Sarre (enalemán:Saarland) ye o cuatreno menor en amplaria d'os 16estaus federaus d'Alemanya, dimpués deBremen,Hamburgo yBerlín.[1] O suyo nombre deriva d'orío Saar y ye situato entre a provincia francesa deLorena yLuxemburgo.
O clima ye oceanico templau. A precipitación meya anyal ye de 800 mm. O Sarre ye una d'as rechions mas calidas d'Alemanya.
O Sarre s'establió en1920 dimpués d'aPrimera Guerra Mundial como o Territorio d'a Cuenca d'o Saar, ocupau y gubernau porFrancia baixo o mandato d'aLiga de Nacions. A rechión fuertement industrializada yera economicament valurosa, a causa d'a riqueza d'as suyas depositos decarbón y a suya ubicación en a buega entre Francia y Alemanya. O Sarre estió tornau a l'Alemanya nazi en o referendum sobre l'estatus d'o Sarre de1935. Dimpués d'aSegunda Guerra Mundial, l'administración militar francesa en l'Alemanya ocupada por os Aliaus organizó o territorio como oProtectorado d'o Sarre a partir de1947. Dimpués d'o referendum d'o Estatuto d'o Sarre de1955, s'unió a laRepublica Federal d'Alemanya como estau l'1 de chinero de1957. O Sarre utilizó a suya propiamoneda, ofranco d'o Sarre y estampetas emitidas especialment pa o territorio dica1959.
Evolución demografica| 1950 | 1960 | 1970 | 1980 | 1990 | 2000 | 2015 |
|---|
| 948.716 | 1.060.493 | 1.121.300 | 1.066.299 | 1.072.963 | 1.068.703 | 995.597 |
Ye dividito en 6 districtos:Merzig-Wadern,Neunkirchen,Saarbrücken,Saarlouis,Saarpfalz ySankt Wendel.
As diez ciudaz mas importants son:
| Puesto | Nombre | Población en 2017 | Area (km²) | Densidat (Hab/km2) |
|---|
| 1 | Saarbrücken | 180,966 | 168 | 1,080 |
| 2 | Neunkirchen | 46,767 | 75 | 621 |
| 3 | Homburg (Sarre) | 41,934 | 83 | 508 |
| 4 | Völklingen | 39,376 | 67 | 587 |
| 5 | Sankt Ingbert | 35,951 | 50 | 720 |
| 6 | Saarlouis | 34,532 | 43 | 798 |
| 7 | Merzig | 29,818 | 109 | 274 |
| 8 | Sankt Wendel | 25,959 | 114 | 229 |
| 9 | Blieskastel | 20,770 | 108 | 192 |
| 10 | Dillingen | 20,143 | 22 | 914 |
- ↑(es) Klaus Michel Miebach:El federalismo en la República Federal de Alemania, Materiales de Trabajo N° 3, p.9, Friedrich Ebert Stiftung, 1997.
