El títulu de Gran Ducáu de Lituania empezar a aplicar regularmente dende'lsieglu XIV, pero l'estáu multiétnicu y multirrelixosu surdió namái nos últimos años del reináu deGediminas.
Los primeros escritos nos que se fai referencia a Lituania son losAñales de Quedlinburg, que daten de 1009. Esti documentu menta pocu sobre esti estáu o la so estructura social, quitando que Lituania confinaba colRus de Kiev y que la xente que vivía na rexón yeren paganos.
Otres referencies a Lituania apaecen en cróniques eslaves, nes qu'apaez como una de les tierres qu'atacó laRus de Kiev; aparentemente la so primer incursión foi fallida, pero lospríncipes de Kiev siguieron corriendo'l territoriu lituanu.
L'afitamientu de les sos tierres empezó nelsieglu XII, con numberoses incursiones lituanes a ciudaes prósperes comoNóvgorod yPskov. Los lituanos escalaron tamién grandes territorios d'otres tribus báltiques. Nel añu 1131, Lituania sufrió un ataque a gran escala per parte deMstislav I de Kiev. De toes formes, cuando l'exércitu de Mstislav volvía al so país, cargáu de botín, los lituanos vencieron a los reximientos de la retaguardia del exércitu principal de Mstislav, que colaba arrezagada. Anque nun foi una gran victoria, foi un niciu del fortalecimientu lituanu.
En dalgún momentu ente 1180 y 1183, los lituanos empezaron a entamar incursiones regulares nesprovincies eslaves; baltaron elDucáu de Pólatsk y tamiénPskov, y hasta amenaciaronNóvgorod. Depués de la victoriosa incursión aLivonia en 1185, los habitantes de la rexón construyeron gran cantidá de castiellos pa protexese. Dende'l siegluxii d'equí p'arriba, los lituanos representaron una amenaza tantu pa los reinos occidentales vecinos como pa los eslavos. Les correríes reflexaben l'afitamientu del Estáu lituanu alredor del siegluxii nel norte de Lituania; posiblemente a términos del sieglu, el Gran Ducáu de Lituania yá se formara nestos territorios.
Nel siegluxiii llibráronse nueves guerres colosCaballeros Teutones, laHermanos Livonios de la Espada y socedió l'alzamientu deMindaugas, que foi coronáurei de Lituania en 1253. L'añu 1202 marcó finxu na formación del Estáu lituanu: esi añu creóse una orde militar cristiana, laOrde Livónica, que representó un gran riesgu pal paganismu na rexón. Esta amenaza creció cola formación d'otres órdenes como laTeutónica, fundada en 1226. El signu más importante d'unión foi'l tratáu del añu 1219, que ye'l documentu más antiguu que menta la cooperación ente los duques lituanos. Esti tratáu menta ventiún duques lituanos colos sos señoríos, incluyendo'l deMindaugas. Anque engarraren nel pasáu, lituanos y samogitios falaben dialeutos similares y enfrentábense entós a un enemigu común. La reconocencia por escritu d'intereses comunes y l'establecimientu d'una xerarquía ente los signatarios del tratáu yeren nicios del procesu de surdimientu d'un nuevu Estáu.
Nun se sabe esautamente cómo Mindaugas, un duque del sur, consiguió faese col poder en Lituania. Ciertes cróniques eslaves menten qu'acostumaba matar o exiliar dellos duques, incluyendo los sos propios parientes. Depués d'asegurar el so poder nel Reinu de Lituania, Mindaugas dirixó la so mirada a provincies y rexones eslaves, amestando a los sos dominiosGrodno y otros llugares, que yeren parte delRus de Kiev. Estes rexones entraron nel so poder mientres los años 1239 y 1248. Depués de conquistar numberoses provincies deRutenia, Mindaugas encargó-y a los so fíuVaišvilkas la gobernación de tales provincies, quien aparentemente suprimió grandemente a la población llocal. Un eventu importante tomó llugar en 1236, que repercutió sobre tou la rexón: un exércitu empobináu pol soberanu zemaiciaiVykintas ganó labatalla del Sol, infringiéndole una catastrófica resultancia pa laOrde Livona, quien perdieron el so poder y fueron forzador a ser una de les cañes de la Orde Teutónica. Eso significó que Zemaitija tornárase l'oxetivu primariu de dambes Órdenes, yá que namái esa rexón dixebrar físicamente. Otra consecuencia de la resultancia de la batalla foi una pequeña interrupción nes guerres ente losCaballeros Teutones, y Lituania aprovechó esta situación, entamando ataques nes rexones rutenias.
