Mitbilabial meint mer in de Phonetik enArtikulationsort. Un zwar dieKonsonante, wo mer d Unter- un Oberlippe defür bruucht. Zum Byspil duet mer bim Luut /m/ wie in „Muus“ beidi Lippe zämmedrugge.
Im Alemannische gits drüü bilabiali Konsonante: /p/, /b/ un /m/. Die drüü sin unter de Sprooche vo de Wält au die hüüfiggschte bilabiale Luut, di andre sin änder sälte. Bilabiali Luut gits in fascht jedere Sprooch, zue de sältene Ussnaame ghöre sMohawk un sTlingit, beids Sprooche vo Nordamerika.
SÄnglisch /w/ wie inwater isch au bilabial, allerdings wird zuesätzlich au wyter hinte im Mund, bimweiche Gaume (Velum) e engi bildet. Wäge däm sait mer däm Luut „labiovelar“.
