La gravedá ye la más importante respeutu al funcionamientu de l'Universu: les fuercies nucleares namái se manifiesten nel mundu atómicu y subatómicu, y la fuerciaelectromagnética subdivídese, darréu qu'esisten dos tribes de carga (la positiva y la negativa), pol cambéu lafuercia de la gravedá ye la que fai que laTierra xire al voltante delSol (ente los qu'hai más de 150 millones de quilómetros) y que'lSol se mueva al rodiu del centru de laVía Lláctea (a más de 25 milaños-lluz de distancia)
Arriendes d'esto, la fuercia gravitatoria ye, ente les cuatro fuercies fundamentales, la que menos pescancien los físicos modernos. Estos aspiren a formular la Gran Teoría Xunificada, au les cuatro fuercies tean xuníes nún modelu físicu que describa el comportamientu del universu como un tou. Nesti intre, la fuercia de la gravedá, ye la más problemática, la que se resiste a la xunión.
Aparte d'eso, la fuercia gravitatoria ye, ente les cuatrofuercies fundamentales la que menos entienden los físicos modernos. Estos aspiren a formular laGran Teoría Xunificada, au les cuatro fuercies tean xuníes nun modelu físicu que describa'l comportamientu del universu como un tou. Nesti intre, la fuercia de la gravedá ye la más problemática, la que se resiste a la xunión.
Siempres se dixo que la gravedá atráinos haza'l centru de la Tierra; pero si analizamos con procuru, cómo un oxetu masivu «deforma» el espaciu-tiempu que lu arrodia, aportaremos a la conclusión de que nun ye unafuercia que nos atrái, sinón más bien una fuercia que nos emburria al centru d'un cuerpu masivu, nesti casu laTierra. Poro, tendríemos de dicir que: «La gravedá ye la fuercia qu'emburria a un oxetu masivu haza'l centru d'otru más masivu».
LaLlei de la Gravitación Universal deNewton afita que lafuercia qu'exerce una partícula puntual conmasaM ye direutamente proporcional al productu de les mases y la constante gravitacional, ya inversamente proporcional al cuadráu de la distancia que-yos separtar.
Newton derivó esta rellación de l'afirmación del matemáticuJohannes Kepler que losplanetes muévense en órbites elíptiques. Tamién camentabaNewton que la fuercia gravitacional radiaba d'igual miente en toles direiciones del cuerpu central.Newton reconocía qu'esti modelu gravitacional tenía de tomar l'aspeutu d'una rellación deraíz cuadrada invertida. Esti modelu albidra que les órbites d'oxetos qu'endolquen un cuerpu central son seiciones cóniques. Munchos años d'adicamientos astronómicos sofiten esta tesis. Aínda y cuando esta idea ye avezao atribuyí-yla aIsaac Newton, el matemáticu inglésRobert Hooke argumentó que foi elli quien inventó la idea de la rellación de laraíz cuadrada invertida. Sicasí, foiNewton el qu'asoleyó la so teoría de la gravedá y fízose famosu
La rellación que Newton descubrió, aseméyase a esto:
auF ye la fuercia de la gravedá, (n'unidaes espresaes en newtons),m₁ im₂ son les mases de dos oxetos (en quilogramos);r ye la distancia que separta los centros demasa de los oxetos yG ye la «constante gravitacional». Esta rellación ye universal porque tolos oxetos de l'universu s'atrayen ente sí d'acordies a esta rellación, darréu que lafuercia seya tan pequeña que nun se sienta. Magar queNewton identificó correutamente esta rellación entrefuercia,masa ydistancia, namái foi quien a estimar el valor de la constante gravitacional ente estes cantidaes. El mundu tendría d'aguardar más d'unsieglu pa una midida esperimental de la constante de la proporcionalidá.
La llista viniente amuesa la intensidá de la gravedá delSol, la de los planetes, (tamiénPlutón y laLluna), coyendo como sistema de referencia la gravedá qu'hai naTierra (1 G = 9.8m/s²).