El bautizu de Mindaugas.
Asina alredor de 1248 Mindaugas unvió a los sos sobrinos pa conquistarSmolensk, pero nun tuvieron ésitu. Los duques de Galitzia y Volinia encargar de llograr el control so Rutenia Negra, tierres controlaes por Vaišvilkas. Tautvilas, buscando sofitu de los Caballeros Teutonos, foi aRiga, onde l'Arzobispu bautizar y recibió soporte militar. Poco dempués la Orde Teutónica ordenó dos grandes incursiones: una escontra Nalga y otra escontra los dominios de Mindaugas y partes de Zemaitija qu'inda lo sofitaben. Mindaugas, enfrentándose a una situación desaxeradamente dificultosa, iguar pa beneficiase colos conflictos ente la Orde Livona y elArzobispu deRiga: sobornó al maestru de la Orde , quien inda taba enoxáu pola derrota de Vykintas en 1236. Andreas von Stierland alcordó n'ayudar a Mindaugas y prometió-y el so auxiliu, pero impúnxo-y como requisitu que dexara la so condición depaganu y convirtiérase a lafe católica. Mindaugas aportó a ser bautizáu y hasta-y dio a la Orde delles tierres na parte oeste de Lituania. Xunto cola so esposa y fíos foi bautizáu nel ritu católicu en 1251. El 17 de xunetu de 1251 elPapa Inocencio IV expedió unbulda papal proclamando a Lituania reino y l'Estáu foi puestu so la xurisdicción delobispu de Roma.
En 1252 Tautvilas y los aliaos que quedaben atacaron a Mindaugas enVoruta. L'ataque falló y los aliaos tuvieron qu'abelugase nel Castiellu deTver. Depués de la muerte de Vykintas, Tautvilas viose forzáu a volver con Daniel de Galitzia. Estos acontecimientos significaron el colapsu de la coalición, y Daniel y Tautvilas reconciliáronse pocu dempués. Cuando estes engarradielles terminaron, nun había torgues por que Mindaugas exerciera'l poder y en 1235 foi coronáurei de Lituania enVilnius, onde instaló la corte y construyó una nuevacatedral.
Elpapa Inocencio IV sofitó a Mindaugas, porque creía que podría detener les incursiones de losmongoles-tártaros. Pa fortalecer la presencia del cristianismu en Lituania, designóse un obispu de Lituania; el primeru n'ocupar el cargu foi'lsacerdote dominicu Vito y en 1254 asocedió-y Cristian. Sicasí, como los acontecimientos posteriores amosaron, los lituanos nun taben preparaos p'aceptar la cristiandá.
Mientres los años siguientes, Mindaugas trató d'espandir la so influencia enPólatsk, un gran centru de comerciu nel valle del ríuDaugava yPinsk. Tamién estableció la paz conGalitzia-Volinia, ya iguó un matrimoniu ente la so fía y Shvarn, fíu de Daniel de Volinia y futuru gobernador de Lituania. En 1255, Mindaugas llogró permisu delPapa Alejandro IV pa coronar unu de los sos fíos como rei de Lituania.
La Orde Teutónica usó esti periodu pa fortalecer la so posición en partes de Zemaitija yLivonia, pero en 1259 y 1260 sufrió dos tales derrotes lo que-y dio coraxe a los Prusianos, conquistaos pola Orde Teuónica, a remontase contra estos. Animáu pol so sobrín, Mindaugas rompió la paz cola Orde Teutónica, punxo a los zemaiciai de nuevu na so xurisdicción y trató d'usar la situación ente tribus báltiques rebeldes al so favor. Les Cróniques menten tamién qu'él recayó nes sos antigües creencies.
