L'ocalitu[2] (Eucalyptus)L'Hér. (delllatíneucalyptus y esti delgriegu ευκάλυπτος (efkályptos) que significa «bien cubiertu» refiriéndose a la grana na so cápsula) ye unxéneru d'árboles (y dalgunosarbustos) de lafamilia de lesmirtáceas. Esisten alredor de 700especies, la mayoría naturales d'Australia. Na actualidá atópense distribuyíos per gran parte del mundu y por cuenta de la so rápida crecedera frecuentemente empléguense en plantíos forestales pa la industriapapelesra,maderera o pal llogru de productos químicos, amás del so valor ornamental.[3][4]
Los ocalitos son árbolesperennes, de porte rectu. Pueden llegar a midir más de 60 m d'altor, magar se fala d'exemplares yá sumíos qu'algamaron los 150 metros.[5] La corteza esterior (ritidoma) ye marrón clara con aspeutu de piel y esprender a tires dexando manches grises o parduces sobre la corteza interior, más llisa.[3]
Les fueyes nueves de los ocalitos son sésiles, ovalaes, abuxaes y de forma falciforme. Estes allárguense y tórnense d'un color verde azuláu brillante d'adultes;[6] contienen unaceite esencial, de característicu golor balsámico, que ye un poderosudesinfestante natural[ensin referencies]. Enaromaterapia emplegar pola parte emocional como un estimulante con efeutu despejante, y pola parte física como antiviral, expectorante y nasal.
L'aceite esencial de les fueyes d'ocalitu ye usáu como descongestionante nasal y pa combatir infeiciones respiratories. Utilizar en forma d'untaza, en pastillas, carambelos inhalantes, fervinchos, xarabes o en vaporizaciones. L'aceite usar de forma tópica como tratamientu pa dolores musculares y d'articulaciones, según pa tratar l'herpes llabial. Tamién sirve como empuste de mosquitos natural[ensin referencies]
L'ocalitu foi introducíu enGalicia en 1860 porFrai Rosendo Salváu, misioneru n'Australia por aciu la unviada de granes a la so familia enTui,[7] pol so valor ornamental dáu'l so gran porte. Darréu instaláronse numberosos arboretos, esvalixaos pola xeografía española, pal estudiu y comparanza de les distintes especies.
Gracies al Patrimoniu Forestal d'Estáu emplegó una política de reforestación por aciu especies de crecedera rápida, principalmente'lpinu y l'ocalitu, lo cual llevó al aumentu d'actividá forestal.
Escontra fines de1973, fueren llantaes con esti xéneru alredor de 390 277 ha , ensin cuntar los plantíos en filera. Dos región son importantes: el suroeste (n'especial Huelva), con 269 029 ha llantaes, y el noroeste, a lo llargo de les mariñes cantábrico y atlántico, con 120 998 ha.[ensin referencies]Anguaño envalórase que la superficie española ocupada por ocalitos ye d'unes 760000ha que representa daqué más del 3% de la superficie mundial d'ocalitos.[8]
D'ente tolos árboles usaos anguaño en cultivos forestales, l'ocalitu destaca pola so rápida velocidá de crecedera y gran volume de producción de madera, usándose principalmente pa la fabricación de papel.
L'ocalitu convirtióse un árbol bien investigáu y polémicu. Dellos estudios afirmen que la biodiversidá de los plantíos vese afeutada y que la mesofauna del suelu ye más probe en plantíos d'ocalitu qu'en montes autóctonos españoles, en plantíos de pinu marítimu (Pinus pinaster) y en sufrerales.[9] Coles mesmes, estos plantíos intensivos son una amenaza pa munchos anfibios y reptiles ibéricos, na midida que suponen l'alteración y/o perda de la vexetación autóctona y cambeos importantes na dinámica de los ecosistemes orixinales.[10]
Si embargo, ENCE, grupu empresarial venceyáu al ocalitu, afirma que"l'ocalitu ye un árbol de gran valor medioambiental, eficiente nel usu de l'agua, el so cultivu sostenible favorez la biodiversidá, amenorga'l riesgu de quemes, apurre nuevos espacios naturales, recupera suelos degradaos o inservibles y arriquez el so paisaxe". Afirmaciones probablemente discutibles en parte ó totalmente. Asina, la Coordinadora Ecoloxista d'Asturies ye bien crítica con esta especie.
La mayoría de los ocalitos nun toleren les xelaes, o toleren llixeres xelaes d'hasta -3 °C a -5 °C; los más resistentes al fríu son los llamaos «ocalitos de nieve», tales comoEucalyptus pauciflora, el cual ye capaz d'aguantar fríu y xelaes d'hasta -20 °C. Dos subespecies,Y. pauciflora subsp. niphophila yY. pauciflora subsp. debeuzevillei en particular, son más resistentes al fríu y pueden tolerar iviernos dafechu severos. Delles otres especies, especialmente de los altos pandos y de los montes del centru deTasmania tales comoEucalyptus coccifera,Eucalyptus subcrenulata, yEucalyptus gunnii, producieron formes desaxeradamente resistentes al fríu y procúrase grana d'esos llinaxesxenéticos que se llanten pa ornamientu n'árees más fríes del mundu.
Eucalyptus camaldulensis o ocalitu coloráu.Ocalitu coloráu, detalle de fueyes y opérculos.
↑3,03,1Luzar J. (2007). The Political Ecology of a “Forest Transition”: Eucalyptus forestry in Southern Peruvian Andes.Ethnobotany Research & Applications.
↑Error de cita: La etiqueta<ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaesTimbuktu
↑«Eucaypt redemption». Eastern Native Tree Society. Consultáu'l 19 de payares de 2008.
