Adriano II (792, Roma – 14 d'avientu de 872, Roma) foi'l centésimu sestupapa de laIlesia católica de867 a872.[3]
Foi escoyíu papa en refugando la eleición en dos causes al considerar que la so edá, cercana a los ochenta años, nun lo faía'l más fayadizu pa desempeñar el pontificáu.
Sicasí, nin la so edá, nin el fechu de qu'antes de ser ordenáu sacerdote tuviera casáu y fuera padre d'una fía, torgaron que tanto'l cleru como'l pueblu romanu aportunaren hasta llograr la so aceptación.
Convocó'lOctavu Conceyu Ecuménicu coles mires de solucionar les discrepancies doctrinales surdíes conFocio, que comoPatriarca de Constantinopla, escomulgara al papaNicolás I y oponíase a la inclusión nelCredo niceno de laClausa Filioque.
En dichu Conceyu resolvióse la cisma fociano por aciu la escomunión de Focio y decretóse que la Ilesia búlgara dependiera de Bizanciu y por tanto fuera evanxelizada por misioneros bizantinos. Tamién se llegó al compromisu de que n'Occidente fuera reconocíu'l primáu romanu pero refugando n'Oriente toa xurisdicción papal.
Mientres el so pontificáu recibió en Roma a los hermanosCirilo y Metodio a los qu'emprestó'l so sofitu na evanxelización de loseslavos dexando la lliturxa na somesma llingua, rompiendo cola tradición esistente hasta entós que namái reconocía na lliturxa l'usu del llatín, del griegu o del hebréu.
En 868 un hermanu de l'antipapaAnastasiu asesinó a la muyer y a la fía d'Adrianu que moraben con él nelPalaciu de Laterano.
Finó'l 14 d'avientu de 872.
