Luigi Federico Menabrea(4 de setiembre de 1809, Chambéry – 24 de mayu de 1896, Saint-Cassin) foi un inxenieru, matemáticu, xeneral y estadistaitalianu qu'exerció'l cargu deprimer ministru ente 1867 y 1869. En reconocencia de la so trayeutoria, foi nomáuconde de Menabrea ymarqués de Valdora.
Luigi Federico Menabrea nació'l 4 de setiembre de 1809 enChambéry, entós parte delReinu de Cerdeña.
Estudió naUniversidá de Turín, onde se graduó como inxenieru y doctoróse en matemátiques. Como oficial d'inxenieros, tomó'l puestu deCavour en 1831 nelfuerte de Bard. Foi profesor de mecánica y construcción na academia militar y na Universidá de Turín. Ente les sos publicaciones más notables atópaseNociones sobre lamáquina analítica deCharles Babbage, testu primeramente publicáu en francés en 1842, y que meses dempués foi traducíu al inglés ya incorporó anotaciones de la traductoraAda Lovelace, que describe munchos aspeutos de l'arquiteutura d'ordenadores y de la programación y puede describise como'l primer trabayu científicu de la disciplina de la informática. El reiCarlos Alberto de Cerdeña unvió a Menabrea en 1848 en misiones diplomátiques p'asegurar l'adhesión deMódena yParma aCerdeña. Aportó al parllamentu d'El Piamonte, y foi destináu socesivamente a los ministerios de Guerra y d'Asuntos Esteriores.
Pertenecía a la derecha, y hasta losacontecimientos de 1859 creía na posibilidá d'un compromisu ente l'Estáu y laSanta Sede. Foi xubíu al grau de mayor xeneral y comandante en xefe de los inxenieros na campañalombarda de 1859. Supervisó los llabores del asediu de Peschiera, tuvo presente enPalestro ySolferino y reparó les fortificaciones de delles de les fortaleces del norte. En 1869, foi nomáu teniente xeneral y recibió el títulu de conde.
Menabrea aportó al gabinete deRicasoli en 1861 como ministru de la Marina, y ocupó la cartera d'Obres Públiques nos socesivos gabinetes deFarini yMinghetti. Tres la guerra de 1866, foi escoyíu comoplenipotenciario d'Italia pa les negociaciones delTratáu de Praga y p'anexón delVénetu a Italia. N'ochobre de 1867, asocedió aRattazzi comoprimer ministru, y foi convocáu pa faer frente a la difícil situación creada pola invasión de losEstaos Papales porGaribaldi y lacatástrofe de Mentana.
Menabrea renegó de Garibaldi y instituyó procesos xudiciales contra él. Mientres les negociaciones col gobiernu francés, protestó contra la retención del poder temporal pol papa y aportunó nel derechu italianu d'interferencia en Roma, Supo de les negociaciones direutes enteVíctor Manuel yNapoleón III en xunu de 1869, y negóse a entretener la idea d'una alianza francesa nun siendo qu'Italia pudiera ocupar los Estaos Pontificios, y hasta la mesma Roma. Na viéspora de l'asamblea nel Conseyu Ecuménicu de Roma, Menabrea acutó al gobiernu italianu'l so derechu respectu de cualquier midida que se tomara contra les instituciones italianes.
En 1860, retiró a los estudiantes de seminariu la exención delserviciu militar qu'hasta entós esfrutaren. A lo llargo del so periodu de mandatu, foi sofitáu pol ministru de Finances, el condeCambray Digny, quien forzó al parllamentu l'impuestu sobre la molienda propuestu porQuintino Sella, anque nuna forma modificada respectu de la propuesta orixinal. Tres una serie de cambeos nel gabinete y un bon númberu de crisis, Menabrea dimitió n'avientu de 1869 na eleición d'una nueva cámara na que nun tenía la mayoría. Foi nomáumarqués de Valdora en 1875. El so socesor como primer ministru,Giovanni Lanza, pa desaposialo de la so influyente posición comoedecán del rei, unviar aLondres como embaxador, onde permaneció hasta qu'en 1882 reemplazara al xeneralEnrico Cialdini na embaxada de París. Diez años dempués, retirar de la vida pública, y finó en Saint Capin el 24 de mayu de 1896.
Elasteroide1997 VA4 foi denomináu(27988) Menabrea nel so honor.
.jpg)
.svg)
<ref> ye inválida; el nome «a71cdf2f29f537f7c9209c22ffdf345e6bca8ad6» ta definíu delles vegaes con distintu conteníu| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos:Q548672
Multimedia:Luigi Federico Menabrea