Mindaugas fixo un tratu conAlejandro Nevski deNóvgorod y coló contra la Orde Teutónica. Trenzota dirixó l'exércitu contraMasovia esperando d'animar a les tribus báltiques conquistaes pa reberlarse contra la Orde. Sicasí la campaña nun consiguió algamar los sos oxetivos y sirvió pa empeorar les rellaciones ente Mindaugas y Trenzota, quien finalmente con Daumantas asesinó a Mindaugas y los sos dos fíos, Ruklys y Rupeikis en 1263.
El Gran Ducáu de Lituania cayó en guerres internes.
Dempués de la muerte de Mindaugas, Treniota tomó pa sí'l títulu de gran duque. Sicasí, el so poder yera fráxil y pocos años dempués, en 1264 foi asesináu pol fíu de MindaugasVaišvilkas y el so aliáu de VoliniaShvarn. Daumantas escapó escontraPskov y bautizóse como Timoféi y gobernó ellí con ésitu ente 1266-1299. Vaišvilkas, qu'una vegada fora un paganu fieru, convertir nun devotu de laIlesia Ortodoxa. Ésti depués de trés años de reináu venció-y el títulu a Shvarn. La situación política inestable que imperaba en Lituania resultó en falta de sofitu pa los rebeldes bálticos, quien fueron primeramente sofitaos por Mindaugas y Treniota, y les rebeliones de les tribus báltiques empezaron amodo a aselase.
Shvarn tomó'l poder en 1267. Ye probable que nun llograra apoderar toa Lituania y gobernara solamente'l sur del Gran Ducáu. Coles mesmes, Vaišvilkas foi asesináu porLev Danýlovich, hermanu de Shvarn, quien taba furiosu con Vaišvilkas, porque esti nun-y tresfiriera'l poder supremo de Lituania a él.
Nel 1268 elpapa Clemente IV expedió unabulda papal, onde-y daba permisu alrei de BohemiaOttokar II d'alicar laMonarquía Lituana. Nel mesmu añu, el rei y los sos soldaos bohemios, yaustriacos, llegaron aPrusia al traviés dePolonia; y empezaron colos preparativos pa invadir Lituania, pero por cuenta de males condiciones climátiques la campaña non pudo realizase. Un añu dempués, Shvarn foi derrocáu del tronu lituanu pol paganuTraidenis, duque deKernavé.
Traidenis empezó a faer guerra contra Galitzia-Volinia ente 1274 y 1276, saliendo victoriosu, conquistando finalmenteRutenia Negra. Traidenis tamién tuvo ésitu engarrando contra laOrde Livona. Nel añu 1270 ganó una batalla nos xelos cercanos aSaaremaa. En 1279 la Orde atacó tierres lituanes hasta s'averó al mesmu tronu de Traidenis en Kernavė, pero na vuelta de la campaña sufrieron un gran derrota en Aizkraukle. Tres la batalla, lossemigalianos remontáronse y reconocieron a la superioridá de Lituania. Traidenis fixo munches más campañes pero en 1282 morrió.
Hai incertidume sobre quién fueron los grandes duques de Lituania depués de la muerte de Traidenis.
El primer Gedimínida en gobernar Lituania foiButigeidis, quien morrió en1290 o1292, y el so hermanu y réguloButvydas heredó la corona. Esti de la mesma morrió en1296, dexándo-y el tronu al so fíuVytenis quien foi mentáu como rei y señor de Lituania en 1296. Sol so mandatu empezó la construcción de la rede de castiellos delNiemen que gradualmente se convirtió nel principal puestu d'avanzada y estructures defensives contra laOrde Teutónica. Vytenis escaló tierres polaques en1295 siguiendo los sos ataques sobre estos territorios hasta 1306. Estos años fueron testigos de la desintegración del Reinu de Polonia, lo que Vytenis aprovechó; depués sofitó al pretendiente polacu al tronu del reinu. Vytenis tamién intervieno nos asuntos delDucáu de Masovia, una y bones el duque masovio Boleslaw II casárase cola princesa lituana.
