Losbeagle son unaraza de perros de tamañu pequeñu a medianu. Tienen un aspeutu similar alfoxhound, pero de menor tamañu, con pates más curties y oreyes más llargues y nidies. Estiperru, clasificáu nel grupu 6, seición 1.3 polaFederación Cinológica Internacional, ye unsabuesu utilizáu principalmente pa rastrexarllebres,coneyos y otres pieces decaza. La so gran capacidá olfativa ya instintu de rastrexu fai que s'utilicen comoPerru de detección perros de detección d'importaciones agrícoles prohibíes y productos alimenticios en cuarentena a lo llargo de tol mundu. Son animales intelixentes, y populares como animales domésticos por cuenta de la so talla, calter sele y falta de problemes de salú conxénitos. Estes carauterístiques tamién faen d'ellos una opción como suxetu d'esperimentaciónin vivo.
Los beagles fueron representaos na cultura popular dende ladómina isabelina tantu na lliteratura como na pintura y, más apocayá, nel cine, los cómics y la televisión. De cutiu cítase aSnoopy, unu de los personaxes principales de latira risiblePeanuts, como «el beagle más famosu del mundu».
Los oríxenes d'esta raza nun tán bien claros, pero perros de la talla y carauterístiques similares al beagle modernu remontar hasta l'Antigua Grecia.[8]Xenofonte (ca.431 e.C. -354 e.C.), nel soTratáu sobre la cacería oCynegeticus menta a unsabuesu que cazaba llebres por aciu l'olfatu y al que se siguía a cuerpu. Tamién se menten pequeños sabuesos nes Lleis Forestales deCanutu'l Grande, onde se los eximía de la ordenanza qu'establecía qu'a tolos perros capaces d'acosar a unvenado tenía de tullíse-yos una pata.[9] De ser ciertu, estes lleis confirmaríen que perros del tipu del beagle esistíen n'Inglaterra antes de 1016, pero ye probable que fueren escrites naEdá Media y quixérase-yos dar una perceición d'antigüedá y tradición.[10]
Créese que'l estinguíu southern hound podría ser un antepasáu del beagle.
Nelsieglu XI,Guillermo'l Conquistador introdució'ltalbot en Gran Bretaña. El talbot yera un sabuesu predominantemente blancu, lentu, col gargüelu fondu, descendiente delSan Huberto que fuera desenvueltu nelsieglu VIII. En dalgún momentu los talbots ingleses fueron cruciaos congalgos pa da-yos un puntu suplementariu de velocidá.[11] Escastáu yá va tiempu, el talbot probablemente dio orixe alsouthern hound que, pela so parte, créese que ye un antepasáu del beagle modernu.[N 1]
A partir de la dómina medieval, el términubeagle utilizóse como nome xenéricu pa referise a los sabuesos más pequeños, anque estos perros estremárense abondo de la raza moderna. Unes races de perros diminutos tipu beagle yá se conocíen en tiemposEduardu II yEnrique VII, que teníen jaurías de «beagles de guante» (glove beagles), llamaos asina pol so pequeñu tamañu, y la reinaSabela I tenía unos perros conocíos como «beagles de bolsu» (pocket beagles), que solo teníen de 20 a 23 cm d'altor hasta la cruz, lo bastante pequeños como pa poder llevase nun bolsu o alforxa mientres se montaba a caballu mientres una cacería. Los sabuesos más grandes escorríen y llevantaben la presa y dempués los cazadores soltaben a los perros pequeños pa prosiguir la persecución pola maleza. Sabela I referir a estos perros como los sos «beagles cantores» (singing beagles) y de cutiu entretenía a los invitaos a la so mesa real dexando a les sos «beagle de bolsu» dar cabriolas ente los platos y taces.[13] Fuentes delsieglu XIX referir a estes races indistintamente y ye posible que dambos nomes referir a la mesma pequeña raza. Nel llibru de 1866 de George JesseResearches into the History of the British Dog, el poeta y escritor de principios del sieglu XVIIGervase Markham ye citáu refiriéndose al beagle como lo bastante pequeñu como pa sentase na mano d'un home.[14]
Los estándares pal beagle de bolsu establecer en 1901; esta llinia xenética ta estinguida anguaño, anque dellos criadores modernos intentaron recreala.[15]
Esta imaxe de finales del sieglu XVIII o principios del XIX amuesa a un perru con un cuerpu más robezu y ensin les traces refinaes de les variedaes posteriores.
Nelsieglu XVIII desenvolviérense dos races pa cazar llebres y coneyos: elsouthern hound y elnorth country beagle (o northern hound). El southern hound, un perru alto y robusto con una cabeza cuadrada y oreyes llargues, nidies y triangulares yera común dende'l sur delríu Trent y probablemente taba estrechamente rellacionáu coltalbot; anque lentu, tenía resistencia y un escelente olfatu. El north country beagle, posiblemente unencruz d'una caña del fonduxe del talbot y ungalgu, foi criáu principalmente enYorkshire y yera común nos condaos del norte. Yera más pequeñu que'l del sur, menos trabáu y con un focicu más apuntiáu; yera más rápidu que'l so equivalente del sur, pero les sos capacidaes olfatives taben menos desenvueltes.[16] Cuando la caza del foín fíxose cada vez más popular, los exemplares de dambos tipos de sabuesos menguaron. Los perros del tipu del beagle fueron cruciaos con races más grandes, como los sabuesos cazadores de venados, pa producir elfoxhound modernu. Les variedaes de perros del tamañu del beagle tuvieron cerca de la estinción pero dalgunos llabradores del sur d'Inglaterra aseguraron la sobrevivencia de les races prototipu calteniendo pequeños grupos pa la caza de coneyos.
