James Buchanan nació en Cove Gap, una llocalidá cercana aMercersburg, nelcondáu de Franklin, Pennsylvania, el 23 d'abril de 1791. Foi fíu de James Buchanan, Sr. (1761–1821) y de Elizabeth Speer (1767–1833).[5] En 1797 la familia camudó a Mecersburg.
Buchanan recibió clases particulares, asistió a la escuela del pueblu y graduóse en 1808 nelDickinson college, enCarlisle. En1809, camudó aLancaster. El mesmu añu entamó a estudiar derechu; en1812 terminó los sos estudios y empezó a exercer del oficiu.[6] Nun principiu opúnxose a laguerra de 1812 qu'enfrentó aEstaos Xuníos conGran Bretaña, pero cuando los ingleses invadieronMaryland xunióse como voluntariu y participó na defensa deBaltimore.[7]
Foi miembru del Congresu de Pennsylvania dende1814 hasta1815. Foi presidente del Comité de la Xudicatura (Congresu vixesimoprimeru). Nun foi candidatu a la renominación en1830. Buchanan foi designáu pola Cámara de Representantes esi mesmu añu como un de losfiscales na moción dexuiciu políticu escontraJames H. Peck, xuez del Tribunal de Distritu de los Estaos Xuníos pal Distritu de Missouri. Ente1832 y1834 foi ministru plenipotenciariu enRusia.
Buchanan resultó escoyíu polpartíu Demócrata alSenáu de los Estaos Xuníos como reemplazante deWilliam Wilkins tres la dimisión d'ésti. Asumió'l so escañu'l6 d'avientu de1834 y foi re-elixíu en1837 y1843. Foi presidente del comité sobre Rellaciones Esteriores nes vixésimocuarta a vixésimosesta formaciones del Congresu; dimitió'l5 de marzu de1845 pa ocupar una plaza nel gabinete ministerial.
Buchanan exerció como ministru d'Asuntos Esteriores nel Gabinete de PresidenteJames Polk hasta1849; en1846 encabezó les negociaciones que conducieron a la robla deltratáu d'Oregón, qu'afitó les llendes ente les entós colonies britániques y los Estaos Xuníos. Dende1853 hasta1856 foi unviáu en representación diplomática aGran Bretaña.
Na Convención Nacional delPartíu Demócrata axuntada enCincinnati ente'l2 de xunu y el6 de xunu de1856, Buchanan ganó al presidenteFranklin Pierce (qu'intentaba ser reelixíu) y a otros precandidatos internos, y llogró ser escoyíu como candidatu presidencial pa les eleiciones d'esi añu.
Afiche de campaña eleutoral del Partíu Demócrata de 1856 con Buchanan como candidatu presidencial al llau de Breckinridge como candidatu a vicepresidente.
Buchanan llogró'l 45,28% de los votos populares (1.836.072 votos), mientres Frémont recibió'l 33,11% (1.342.345 sufraxos), y Fillmore el 21,53% (873.053 votos) neseleiciones presidenciales celebraes el4 de payares de1856; nelColexu Eleutoral (los votantes escueyen a los eleutores que formen esti Colexu, encargáu de la mesma d'escoyer al presidente) Buchanan llogró 174 votos contra 114 de Frémont y 8 de Fillmore.[8]Polo tanto Buchanan quedó escoyíu comoPresidente de los Estaos Xuníos formando un gobiernu demócrata dende'l4 de marzu de1857 hasta'l3 de marzu de1861.
Retiróse a la so casa de Wheatland, cerca de Lancaster, Pennsylvania, onde morrió'l1 de xunu de1868. Xaz nel Campusantu de Woodward Hill, en Lancaster.
Ceremonia d'inauguración de la presidencia de James Buchanan, el 4 de marzu de 1857. Fotografía deJohn Wood: la inauguración presidencial de Buchanan foi la primera de la que se caltién rexistru fotográficu.
James Buchanan asumió la presidencia d'un país que se bastiaba escontra la guerra civil. Él mesmu albidraba: «Sero o aína, tantos años d'abolicionismu van traer la guerra a la nuesa tierra. Y puede españar mientres la siguiente presidencia». Quiciabes por ello nel so discursu inaugural, el 4 de marzu de 1857, anunció que nun buscaría un segundu mandatu. Mientres esa primer alocución presidencial, Buchanan definió la so postura frente al contenciosu que taba esgañando a la nación: la esclavitú, según el nuevu presidente, yera constitucional, polo qu'había que respetala y nun dexar qu'esti desalcuerdu quebrara'l país. Apeló tantu a la unidá nacional como a la soberanía de los estaos frente al poder federal. Nun cuestionó, nin condergó, la moralidá de la esclavitú.