Nel tardíu siegluxiii apaecieron conflictos ente ciudadanos deRiga y Caballeros Teutonos, y Vytenis ufiertar a ayudar a los ciudadanos de la ciudá unviando una guarnición lituana en 1298. La guarnición lituana tenía los deber de protexer a la ciudá de los Caballeros. Los lituanos permanecieron en Riga hasta l'añu 1313. Asegurar les posiciones en Riga aprovió-y una situación favorable pa fortalecer les rutes de comerciu na rexón y entamar campañes militares contra la Orde Teutónica y provincies rutenias. Ente 1298 y 1313 Vytenis realizó alredor d'once campañes en tierres prusianes controlaes pola Orde, infringiéndole una serie de derrotes al enemigu. Alredor del1307, elPrincipáu de Pólatsk foi amestáu por fuercies militares. L'anexón dePólatsk sirvió p'asegurar importantes rutes comerciales que dexaron un comerciu consistente na rexón y amontó la influencia lituana sobre les provincies rutenias restantes.
Vytenis entamó munches más incursiones militares en tierres gobernaes pola Orde Teutónica hasta1315 y figuró per última vegada en fontes escrites contemporánees a fines d'esi añu. Lo qu'asocedió con Vytenis desconozse; sicasí'l títulu de gran duque pasó al so hermanuGediminas, el régulo deSamogitia y probablemente tamién enTrakai, mientres Vytenis taba vivu. Como soberanu Gediminas camudó'l so tronu en Trakai pol deVilnius.[5][6]
La espansión llegó a la so ápice sol mandatu de Gediminas, quien creó un fuerte gobiernu central y estableció un imperiu, que depués s'estendía dende'lmar Negru ymar Bálticu. Nel añu 1320, munchos de los principaos dependientes delPrincipáu de Kiev fueron o anexaos o vueltos vasallos del Gran Ducáu de Lituania. Nel añu 1321 Gediminas prindóKiev y depués restableció la permanencia deVilnius como capital lituana, que foi designada depués de retira-y el títulu a Trakai en1323.
La facilidá con que Lituania construyó'l so imperiu puede atribuyise a les capacidaes diplomátiques y táctiques de los sos grandes duques, tanto como a la debilidá de tolos principaos dependientes del de Kiev; Lituania taba nuna posición ideal pa heredar la parte oeste y sur de laRus de Kiev. Mientres casi tolos estaos alredor d'él fuerenescalaos o derrotaos polos mongoles, los sos hordas nunca llegaron más allá de Lituania escontra'l norte y el so territoriu permaneció intactu. La espansión lituana foi acelerada pol débil control que los mongoles exercíen sobre les árees que conquistaren (los principaos dependientes del de Kiev nunca fueron incorporaos direutamente a laHorda d'Oru. En cuenta de eso, fueron estaos vasallos con un xustu grau d'independencia). L'alzamientu de Lituania asocedió a propósito, cuando podíen espandise enfrentando poca resistencia per parte de los territorios poblaos poreslavos orientales y una llindada oposición mongola.
Yá los lituanos abrazaren nuevamente'l paganismu diba delles décades, yera por esto y por razones territoriales que la Orde Teutónica conducía una trabayosa guerra cruzada contra ellos. Magar en1333 y1339 los lituanos ganaron a les fuercies mongoles que queríen conquistarSmolensk y sacala de la esfera d'influencia lituana, media década dempués se ensambló un exércitu cruzáu qu'avanzó escontra Lituania pa enfrentalos. D'esta forma, el Ducáu Lituanu viose forzáu a enfrentar a les fuercies cruzaes cristianes de los reisLluis I d'Hungría, deXuan I de Bohemia y el so fíuCarlos IV de Luxemburgu, que'l so propósitu yera cristianizar a los lituanos paganos. Sicasí, la guerra cruzada foi un fracasu y conflictos direutos col reiCasimiro III de Polonia. Estos atacaron al rei polacu en1345, y Lluis I d'Hungría aidar salvandoCracovia del monarca bohemiu y el so fíu. Pal1355, l'Estáu deMoldavia yá se formara. La Horda d'Oru fixo pocu pa retomar l'área.
