Lazarceta (Anas crecca) ye unaespecie d'aveanseriforme de lafamiliaAnatidae qu'habita n'Eurasia yÁfrica. Ye un coríu migratoriu que cría nel norte d'Eurasia y pasa l'iviernu nel sur d'esti continente yÁfrica. Ye una especie bastante común, y de cutiu bien numberosa, y trátase d'unu de los coríos de superficie más pequeños. Presentadimorfismu sexual, amosando'l machu un plumaxe llamativu, carauterísticu pol so resaltáu «antifaz»verde azuláu, siendo muncho más vistosu que la fema, de tonos apagaos y parduzos. Les zarcetes comunes son axiloses voladores,omnívores y habiten en toa mena d'humedales.
El plumaxe reproductivu del machu ye principalmente buxu cola cabeza castaña y antifaz verde.Les femes presenten un plumaxe xaspiáu de tonos pardos escamplaes.Femes (enriba), machu n'eclís (derecha) y machu xuvenil (embaxo).
Ye un coríu de pequeñu tamañu, con unos 35 cm de llargor, unvalumbu alar d'ente 53-59 cm, y unpesu de 270-394 g.[2] El picu ye planu y arrondáu. Tocantes al so color, el picu ye d'un tonu pardu o marrón escuru, dacuando motudu o enllordiáu de coritu. Les sos pates palmotiaes son de pardu buxu. L'iris ye d'undiámetru de 8mm y de color castañu.
Presenta un marcáudimorfismu sexual nel color del so plumaxe, la zarceta machu espliega un coloríu muncho más vivu y llamativu que'l de la fema. Magar que ye carauterísticu nesta especie, tantu en machos como en femes, unespeyuelu de color verde esmeralda metálicu. El machu adultu en plumaxe reproductivu presenta un color predominantemente buxu, en realidá por cuenta de un finu llistáu coritu y blancu namái apreciable de cerca, col pechu motudu n'escuro sobre fondu color ablancazáu o ante del restu de partes inferiores, con ciertu color doráu so la cola. Sicasí la so tiesta ye d'un color castañu acoloratáu, con una franxa ancha de color verdioscuro a mou d'antifaz alredor de los güeyos, que ta bordiada per fines llinies de color crema que s'estienden hasta'l picu. El plumaxe de les femes ye principalmente de tonos pardos, con un fondu claru con veteáu más escuru. El sopileu marrón escuro y sobre los güeyos apaez franxa superciliar clara y una postocular escura, y los carriellos y el pescuezu son más pálidos y tán finamente rayaos de pardu.
Los machos enclise, esto ye, tres la dómina de cría y mientres el procesu de muda del so plumaxe, aseméyense a les femes adultes, anque presenten el llombu y l'envés de les ales d'un color más escuros y netamente uniformes.
Los exemplares inmaduros o xuveniles, tanto machos como femes, son asemeyaos a les femes. Motudos de color marrón buxu o pardu claru.
El plumaxe de los machos de zarceta común ycoríu de carolina son d'aspeutu bien asemeyáu, tantu que les úniques diferencies observables son les fines llinies de color crema que presenten na tiesta bien marcaes nos machos de zarceta común, bordiando les mexelles y el pileu, ente que son difuses o tán ausentes noscoríos de carolina; y les dos franxes blanques verticales nes bandes del pechu que namái tienen los machos decoríu de carolina y les horizontales de les ales presentes namái nos machos de zarceta común.
Ye aparentemente un coríu silenciosu, pero'l machu produz un discretu magar que prestosu y carauterísticu"crrit" acompañáu d'un xiblíu, conocíu polos cazadores qu'esperen sollertes a sentilu. Sicasí, la fema emite un aspru"cuac", sobremanera cuando s'esciten o sollerten yá que xeneralmente tán callaes.
Machu en plumaxe reproductivu, nótese la llista horizontal nes ales dende'l costazu.Solo en vuelu aprecien los espejuelos verdes de les sos ales.
