Estensión máxima del Imperiu Hunu d'Atila.La fiesta d'Atila, cuadru del pintor húngaruMór Than. Basada nel fragmentu de Prisco, al que representa de blancu na parte derecha, sosteniendo'l so llibru d'historia.
Loshunos[1] foron una confederación de tribuseuroasiátiques, pueblos de los más diversos oríxenes xuníos por una aristocracia que falaba unallingua túrquica. Los hunos apaecieron n'Europa nelsieglu IV, y algamaron el so apoxéu sol mandu d'Atila.
Escelentes xinetes, arqueros, rápidos y decidíos, de táctica impredicible, estendieron la llercia nelImperiu. Apautaron conRoma n'escontra de losxermanos de laEuropa Central y, hacia l'añu432 teníen un caudiellu principal,Rua oRugila, que a la so muerte (434) asocediéron-y los sos sobrinosBleda yAtila. Yerennómades y vivíen en cabañes temporales, magar que conocíen la propiedá de la tierra y avezaben a andar de colobexu per zones concretes que tuvieren en so poder. Pola so condición nómada, lavaca y la cacería teníen un papel más importante na so economía que l'agricultura. Les faltes na so dieta iguábenles gracies al comerciu, y les más de les veces dábense a correríes y saquéu en territoriu estranxeru. Les armes qu'emplegaben na guerra yeren la espada reuta, la llanza, el reyu (especie de cuerda cola qu'arreyaben a los sos enemigos y rompíen-yos el pescuezu) y l'arcu, qu'avezaben usar dende'lcaballu. A esto contribuyía l'usu delestribu, que tomaron de loschinos y qu'introduxeron más tarde enPersia yEuropa.