L'Estáu lituanu nun se construyó solamente sobre la base d'agresiones militares. La so esistencia siempres dependió tantu de la diplomacia como de les armes. Munches, pero non toes, de les ciudaes que conquistó nunca fueron ganaes en batalles, sinón qu'aceptaron ser vasallos de Lituania. Enantes munches d'estes ciudaes fueron vasalles de la Horda d'Oru o delPrincipáu de Moscú, les decisiones lituanes nun yeren les de da-yos independencia sinón que camudaren de señor. Un exemplu d'esto yeNóvgorod, quien foi frecuentemente atraida a la esfera d'influencia lituana y convirtióse nuna dependencia del Gran Ducáu, pero los exércitos lituanos nunca atacaron la ciudá. Igualmente, el control lituanu sobre Nóvgorod foi la resultancia de resfregones internos de la ciudá, que quería escapar al sometimientu rusu. Esti métodu de construcción estatal yera inestable. El cambéu de les polítiques internes para coles ciudaes podía resultar en que Lituania perdiera'l control, como asocedió en delles ocasiones con Nóvgorod y otres ciudaes ruses.
Lituania, Polonia y los territorios de loscaballeros teutonos a empiezos del siegluxv.
El socesor d'Algirdas foiJogaila y d'alcuerdu a laUnión de Krewo, que se robló en 1386, el gran duque de Lituania realizó unaunión personal colReinu de Polonia, al casase cola reinaEduviges. Jogaila empezó la cristianización de Lituania nel añu 1387, lo que marcó la conversión de los lituanos, l'últimu pueblu paganu d'Europa, a la fe católica. Esi mesmu añuMoldavia convertir en vasalla de Polonia y n'otru sentíu, de Lituania. Aquel día, Lituania yá conquistara dellos territorios de la Horda d'Oru camino alríu Dniéper. Nuna cruzada contra la Horda d'Oru en 1398, (n'alianza conToqtamish), Lituania invadió'l norte deCrimea y llogró una victoria decisiva. Depués, en 1399, Lituania (tratando d'asitiar a Toqtamish nel tronu de la Horda) movióse nuevamente contra estos. Nabatalla del ríu Vorskla, Lituania foi entartallada pola Horda d'Oru, perdiendo la rexón de laestepa.
Dempués el gobiernu del ducáu foi tomáu porVitautas el Grande quien dirixó l'exércitu del Gran Ducáu de Lituania nabatalla de Grunwald (llamada tamién batalla de Tannenberg o Žalgirio mūšis) en 1410, que tuvo como resultáu una victoria lituanu-polaca decisiva que significó la cayida de laOrde Teutónica.[7]
Sol mandatu de Vitautas, el Gran Ducáu de Lituania pasu ente pasu volvióse más centralizáu, una y bones los príncipes dinásticos locales fueron reemplazaos por gobernantes lleales a Vitautas. Los gobernantes yeren ricos terratenientes que formaron les bases de la nobleza lituana. Mientres el gobiernu de Vitautas les influyentes familiesRadziwiłł empezaron a formase. Depués de la muerte de Vitautas, les rellaciones colReinu de Polonia deterioráronse descomanadamente. En 1432 empezaron les lluches internes pol poder ente los dos pretendientes al tronu de los que Žygimantas Kęstutaitis remaneció victoriosu depués de labatalla de Pabaiskas.
Lituania se cristianizó nel añu 1387. La cristianización foi dirixida por Jogaila, quien personalmente tradució plegaries cristianes alidioma lituanu. L'estáu algamó un picu sol reináu de Vitautas el Grande, quien gobernó dende'l 1392 al 1430. Vitautas foi unu de los más famosos soberanos del Gran Ducáu de Lituania. Yeragran duque dende 1401 a 1430, tamién príncipe deGrodno (1370-1382) y príncipe deLutsk (1387-1389).Vitautas el Grande yera fíu deKęstutis, primu deJogaila, quien se convirtió en rei de Polonia nel añu1386, y güelu deBasilio II de Moscú.