El reverendu Phillip Honeywood estableció un criadoriu de beagles n'Essex nosaños 1830 y créese qu'esti grupu constituyó la base pa la formación de la raza beagle moderna. Anque nun esisten rexistros colos detalles del llinaxe d'esta perrada, créese tantu los southern hound como los north country beagle taben fuertemente representaos; el veterinariu británicu William Youatt abarruntaba qu'l'harrier constituyía una bona parte de laheriedu xenéticu del beagle, opinión compartida por otros estudiosos anguaño.[17][18] Los beagles de Honeywood yeren pequeños, con un altor hasta la cruz d'unos 25 cm y, según escribió John Mills nel soThe Sportsman's Library (1845), de color blancu puru. Elpríncipe Alberto, maríu de la reinaVictoria, y Lord Winterton tamién teníen jaurías de beagles nesa dómina, y el favor real ensin dulda ayudó a la medría del interés escontra esta raza, anque'l grupu de Honeywood taba consideráu como'l más refináu de los trés.[19]
Imáxenes d'antiguos beagle. D'izquierda a derecha y de riba a embaxo: 1833, 1835, elmedium de «Stonehenge» (1859, reutilizando la imaxe de Youtt «Beagle», de 1852) y beagle nanu (1859).
Anque-y la atribúi'l desarrollu de la raza moderna, Honeywood concentrar na cría de perros pa la caza y dexó en manes de Thomas Johnson refinar la cría pa producir perros que fueren cazadores tanto curiosos como capaces. Desenvolviéronse dos variedaes: la de pelame aspra y la de pelame llisa. El beagle de pelame aspra sobrevivió hasta principios del sieglu XX (hai inclusive rexistru de la so apaición nun espectáculu de perros en 1969), pero esta variedá ta escastada anguaño, probablemente absorbíu nel llinaxe xenéticu estándar del beagle.[20]
Nosaños 1840, empezar a desenvolver un estándar pal beagle: perdiérase la distinción ente'l north country beagle y el southern hound, pero inda había una gran variación en talla, calter y fiabilidá ente los nuevos grupos emerxentes.[21] En 1856, «Stonehenge» (seudónimu de John Henry Walsh, editor deThe Field), escribiendo nelManual of British Rural Sports inda estremaba a los beagles en cuatro variedaes: el mediu, el nanu o «falderu», el fox beagle (una versión más pequeña y lenta del foxhound) y el de pelame aspra o beagle terrier, qu'él clasificó como un amiestu de cualesquier de les otres variedaes y una de les variedaes deterrier escoceses.[22] Stonehenge tamién ufierta un esbozu d'una descripción estándar:
In size the beagle measures from 10 inches, or even less, to 15. In shape they resemble the old southern hound in miniature, but with more neatness and beauty; and they also resemble that hound in style of hunting.
De tamañu, el beagle mide de 10, o inclusive menos, a 15 pulgaes (25-38 cm). Tocantes a la forma, paecer al vieyu southern hound en miniatura, pero con más pulcritud y guapura; y tamién se paecen a esi hound nel estilu de caza.[22]
Escontra 1887 l'amenaza d'estinción esmorecíase: había 18 criadorios de beagles n'Inglaterra.[23] En 1890 creóse'l Club del Beagle (Beagle Club) y coles mesmes iguóse'l primer estándar.[24] Al añu siguiente formóse l'Asociación de Propietarios de Harriers y Beagles (Association of Masters of Harriers and Beagles). Dambes organizaciones teníen como oxetivu promover y defender los intereses fundamentales de la raza, y dambos deseyaben producir un tipu estándar de beagle.[25] Escontra 1902 el númberu de criadorios alzárase a 44.[23]
Los beagles llegaron aEstaos Xuníos en redol a losaños 1840, pero los primeros perros fueron importaos puramente pa la caza y yeren calidable variable. Yá que Honeywood namái empezara la so cría nos años 1830, ye improbable qu'estos perros fueren representativos de la raza moderna y la so descripción como similares a losdachshund cola pierna recta y con cabeza delgada indica la so poca paecencia al estándar. Les iniciatives series pal establecimientu d'una calidá nel heriedu xenéticu empezaron a principios de los años 1870, cuando'l xeneral Richard Rowett, d'Illinois, importó dellos perros d'Inglaterra y empezó a reproducilos. Créese que los beagles de Rowett sirvieron como modelu pal primer estándar americanu, preparáu por Rowett, L. H. Twadell y Norman Ellmore en 1887.[26] El beagle foi aceptáu como una clase polAmerican Kennel Club (AKC) en 1884. A lo llargo del sieglu XX esta raza estendióse per tol mundu.
A principios del sieglu XX desenvolvióse un curiosu tipu uniforme pa la raza.