La zarceta común pertenez al grupu de zarcetes típiques, un pequeñu grupu de coríos de superficie del xéneruAnas cercanamente emparentáu colcoríu real (A. platyrhynchos) y los sos parientes, de fechu al paecer tou este últimu grupu evolucionó a partir d'una zarceta típica. Forma una superespecie colcoríu de carolina (A. carolinensis) yA. flavirostris. Describióse amás de la nominal unasubespecie,Anas crecca nimia de lesislles Aleutianes, que difier namái llixeramente en tamañu, anque probablemente nun ye distinta.[3][4][5]
Anque nel pasáu les zarcetes comunes y les americanes (A. carolinensis) tuvieron consideraes como una única especie, anguaño la mayoría de los ornitólogos considérenles especies separaes,[6][7][1] a pesar los plumaxes reproductivosapomórficos cuasi idénticos de los sos machos, lo que sigue confundiendo a los científicos.
Anas crecca
La primer descripción científica d'esta especie fízolaCarlos Linneo na so obraSystema naturae en1758 col mesmu nome que anguaño,Anas crecca.[8] La so descripción en llatín ye:[Anas] macula alarum viridi, linea alba supra infraque oculos – «un coríu con espeyuelu verde, con una llinia blanca percima y per debaxo de los güeyos» – y la so primer referencia foi la descripción de la so obra inicialFauna Svecica.[9] Linnaeo amás mentó na so descripción qu'otros autores escribieren sobre la zarceta común enantes como:Conrad Gessner[10] que describióla na so obraHistoriae animalium comoanas parva («coríu pequeñu») ente los sosquerquedulae ("zarcetes");Ulisse Aldrovandi[11] denomólaphascade oquerquedula minor ("zarceta menor"), y que foi debidamente mentada porFrancis Willughby[12] que llamó a la especiequerquedula secunda Aldrovandi («segunda zarceta d'Aldrovandus»[13]). Tocantes a la llocalidátipu Linnaeo anotó qu'habita n'ecosistemes d'agua duce d'Europa.[14]
Exemplar machu deAnas carolinensis de plumaxe bien similar, estremable poles franxa blanques de les sos bandes.
El nome científicu que-y dio Linneo ye unaonomatopeya, referida a una llamada carauterística de los machos que yá fuera tratada poles fontes qu'usó. Polo que'l nome científicu que tien dende entós vien significar «coríu que fai cryc». El so nome común en noruegukrikkand, danéskrikand y alemánKrickente signifiquen lo mesmo.
Tradicionalmente, los ornitólogos consideraben qu'esistíen tres poblaciones, identificaes en tréssubespecies d'apariencia bien asemeyada:
Anas crecca crecca (Linnaeus, 1758)[8] (zarceta común)
Anas creca carolinensis (Gmelin, 1789)[8] (coríu de carolina)
Sicasí, anguaño esta taxonomía nun ye compartida pola mayoría de los taxónomos, que consideren al coríu de carolina (Anas carolinensis)[6] una especie estremada. Esti puntu de vista de los ornitólogos, básase nun analís que recueye datos de comportamientu, morfolóxicos, y moleculares.[15][4][5][16][17]
La mayor parte de la población de zarcetes mover al sur pa pasar l'iviernu.
La zarceta común cría na mayor parte del norte d'Eurasia y la mayoría pasa l'iviernu más al sur del so hábitat reproductivu, tantu nel sur d'Europa y Asia como nel norte d'África. La mayor densidá pel branu rexístrase enFinlandia, onde llegaron a calculase poblaciones d'aproximao unes 60.000 o 80.000 pareyes.[18]Sicasí nos climes nidios d'Europa asolápense los territorios d'iviernu y branu. Por casu nes islles britániques cría una pequeña población pel branu, pero lleguen cantidaes enforma mayores pel iviernu procedentes deSiberia. Tamién puede atopase a la especie tol añu na rexón d'El Cáucasu, l'oeste d'Asia Menor, nes costes septentrionales delmar Negru, ya inclusive nes costes del sur d'Islandia y enVestmannaeyjar.[19]
Anque la zarceta común ye menos abondosa que'l so pariente cercanu, elcoríu de Carolina, tamién ye bien numberosa. Les sos poblaciones cuantifíquense principalmente polos censos que se faen nos sos cuarteles ivernizos. Rexístrense añalmente alredor de 750.000 alredor delMediterraneu y elmar Negru, 250.000 na Europa Occidental templada, y más de 110.000 enXapón. En 1990 y 1991 fízose un censu más detalláu qu'amosó qu'unes 210.000 zarcetes pasaben l'iviernu n'Irán, unes 109.000 enPaquistán, y alredor de 77.000 n'Azerbaixán, unes 37.000 naIndia, 28.000 n'Israel, más de 14.000 enTurkmenistán y cuasi 12.000 enTaiwán. Paez que se caltién por sigo mesma, tres un llixeru cayente de la so población ente 1–2% añalmente na década de 1990s – probablemente causáu principalmente pola desecación y contaminación de los humerales – ensin más aiciones de caltenimientu que la monitorización de les sos poblaciones y posiblemente la proteición de los sos hábitat nos cuarteles d'ivernada. LaUICN yBirdLife International clasifiquen a la zarceta común comoespecie so esmolición menor, ensin contabilizar la separtación de la más numberosaA. carolinensis.[1][3][19]
La zarceta común ye una de les especies a les que s'aplica'lalcuerdu pal caltenimientu de les aves acuátiques migratories afro-euroasiátiques (AEWA) applies.
