Esti artículu o seición necesitareferencies qu'apaezan nunapublicación acreitada, como revistes especializaes, monografíes, prensa diaria o páxines d'Internet fiables. Pues añadiles tu mesmu o avisaral autor principal del artículu na so páxina d'alderique pegando:{{subst:Avisu referencies|Idioma francés}} ~~~~
El territoriu de lo que güei ye Francia empezó a ser pobláu polosgalos alredor delsieglu VII e.C., los cuales falaben idiomesceltes que nun tener escritura. Escontra'l suroeste, losaquitanos falaben probablemente una llingua precursora delvascu, pero desconocíen la escritura. Na zona deMassilia (l'actualMarsella) los habitantes de les coloniesgriegues falaben y escribíen nesti idioma, pero nun lo espublizaron más allá de les sos colonies.Toos esos idiomes y otros falaos na antiguaGalia de xuru fueron sumiendo cola colonizaciónromana y la progresiva implantación delllatín. Col cayente delImperiu romanu, una serie de pueblos d'aniciugermánico llegaron a la Galia romana. Ente ellos, dos estableciéronse de manera más consolidada: losfrancos nel norte y losvisigodos nel sur, colríu Loira como frontera. A pesar de que dambos pueblos falaben les sos propies llingües, puestu adoptaron alllatín faláu pola población. Sicasí, l'idioma faláu polos francos ta nel aniciu delneerlandés que ye un idioma germánico faláu anguaño nes sos distintes variedaes nosPaíses Baxos, onde se-y denomina holandés, en parte deBélxica y nel norte deFrancia. Mientres muncho tiempu, l'idioma faláu nel norte de Galia (en realidá yá Francia) ye un llatín más o menos evolucionáu, con grandes influyencies, fundamentalmentefonétiques del idioma germánico faláu polos francos. Al sur, la evolución ye distinta, polo qu'adulces se van estremando dos llingües con una frontera qu'en principiu se marcará nelLoira, anque a lo llargo de la historia va dir moviéndose cada vez más escontra'l sur, debíu al emburrie políticu d'una Francia que'l so centru políticu taba enParís, una y bones a partir de laRevolución francesa la llingua francesa pasó a ser un elementu identificador y igualador de tolos franceses. Lalangue d'oïl (oïl evolucionó enoui) falábase na zona norte y ellangue d'oc nel sur. La llinia de dixebra diba delMacizu Central a la desaguada delLoira enNantes.
Comoquier, nun resulta cenciellu establecer el momentu nel que'l llatín vulgar tresfórmase en francés o provenzal, pero esi momentu hai qu'asitialu ente los sieglosVI yIX. A partir delsieglu VII yá se cunta con testimonios de que la llingua falada nel territoriu de l'actual Francia ye distinta del llatín y del germánico. El documentu fundamental ye'l de losXuramentos d'Estrasburgu (842), que se considera'l testu más antiguu escritu en protoromance, nos que les distintes tropes de los nietos deCarlomagno,Lotario,Carlos el Calvu yLluis el Xermánicu xuren respetu a la división que se produz tres la muerte deLuis el Piadosu y que ta marcada polTratáu de Verdún, y vense obligaos a faelo tanto enllatín, como engermánico y nun idioma romance, a caballu ente'l llatín y el francés. En Francia, los dos grandes dialeutos romances enantes mentaos van pasar a ser conocíos colos nomes delangue d'oc ylangue d'oïl (en función de la manera en que se dicía sí). El francés actual ye herederu d'esti postreru. Poco tiempu dempués empieza a apaecer una lliteratura escrita por clérigos nesti nuevu idioma, que cola apaición de los primeros testos lliterarios (el primeru ye laSecuencia de Santolaya), ente los que destaca'lCantar de Roldán, l'idioma romance foi consolidándose y estremándose cada vez más del llatín. Adulces tresformóse d'idiomatornáu enidioma analíticu, nel cual l'usu de preposiciones y l'orde de les pallabres na oración reemplacen al sistema de casos.
Lo que se conoz comofrancés antiguu foise consolidando a partir delsieglu XI, y anque güei estúdiese tol que se falaba al norte del Loira como si se tratara d'una sola llingua, en realidá tratábase de dialeutos con elementos comunes.La influyencia germánica nel idioma obligó a usar nel llinguaxe escritu dellosdígrafos pa reproducir dellos de los soníos que s'utilizaben pero que nun esistieren en llatín vulgar. Asina, lanasalización, unu de los elementos fonéticos más carauterísticos de la influyencia germánica nel francés va marcándose na escritura pol usu de lan en posición final de sílaba. La evolución fonética de lao llatina escontra'l soníu qu'anguaño tien en francés obligó coles mesmes a utilizar el dígrafoou pa reproducir el soníu orixinal de dicha lletra en llatín. De la mesma, la fuerte aspiración de lah marcó una de les principales carauterístiques del francés al respective de otresllingües romances: la esistencia de lah aspirada.
La escritura tien poco que ver cola pronunciación actual. En xeneral, la forma escrita ye más conservadora (etimolóxica) que la forma falada. Esto obliga a los estudiantes práuticamente a deprender dos idiomes. Les consonantes finales suelen ser mudes.
Los diacríticos tienen un significáu fonéticu, semánticu y etimolóxicu.