Depués del asesinatu del gran duque Žygimantas Kęstutaitis, los nobles del Gran Ducáu intentaron romper la unión personal colReinu de Polonia. Namái les guerres ensin ésitu contra'lPrincipáu de Moscú forzaron el reavivamiento de la unión, a pesar de la oposición de ciertes families nobles, como los Radziwiłł.
La rápida espansión de Rusia fizo que se volviera un rival pa Lituania, sicasí, y depués de l'anexón de Nóvgorod en 1478 Rusia yera l'incuestionable más preeminente estáu d'Europa del Nordeste. Ente 1492 y 1508Iván III de Rusia, depués de ganar la batalla claveen Vedrosha, reconquistó antigües tierres delRus,Chernígov yBriansk. La perda de tierres con Rusia y la continua presión pola espansión del estáu rusu, representaron una verdadera amenaza a la esistencia del estáu de Lituania, asina que se vio forzada a establecer una alianza conPolonia, xuniéndose col so vecín occidental na República de les Dos Naciones, naUnión de Lublin en 1569. D'alcuerdu a la Unión munchos territorios enantes gobernaos por rutenizado Gran Ducáu de Lituania tresferir a laCorona Polaca, mientres Lituania caltenía los sos derechos na so federación (tenía los so propiu exércitu, gobiernu y ayalga) hasta laConstitución del 3 de mayu, que se reglamentó en 1791. La muerte deSegismundo II Augusto Jagellón, que medió la creación de laUnión de Lublin, marcó'l fin de la era de la Dinastía Gedimínida, que los sos miembros gobernaren Lituania dende finales delsieglu XII.
Mientres la esistencia de laRepública de les Dos Naciones, el Gran Ducáu de Lituania viose envolubráu en numberoses guerres, como laGuerra Livona, laGuerra del Norte y otres. A pesar de victories y derrotes la vida cultural florió nel Gran Ducáu de Lituania, significando l'apertura de laUniversidá de Vilnius, l'aumentu de la publicación de llibros y la construcción de nuevos palacios ya ilesies.
Universidá de Vilnius.Árees d'idioma lituanu nel sieglu XVI.
Los llinguaxes oficiales nel Gran Ducáu yeren elIdioma ruteno,Llatín yPolacu. Hasta 1697, el primeru yera usáu pa escribir lleis y pa falar con países orientales; el llatín para colos países occidentales y, en 1697, el polacu reemplazó al ruteno como idioma oficial. Anque l'usu del idioma lituanu pa gobernar l'estáu depués de Vitatuas y Jogaila (fíos deKęstutis yAlgirdas respeutivamente) ye debatible, saber con certidume que'l rei polacu y el gran duque de Lituania Alejandro Jagellón inda podíen falar y entender el llinguaxe lituanu. Depués d'él nun esisten evidencies válides. Tamién, nesi tiempu'l nacionalismu inda nun taba presente, y los nobles que migraben y un llugar a otru podíen afaese a la nueva llocalidá, adoptando la cultura y relixón locales. Poro, los nobles lituanos que migraron escontra árees eslaves, col pasu de les xeneraciones tomaron la so cultura. Nun esisten información sobre qué idioma falaben estos lituanos na so dómina.
A la nacencia del estáu, los lituanos conformaben el 70% de la población total. Cola conquista de nuevos territorios eslavos, escayeron al 50% y depués al 30%. Otres naciones importantes fueron los Xudíos y los Tártaros. Nel tardíu Gran Ducáu, los eslavos conformaben la gran mayoría, y les llingües eslaves usar pa les lleis escrites. Ésta ye una de les razones pola cual considérase al tardíu Gran Ducáu de Lituania como un país eslavu, comoPolonia,Rusia, etc.
Una de les más antigües universidaes d'Europa Oriental, laUniversidá de Vilnius, foi fundada porEsteban I Báthory, rei dePolonia y gran duque de Lituania, en 1579. Debíu al trabayu de losXesuites mientres laContrarreforma la universidá rápido volvióse nunos de los más importantes centros científicos y culturales de la rexón y -y más notable centru científicu del Gran Ducáu de Lituania.