La subespecie de distribución más amenorgada que la nominal ye la zarceta aleutiana (Anas crecca nimia), que s'alcuentra nel noroeste d'América y, sobremanera, nesislles Aleutianes mientres el branu. Pel iviernu, esta subespecie de zarceta común en parte viaxa escontra'l sur d'América del Norte.
Como ave acuática ye obviu imaxinar que se desenvuelve en redol a zones con importantes mases d'agua. Les llagunes cercanes a los árboles y con abondosavexetación acuático son un exemplu dehábitat afayadizu y preferentemente frecuentáu por esta zarceta. Mientres el periodu de nidificación vive n'agües someres con abondosa vexetación, como por casu bien podríen sergorbizales ofelechales. Ello ye que como les plantes formen parte de la so dieta, podría dicise qu'en realidá siempres van tar presentes nel so hábitat.
Constrúin los sos niales nel suelu al abellugu de vexetación oarbustos, en plantíos detubérculos, o terrenes pantanosos ente lamaleza, pudiendo asitiase próximos a l'agua, anque nun ye condición inamovible. Eniviernu atópase nun espectru más ampliu debiotopos como puen sermarismes,güelgues,banzaos obanzaos.
Come tantu nelagua, somorguiando la tiesta pa topar la presa, como tamién "pastiando" nesveres, pa lo qu'introduz el picu nafolla, restolando y dando asina caza a los distintosinvertebraos qu'atopa al so pasu. La so alimentación consiste principalmente enyerbes,plantes y les sosgranes, complementada conmoluscos,canesbes d'inseutos acuáticos y pequeñoscrustáceos. Ye por tanto un coríuomnívoru, que mentanto laprimavera inxer canesbes,viérbenes y crustáceos, mientres laseronda xeneralmente decántase por granes obiltos, y mientres l'iviernu aliméntase depreses acuátiques que caza somorguiando la tiesta nel agua, que puen seranfibios ypexes de pequeñu tamañu.
Como la mayoría de los coríos resulta cabileñu andando pel suelu, failo con bastante dificultá, siendo menos axilosa que l'coríu real. Sicasí, el vuelu d'estes aves ye rápidu, enérxicu y erráticu, con capacidá pa los cambeos sópitos de sentíu. De primeres ye baxu, pero llueu álcense con gran enerxía. Tamién presenta vuelu conectáu en bandada, onde amuesen una gran coordinación ente miembros, llogrando reblincaes d'ida y vuelta, con baxaes y xubíes. Suelen reparase con facilidá les bandaes constituyíes por una docena d'exemplares, pero tamién formen grupos muncho más numberosos. Ye fácil entender l'axilosu vuelu d'esta zarceta, dáu'l so pequeñu tamañu y potente fisionomía, teniendo tamién en cuenta qu'al mes de nacer yá practiquen un descaráu vuelu llibre. Los pichones son, ello ye que nidífugos, empezando a volar d'unos 25 a 30 díes de nacíos.
El cortexu nupcial d'Anas crecca ye asemeyáu al delcoríu real (Anas platyrhynchos), y como suel asoceder n'avifauna ye abondo espectacular. El cortexu dura dellos díes, pos los machos van tener qu'efectualo insistentemente primero que la fema apuerte a copular. N'ocasiones dellos machos, dos o trés, compiten ente ellos pa llograr l'atención d'una única fema. Estos movimientos nupciales de cortexu consisten na inmersión del picu na agua, llevantándolu al empar que s'alcen alzando'l cuerpu de l'agua, pa volver arquiar el pescuezu y nuevamente fundir el picu. Si'l machu s'entepasa muncho nel so espectáculu y avérase más de la cuenta a la fema, pue asoceder qu'esta lu refugue ya inclusive lu escuerra hostilmente. Si'l machu trunfa nel so enfotu y llogra el so oxetivu, l'axugamientu va producir ensin más dilación.