Cuando se constituyó, l'Asociación de Propietarios de Harriers y Beagles punxo en marcha una exhibición regular enPeterborough empezando en 1889, y el Club del Beagle nel Reinu Xuníu montó la so primer exhibición en 1896.[24] La esposición regular de la raza llevó al desarrollu d'un tipu uniforme, y el beagle siguió aumentando'l so ésitu hasta l'entamu de laPrimer Guerra Mundial, cuando tolos espectáculos fueron suspendíos. Tres la guerra, la raza lluchaba otra vegada pola sobrevivencia nel Reinu Xuníu: el postreru de los beagles de bolsu probablemente sumió mientres esti tiempu, y los rexistros cayeron hasta'l so nivel más baxu. Unos pocos criadores (n'especial Reynalton Kennels) llograron alicar l'interés por esti perru y al entamu de laSegunda Guerra Mundial la raza volvía ser popular. Los rexistros cayeron de nuevu tres el final de la guerra, pero recuperáronse cuasi darréu.[27]
Comoperros de raza, los beagles siempres fueron más populares nos Estaos Xuníos y Canadá que nel so país natal. El Club Nacional del Beagle d'América (National Beagle Club of America) foi creáu en 1888 y hacia 1901 un beagle yá ganó un premiu al «Meyor Exemplar d'Esposición Meyor exemplar de la esposición» (Best in Show). Al igual que nel Reinu Xuníu, l'actividá mientres la Primer Guerra Mundial foi mínima, pero la raza esperimentó una renacencia muncho más fuerte nos Estaos Xuníos cuando cesaron les hostilidaes. En 1928 ganaron dellos premios na esposición delWestminster Kennel Club y hacia 1939 un beagle (Champion Meadowlark Draughtsman) consiguió'l títulu del máximu gallardón del perru de cría americanu del añu.[28] El 12 de febreru de 2008, un beagle,K-Run's Park Me In First, ganó'l premiuBest in Show mientres la exhibición del Westminster Kennel Club per primer vegada na hestoria del concursu.[29] En Norteamérica tuvieron de forma regular ente los diez races más populares mientres más de trenta años. Dende 1953 hasta 1959 el beagle tuvo clasificáu nel primer puestu de la llista de races rexistraes delAmerican Kennel Club;[30] nos años 2000, 2005 y 2009 taba asitiáu nel quintu puestu de les aproximao 160 races rexistraes, y nel 2010 nel cuartu.[31] Anque non tanto como n'Estaos Xuníos, nel Reinu Xuníu tamién son bien populares, y taben asitiaos nos puestos 28º y 30º d'ente unes 200 races reconocíes nes clasificaciones de rexistros del Kennel Club de los años 2005 y 2006 respeutivamente,[32] pero xubieron a los puestos 20º y 18º nos años 2009 y 2010 respeutivamente.[33]
El nome d'esta raza nun s'incorporó al idioma asturianu asina que s'utiliza la mesma grafía que n'idioma inglés. Según elOxford English Dictionary, la primer mención del términubeagle na lliteratura inglesa data deca. 1475, nel llibruEsquire of Low Degree. L'orixe de la pallabra ye inciertu, anque se cree que puede derivar delfrancésbecguele ob'gueule, gargüelu abiertu (quiciabes poles carauterístiques de la so lladrida), o delinglés antiguu, francés ogaélicubeag, pequeñu. Otros autores indiquen como orixe'l términu francésbeugler, bramar, ruxir, o'lalemánbegele, regañar, reprender.[34][35][18]
L'estándar deThe Kennel Club (Reinu Xuníu) establez que'l beagle tendría de dar una impresión de robustez pero ensin tosquedá o falta d'elegancia.
El so aspeutu xeneral ye similar al d'unfoxhound de tamañu pequeñu, pero la cabeza ye más amplia, el focicu más curtiu, la espresión dafechu distinta y les piernes más curties en rellación col cuerpu.[36] Tienen un altor d'ente 33 y 41 cm hasta lacruz y pesen ente 8 y 16 kg; les femes son polo xeneral llixeramente más pequeñes que los machos.[37]
La cabeza ye allargada y fuerte; nes femes suel ser más estilizada. El craniu ye llisu, anchu y con una llixera cresta occipital. Elfocicu ye de tamañu mediu y cortáu n'ángulu rectu, con viñar (ñariz) ancha, colos furos nasales amplios y xeneralmente negra. Los güeyos son de color marrón escuru o ablana, abondo grandes, nun suelen tar fundíos nes órbites nin tampoco son saltonos. Les oreyes son amplies y llargues, cola punta arrondada y lleguen cuasi hasta la punta de la ñariz si espurrir palantre; d'insertamientu baxu, la so testura ye nidia y cuelguen cerca de los pómulos. Tienen un pescuezu fuerte y de llargor mediu (lo suficientemente llargu como pa dexar que baxe la cabeza hasta'l suelu fácilmente pa poder siguir un rastru), llixeramente narquiáu y con poca papada. Tien un pechu ampliu que s'estrecha escontra un abdome afiláu y llega, na so parte inferior, hasta debaxo de los coldos; costielles narquiaes que s'estienden escontra tras, y el banduyu nun tien un recogimiento escesivu. La cola ye robusta y non bien llarga, bien cubierta de pelo, especialmente na so parte inferior, y cola punta blanca, lo que dexa que'l perru pueda trate fácilmente cuando tán cola cabeza baxa siguiendo un rastru; la cola nun se riza sobre'l so llombu, pero sostiense irguida cuando'l perru atópase activu.[38][39]
El beagle tien un cuerpu musculosu y una talla media; ye de constitución cuadrada: el llargor dende'l pechu hasta les piernes ye cuasi igual al altor dende'l suelu hasta la cruz. La so pelame ye llisu, curtiu, mestu y resistente a los cambeos climatolóxicos sópitos. Los costazos atópense echaos escontra tras y non bien cargaos; les pates tienen nudiellos prominentes, almadines llantares resistentes y uñes curties; les delantreres son rectes y aplomaes y les traseres son musculoses y doblaes na articulación cimera.[38][39]
Pareya con pelame tricolor descolorado nuna exhibición en Polonia.
