Lleva'l so nome pol puertu d'Ojotsk, el primer asentamientu rusu nelAlloñáu Oriente.
Enidioma xaponés, esti mar llamábase tradicionalmenteHokkai (北海), o «mar del Norte», pero como esti términu utilízase agora pa referise almar del Norte européu, el nome camudóse porOhōtsuku-kai (オホーツク海), que ye una treslliteración del nome rusu. Amás, lasubprefeutura de Abashiri, la parte de la islla de Hokkaido que s'enfrenta a esti mar, de cutiu denomínase como la rexón de Ojotsk ( Ohōtsuku-chihō, オホーツク地方).
Vista de labadea de Nagayevo, cerca de Magadán (Rusia).
El mar de Ojotsk ye un mar costeru que tien un llargor, en direición SO-NE, d'unos 2.450 km, y en direición SE-NON d'unos 1.400 km. Tien una superficie total de 1.590.000 km², lo que lo converten nel 15º mar del mundu por estensión.[2]
Pel hibiernu, la mayor parte delmar de Ojotsk, sacante l'área qu'arrodia les Kuriles, ta conxeláu, faciendo difícil, ya inclusive imposible, la navegación peles sos agües. Esto debe a la esistencia de grandestémpanos de xelu que se formen pola gran cantidá d'agua duce qu'arrama'lríu Amur, que mengua lasalín y alza elpuntu de conxelación del mar. La distribución y espesura de labanquisa de xelu depende de munchos factores: l'allugamientu, la dómina del añu, les corrientes d'agua, el mar y les temperatures. Pel branu, labanquisa derrítese y el mar vuelve ser navegable.
Cola esceición deHokkaidō, una de les islles delarchipiélagu de Xapón, el mar ta arrodiáu per tolos llaos per territoriu alministráu pola Federación de Rusia. Por esta razón, ye xeneralmente consideráu so soberanía rusa.
Dalgunes de les islles que llinden el mar de Ojotsk pel sur, como Hokkaido y Sakhalin, son islles bien grandes. Práuticamente toles islles nel mar de Ojotsk son, o bien islles costeres, o islles que pertenecen al archipiélagu de lesislles Kuriles. Laislla de Iona (остров Ионы) ye la única islla nel mar de Ojotsk que s'atopa en mar abiertu, anque ye una islla diminuta. La mayoría de les islles del mar de Ojotsk tán despoblaes, siendo un llugar apropiáu pa la crecedera de foques y aves marines.
Na plataforma del mar de Ojotsk que s'estiende a lo llargo de la mariña fueron identificaes ventinueve posibles zones petrolíferes y gasísticas. Les reserves totales envalorar en 3,5 millones de tonelaes de combustible equivalente, incluyíos los 1,2 millones de tonelaes de petroleu y 1,5 millones de metros cúbicos de gas.
Mapa de la fortaleza de Ojotsk. 1737.Mapa italianu de 1682, qu'amuesa, enriba a la derecha, el cabu de Aniva, el cabu de la Paciencia,Staten Island (Isola di Stati) y l'estrechu de De Vries, los accidentes qu'afayara la espedición de De Vries de 1843. Como reflexa'l mapa, los cartógrafos de la dómina pensaben que les islles deHokkaidō y laSakhalin formaben parte del continente.La mayoría del mar de Ojotsk, salvo la islla de Sakhalin, yá taba bien cartografiado en 1792.
Los esploradores rusosIván Moskvítin yVasili Poyárkov fueron los primeros europeos en visitar el mar de Ojotsk y laislla de Sakhalin na década de 1640. El primer y principal asentamientu rusu na mariña foiOjotsk: en 1647 loscosacos fundaron un asentamientu (зимовье), y en1649 construyeron una fortaleza (острог).
Unu de los barcos de la espedición neerlandesa de laCompañía Holandesa de les Indies Orientales dirixida porMaarten Gerritsz Vries, elCastricum, tamién navegó peles sos agües en 1643. De Vries, nel branu d'esi añu 1643, pasu ente les islles d'Iturup yUrup del archipiélagu de les Kuriles (agoraestrechu de Vries) y enfusóse nes agües meridionales del mar de Ojotsk. Nesa espedición nomaron el golfu y el cabu de Aniva, el cabu de la Paciencia y la islla del Estáu (Staten Island).