Lazarcetanidifica nelsuelu non siempres cerca de l'agua, pero nun llugar bien escondíu. La fema ye la encargada de la so construcción, buscando un fuexu na tierra que tea camufláu ente la maleza pa pasar lo más inalvertío posible. El fuexu va forralu conplumón que la mesma fema s'arrinca del cuerpu,fueyatasca,yerba yfelechos.
Tocantes a la puesta; presenta una sola puesta de 8 a 12güevos ente abril y xunu. La responsable de los güevos tamién ye la fema, que va encargase de guarialos ente que'l machu abandónala y torna al nial cuando naz el primer pichón. D'esta miente, va guarar los güevos ente 21 y 23 díes.
El güevu d'esta ave presenta un tamañu de 41-50 x 30-35,5mm, siendo de color crema o buxu con tinte verdosu.[2]
Al nacer les críes, va alimentales principalmente la fema, anque'l machu pueda contribuyir en menor midida. Sicasí los pollos dexen el nial al poco de nacer pa siguir a la madre.
De nun ser presa d'enfermedaes, depredadores o cazadores, la zarceta llogra una llonxevidá d'unos 10 a 15 años.
Anas crecca nun ye una especieendémica, de fechu presenta una amplia distribución a lo llargo del mundu, y por tanto tien una importante población mundial. Según les estimaciones deBirdlife International, la población d'anas crecca a lo llargo del mundu podría ser d'unos 5.900.000 a unos 6.900.000 exemplares.[22]
Tocantes al so estáu de caltenimientu, nel añu2009, la zarceta común alcuéntrase catalogada naLlista Colorada de la UICN (Xunión Internacional pal Caltenimientu de la Natura) como una especie LC (Least Concern) o, lo que ye lo mesmo, d'esmolición menor. Esto ye por cuenta de que, anque se desconoz l'enclín de la población mundial, nun se cree que mengüe cola abonda rapidez como pa baxar en más del 30% mientres los próximos diez años o, nos trés próximes xeneraciones.[22]
↑3,03,1Carboneres, Carles (1992): Family Anatidae (Ducks, Geese and Swans).In: del Hoyo, Josep; Elliott, Andrew & Sargatal, Jordi (eds.):Handbook of Birds of the World (Volume 1: Ostrich to Ducks): 536–629, plates 40–50. Lynx Edicions, Barcelona.ISBN 84-87334-10-5
↑19,019,119,2Madge, S. & Burn, H. (1987) Wildfowl, an Identification Guide to the Ducks, Geese and Swans of the World. Christopher Helm, LondonISBN 0713636475
Madroño A, González C & Atienza J C. (eds. 2004). BirdLife, Madrid.:Llibro Colloráu de les aves d'España.. Direición Xeneral de Caltenimientu de la Naturaleza, Ministeriu de Mediu Ambiente / Sociedá Española de Ornotoloxía /.ISBN 84-8014-568-4.
BirdLife International / European Bird Census Council (2000).European bird populations: estimates and trends. BirdLife Conservation Series nᵘ 10, BirdLife International, Cambridge.
BirdLife International (2004).Birds in Europe: Population Estimates, Trends and Conservation Status. BirdLife Conservation Series nᵘ 10, BirdLife International, Cambridge.
Mariña H, Araújo A, Farinha JC, Poças MC & Machado AM (2000).Nomes Portugueses das Aves do Paleárctico Ocidental. Assírio & Alvim, Lisboa.
Josep del Hoyo, Andrew Elliott, Jordi Sargatal.Handbook of the birds of the world. Vol. 1 Ostrich to ducks. Lynx, 1992, Barcelona.ISBN 84-87334-10-5
.jpg)
_near_Hodal%2c_Haryana_W_IMG_6509.jpg)
_near_Hodal%2c_Haryana_W_IMG_6512.jpg)
_male.jpg)
.jpg)
