Elcristianismu[1] (delllatínchristianismus, y esti delgrieguχριστιανισμός) orelixón cristiana ye unarelixón basada na doctrina, preceutos ya idees deXesucristu.
Ye larelixón más espardida pel mundu y una de les trés grandes relixones monoteístes xunto colxudaísmu y 'islam, colos que tienen en comuña ciertos rasgos básicos.
Yo soi'l camín, y la verdá, y la vida; naide vien al Padre, sinón por mi.Xuan 14:6
Nosevanxelios hai amplia evidencia de que Xesucristu aseguró ser l'únicu camín a Dios, lo que sería enseñao asina mesmo polos sos primeros siguidores, incluyendo a los apóstolesSimón Pedro yPablo de Tarsu.[3]
Simón Pedro y Pablo de Tarsu, nun cuadru del Greco
Nun se conoz con precisión el númberu de siguidores que pudo algamar el cristianismu en vida de Xesús de Nazaré, nin cuántos siguíen dientro de la comunidá cristiana por él fundada tres la so muerte, axusticiáu poles autoridaes seculares. Pocos años dempués de la so muerte,Pablo de Tarsu, un xudíu que —nel dicir de losFechos de los Apóstoles— tenía la ciudadanía romana, tuvo un papel destacáu predicando y poniendo en contactu a diversos grupos cristianos delOriente Próximu.[4] El calter misioneru dePablo de Tarsu y otres figures del cristianismu primitivu influyó de forma decisiva en tola historia posterior del cristianismu.[5]
Xuan Evanxelista, quien encarnó'l llamáu cristianismu joánico
La xera d'estos primeros cristianos llevó a la formación de comunidaes cristianes en numberosos llugares delImperiu Romanu, especialmente na so parte oriental. El sociólogu Rodney Stark, quien estudió diverses fontes históriques pal so llibruLa puxanza del cristianismu, concluyó qu'escontra l'añu300 d. C., el cristianismu taba espublizáu tantu ente les clases populares como nun númberu de persones riques ya influyentes de la sociedá romana, y aventuróse a asitiar la cifra de cristianos ente'l 10 y el 25 % de la población del Imperiu.[8] Col edictu de tolerancia del emperadorConstantín I el Grande, el cristianismu convirtióse en relixón llegal y progresivamente na relixón favorecida pol estáu. Sicasí nun foi hasta l'Edictu de Tesalónica, promulgáu pol emperadorTeodosio, que'l cristianismu convirtióse na relixón oficial. Nes ciudaes el númberu de cristianos siempres fuera mayor, y hacia'lsieglu V la población non cristiana del imperiu concentrábase masivamente en zones rurales (pagi), polo que larelixón olímpica acabó llamándose paganismu por ser importante solo neses zones.[8]
Una vegada convertida en relixón mayoritaria del Imperiu, el cristianismu espandir a toa Europa. Lospueblos xermánicos fuéronse cristianizando progresivamente ente los sieglos IV ya IX.Cirilu y Metodiu predicaron a los eslavos nelsieglu X. El cristianismu llegara a lesisles britániques nelsieglu V, cuandoPatriciu d'Irlanda taba activu na rexón. A partir delsieglu VII les potencies cristianes d'Europa anduvieron a la tema coles potencies islámiques. Nel sur y centru d'Europa, cola esceición de les zones so alministración musulmana, el cristianismu foi la principal relixón dende antes delsieglu IX hasta l'actualidá. La espansión alnorte d'Europa yEuropa oriental foi más tardida, pero tamién neses rexones dende va sieglos el cristianismu foi históricamente la relixón mayoritaria. Colaespansión europea n'América hubo un esfuerzu apostáu por imponer yá sía pacíficamente, yá sía por aciu coacciones, el cristianismu a lespoblaciones d'orixe americanu. Dende'lsieglu XVI les portugueses fixeron esfuerzos tamién por llevar el cristianismu a ciertes árees d'África yAsia, que taben sol so dominiu. La puxanza delcolonialismu européu n'África, Asia y Oceanía aumentó'l númberu de cristianos en tol mundu.
Según un estudiu de 2011, habría nel mundu más de 2180 millones de cristianos, o cerca d'un terciu de la población mundial, siendo la relixón con más siguidores del mundu.[9]