En1716Kuzmá Sokolov construyó en Ojotsk el primer barcu y con él llegó per mar a lapenínsula de Kamchatka. Ojotsk convirtióse nun puertu y esa ruta fíxose tan popular ente los navegantes de Rusia qu'en 1731 Ojotsk estableciérase firmemente como'l principal puertu rusu nel Pacíficu. Ojotsk tamién foi un centru pa les actividaes de pesca y comerciu de pieles, anque perdió la so supremacía comercial na década de 1840 en favor d'Ayán. LaCompañía Rusu-americana monopolizó toa'l navegación comercial nel mar na primer metá del sieglu XIX.
Del puertu de Ojotsk foi d'onde partióVitus Bering nos sos dos estraordinaries espediciones, nes qu'afayó l'estrechu de Bering, na primera, y Alaska, na siguiente. Nasegunda espedición a Kamchatka, a partir de 1733, los homes al mandu de Bering cartografiaron sistemáticamente tola mariña d'esti mar.La Pérouse yRobert William Broughton fueron los primeros navegantes europeos non-rusos de que se tien noticia que navegaron per estes agües.Iván Krusenstern esploró la mariña oriental de Sajalin en 1805.Mamiya Rinzo yGennady Nevelskoy determinaron que Sakhalin yera una islla separada del continente por un angostu estrechu. El primer resume detalláu de lahidroloxía del mar foi preparada y publicáu porStepán Makárov en 1894.
El mar de Ojotsk foi un destín habitual nel sieglu XIX de los buques dedicaos a lacaza de ballenes de losEstaos Xuníos. Los buques partíen deMassachusetts, doblaben elcabu de Fornos y navegaben aldu norte escontra'l mar de Ojotsk, onde cazaben ballenes antes de tornar a la rexón oriental d'Estaos Xuníos. El viaxe tenía una duración d'unos trés años, pero realizar cola esperanza de los grandes ingresos acomuñaos col enorme valor dau al aceite de ballena («blubber»).
N'agostu de 2015, el gobiernu de Rusia anunció qu'había delimitado la so nueva frontera nel mar de Ojotsk, agora mar interior de Rusia, y que gracies a lesNaciones Xuníes ganara unos 52.000 quilómetros cuadraos de plataforma continental. Esto asocedió nel marcu de la visita del Primer Ministru rusuDmitri Medvédev a laislla de Iturup de les islles Kuriles, apostaes con Xapón. Rusia esclarió que l'acción foi consensuada con Comisión de Llendes de la Plataforma Continental de la ONX y Xapón. Yá en 2014 la ONX reconociera al mar como parte de la plataforma continental rusa, llogrando'l derechu esclusivu d'esplotación de los sos recursos. El gobiernu rusu anunció que quier utilizar el casu del Ojotsk como precedente nes sos reclamaciones nelÁrticu, apostáu porEstaos Xuníos,Noruega yCanadá.<ref>== Delimitación de la IHO ==La máxima autoridá internacional en materia de delimitación de mares, laOrganización Hidrográfica Internacional («International Hydrographic Organization, IHO), considera'l mar de Okhotsk como un mar. Na so publicación de referencia mundial, «Limits of oceans and seas» (Llendes d'océanos y mares, 3ª edición de 1953), asígna-y el númberu d'identificación 54 y defínelu de la forma siguiente:
"Les llendes nordés y norte del mar de Xapón (52). Nel sureste. Una llinia que va dende Nosyappu Saki (cabu Noshap, 43°23'N) na islla de Hokusyû (Yezo) al traviés de les islles Kuriles o les Tisima hasta cabu Lopatka (sur de Kamchatka), de manera que toles agües del estrechu ente Hokusyû y Kamchatka tán incluyíes nel mar de Ojotsk".
Limits of oceans and seas, páx. 9. On the Southwest. The Northeastern and Northern limits of the Japan Sea (52). On the Southeast. A line running from Nosyappu Saki (Cape Noshap, 43°23' N) in the Island of Hokusyû (Yezo) through the Kuril or Tisima Islands to Cape Lopatka (South point of Kamchatka) in such a way that all the narrow waters between Hokusyû and Kamchatka are included in the Sea of Okhotsk."
La versión orixinal, n'inglés, ta disponible en llinia nel sitiu oficial de la «International Hydrographic Organization» en:
Recommendations prepared by the Subcommission established for the consideration of the Submission made by the Russian Federation.
.jpeg)
.jpg)