Esta raza puede atopase con una amplia variedá de colores. Anque la capa (color delpelame) tricolor formada por una base de color blancu con grandes árees negres y tonos marrón claro seya la más común, los beagles pueden trate con cualesquier color habitual nos sabuesos.
Les variedaes tricolores atópase en dellos tonos, dende'l llamáuclassic tri, con un llombu negru (tamién conocíu comoblackback), eldark tri, con marques de marrón nidiu entemecíes con marques negres más prominentes, hasta'lfaded tri, con débiles manches negres entemecíes con marques castañes más destacaes. Dellos perros presenten un patrón tricolor quebráu, dacuando conocíu comopied; esta variedá tien una pelame sobremanera blanca con parches de pelo de color negru y marrón. Los beagles tricolores nacen cuasi siempres negros y blancos. Les árees blanques establécense de normal a la octava selmana, y les árees negres pueden dir camudando escontra'l marrón conforme'l cachorru maurez y que puede tardar ente unu y dos años en desenvolvese dafechu. Dellos beagles camuden gradualmente de color mientres la so vida y pueden perder les sos manches negres por completu.
Les variedaes bicolores siempres tienen un color blancu como base, con árees del segundu color. Marrón claro y blancu ye la variedá bicolor más común, pero hai una amplia gama d'otros colores como un marrón bien claro, colloráu, acoloratáu, naranxa, cuasi marrón, marrón escuro y negru. Les variedaes a manches o motudes pueden ser blanques o negres con manches de colores distintos. Dellos beagles tricolores tamién tienen un motudu de dellos colores nes sos árees blanques.[40][41]
Xunto alSan Huberto (bloodhound, n'inglés), el beagle tien unu de los meyores y más desenvueltos sentíos del olfatu d'ente toles races de perru.[42] Nos años 1950, John Paul Scott y John Fuller empecipiaron un estudiu de trece años de duración sobre'l comportamientu canín. Como parte d'esta investigación, probaron les capacidaes olfatives de delles races asitiando un mure nun campu de 4000 m² y cronometrando cuanto tiempu tardaba cada perru n'atopalo. Los beagles alcontrar en menos d'un minutu, ente que losfox terriers precisaron quince minutos y losterriers escoceses nun pudieron atopalo. Los beagles son meyores siguiendo un rastru pela tierra que golifando l'aire, polo que nun s'inclúin na mayor parte de los equipos de rescate de monte, onde s'utilicen fundamentalmentecollies, qu'usen la vista amás del olfatu del aire y son más dondos.[42] Les llargues oreyes y llabios grandes del beagle probablemente ayuden a atrapar los golores cerca de la ñariz.[43]
N'ocasiones falar de variedaes ingleses y americanes, pero nun esiste reconocencia oficial per parte de nengúnclub de criadores d'estes variedaes.
N'ocasiones ufiertar en venta «beagles de bolsu», pero l'heriedu xenéticu d'esta variedá escastóse y, anque The Kennel Club especificara primeramente un estándar pa esa raza en 1901, dicha variedá nun ta reconocida anguaño por nengún club. De cutiu los beagles de pequeñu tamañu son el resultáu d'una crianza desdexada o denanismu.[15]
Una variedá conocida comopatch hounds (motudos, a manches) foi desenvuelta por Willet Randall y la so familia a partir del añu 1896 espresamente pa la so especialización na caza del coneyu. Los Randall remonten el so llinaxe a «Field Champion Patch». A pesar del so nome, estos perros nun son necesariamente a manches.[44][45]
Nos años 1850, Stonehenge encamentaba'lencruz ente'l beagle y elterrier escocés como unperru cobrador. Consideraba esti amiestu de races como un bon trabayador, silenciosu y obediente, pero que tenía l'inconveniente de que yera pequeñu y apenes podía cargar con una llebre.[46]
Más apocayá l'enclín apunta escontra los perros de diseñu», y unu de los más populares ye'lpuggle, encruz ente beagle ypug; menos escitable qu'un beagle y con una menor necesidá d'exerciciu, estos perros tán empobinaos a les viviendes nes ciudaes.[47][48][49]
Los beagles tamién son felices folgando, ensin realizar exercicios hasta l'escosamientu.