Depués del bautismu (en 1252) y la coronación (en 1253) del reiMindaugas, Lituania foi reconocida como Estáu cristianu hasta 1260, cuando'l soberanu sofitó un llevantamientu enCurlandia y (según la Orde Teutónica) arrenunció a la cristiandá. Hasta 1387, los nobles lituanos profesaron la so propia relixón, que yera una creenciapagana basada na deificación de los fenómenos naturales. Los lituanos yeren bien devotos de la so fe. Les creencies paganes precisaben tar fondamente enraigonaes na xente p'aguantar les fuertes presiones de los misionarios y de les potencies estranxeres. Hasta'lsieglu XVII, esistieron reliquies de l'antigua fe, como alimentar a lesculiebres de collar o asitiar alimentos nes tumbes de los ancestros. Nes tierres qu'anguaño ocupenBielorrusia yUcraína, los duques locales yeren firmes a laIlesia greco-católica ucraniana. Anque les creencies paganes de Lituania fueron lo suficientemente fuertes como p'aguantar sieglos de presión d'órdenes militares y misioneros, finalmente los lituanos convertir al cristianismu. En 1387, Lituania convertir alcatolicismu, ente que la mayoría de les tierres rutenas permanecieron fieles a laIlesia ortodoxa. Hubo un esfuerciu pa polarizar a los ortodoxos tres laUnión de Brest de 1596; la Ilesia ortodoxa griega reconoció l'autoridá papal y el catecismu católicu, pero caltuvo la lliturxa ortodoxa.
Según dellos historiadores (especialmente los de Rusia), unu de los mayores efeutos del estáu de Lituania fueron les divisiones étniques ente los habitantes del antiguuRus de Kiev. Dende esti puntu de vista, la creación del Gran Ducáu de Lituania xugó un papel importante na división de losEslavos orientales. Dempués de la conquista mongola deRutenia, los mongoles intentaron caltener a los eslavos orientales unificaos, y tuvieron ésitu na conquista de la mayoría de les tierres rutenas.Tribus prusianes (d'orixebálticu) constantemente atacaben la rexón deMasovia, provocando que'l duqueConrado I de Mazovia convocara a losCaballeros Teutones pa instalase cerca d'árees prusianes. Los conflictos ente prusianos y Teutones fixeron que les tribus lituanes tardaren más tiempu en xunise. Por cuenta de la presencia d'enemigos poderosos nel sur y nel norte, l'apocayá formáu estáu lituanu concentró la mayoría de los sos esfuercios militares y diplomáticos na espansión escontra l'este.
El restu de les antigües tierres rutenas (principaosbielorrusos) xunir al Gran Ducáu de Lituania dende l'entamu. Otres tierres n'Ucraína fueron tomaes como vasalles per Lituania depués. La subyugación de los eslavos orientales por dos poderes distintos creó divisiones substanciales que persisten hasta anguaño. Según esta afirmación, mientres el dominiu delPrincipáu de Kiev había ciertes diferencies rexonales, ente los eslavos, pero cola anexón al Gran Ducáu de Lituania (de partes del sur y del oeste) tornar en divisiones permanentes enteUcraínos,Bielorrusos yRusos.
Aparte, les divisiones étniques y llingüístiques ente los habitantes de Rutenia nun se crearon poles conquistes mongoles y lituanes de la rexón, y son más antigües que'l mesmu Gran Ducáu. Hasta'lsieglu XX les fronteres étnicu-llingüístiques ente ucraínos, bielorrusos y rusos nun coincidieron coles barreres físiques.
Anque yera un Gran Ducáu, Lituania yera un reinu baxu Mindaugas I, quien foi condicionalmente coronáu pola autoridá del papa Inocencio IV en 1253.Gediminas yVitautas el Grande tamién asumieron el títulu de rei, anque nun fueron coronaos. Esistió un intentu fallíu de reponer el reinu en 1918 y apurrir el tronu al príncipe alemán Urich.
.jpg)
_(cropped).jpg)
