política esterior dirixóse primeramente a la Península Itálica, onde sostuvo los derechos d'Adelaida d'Italia frente al reiBerengario II d'Ivrea. N'entrando victoriosu enPavía, en951, siguiendo de nuevu la tradición carolinxa, fíxose proclamar rei de los francos y loslombardos, pa casase de siguío con Adelaida. Ante esto, Berengario venció y aceptó rindi-y vasallaxe, polo que se-y fixo un buecu na repartu del poder y recibió el títulu de rei d'Italia.
P'allegar tan rápido en socorru de Adelaida, Otón aprovechó l'exércitu del so fíu mayorLiudolfo, qu'acababa d'invadirLombardía aprovechando la inestabilidá na zona. Al apoderase d'esti exércitu y casase dempués con Adelaida, Otón atayaba toles ambiciones del so fíu n'Italia. Liudolfo sintióse bien cafiante por esti motivu, y pocu dempués, nel953, remontar contra'l so padre cuntando col sofitu del so cuñáuConrado el Colloráu. Pero Otón entartalló la rebelión del so fíu un añu más tarde cola ayuda d'Enrique I, duque de Baviera.
Nel este, Otón I collechó un importante ésitu al ganar nabatalla de Lechfeld (955) a losmaxares, colo qu'alloñó'l peligru qu'esti pueblu representaba pa los territorios orientales del so reinu. Esta victoria foi capital pal reagrupamientu de la llexitimidá xerárquica nuna superestructura política, que taba disgregándose a la manera feudal dende'l sieglu anterior. Esi mesmu añu dirixó les sos armes contra loseslavos delElba, a los cualos venció nabatalla de Recknitz, aición qu'impulsó la espansión xermánica escontra l'este.
Alianza cola Ilesia y coronáu emperador de los romanos
En961, venceyó al so fíuOtón II al poder, según el procedimientu empecipiáu pol so padre Enrique, pa garantizar una socesión pocu conflictiva. Poco dempués atendió'l pidimientu d'ayuda del papaXuan XII y coló a Italia pa defender los derechos del pontífiz frente a les intromisiones de Berengario. Foi coronáu emperador el2 de febreru de962. La coronación d'Otón I resucitó per segunda vegada'lImperiu romanu d'Occidente (la primera foi conCarlomagno), que yera l'estáu territorial más grande d'Europa. L'alianza col Papa duró pocu, una y bones ésti llueu camudó les sos idees polítiques. Otón coló entós sobreRoma y deponer, pero los romanos nun vencieron nin aceptaron al Papa nuevu,Lleón VIII, impuestu pol emperador, y a la muerte deXuan XII escoyeron aBenitu V. Tres una nueva campaña en966, Otón I consiguió por fin afitase y que'l so fíu fora nomáu emperador.
Sol patronalgu d'Otón I y los sos inmediatos socesores producióse'l llamáu «Renacimientu otoniano», una llindada renacencia de lesartes y l'arquiteutura. La renacencia otoniano manifestar en dellesescueles catedralicies alicaes, como la de Bruno I, arzobispu deColonia, y na producción de manuscritos allumaos, la principal forma artística de la dómina, d'un puñáu descriptoria d'élite, comoQuedlinburg, fundáu por Otón en936. Les abadíes imperiales y la corte imperial convertir en centros de la vida relixoso y espiritual, empuestos pol exemplu de muyeres de la familia real. Otón quedó escupuliciáu pol estáu de la lliturxa en Roma, asina qu'encargó el primerLlibru Pontifical, un llibru llitúrxicu que contenía tanta oraciones como instrucciones sobre'l ritu. La compilación delPontifical romanu-xermánicu, como se-y llama anguaño, foi supervisada pol arzobispu Guillermo deMainz.
Los emperadores nun gociaben d'un poder absoluto onde, como nel códigu romanu delDigesto, el rei yera la "llei viva". Sinón que tuvieron delles torgues que nun dexaben actuar al so brazu llibremente. Los trés principales fueron les siguientes.
El Sacru Imperiu taba estremáu en grandesdominio feudales, que los sos dueños defendíen enérxicamente la so llibertá d'aición, y los emperadores nun llograron crear instituciones comunes a tol país nin establecer nes diverses rexones funcionarios que fixeren respetar la so voluntá. Los grandes señores feudales caltuvieron celosamente el principiu de laeleición imperial y torgaron que pola tresmisión hereditaria afirmárase l'autoridá imperial.
Otru factor de debilidá imperial foi la xunta, so un mesmu cetru, de territorios heteroxéneos, como'l norte d'Italia, que la so población difería enforma por raza, tradición y costume de los xermanos y a la que losAlpes dixebraben naturalmente d'Alemaña.
Arriendes de la restauración del Imperiu, Otón I afirmó'l derechu de los emperadores a intervernir na eleición de los pontífices, pero tal facultá sumió desque'l papaNicolás II (1059) estableció que la eleición pontificia sería privativa delCónclave o colexu decardenales. L'antagonismu ente papes y emperadores subsistió aviváu pola pretensión imperial, aguantada pol pontificáu, de sojuzgar a Italia.
Les rellaciones ente los emperadores y los pontífices, xefes absolutos de laIlesia d'Occidente, abondaron en conflictos que debilitaron el poder imperial y papal.
La dinastía de Saxonia namái duró dos generaciones dempués d'Otón I. A principios delsieglu XI (1024) algamó'l tronu la familia ducal deFranconia. Mientres un sieglu la eleición imperial recayó nesta familia, a la que pertenecieronEnrique IV, l'emperador humildáu enCanossa, yEnrique V, quien celebró cola Ilesia'lconcordatu de Worms.