Dos díes depués, el 6 de marzu de 1857, elTribunal Supremu pronuncióse sobre'lcasu Dred Scott escontra Sandford: el demandante,Dred Scott, (un negru esclavu que reclamaba la so llibertá acotando qu'acompañara al so amu al norte, a territoriu nel que la esclavitú taba prohibida) tenía de volver xunto al so propietariu. La sentencia diba más allá: sostenía que los afroamericanos, foran llibres o esclavos, nunca foran consideraos ciudadanos americanos nin polaConstitución, nin polaDeclaración d'Independencia, polo que'l Tribunal negaba tener xurisdicción sobre la propiedá (Scott) d'un auténticu ciudadanu (Sandford). Con esti contundente resolución, ye obviu que'l Tribunal pretendía atayar la cuestión de la esclavitú, y asina s'entendió entós: al declarar que tou esclavu yera, puramente, una propiedá, el fallu negaba que cualquier autoridá o llexislación federal tuviera xurisdicción sobre la esclavitú. Poro, d'esti fechu esprendíense dos consecuencies xurídiques de gran algame: la primera yera que tou alcuerdu tomáu con anterioridá sobre esta cuestión (como loscompromisos de 1820 y1850, o laLlei Kansas-Nebraska) yera anticonstitucional. Y la segunda, que tolos estaos teníen de respetar el derechu a la llibre circulación de los ciudadanos d'Estaos Xuníos acompañaos de les sos propiedaes. Consecuentemente, el Tribunal Supremu acababa de llegalizar la esclavitú en tol territoriu nacional: bastaba que los propietarios d'esclavos se desplazasen coles sos "propiedaes" a los estaos qu'hasta entós fueren "llibres" pa convertilos n'estaos tan esclavistes como los del sur.
La sentencia de la Corte Suprema foi acoyida con consternación nel norte y con allegría nel sur. A lo último, sancionaba lo que los defensores de la esclavitú siempres deseyaren. Pero la sentencia, llonxe d'atayar l'alderique, prendió aínda más los ánimos.
El país enteru fervía cola cuestión de la esclavitú y les sos llendes xeográfiques. L'estáu de Kansas, a puntu de constituyise como tal, taba nel güeyu del furacán. A finales de 1857, el gobernador delterritoriu de Kansas y home d'enfotu del presidente Buchanan, Robert J. Walker, celebró una convención estatal fraudulenta enLecompton, de la que salió una constitución pal futuru estáu de Kansas que reconocía la esclavitú. La efímera Constitución esclavista de Lecompton foi refugada tantu pola Cámara de Representantes como pol eleutoráu de Kansas. Magar ello, esta iniciativa socavó la cohesión del Partíu Demócrata, máxime si se tien en cuenta'l sofitu declaráu de Buchanan a la mesma. Si'l sofitu del presidente Fillmore al Compromisu de 1850 contribuyera en bona midida a dinamitar la unidá del Partíu Whig, agora yera Buchanan el que coadyuvaba a quebrar del so partíu. El sistema de partíos d'Estaos Xuníos esbarrumbábase al empar que lo faía la mesma Xunión.
Representación artística de la matanza d'abolicionistes en Marais des Cygnes, Kansas, en mayu de 1858.
Nos siguientes meses siguió l'arramamientu de sangre qu'empezara mientres la presidencia de Pierce. Al igual qu'ésti, Buchanan paecía incapaz o deliberadamente indiferente ante esta folada de violencia ente esclavistes y abolicionistes. Convién remembrar que'l presidente debía 119 de los 174 votos eleutorales que llograra nes eleiciones de 1856 a los estaos sureños, lo que de xuru esplique la so indulxencia cola "peculiar institución". Seya que non, la so pasividá absoluta énte la gravedá de los acontecimientos que se taben desenvolviendo escureció'l xuiciu de la so presidencia yá dende entós.
Amás de la cuestión de la esclavitú, la presidencia de Buchanan tamién se carauterizó poles consecuencies económiques de lallerza de 1857: quiebra d'empreses y de bancos, ruina de toa mena de negocios y families, etc. Nuevamente, la respuesta de Buchanan énte esti deterioru económicu xeneralizáu foi la inaición.