Ye un perru apacible, tantu nel so calter como na so disposición. Descritu en dellos estándares de raza como «allegre» (merry), son candiales y xeneralmente nun son agresivos, pero tampoco cobardes. Esfruten de la compañía y, anque puedan amosase primeramente fríos colos estraños, aceptar con facilidá, lo que fai d'ellos unos perros guardianes pocu fayadizos, anque'l so enclín a llatir o agullar cuando columbren desconocíos convertir en posibles perros de vixilancia. Nun estudiu del añu 1985 empobináu por Ben y Lynette Hart, dieron al beagle la posición de excitabilidad más alta, xunto colYorkshire terrier, elcairn terrier, elschnauzer miniatura, elWest Highland white terrier y elfox terrier.[50][N 2]
Los beagles son intelixentes pero, al ser una raza criada pa llargues persecuciones, son decidíos y resueltos, lo que puede faelos difíciles d'entrenar. Son xeneralmente obedientes, pero puede ser difícil face-yos recular una vegada que percibieron un rastru, y pueden distrayese con facilidá por golores al so alredor. Polo xeneral nun se presenten a concursos d'obediencia n'exhibiciones canines; mientres tán sollertes o n'alerta, respuenden bien al entrenamientu por aciu pagos de comida, y tán provecíes por complacer, anque se distrayen o aburren con facilidá. Tán clasificaos nel puestu 72 nel llibruThe Intelligence of Dogs (La intelixencia de los perros) de Stanley Coren, yá que Coren asítiase nel grupu col nivel más baxu d'intelixencia trabayu/obediencia; sicasí esta escala nun mide la comprensión o asimilación, la independencia o la creatividá.[51][52]
Estos perros tienen un escelente comportamientu colos neños, y quiciabes este seya unu de los motivos polos que ye unu de los animales domésticos más populares nes families, pero son animales de jauría y pueden ser propensos a la llamada «ansiedá por separación».[53] Non tolos beagles van agullar, pero la mayoría va llatir cuando s'enfrente a situaciones estrañes, y dalgunos van dar aullíos cuando perciban el rastru d'una presa potencial.[54] Polo xeneral pórtense bien ante otru perros. Nun son esixentes en cuanto al exerciciu; la so resistencia innata implica que nun se cansen fácilmente cuando realicen exerciciu, pero nun tienen d'exercitar se hasta l'escosamientu antes de da-yos un descansu, anque l'exerciciu regular ayuda a evitar l'aumentu de pesu al qu'esta raza ye propensa.[55]
Cachorros beagle naciellos.El sobrepesu puede ser un problema en perros vieyos o sedentarios, y puede traer problemes de corazón y d'articulaciones.
La llonxevidá típica de los beagles ye d'ente diez y quince años,[56][57] una esperanza de vida habitual pa los perros de la so talla.[58]
Los beagles pueden ser propensos a laepilepsia, pero puede controlase por aciu medicación; tamién pueden sufrirhipotiroidismu y dellos tipos denanismu. Hai dos enfermedad en concretu que son particulares d'esta raza: la llamada «funny puppy» (cachorru graciosu), na que'l cachorru crez de forma lenta y desenvuélvese con piernes débiles y el llombu torcíu y, anque de normal tea sanu, ye propensu a diverses enfermedaes;[59] y ladisplasia de cadril, común en harriers y en delles races más grandes, pero que raramente considérase un problema nos beagles.[60] Poles sos pates curties, que faen qu'al andar bánciense más que los perros de pates llargues, tán consideraos una razacondrodistrófica, y son propensos a dellos tipos d'afecciones de los discos intervertebrales.[61][62]
En casos raros, pueden desenvolver artritis poligénica, una inflamación de lesarticulaciones provocada por una disfunción del sistema inmunolóxicu, inclusive cuando son nuevos. Los síntomes pueden solliviase n'ocasiones con tratamientos a base d'esteroides.[59]
Les sos oreyes cayíes, llargues y amplies pueden faer que la canal auricular nun se ventile lo suficiente o que retengan aire húmedo, lo que puede traer infeiciones d'oyíu.[63] Tamién pueden sufrir diversos problemes nos güeyos; dos afecciones oculares comunes nos beagles son elglaucoma y ladistrofia corneal.[64] Tamién pueden carecer el llamáuojo cereza, unprolapso de lamembrana nictitante canina, odistiquiasis, una situación na que les pestañes nacen fuera de la llinia habitual y pueden agafar el güeyu; dambes dolencies pueden ser correxíes por aciu ciruxía;[59] tamién pueden carecer dellos tipos d'atrofia retinal. Un fallu del sistema de drenaxe nasolacrimal puede causar secañu nel güeyu l'apaición de llárimes na cara.[59]
Na so condición de perros de campu son propensos a firíes menores, como cortes y esguinces y, si caltiénense inactivos, la obesidá convertir nun problema común una y bones ellos van comer siempres que tengan comida disponible y van tener que ser los sos dueños los encargaos de regular el so pesu.[59] Cuando trabayen o cuerren en llibertá nel campu pueden ser infestaos porectoparásitos comopulgues,cachiparros oácaros de la collecha y porendoparásitos como loscéstodos; tamién pueden introducíse-yos nos güeyos, oyíos o pates granes de yerbes y semaos y produci-yos irritaciones.[65]