N'avientu de 1859, l'activista abolicionista radicalJohn Brown foi aforcáu pola so últimu aición violenta: l'asaltu a un arsenal federal n'Harpers Ferry, Virginia, dos meses antes. A lo llargo de 1860 asocediéronse los actos de sabotaxe y boicó de productos del norte nel sur y viceversa, los enfrentamientos caleyeros, etc. Inclusive na Cámara y nel Senáu temíase'l choque violentu ente representantes de dambos bandos. Nel sur persistíen los rumores d'un llevantamientu armáu d'esclavos y abolicionistes del norte, que motivaben la represión sangrienta de los esclavistes escontra dambos coleutivos.
Paralelamente a toos estos tráxicos fechos, l'apocayá fundáu Partíu Republicanu diba consolidando la so base eleutoral, enllenando con gran rapidez l'espaciu que l'esbarrumbamientu del Partíu Whig dexara vacante. Si yá nes eleiciones de 1856 alzárase como la principal alternativa a los demócrates, nes eleiciones llexislatives de metá de mandatu de 1858 fízose cola mayoría na Cámara (non asina nel Senáu, que s'anueva tamién cada dos años, pero por tercios, polo que la mayoría demócrata aguantó). El nuevu partíu fixo bandera del so radical antiesclavismu frente a la indulxencia qu'amosaba un Partíu Demócrata rotu que se batía en retirada.
Nos últimos meses de la so presidencia, les medranes a la secesión de los estaos esclavistes disparáronse. Tres un deceniu de crisis constitucional y territorial a cuenta de les llendes xeográfiques de la esclavitú, la rotura de la Xunión yera casi una murnia certidume, esperábase qu'asocediera enantes o dempués. La sensación xeneralizada yera que la Xunión yá nun se sostenía, que los odios y rensíes ente norte y sur aportaren abondo llonxe. Pero a midida que'l mandatu de Buchanan diba tocando al so fin y perfilábense les eleiciones de 1860, los rumores d'una secesión inminente paecíen bien fundaos, yá que paecía probable la victoria del candidatu republicanu,Abraham Lincoln. Si'l Partíu Republicanu yera a ganar les eleiciones presidenciales, inclusive col refugu total del eleutoráu de los estaos sureños -nos que nun tenía presencia-, el sur "veríase emburriáu" a declarar la so independencia. Énte esta amenaza, Buchanan declaró la so oposición a la secesión, pero afirmó qu'escarecía de l'autoridá constitucional pa evitala. Nuevamente, la so pasividá paecía aprobación, nesti casu énte la posibilidá, bien real, de la rotura de la Xunión. El presidente paecía sofitar la tesis, como tantos demócrates, de que los Estaos Xuníos yeren una federación d'estaos soberanos, de la qu'éstos podríen biforcase cuando lo vieren conveniente pa los sos intereses.
Tres la victoria de Lincoln, el 6 de payares de 1860, Carolina del Sur cumplió la so promesa d'empecipiar el camín a la secesión per aciu la convocatoria, el día 10 de payares, d'unes eleiciones pa escoyer una nueva convención del estáu. Aconceyada ésta, el 17 d'avientu empezó los sos deliberaciones, y tres díes más tarde declaró por unanimidá la so independencia: «La Xunión esistente ente Carolina del Sur y otros estaos col nome de los Estaos Xuníos d'América del Norte queda con esto disuelta». Tratábase del mesmu estáu que provocara la crisis de la nulidá mentanto la presidencia d'Andrew Jackson. El día 3 d'avientu, Buchanan volviera repitir el so refugu a la secesión, per un llau, y la so incapacidá pa evitala, pel otru. Ente'l 9 de xineru y el 1 de febreru siguientes seis estaos sureños más siguieron l'exemplu de Carolina del Sur.
El 4 de marzu de 1861, Lincoln sustituyó a Buchanan na presidencia. El demócrata despidióse del so socesor: «Tu tas tan feliz d'entrar nesta casa como yo d'abandonala». A lo que'l presidente entrante retrucó: «Entós tas daveres feliz».
↑«Historical Society of Pennsylvania».Consultáu'l 30 xunetu 2022.«James Buchanan was born April 23, 1791 at Stony Batter, near Mercersburg, Pennsylvania.»
12Afirmao en:Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 9 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
↑Afirmao en:autoridaes BNF. Identificador BnF:119512507. Data de consulta: 10 ochobre 2015. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
.jpg)