La raza beagle ta considerada como bono de criar. En Francia, l'abondosa población de beagles facilita la eleición de los reproductores y aumenta les posibilidaes d'atopar un bon fecundador. Dende los años 70, ye habitual importar reproductores xeneralmente del Reinu Xuníu, pero tamién de Canadá y d'Europa del este. España, Italia y Grecia importen individuos franceses. La consanguinidá ye pocu utilizada ente los criadores. En Francia, la directriz de la crianza ye llograr un beaglebonu y bonitu, esto ye, que nun hai una llinia específica pal trabayu (la caza) y otra pa la guapura. El criadores creen que los meyores individuos son capaces d'ufiertar un altu rendimientu tantu nuna cacería como nun concursu de guapura, polo qu'un perru nun puede ser campeón n'unu d'estos concursos si antes nun consiguió'l calificativu debien bonu nel trabayu. Les carauterístiques morfolóxiques qu'hai que vixilar son la llinia del llombu, que tien de tar bien recta, la calidá de les pezuñes y del pelo y el color de los güeyos.[66]
Los beagles fueron desenvueltos principalmente paracazar llebres y coneyos. Fueron consideraos como compañeros de caza ideales pa les persones d'edá que podríen siguilos a caballu ensin esfuerciu, pa cazadores nuevos que podríen caltenese xunto a ellos en ponis, y pa cazadores más probes que nun podíen dexase caltener una corte de bonos caballos de caza.[67] Antes de la llegada de la moda de la caza del foín nel sieglu XIX, la caza yera un acontecimientu pa tol día que consistía fundamentalmente na persecución, más que na muerte del animal escorríu. Nesti contestu'l pequeñu beagle afaíase bien a la llebre y, a diferencia de perros como los harriers, nun terminaben rápido la caza, pero por cuenta de la so resistencia y a la so escelente habilidá pa rastrexar por aciu l'olfatu yeren una garantía pa prindar finalmente a la llebre. Les jaurías de beagles corríen con tolos perros bien xuntos («tan cerca que podríen cubrir con una fueya»"[17]) lo que yera útil nuna caza de llarga duración, yá que torgaba a los perros tresmanaos ofuscar el rastru. Tamién se-yos prefería mientres la caza delfaisán p'actuar ente la maleza trupa, en llugar de perros como losspaniel.[68]
Cola introducción de la moda de caceríes más rápides, el beagle cayó en desgracia como cazador de llebres, anque inda s'utilizaba pa la caza del coneyu. EnAnecdotes of Dogs (1846), l'escritor d'historia natural Edward Jesse diz:
In rabbit-shooting, in gorse and thick cover, nothing can be more cheerful than the beagle; and they have been called rabbit-beagles from this employment, for which they are peculiarly qualified, especially those dogs which are somewhat wire-haired.[13]
Na caza del coneyu, ente toxos y vexetación trupa, nada puede ser más allegre que'l beagle; y llamar beagles del coneyu por esti trabayu, pal cual tán particularmente cualificaos, sobremanera aquellos perros que son daqué arispios.
El beagle foi utilizáu pa la caza del coneyu dende los primeros tiempos del desarrollu de la raza.
Nos Estaos Xuníos paez que fueron utilizaos pa cazar coneyos dende les primeres importaciones. La caza de llebres con estos perros fíxose popular de nuevu en Gran Bretaña a mediaos del sieglu XIX y siguió hasta que se fixo illegal n'Escocia pola Llei de Proteición de Mamíferos Selvaxes de 2002 y n'Inglaterra y País de Gales pola Llei de Caza de 2004. Según esta llexislación los beagles inda pueden escorrer coneyos col permisu del terrateniente. La llamada «caza al rastru» (drag hunting n'inglés) ye popular onde la caza yá nun ta dexada o ente los dueños que nun deseyen participar en deportes de sangre, pero que deseyen exercer les habilidaes innates del so perru.
La jauría tradicional consiste n'hasta 70 beagles, dirixíos por un cazador que dirixe'l grupu y que ye asistíu por un númberu variable d'azotadores que'l so trabayu ye devolver a los sabuesos que se tresmanen al grupu. El maestru de caza ta al cargu de la custodia del grupu a diariu, y puede o nun tomar el papel del cazador mientres el día de la caza. Los beagles pueden ser emplegaos individualmente o suxetos con unos tirantes (en pareya).[69]
Nel Reinu Xuníu consideróse la cacería de llebres con beagles como ideal pa moces, y munches escueles privaes britániques caltuvieron tradicionalmente jaurías de beagles. En 1902 empecipiáronse protestes contra l'usu d'estos perros pa la caza nelColexu Eton, anque inda s'utilicen anguaño,[70] y una jauría del Wye College enKent (anguaño zarráu ya integráu nelImperial College London) foi robada polFrente de Lliberación Animal en 2001.[71] Jaurías escolares y universitaries inda se caltienen en Eton,Marlborough, Wye,Radley, laEscuela Real d'Agricultura yChrist Church (Oxford).[72]
Utilícense comoPerru de detección perros de detección d'importaciones agrícoles prohibíes y productos alimenticios en cuarentena na «Beagle Brigade» del Serviciu d'Inspeición Sanitaria d'Animales y Plantes delDepartamentu d'Agricultura de los Estaos Xuníos; estos perros utilizar p'afayar alimentos nos equipaxes de viaxeros nos Estaos Xuníos. Tres la realización de diverses pruebes, amás de pol so finu olfatu escoyer a los beagles por ser relativamente pequeños y por non amedranar a les persones que se sienten incómodes cuando se-yos averen perros, por ser intelixentes y por trabayar bien col sistema de pagos.[74] Tamién s'utilicen pa esti fin pol Ministeriu d'Agricultura y Silvicultura deNueva Zelanda, el Serviciu de Cuarentena ya Inspeición d'Australia, y en países comoCanadá,Xapón y laRepública Popular China.[75][76][77] Pa la detección d'esplosivos utilícense xeneralmente les variedaes de mayor tamañu, yá que pa esta xera de cutiu ye necesariu xubise a grandes cintes tresportadores d'equipaxe, una xera pocu afecha pa los perros más pequeños.[78]
Los beagles son la raza de perru que más s'utiliza nelReinu Xuníu nel campu de laesperimentación con animales, por cuenta de la so talla y la so naturaleza pasiva. De les 7595 pruebes realizaes con perros nesi país en 2006 y les 5923 realizaes en 2009, 7402 y 5864 respeutivamente (más del 97%) fueron con beagles.[79][80] La Llei de Procedimientos Científicos con Animales británica de 1986 dio un estatus especial a primates, équidos, gatos y perros, y nel añu 2005 el Comité de Procedimientos con Animales (establecíu pola Llei de 1986) dictaminó que yeren preferibles les pruebes con mures, anque esto implicara l'usu d'un mayor númberu d'animales.[81] Anque los beagles fueron los más utilizaos, en 2005 los perros tuvieron implicaos en menos del 0,3% del total de los esperimentos realizaos con animales nel Reinu Xuníu.[82] La mayor parte d'estos perros son criaos espresamente con esi oxetivu por compañíes comoHarlan; estes compañíes que críen animales pa la investigación tienen de tar primeramente autorizaes acordies cola Llei de Procedimientos Científicos con Animales de 1986.[81]
Les pruebes de productoscosméticos con animales tán prohibíes nos Estaos miembros de laXunión Europea,[83] anqueFrancia protestó pola prohibición y realizó esfuercios pa revocala.[84] Anque n'Estaos Xuníos tán dexaes, nun son obligatories pa garantizar la seguridá d'un productu cosméticu si esta puede determinase por otros métodos, y l'especie suxetu de la esperimentación nun ta acutada polaAlministración d'Alimentos y Melecines estauxunidense (FDA).[85]
Nes pruebes de toxicidá d'aditivos alimenticios, contaminantes d'alimentos y dalgunosmelecines y productos químicos, la FDA utiliza beagles y gochos nanos como sustitutos pa les pruebes direutes n'humanos.[86]
Dellos grupos contrarios a laviviseición informaron sobre'l posible abusu con animales nes instalaciones onde se realicen los esperimentos. En 1997, les imáxenes filmaes de callao por un periodistafreelance naHuntingdon Life Sciences nel Reinu Xuníu, amosaben imáxenes de crueldá colos perros per parte de dellos emplegaos del llaboratoriu; Tres la emisión de diches imáxenes nuna canal de televisión, los emplegaos fueron suspendíos y darréu arrestaos y procesaos.[87] Consort Kennels, una empresa británica dedicada a la cría de beagles pal so usu n'esperimentos, foi cerrada en 1997 dempués de la presión per parte de grupo pro derechos de los animales.[88]
Los beagles utilizar n'otros campos d'investigación, como la investigación biolóxica primaria, la medicina humana aplicada, la medicina veterinaria aplicada, y la proteición del home, animales o l'ambiente.[82][89]
NosEstaos Xuníos, acordies con el Serviciu d'Inspeición de Salú d'Animales y Plantes del Departamentu d'Agricultura (que nun especifica les races de perru utilizaes, anque los beagles figuren de cutiu nos trabayos d'investigación publicaos), el númberu de pruebes realizaes cada añu con perros menguó en dos terceres partes, y pasó de 195 157 nel añu 1972 a 64 932 en 2004.[90] EnXapón les lleis sobre esperimentación con animales nun riquir informar sobre'l tipu o númberu d'animales utilizaos,[89] y enFrancia la proporción d'inspectores de pruebes d'instalaciones suxer que l'ámbitu regulador ye esencialmente d'enfotu.[89]
Anque desenvueltu dende los sos oríxenes pa la caza, son una raza versátil y anguaño empléguense pa otros papeles como detección, busca y rescate, terapia y como animales domésticos familiares.[39] N'Australia utilícense como perros olfateadores pa la llocalización determites,[91] y méntase-yos como posibles candidatos pa la detección de drogues y esplosivos.[92][93] Pola so naturaleza apacible y non pimpana, tamién s'utilicen con frecuencia nazooterapia, visitando a enfermos y vieyos n'hospitales.[94] En xunu de 2006, un beagle entrenáu pa l'asistencia ganó un premiu por salvar la vida del so dueñu dempués d'usar el so teléfonu móvil pa marcar el númberu d'emerxencies, lo que sollertó a los servicios médicos.[95] Dempués delterremotu d'Haití de 2010, un beagle del departamentu deperros de busca y rescate d'un escuadrón de rescatecolombianu, alcontró al dueñu d'un hotel que darréu foi rescatáu en pasando cien hores soterráu so escombros.[96]
L'ex-presidente d'Estaos XuníosLyndon B. Johnson tenía dellos beagles, y provocó una clamorosa protesta cuando coyó a unu d'ellos peles oreyes mientres una presentación oficial nos xardinos de laCasa Blanca.[100] El barcu nel que'l daquella nuevu naturalistaCharles Darwin realizó'l viaxe que-y apurrió la mayor parte de la inspiración pa la soL'orixe de les especies llamábaseHMSBeagle por esta raza, que tamién emprestó'l so nome a la sonda espacial británicaBeagle 2.
↑Youatt (1852) consideraba que'l southern hound podría ser orixinariu de les islles Británicu y utilizao nes caceríes polos antiguosbritanos.[12]
↑Los Hart realizaron una encuesta ente un total de 96 espertos, la metá de los cualos yeren veterinarios y la otra metá xueces d'obediencia d'exhibiciones canines.
↑Les referencies específiques a les obres de cada unu de los autores citaos son les siguientes: Shakespeare:Sir Toby Belch: «She's a beagle, true-bred, and one that adores me: what o' that?»Nueche de reis (c. 1600) Actu II, escena III Webster:Mistress Tenterhook: «You are a sweet beagle»Westward Ho (1607) Actu III, escena IV:2 Dryden: «The rest in shape a beagle's whelp throughout, With broader forehead and a sharper snout»The Cock and the Fox, y tamién: «About her feet were little beagles seen» enPalamon and Arcite, dambes deFables, Ancient and Modern (1700) Tickell: «Here let tráceme beneath the purpled morn, The deep-mouth'd beagle, and the sprightly horn»To a Lady before Marriage (publicada póstumamente en 1749) Fielding: «'What the devil would you have me do?' cries the Squire, turning to Blifil, 'I can no more turn her, than a beagle can turn an old hare.'»La hestoria de Tom Jones, expósito (1749) Capítulu 7. Cowper: «For persevering chase and headlong leaps, True beagle as the staunchest hound he keeps»The Progress of Error (1782) Pope: «Thus on a roe the well-breath'd beagle flies, And rends his hide fresh-bleeding with the dart»Ilíada (1715–20) Llibru XV:697–8.
↑«The Intelligence of Dogs. Ranks 70 to 79» (inglés). Ranking of Dogs for Obedience/Working Intelligence by Breed. Archiváu dende l'orixinal, el 24 d'ochobre de 2011. Consultáu'l 26 d'ochobre de 2011.
↑Stanley Coren (15 de xunetu de 2009). «Canine Intelligence—Breed Does Matter» (inglés). Canine Corner. The human-animal bond. Psychology Today. Consultáu'l 26 d'ochobre de 2011.
↑«Animal Testing» (inglés). US Food and Drug Administration. Archiváu dende l'orixinal, el 22 d'agostu de 2007. Consultáu'l 9 de xunetu de 2007.
↑«How to do Business with FDA». US Department of Health and Human Services. Archiváu dende l'orixinal, el 29 de setiembre de 2007. Consultáu'l 11 de xunetu de 2007.
↑«FY 2006 Inspections» (inglés). United States Department of Agriculture: Animal and Plant Health Inspection Service. Archiváu dende l'orixinal, el 2011-10-20. Consultáu'l 8 de payares de 2011.
↑«Police Powers (Drug Detection Dogs) Bill» (inglés). Parliament of New South Wales (13 d'avientu de 2001). Archiváu dende l'orixinal, el 29 de setiembre de 2007. Consultáu'l 8 de payares de 2011.
↑«Snoopy» (inglés). Peanuts Worldwide LLC. Archiváu dende l'orixinal, el 2018-03-08. Consultáu'l 8 d'ochobre de 2011.
↑«Beagle». DePerros.org. Consultáu'l 8 d'ochobre de 2011.
↑«President Johnson's Dogs» (inglés). Lyndon Baines Johnson Library and Museum. Archiváu dende l'orixinal, el 11 de xunetu de 2007. Consultáu'l 9 de payares de 2011.
Hendrick, George (1977).Henry Salt: Humanitarian Reformer and Man of Letters (n'inglés). University of Illinois Press.ISBN 0252006119.
Jesse, George (1866).Researches into the History of the British Dog Volume II (n'inglés). Robert Hardwicke.
Jesse, Edward (1858).Anecdotes of Dogs (n'inglés). H. G. Bohn.
Kraeuter, Kristine (2001).Training Your Beagle (n'inglés). Barron's.ISBN 0764116487.
Lanyon, Elizabeth (2003).Beagle. Editorial Hispanu Europea.ISBN 8425514592.
Maréchal, Katia (2011). «-y Beagle – Son public – Son potentiel – Son élevage – Son club – Son business». La revue technique du chien (19). Junio-Julio 2011.
Maxwell, William Hamilton (1833).The Field Book: Or, Sports and Pastimes of the United Kingdom (n'inglés). Y. Wilson.
Mills, John (1845).The Sportsman's Library (n'inglés). W. Paterson.
Rackham, Oliver (2000).The History of the Countryside (n'inglés). Weidenfeld & Nicholson History.ISBN 1842124404.
Rice, Dan (2000).The Beagle Handbook (n'inglés). Barron's.ISBN 0764114646.
Scott, John (1845).The Sportsman's Repository (n'inglés). Henry G. Bohn.
Smith, Steve (2002).The Encyclopedia of North American Sporting Dogs (n'inglés). Willow Creek Press.ISBN 1572235012.
«Stonehenge», (J. H. Walsh) (1856).Manual of British Rural Sports (n'inglés). G. Routledge and Co..
